Vísir - 20.09.1912, Blaðsíða 2

V I S l R

Karlmannafatnaður,
Regnkápur, Vetrarkápur o. fl.
nýkomið til
TH THORSTEINSSON & CO«,
FATAVERSLUN. HAFNARSTR. 4.
■ FATAVI
JL am i
er fiskur, en ekki maöur«,og: »hann
kvelur guð!«
Sundmaðurinn fjekk sjer morg-
unverð, sem honum er rjettur í
flösku. Það er te með dálitlu af
koníaki í, og svo tekur hann þegar
fult skrið og sjer ekki á, að hann
sje hið minsta þreyttur.
Hann klýfur bylgjurnar án afláts,
og einstaka sinnum talar hann lít-
ið eitt við róðrarmennina. Þeir
spyrja hann hvort hann sje ekki
syfjaður, og hann segir: »Jeg fæ
að sofa nóg heima«. En hann er
altaf að hugsa um, hvernig róðrar-
mönnunum líði, og gefur skipstjór-
anum leiðbeimngar um stefnuna,
og allir dást að umhyggju þeirri,
er hann ber fyrir þeim.
Skipstjóri hrópar við og viö í
kallpípuna hversu langt er komið:
20 rastir — 25 rastir — 30 rastir
— tvær rastír enn, og Burgess er
unninn!
Þegar 35 rastir eru komnar, fara
menn á gufuskipinu að verða kvíðn-
ir þess, að óhapp kunni að vilja
til, en þó myrkrið skelli á og sund-
maðurinn sje langsamlega búinn að
yfirstíga Burgess, þorir enginn að
stinga upp á því við hann að hann
hætti.
Svo fara að sjást ljósin í Bakú
í fjarska. Romantschenko fær kveld-
verð sinn, harðsoðið egg, sem hann
gleypir eins og hákarl. Nú er auð-
sjeð, að hann tekur á því, sem hann
á til við sundið. Bærinn nálgast
óðum, og þegar aðeins er ein röst
eftir er skriðurinn aukinn á gufu-
bátnum, svo læknir geti veriö til
taks, er sundmaðurinn kemur að
landi, og þegar Romantschenko er
kominn að, þar sem baðvistarstöð-
in er, er læknirinn þar og strand-
lengjan öll svört af fólki, sem hrop-
ar húrra, Hver svo hátt sem hann
getur.
Læknirinn athugar, að slagæð
sundmannsins slær 110, og segir
það ágætt. Romantschenko fær svo
bolla af te, og gengur svo yfir
virkisstrætið í baðfötum sínum að
ljettivagni, sem flytur hann í gisti-
hús. »Það er erfitt að ganga á
Iandi«, segir hann brosandi. »Sjór-
inn er allt mýkri og viðfeldnari.*
Á leiðinni er hent til hans rósum,
og vagninn er brátt fyltur af þeim,
og borgin ræður sjer ekki fyrir
fagnaðarlátum.
Hann hefur synt 48 rastir á 24
tímum og 10 mínutum.
(Að mestu eftir »Politiken«.)
I varningsferð.
(Sögukorn frá Sviþjóð).
Eiríkur varningsmaður var á sölu-
ferð í sveit og seldi borðbúnað úr
nýsilfri. Það var þá alveg nýkom-
ið á gang og óþekt í sveitum, en
eigi að síður gekk illa út hjá hon-
um, enda þótti hann byði það fyrir
40 krónur hvert. Það lá samt vel
á honum. Hann var vongóður eins
og altaf. Hann vissi með sjálfum
sjer, að hann kunni lagið á fólki.
Hann kom nú að bæ, þar sem
hann hafði aldrei komið áður. Mat-
búr stóð einstakt, laust frá öllum
bæarhúsum, og þangað stefndi hann,
gekk rösklega heim að stjettinni og
leysti af sjer töskunameð varningn-
um og gekk svo inn. Þar var kona
inni, roskin að aldri og ekkert ann-
,að af fólki.
— »Sæl og blessuð kona góð.
Þökk fyrir síðast! Hvernig sæki
jeg að?« segir hann glaðlega.
Konan leit á hann stórum aug-
um og tók til orða:
— »Jeg man ekki til að jeg hafi
sjeð þennan mann áður.«
Hann tók af sjer húfu og vetl-
inga og settist óboðinn á bekkinn.
Þar hagræddi hann sjer sem best
hann gat og svaraði svo kompán-
lega:
—»Víst þekkir þú mig, konagóð.
Jeg fór hjer um fyrir fjórum árum
og seldi nokkra smámuni. Jeg held
jeg ætti að muna eftir því. Eng-
inn vildi kaupa hjer í kring og
allir prúttuðu niður úr öllu valdi,
svo jeg hafði ekkert upp úr söl-
unni nema skömm og skaða. Þá
varst þú til að bjarga mjer, blessuð.
Þjer fanst líklega, að fátækur varn-
ingskarl þyrfti að fá sitt, ekki síð-
ur en aðrir. Já, þú keyptir af mjer
nokkra nauðsynja muni og það án
þess að prútta nokkurn skapaðan
hlut. Soddan viðtökur man mað-
ur alla sína æfi; jú jú, það eru
einmitt svoleiðis smá viðburðir, sem
gera fátækum varningsmanni bæri-
legt að lifa í þessum ágirndarfulla
eymdadal.«
Varningskarlinn sýndist ætla að
klökkna. Allur kuldi bráðnaði þá
úr kerlingunni. Hún tók til orða
og mælti til hans vinsamlega:
— »Jæja, þú segir það víst satt
og rjett. Jeg legg það ekki í vana
minn að vera vond við fátæka. En
hvað er það, sem þú hefur að
selja ?«
— »Já, það skal jeg nú sýna
madömmunni. Það er nú sjáandi.«
Hann stóð upp, keikur og upp
með sjer og opnaði tösku sína, tók
þar upp borðbúnað og raðaði öll-
um gripunum, gljáandi og skín-
andi á borðið.«
— »Skoðaðu til, madama góð,
þetta eru gripir, sem madaman ætti
að eignast. Góðir gripir handa
góðri konu!«
— »Hvað er að tarna, silfur! Á
þetta að vera ekta silfur?*
— »Víst er svo, alveg ekta alt í
gegn«, svaraði hann fljótlega, ogljet
á engu bera. »Það besta og full-
komnasta sem hægt er að fá.«
—»Þetta ber þá vel í veiði«, sagði
húsfreyan. »Jeg ætlaði mjer einniitt
að kaupa borðbúnað handa annari
dóttur minni. Jeg á tvær, en ekki
nema einn borðbúnaðinn, svo jeg
verð að fá mjer annan í viðböt.«
Húsfreya tók nú upp hvern grip
fyrir sig og skoðaði vandlega, en
ekki leit hún samt eftir því, hvort
þeir væru stimplaðir. Síðan lauk
hún upp skáp og tók þar útborð-
búnað af gömlu silfri.
— »Sjáðu til, hjer er sá borð-
búnaður, sem önnur dóttir mín á
að fá«, sagði hún.
—«Guð gefur sínum«,sagði varn-
ingsmaðurin; -þaðervíst þessvegna
að þú hefur getað keyptsvona dýr-
an silfur-borðbúnað, að þú ert svo
væn manneskja. Þú skalt njóta
góðs frá mjer og ekki borga meir
en sanngjarnt er, fyrir silfrið sem
þú kaupir hjá mjer.«
Konan trúði þessu en hjelt þó
áfram að skoða »silfrið« í krók og
kring. Á endanum tók hún íram
reislu og vóg hvern grip, bæði í
sínum borðbúnaði og þeim sem
hún ætlaði að kaupa. Varnings-
rnaður hafði engan baga af því,
vegna þess að hans gripir reyndust
snögt um þyngri. Hún tók til orða
og mælti til hans:
— » |eg held jeg verði að kaupa
af þjer borðbúnaðinn. Jeg þykist
vita að þú seljir hann ekki dýrari
heldur en hino var. Jeg gaf fyrir
hann 150 krónur.*
— »Jeg' skal láta þig fá hann fyr-
ir 150 krónur«, svaraði hann undir
eins. Minna getur það varla verið
fyrir svona góðagripi.«
— »Jæja, jeg geng þajað'því,«
sagði húsfreya og ljet niður hjá
sjer hvorttveggja borðbúnaðinn.
— »Madaman getur víst ekki selt
manni bita að borða og kaffi-tár,«
spurði Eiríkur varningsmaður.
— Jú, víst var það til reiðu.
Hún bar fram mat og drykk, en
varningskarl Ijet ekki standa á sjer,
heldur tók til þess, sem fram var
reitt, af öllum kröftum.
Þar kom, að hann var mettur.
Húsfreya fór að telja honum út
peningana og þá segir harin:
— »Nú, nú, blessuð vertu, nú
skal jeg reyna að gera mína vísu
ogsýna þakklæti fyrir altþað góða
sem jeg hefi reynt af þjer, bæði
fyr og síðar. Jeg skal gera það
fyrir þig að láta þig fá borðbúnað-
mn á 140 krónur.*
— »0 sussu,« svaraði hún, »ekki
vil jeg vera að hafa af þjer þann
litla ábata, sem þú átt að hafa!«
— »Það verðurnúsamt að vera,«
sagði hann góðmannlega og göf-
ugmannlega. »Taktu hjerna við tíu
krónum aftur.«
— »Jæja, fyrst þú endilega vilt
það. En þá kemur að því, að jeg

Skoðið korðana í
glugganum hjá
TH.THORSTEINSSON
í INGÓLSHVOLI,
aj Ksxpxxa vovum &om\3.