Vísir - 07.10.1912, Síða 1

417
Ostar
bestir og ódýrastir
i verslun
Einars Árnasonar

Föt og Fataefní
Sla'ufur mesta ]
úrval. Föt saumuð og afgicidd á_ 12-14 tímum
Hvergi ódýrari en í,DAGSBRÚN1. Sími 142. j
Kemur venjul.út alla daga nema laugard, 25 blöð frá 26. sept. kosta: Á skrifst.50a. Skrifstofa í Pósthússtræti 14A.
Afgr.í suðurenda á Hótel ísl. ll-3og4-6. Send út um landóO au. — Einst. blöð 3 a. Iega opin kl. 2—4 og 6—S .
Venju-
Langbesti augl.staður i bænum. Augt.
sje skilað fyrir kl.3 daginn fyiir birtingu.
Mánud. 7. okt. 1912.
Háflóð kl. 2,54‘ árd, og kl. 3,1 T síðd.
Háfjara hjer um bil 6 st. 12‘ síðar.
Afmœli.
Frú Júlíana Árnason.
Á morgun:
Póstar.
Póstvagn fer til Ægissiðu.
Austanpóstur fer.
Vesta kemur norðan um land frá út-
löndum.
Ceres kemur frá Austfjörðum og úl-
löndura.
Veðrátta í dag.
~5ö "
u
3
<5
<u
>
Vestm.e. 749,0 2,8 NV 1 Heiðsk.
Rvík. 748,7 0,5 N 1 Heiðsk.
ísaf. 751,3 0,3 N 2 Skýað
Akureyri 749,3 1,5 N 3 Skýað
Grímsst. 715,0 2,5 0 Skýað
Seyðisf. 748,3 5,2 VNV 3 Hálfsk.
Þórshöfn 747,3j 9,0|VSV 6 Regn
Skýringar.
i N—norð- eða norðan, A—aust- eða
austan, S—suð- eða sunnan, V—vest-
eða vestan.
Vindhæð er talin í stigum þann-
ig: 0—logn.l—andvari,2—kul, 3—
gola, 4—kaldi, 5—stinningsgola, 6—
stinningskaldi,7—snarpur vindur,8—
hvassviðri,9—stormur,10—rok, 11 —
ofsaveður, 12—fárviðri.
Kuidf táknaður með skáletri.
viðurkendu, ódým, fást
ávalt tilbúnar á Hverfis'
götu 6.—Sími 93.—HELGl og EINAR-
^rv\ a^^an^uv
að
i
„Slum“-
hátíðinni
í Hjílpræðishernum í kveld mót
afhendingu þessarar auglýsingar.
Ágóðinn rennur til »Slum«-starf-
seminnar hjer í bæ.
Líkkisturnar
bfí o cð
o
> xi < XS
o c
>
Fyrirlestur
Hróalds Ámundasonar
—7-- Frh.
Fyrst á leiðinni upp voru snævi
þaktar brekkur, en svo komu líka
brattir skriðjöklar og torfærar brekk-
ur á milli, svo að við urðum stun'd-
um að spenna 20 hunda fyrir sama
sleðann til þess að koma honum
upp.
Fyrstu nóttina gistum við í 2000
feta hæð. Annan daginn komumst
við upp í 4000 feta hæð og höfð-
um þá klifrað yfir fjölda af smá
skriðjöklum. Þriðja daginn urðum
við, til allrar óhamingju, að fara
2000 fet niður á við aftur af því
að viö rákumst á stóran skriðjökul,
sem lá frá austri til vesturs og
skildi fjöllin, sem við vorum búnir
að fara yfir, frá fjöllunum fyrir
sunnan.
Við fórum þá í fljúgandi ferð
niður »Axel Heibergs-jökul* og
tókum næturstað 3000 fet yfirsjáv-
armál, Næsta dag byrjaði okkar
lengsta ferð upp á móti. Við urð-
um að fara eftir jökli, sem varfull-
ur af smá hæðum með sprungum
á milli og botnlausum hyldýpishol-
um. En yfir flestar sprungurnar
lágu nýar snjóbrýr, svo að það var
um að gera, að hafa augun í kring
um sig. í 5000 feta hæð settum
við búðir. Staðurinn var mjög fag-
ur, inniluktur milli tveggja fjalla,
sem voru 15 þús. fet á hæð. Ann-
að var Friðþjófs Nansens-fjall, en
hitt Dom Pedro Cliristophersens-
fjall. í vestri, við annan endaskrið-
jökulsins, var Ole Engelstads-fjall,
sem er 13 þús. fet á hæð.
Næsta dag komumj við á hásljettu,
sem hallaðist lítið eitt, og við álit-
um að væri sama sljettan sem
Schackleton lýsir í sinni ferðasögu.
Sá dagur var hámark fyrirdugn-
að hundanna. Þó þeir væru þreytt-
ir, fóru þeir samt 17 mílur og
klifruðu 5000 fet upp á við. Við
settum næturbúðir í 10600 feta
hæð.
Á einum stað, sem við kölluðum
»Slátrarann«, drápum við 24 af
okkar hraustu hundum og kjötiðaf
þeim var það eina, sem við og
hundarnir fengu í þá fjóra daga,
sem íllviðrið neyddi okkur til að
liggja þar. Það sem eftir var af
skrokkunum, var með mestu um-
hirðu Iagt í geymslu. Það mundi
líklega smakkast vel að fá dálítið
af nýu kjöti á heimleiðinni.
Þegar við vorum orðnir þreyttir
að bíða, fórum við úr þessum
hræðilega stað, þó að við sæum
ekkert fyrir dimmviðri; en við gát-
um samt greint, að við fórum hratt
niður á við. Hinn 28. nóv. upp-
götvuðum við fjallakamba all-ein-
kennilega álitum, þeir voru snævi
þaktir og Iáu frá norðri til suðurs
í 9000 feta hæð. Þeir urðu okkur
seinna ágætt merki. Frh.
tr umræðum
bæarstjórnarinnar
3. okt.
Um uppdrátt af Reykjavík.
E>- borgarstjóri hafði lesið brjef
SigurðarThoroddsens um tilboðhans
að gera nýan uppdrátt af kaup-
staðarlóð bæarins, kvaðst hann (borg-
arstj.) ekki álíta liægt, að afgjöra það
mál á fundinum, ætti því að vísa
því til einhverrar fastanefndar eða
kjósa sjerstaka nefnd til að íhuga
það mál,
Tr. Gunnarson: »þessu máli ætti
ekki að vísa til neinnar nefndar.*
Kr. Þorgrímsson kvaðst vera á
sama máli og Tr. G. að þetta mál
væri svo ónauðsynlegt, að því ætti
ekki neitt að sinna. Kvað þá upp-
drætti hafa komið að litlu gagni,
sem bærinn hefði kostað uppá, væri
þó komið æði mikið fjeí þá, kvaðst
hyggja að það væri nær um 20
þúsundir og væri ótrúlegt, að þeir
uppdrættir væru svo ófullkomnirað
ekki mætti nota þá, þess vegnaætti
ekki að vera að tala um annað en
það, sem ómælt væri.
Einhver: Hvar eru þessi kort?
K. Þ.: En hjá bæarverkfræðingi,
eins og alt annað.
Borgarstjóri sagði það vera rangt
hjá Kr. Þ., að svo miklu fje hefði
verið varið til uppdrátta af bænum,
en sagði það orðið óhjákvæmilegl
að fá gott kort afbænum, sem hægt
væri að fara eftir um það, hvar
lóðir Iægju og hversu stórar þær
væru. Bæarfógeta væri með því
gjört hægara að gefa veðbókarvott-
orð um lóðir þeim er óskuðu, en
það gæti oft gjört hlutaðeiganda
ómögulegt að fá lán, ef veðbókar-
vottorð fengist eigi, og þar af leið-
andi gæti hann orðið gjaldþrota. í
öðru lagi væri lóðar-gjalda-skrá
bæarins víða ónákvæm, og væri fyrst
hægt að gjöra hana rjetta, þá bær-
inn væri uppmældur, oggóðurupp-
dráttur komin af honum, og gæti
það orðið talsvérður tekjuauki fyrir
bæarsjóð.
Ef menn athuguðu þettað, kvaðst
hann vita að menn sægju hversu
málið væri áríðandi.
P. G. Guðmundsson sagðist hafa
komist að því, að ekki væri hægt
að fá vitneskju um lóðir utarlega
í bænum án þess að láta mæla þær
upp, og væri gott ef bót væri á því
gerð. Vildi hann helst, að sá maður
væri ráðinn til að vinna að þessu,
sem ekki væri lengi að því og
ekki væri mjög kaupdýr, NI.
Tvefr druknuðu.
Þettað einkennilega atvik gerðist,
er vatnavextirnir miklu gengu á
Englandi um daginn.
Tveir lögregluþjónar voru að
bjarga; flekinn sem þeir stóðu á,
losnaði frá landi og snerist um í
straumkastinu, svo að báðir lögreglu-
þjónarnir fóru í ána og hurfu í
hringiðunni. Klukkutíma síðar kom
annar lögregluþjónninn á lögreglu-
stöðina. Það lak úr honum öllum
og hann tilkynti með sorgblíðri
rödd, að fjelagi sinn hefði druknað.
Svo fór hann heim að skifta um
föt. En varla var hann fyr kom-
inn út úr dyrunum, er druknaði
lögregluþjónninn kom inn ogsagði
með tárin í augunum frá slysinu
og að fjelagi sinn hefði druknað.
Það leið á all-löngu, áður en
hann skildi, hvernig stóð á því, að
allir á skrifstofunni veltust um af
i hlátri við að heyra sorgarfregnina.
Ur bænum.
»Ingólfur« kom frá Borgarnesi í
gær og með honum margt manna,
helst námsfólk. Meðal farþega voru
Rögnvaldur Ólafsson, húsagerðar-
meistari, sjera Einar Friðgeirsson frá
Borg og Natan umboðssali.
Yfirdómslögmenn, Ólafur Lár-
usson og Björn Pálsson hafa opn-
að skrifstofu í Kirkjustræti 12.
"VUan aj tawdv
Dáinn erjón alþingismaður Jóns-
son frá Múla; dó á Seyðisfirði í
gærdag. Hann hafði lengi þjáðst
áf krabbameini og var skorinn hjer
í vor, sigldi síðan, en fjekk lítinn
bata. Hann var vel greindur mað-
ur og góður drengnr; umboðsmað-
ur Zöllners um langan tíma. Hann
var með merkari þingmönnum vor-
um.
Ferðamolar
eftir
Sigurbjörn Á. Gíslason.
Jeg mun hafa verið heldur skjót-
ráður er jeg lofaði Vísi þvi í vor,
að segja lesendum hans fráferðum
mínum í sumar. Því að vart mundi
mjer tími endast nje rúm í blaðinu,
ef jeg segði greinilega frá hverri
dagleið og hverjum náttstað þær 9
eða 10 vikur, sem jeg ferðaðist í
sumar; og því síður mundi þolin-
mæði lesendanna endasttil að verða
samferða svo tengar leiðir. Tek jeg
því fremur þann kostinn að grípa
niður hingað og þangað og dvelja
lítið eitt hjá þeim endurminniugum
ferðalagsins, sem mjer eru ríkastar
í minni.
Ekki skal jeg verða fjölorðurum
nátúrufegurðina, sem svo víða blas-
ir við ferðamanninum nje telja upp
ótal örnefni fjalla, dala og sveita,
er fyrir verða. En samt verð jeg
að minnast lítið eitt á dal þann, er
mjer hefur þótt einkennilegastur allra
dala, er jeg hefi farið.
Jeg fór í júlímánuði um Snæfells-
nes og inn í Dalasýslu og þaöan
til Borgarness. En í stað þess að
fara póstleið um Bröttubrekku, kaus
jeg heldur að kanna ókunnuga stigu
og fara Hítardalsheiði hina gömlu,
eða »Bjúginn«, eins og fjallvegur-
inn er kallaður nú milli Selárdals
í Dalasýslu og Hítardals í Mýrasýslu.
Fjallvegur sá er fremur sjaldfarinn
á síðari árum, en jeg bjóst við að
þar niundi eins margt að sjá og
við fjölförnu leiðirnar, enda brást
það ekkí. — Og þótt vegurinn væri
sagður ógreiðut, vissl jeg afreynsl-
unni, að stórgrýti og urðir voru mjer
hvergi eins hvimleiðar og á fjölfar-
inni póstleið, eins ogt. d. yfirBröttu-
brekku. — Það er engin von að