Vísir - 09.08.1913, Síða 4

V I S I R
að vita, hvað orðið hefði af betl-
aranum frá gærdeginum; lienni var
sagt, að gamli maðurinn hefði farið
til Andrievku.
Marfa hjelt þá a|^tað til Andri-
evku. Því nær sern hún kom
þorpinu, því órólegri varð hún.
»Jeg ætla að taka liann heim til
mín, og við reynum svo bæði að
friðþægja fyrir synd okkar. Að
mínsta kosti getur hann þá dáið á
heimili sínu og hjá syni sínum,«
liugsaði hún með sjer.
»Þegar hún kom að húsi dóttur
sinnar, sá hún, að þar var margt
fólk saman komið. Sumir stóðu í
forstofunni, aðrir úti á hlaði. Öli-
um. var þá orðið kunnugt, að hinn
ríki Kornei Vassiiiev, sem fyrir 40
árum síðan, var talað um í allri
sveitinni, var dáinn sem vesalings
betlari á heimili dóttur sinnar.
Stórstofan var líka full af fólki.
— Þegar Marfa kom inn, var rýmt
til fyrir henni og augu hennar litu
tú Kornei’s, sem búið varaðleggja
í kistuna. En við kistuna sat Filip
Konomitch og las bænir yfir lík-
inu . . .
Nú var of seint að fyriigefa eða
að biðja fyririrgefningar. Stranga
svipmikla andlitið á gamla mann-
inum sagði ekkert til um það, hvort
hann hefði fyrirgefið eða ekki.
Endir.
CymMína
Mn fagra.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
■---- Frh.
XXV.
Cymbelína sat hjá föður sín-
um, þegar stúlkan kom að segja
henni, að Bellmaire jarl væri
kominn.
Yfirforinginn var hressari í
dag. Honum hafði farið dag-
batandi frá því, er hann heyrði
að Cymbelína hafði lofað að
ganga að eiga Bellmaire jarl.
Pað var eins og nýtt líf færðisti
í þessa hrygðarmynd, þegar
honum fanst heitasta draumþrá
sín vera að rætast, metnaðar-
girnd sín loksins fá fylstu saðn-
ingu.
»Jeg á að lifa það, að sjá
hana aðalsfrú, húsmóður á jarls-
setrinu!« muldraði hann fyrir
munni sjer hundrað sinnum á
dag. Við og við var sem hann
raknaði úr roti, hann rjetti Cymbe-
línu höndina, snerti hana ein-
hverstaðar, eins og hann væri
að sannfæra sjálfan sig um, að
þetta væri ekki alt draumórar
og ímyndun. Og þá hvíslaði
Cymbelína að honum sefandi
huggunarorðum og svæfði hann
aftur eíns og barn.
En — henni sjálfri varð ekki
svefnsamt. Þarna sat Jiún hreyf-
ingarlaus og horfði hugsandi í
gaupnir sjer, eins og öll ánægja
og lífsgleðin væri horfin henni
að fullu og öllu, eins og vonir
hennar væru dánar, og beið
þess, er koma átti í þögulli hug-
raun, auðmýkt og undirgeíni
utan við sig og einmana.
Þegar hún heyrði nafn jarls-
ins, roðnaði hún ofurlítið, en
bliknaði aftur sainstundis. Hún
bjóst við honum í dag. Hún
hafði búið sig undir komu hans
og hún hafði ásett sjer, að koma
fram og taka kveðju hans svo
blíðlega, sem henni væri unt, —
eins og tilvonandi kona hans.
En er hún heyrði nafn hans,
var setn hryllingur færi um hana
alla. Hún stóð upp mjög hægt
og laut niður að föður sínum
í rúminu.
»Pabbi, Bellmaire jarl er kom-
i n n!«
»Bel!maire jarl?« spurði yfir-
foringinn ákafur. »Gott að hann
kemur. L-áttu hann koma inn!«
»Ertu viss um að þú sjert
svo hress, að þú gelir tekið við
honum?« sagði Cymbelína, og
þakkaði guði þó f huganum
fyrir það, að hún skyldi sleppa
hjá því, að vera ein hjá jarli.
»Já, já, — jeg er miklu betri!
Jeg er ágætur í dag!«
Cymbelína kinkaði kolli til
stúlkunnar og bað hana bjóða
jarlinum inn.
Þegar hann kom inn, stóð
Cymbelína upp á móti horium
og rjetti honum höndina, en nið-
urlút var hún. En þegar hann '
þrýsti hönd hennar mjög fast,
leit hún framan í hann. Honum
var ískalt á hendinni. Henni brá
við, er hún leit framan í hann,
og henni varð enn þá órórra
innan rifja. Það var ekki af því,
að hann var fölur og flóttalegur,
en það var eittþvað annað í svip
hans, eitthvað^dulrænt og óhreint,
sem fylti hana ótta og — jafn-
vel viðbjóði.
Það var líkast því, sem hann
hefði getið sjer til álrrifa þeirra,
er hann hgfði á hana; hann
roðnaði og leit á hana hálfvegis
bænaraugum. En þar var eng-
in bænheyrslu von. Hún sleppti
þegjandi hönd haifis, kippti sinni
hönd snöggt að sjer og gekk
hratt umhverfis höfðalagið og j
ljet rúmið vera á milii þeirra.
Yfirforinginn tókst á loft í rúm-
inu, þótt veikur væri, er hann kom
auga á jarlinn og rjetti honum
höndina með veikum burðum.
»Jæja, Bellmaire jarl, — -drengur
minn, hvernig er heilsan? Enn
er jeg við rúmið, eins og þú
sjerð, en það verður nú ekki
lengi. Nei, það veit sá heilagi
Georg! Senn fer jeg á fætur
og tek til starfa. Vel gert af
þjer að koma og vitja mín! En
það hefur nú ekki verið aðal-
erindið, — nei, öðru nær! Uss,
jeg held jeg kannist við það, —
jeg var líka ungur hjerna á ár-
unum!«
»Ó, já, en satt að segja langaði
mig til að sjá ykkur bæði,«
sagði jarl og brosti til Cymbe-
tínu, en hún Ijest ekki taka eftir
því. »Sannleikurinn er sá, að
jeg hef nýungar að segja þjer,
og sjúkum mönnum í rúminu er
alt af forvitni á frjettum.* ‘
»Já, já, sagði yfirforinginn
ákaft. »Hvaða nýungar eru það
nú? — Gaman er alt af að vita
hvað viðber úti.«
»Það eru nýungar, sem snerta
vin minn Godfrey Brandon,«
svaraði jarl og leit fyrst til
Cymbelínu og svo á yfirforingj-
ann.
Cymbelínu brá ekki eins og
hann hafði búist við; hún sat
róleg á sínum stað og Ijek við
gluggatjaldið.
»Púh-úh!« sagði North. Hvern
fjandann kom honum við, hvernig
þessum Godfrey Brandon leið,
þessum klessulitara. »Nú, jæja,
hvað er það nú?«
»Godfrey Brandon er farinn
burtu!«
Frh.
(Þetta er frásaga Kalíforníumanns,
A. W. Quint Avel; — sýnir hún greini-
Iega, að trú sjómanna rætist einatt,
enda þótt hún sje oft kölluð hjátrú.
Frásagan er hjer þýdd úr W. W.,
merku bresku tímariti og 'er hún marg-
staðfest með vitnisburðum og áreið-
anlegum skjölum eiðfestum].
Kvöldið 25. ágúst 1912, var
jeg úti á eimskipinu »Rosecrans«
í Redondo Beach í Kalíforníu.
jeg var gestur skipsstjórans,
Lucien F. Johnson, yngsta skip-
herrans og gáfaðasta og dug-
legasta sjómannsins í þjónustu
sameinaða steinolíufjelagsins.
Hann var fuilar 3 álnir á hæð,
29 ára gamall og sjómaður frá
hvirfli til ilja.
Þegar við sátum saman í sjer-
rými hans í skipinu, varð mjer
að orði:
»Það leikur orð á því, að þetta
sje óhappaskip, er ekki svo,
skipsstjóri?«
Johnson hló. »Jú, heldur hef-
ur það nú verið það. En gott,
gamalt skip er það nú samt.
Jeg skal segja yður ágrip af sögu
þess, ef yður langar til að færa
eitthvað af því í letur. Hjerna« —
hann rjetti mjer Ijósmynd — »er
mynd af okkur strönduðum við
Gaviota, — það var fyrir fáum
mánuðum. En jeg kem nú seinna
að því. Skipið var smíðað í
Glasgow árið 1883 og Iijet þá
Methven Castle. Það sigldi í
Donald Currie flotanum milli
Southampton og Kapborgar. Á
einni af fyrstu ferðum þess var
Carey farþegi á því, einn morð-
inginn úr Phönix-garðinum, sem
var að morði þeirra Cavendish
lávarðar og Burke’s skrifara. Á
skipinu var einnig maður, er
svarið hafði að hefna þessa íll-
ræðis. Og er skipið kom í Kap-
staðinn, skaut hann Carey til
bana, hleypti skoti á hann gegn-
um Ioftgluggann á farrýminu,
þegar Carey sat að snæðingi.«
Johnson skipstjóri sýndi mjer
stólinn, sem hann sat á, er hann
var skotinn.
»Yfirleitt þótti skipið ekki hafa
heppni með sjer í þessum suð-
urferðum, og nokkrum árum síð-
ar keypti Bandaríkjastjórnin það
og var það þá nefnt »General
Rosecrans« og notað til her-
gagna flutninga. í ófriðinum
milli Spánverja og Bandamanna
var það einusinni að flytja menn
og vistir frá San Franciko til
Filippíneya, en lenti í stormi,
laskaðist, misti mann út og
komst við íllan leik til Honolulu.
Stjórnin var óánægð með það
og seldi það að stríðinu loknu
Sameinaða steinolíufjelaginu, sem
breytti því í olíuflutningaskip, er
sigla skyldi með Kyrrahafsströnd-
um og var nafn þess stytt og
hjet skipið nú Rosecrans.
Þann 12. mars 1912 sigldum
við í voðastormi fram hjá Gaviota
í Kalíforníu; við áttum að taka
þar olíu. Öskurok var alla nótt-
ina, brotsjóir gengu yfir skipið
og báru alt lauslegt fyrir borð;
smíðameistarann og skipsveitinga-
manninn tók út. Skipið laut
ekki stjórn, rakst á ldappir og
25 feta vítt gat kom á ytraborð
þess. Það var sem skorðað í klöpp-
unum, steinnybba stóð gegnum
það, holskeflur skullu yfir oss
og við biðum vorrar síðustu
stundar.___________________Nl-
Spiirning til Yísis.
Getur »Vísir« ekki gefið mjer
og öðrum bæarbúum (og Iandsbú-
um) upplýsingar urn það, hvaða
þingmenn það voru, sem greiddu
atkvæði með þvi, að gefa sjálfum sjer
frídag 2 ágúst s. 1., eftir að þeir
höfðu í tilefni af láti ráðherrafrúar-
innar tekið sjer 2 frídaga.
Hver þingdagur kostar landið nú
eftir launahækkunina, 8—900 krónur
og frídagurinn 2. ág. tefur þingið
um eina 3 daga, eða kostar landið
hátt á þríðja þúsu/id krónur. Þetta
er líka þess verra fyrir það, að
þingstörfum í þetta sinn gengur
afarseint, nú liðnir 39 dagar af þing-
tímanum og fjdrlögin og stjórnar-
skráin eru ekki enn komin úr nefnd,
og voru þó þessi mál sett í nefnd
fyrstu daga þingsins. Slíkt er óhæfi-
legt sleifarlag. Þingmenn mega
búasí við því, að kjósendur taki
eftir störfum þeirra og vinnulagi, og
muni það þegar þeir í næsta sinni
koma og biðja fólkið um að kjósa
sig á ný. Kjósandi.
Q KAUPSKAPUR Q
Góðar skammbyssur eða marg-
hleypur óskast keyptar nú þegar.
Finnið ritstjórann.
Góð taða fæst keypt við Duus-
bryggju. Semjið um verðið við
Andrjes hjá Bryde.
Margar ungar hænur eru til sölu
hjá Þórði á Laugarnesi. Sími 193.
Hænur, ungahænur og hænu-
ungar fást í Hofi.
^ V I N N A
Stúlka óskast til að ræsta tvö
herbergi. Afgr. v. á.
Stúlku vantar
1. okt. til hjálpar í eldhúsinu
á Vífilstöðum.
Uppl. gefur frk. Steinsen.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phíl.
Östlundsprentsm.