Vísir - 22.10.1914, Blaðsíða 3

V í S I R
"Oe^xva sU\Bs\xvs
hefir vörusending tafist í Leith og er því nýlega hingað komln. Nú
er eignin seld
og vegna þess að buðirnar eiga að tæmast eru ailar hinar ný| u vörur:
Léreft - Flonel - Tvistdúkar - Lakaléreft — Handklæðadreglar
og allar aðrar vörubirgðir seldar
•fyrir frámunalega lágt verð.
——B — ——eaB— 8B
25 Dragtir og Frakkar, sem áður kostuðu 20—35 kr. seljast nú á 12 kr.
25 Manchettuskyrtur fyrir karlmenn, áður 4,50—7 kr., nú 2,50.
lOO pðr skinnhanskar, áður kr. 2,25 nú 1,25.
Sjöl, Leggingar, Blúndur, Blúnduefni mislit, flauelsbönd svört, hálfklæði, áteiknað bæði klæði og léreft,
mussilín, Flibbar, Hattar, karla og kvenna, selst með og undir h'álfvirði.
Allar vörubirgðirnar eiga að seljast eins fljótt og unt er
ILULll Jí |
enn þá eiga eftir að byrgja sig upp !
með kartöflur ættu að gera það nú
þegar meðan hið lága haustverð er
(steamkolin) hjá
eru
°g se,íast mesL
á þeim.
Klapparst. 1B. Sfmi 422.
fást 3
IÐUN AR-TAU Laugaveg 1.
------------- JÓN HALLGRÍMSSON.
Höilin
í
Kar patafj öl I u n u m
Eftir
iules Verne.
Frh.
Eins og lesarinn ef til vill minn-
ist, hafði Nick Deck, þegar hann
fór frá Werst, lofað Miriotu, sem
var óhuggandi af harmi, því, að
hann skyldi ekki dvelja lengur en
hann mætti til í Ka! pathahöllinni.
Ef ekkert óhapp kaemi fyrir þá, og
ef að óheillahótunin rættist ekki,
bjóst hann við, að þeir gætu verið
ftomnir til Werst um kvöldið. Auð-
vitað gat Miriota ekki, engu frem-
hr en faðir hennar eða skólakenn
4rhin, vitað, að vegurinn upp á há-
s|éttuna var svo ógreiður, að hinir
résku ferðamenn komusl þangað
ekki fyrri en um náttmál. Það var
^ví ekki neina eðiilegt, að kvíði
ma>hia ykist mjög um það leyti,
er klukkan í kirkjuturninum f Eld-
0rpinu sló átta, því ekkert bafði
etlnÞá sést eöa heyrst af feramönn-
unum. Hvar í ósköpunum gátu þeir
verið? Hvað hefði getað komið fyrir,
fyrst hvorki læknirinn né skógar-
vörðurinn voru komnir aflur, eftir
að hafa verið burtu allan daginn.
Þegar svona var ástatt datt engum
í hug, að fara heim til sín, þvi
hvenær sem var, niátti búast við,
að sjá þá beygja fyrir götuhornið.
Koliz hreppstjóri og dóttir hans
foru hvað eftir annað út til Friðriks,
þar sem hann stóð á verði; en
hann hatði aldrei frá neinu að segja.
Miriota þóttist oftai en einusinni
sjá skugga langt í burtu, úti við
skógarjaðarinn og hljóp út á veg-
inn . . . en varð alt af fyrir von-
brigðum. Þjóðvegurmn var mann-
laus, eins og vanalega, og þegar
lnín gætti betur að, var það ein-
ungis furuslofn eða runni, sem hún
hafði séð. Það voru fáir á ferli um
þær slóðir að kvöldi til og þar að
auki var núna þtiðjudagskvöld —
kvöld hinna illu anda — og á
þeim degi vildu landsbúar ógjarn-
an vera einir á ferli, eftir sólsetur.
Og nú stóð svo á að Nick hafði
einmitt valið þennan dag til að fara
upp í höllina. Hann hafði — því
miður — ekki gefið þessu neinn
gaum og engum þorpsbúa hafði
dottið í hug, að vara hann við
þessum óheilla þriðjudegi,
Miriota var mjög áhyggjufull.
Hún var í afaræstu skapi og dróg
upp fyrir sér allskonar hræðilegar
kynjamyndir. Hún fylgdi í hugan-
um unnusta sínum á hinni Iöngu
göngu gegnum þétta Plesa-skóginn, |
alla leið upp á Orgall-hásléttuna.
Og nú, þegar nóttin færðist yfir,
fanst henni, að hún sjá hanti fyrir
innan hallar-múrvegginn þar sem ■
harm beitti allri orku sinni til að
losa sig úr höndum andanna, sem
réöu yfir Karpathahöllinni. Hann
gat enga hjörg sér veitt gegn töfr-
um andanna . . . nú var hann ef
til vill lokaöur inni f hræðilegu jarð-
húsi . . . já, hver vissi, nema hann
væri dauður.
Veslings stúikan hefði viljað alt
til vinna að geta fundið spor Nick
Decks, til þess að geta hraðað sér
til hans. En íyrst hún gat það ekki,
ætlaði hún að minsta kosti að bíða
i
eftir honum alla nóttina á þessum i
stað.
Fegurstu
nýmóðins
°g
nýkornið í
verslun
Krisiínar Sigurðardóttur,
Laugaveg 20 A.
Kolin í Dufansdal.
Kolin hafa nú verið reynd, eins
og vottorð þið ber með sér, sem
birt er hér í blaðinu, og reyndust
vel. Auk þess hafa nokkrir einstak-
ir menn reynt þau til brensiu í
ofnum og lokið loforði á hitamagn
þeirra.
Framtakssemi hr, Ouðm. E. J.
Guðmundssonar, að brjótast í því
á eigin kostnað að færa sönnur á
það að hér á landi séu til góð
kol, verður ekki hrósað að mak-
legleikum. En lofið eitt er létt í
vasa og einskis nýtt til frekari fram-
kvæmda. Það verður að styrkja
manninn, sýna honum viðurkenn-
ingu í verkinu ekki síður en á vör-
untim. —
Því miður er hag einstakra manna
svo háttað í þessari dýrtíð og stríðs-
tíð, að hvorki má búast við að
hann geti byrjað að vinna námuna
af eigin rammleík né aðrir, lagt af
tnörkum fram það fé er þyrfti.
Stjórniu verður að hlaupa undir