Vísir - 20.11.1914, Blaðsíða 3

ylfli r
voöabillegur — miklu billegri en
hinir. Ja — well — já, þó þaö sé
ekki nema ein tomma, en svíktu
mig þá ekki. — Adiö, old chap!&
Afhringing. —
Vér grípum tækifæriö. »Nokkur
ný tíðindi?* spyrjum vér.
»Ekki kvæk, góði«.
»»Cabletelegrams« ekki komin?«
spyrjum vér.
»Enginn til að þýða þau á ís-
lensku, góði. Maðurinn kemur
ekki fyr en í eftirmiðdag*.
»Ja, svo. — Eii hvað er þá að
frétta af seðlafölsuninni?
»— Hef séð einn af þeim föls-
uðu, — helvíii vel gerður. Naum-
ast hægt að þekkja hann frá ekta
seðli, en eg þekti hann nú samt
strax*.
»Hver sýndi yður seðilinn?«
spyrjum vér meö hægð.
»Kunningi úr Hafnarfirði, sem
keypti hann fyrir 15 krónur um
borð í »FIóru«.«
»Var hann harður?*
»Nei, blautur, selvfölgelig, svo
að hann brotnaði ekki«.
»Hm — kunningi úr Hafnar-
firði. — Það hefir þó aldrei verið
sá, sem vætti einn af nýju National-
banka-seðlunum inni í kökubúð hjá
Thedór með bakarakústi, til þess
aö leika á auðtrúa fólk?«
Ritstjórinn fölnaði, kipti að sér
fótunum og tókst á loft í stólnum.
Þegar hann kemur niður aftursnýr
andlitið að blaðanianninum.
»Finnurðu nokkuð í blöðunum?«
rpyr hann.
»Nei«.
»B!essaður farðu þá í dagbók-
ina, og hérna er almanakið og veðrið
á morgun«.
í þessu er barið að dyrum og
inn kemur stráknr með fult fangið
af blöðum.
»No — hvernig gengur að selja ?«
spyr ritstjórinn.
»Eg er búinn að selja sjö«, svar-
ar strákur hróðugur.
»Þaðerágætt! Fréttiröu nokkuð?«
»Ne-e, ekki nima hún mamma
fékk sirnskeite frá hinne töntu í
Hilleröð«.
»HiIleröd! All right!« segir rit-
stjórinn og tekst allur á loft, »Það
þurfum við að fá lánað. — Veistu,
hvað var i því ?«
»0 — ekki nima, að það líður
öllum vil«.
»Bien. — Þá verðum viö að
drífa upp fregnmiða —«.
Ritstjórinn þrífur pennann frá
eyranu og fer að skrifa og tautar
jafnframt:
»Frá ófriðnum ! — Yfirfyrirsögn
með stóru letri. — Alt rólegt í
Hilleröd. '— Tvíundirstrikað. —
Hér er alt með kyrrum kjörum.—
Er kyrrum með ypsilon?* hvíslar
hann að blaðamanninum. — »Vit-
1 anlega, maður«. — »Einu eða
tveimur errum?« »Tveimur, —
stundum«.
Nú er ritstjórinn búinn að skrifa,
og sprettur upp með blaðið í hend-
inni. »Þetta gerir sig! Ha! Sensa-
tion, old boy! Excuse, eittaugna-
blik«. Síðan opnar hann handrita-
gatið og kallar: »Prenta þetla fljótt
á rauða fregnmiða og líma þá upp«.
Oss er nú tekið að hitna í pels-
inum og stöndum upp, en ritstjór-
inn vísar oss aftur til sætis í sóf-
anum og segir:
»Nei, hvað er þetta! Ætlið þér
að fara strax? Nei, verið þér svo
lítiö lengur. — Segið þér okkur
eitthvað í fréttum«.
Vér hefjum samtalið á ný.
»Nú, svo þér vissuð ekki, að það
voru gömlu Nationalbanka-seðlarnir,
sem falsaðir voru, en ekki þeir nýju
brúnu ?«
>Jú-jú-jú, selvfölgelig vissi eg
það, en —-----------«
í því hringir símabjallan. Rit-
stjórinn grípur heyrnartólið með
áfergju.
»Halló!« Sæll og bless, doktor!
— Ha — segja unp blaðinu? —
> Það er ómögulegt! — Skilur ekki
| málið á því? — Ekki íslenska! —
Ha, hvað segirðu? — HrognamálU
Ritstjórinn ætlar að segja meira, en
þá er hringt af. Eitl augnablik
situr hann sem þrumulostinn og
segir við sjálfan sig: »Þetta er Ijóta
reiðarslagið«. — Svo tekur hann
ógurlegt viðbragð.
»Pakk, ekkert annað en p a k k«,
öskrar hann, og um ieið sjáum vér
í í iljar honum út um handritagatið.
Nú er oss nóg boðið. Einhvern
veginn náum vér í loðhúfuna og
komumst út.
Elendínus Staff.
Reynið brenda og malaða
affið
úr versl.
BEEIÐ ABIIK.
Tóbaks-og sælgsetisbúðin
á Laugaveg 5
selur allskonar tóbak og sælgæti,
best og ódýrast í bænum.
hjá Eyv. Árnasyni, Laufásveg 2
Til sölu
birkihrís í 40 punda böggum á
1 kr. Hverfisgötu 71.
Skógræktarstjórinn.
B Skrifstofa P
Elmsklpafjelags íslands, J
i Landsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409.
Journalistik’.
i.
Viðtal við »sensations«-
ritstjórann.
Kl. var um 1, er vér höfðum
lokið við að ydda blýantinn, stung-
ið á oss minnisblöðunum og að
öðru ieyti búiö oss til að ganga
út og hafa tal af ritstjóranum. —
Ja — hvað segja veðurskeytin ?
»Veörið í dag« — Rvík — 4
stiga frost.
Gott er, að vér eigum pels og
loðhúfu.
Vér snörumst í pelsinn, þrívefj-
um sfrútnum um hálsinn og skálm-
um út á götuna.
Veðrið er með hlýjasta móti, en
hellirigning, Það vill til allrar
lukku, að ekki er steinsnar heim
til ritstjórans.
Vér flýjum undan dembunni —
eins og kólfi sé skotið inn um
dymar — megum alls ekki vera að
bíða svars, er vér knýjum á dyrnar.
Ritstjórinn situr á amerískan hátt
við skrifborð sitt, með fæturna
krosslagða uppi á borðinu, og hall-
ar sér aftur á bak í stólnum, sem
vegur salt á afturfótunum. Ritstjór-
inn er önnum kafinn að skafa negl-
ur sínar. Við næsta borð situr
blaðamaður, les gömul blöð og er
hugsi.
»Góðan daginn, herra ritstjóri!«
»Morning, Sir. How do? A
little interview, ay?«
Vér ætlum að svara, en í því
hringir síminn. Ritstjórinn grípur
heyrnartóliö. »Halló! Ert það þú,
Ásgeir? — Sæli nú! Heyrðu! Eg
er búinn að hringja til þín sautján
sinnum í dag — þú aldrei við —
ha, ha, ha! — borða rikling —ha
— og freðýsu — er það mögu-
legí ?! Well, heyrðu vinur ! Hef-
urðu ekki auglýsingu handa okkur?
Mikið í blaðinu, ágætt að auglýsa.
— Ha — hvað — Vísir? (Dam-
ued!) Góði Geiri, eg skal vera
Höilin
í
Karpatafjöllunum,
Eftir
Jules Verne.
Frh.
Þó hún væri föl og óstyrk að
sjá, náði hún sér þó brátt og
gleymdi alveg áheyrendum sínum.
Aldrei haföi hún sungiö eins vel
og þetta kvöld! Þaö var eins og
sái hennar rynni saman við sönginn
og þetta væri ekki mannleg rödd,
er framleiddi þessa unaðsfögiu tóna.
Magnaðar ástrföur hlutu að búa f
brjósti þessarar konu, sem gat lýst
svo dásamlega öllum tvannlegum
tiifinnirgum. Röddin breiddi sig
ýmist djúp og hljómmikil eins og
orgeltónar, eða hún smádvínaði og
dó loksins út og rann saman viö
dauöaþögnina í salnum. Eftir því
sem áleið kvöldið, jókst hrifningá-
heyrendanna og fagnaðarlátunum
ætlaði aldrei að linna eftir hvert at-
r>öi, sem hún söng.
Meðan á þessu stóð beiö v. Telek
greifi bak við tjöldin og var svo
æstur, að svo var að sjá, sem hann
hefði hitasótt. Hann var hræddur
um, og var það ekki að ástæöu-
lausu, að listakonan mundi ekki
þola þessi fagnaðarlæti og það, að
vera kölluð fram hvað eftir annað,
sérstaklega þar sem hún hafði verið
dálítið lasin frá því um morguii-
inn.
Hann þráði heitt að geta farið
með hana út úr leikhúsinu — út
úr þessu heita, eitraða lofti — langt
í burt til þess staöar, þar sem þau
gætu lifað óáreitt saman og notið
ríkulega ástarinnar. Hann vissi að
þá mundi heilbrigður roöi aftur
færast yfir kinnar hennar og kætis-
Ijóminn lýsa úr augum hennar, seni
voru allajafna svo þreytuleg,
Loksins kom sú áhrifamikla stund
þégar kvenhetjan átti að deyja.
Aldrei hafði þessi dýrlegi söng-
ur Arconatis náð sér eins vel niðri,
og aldrei hafði Stella sungið dauða-
sönginn eins guðdómlega. Svo var
sem öll sál hennar rynni saman
við sönginn, og þó — þó stóðu
menn á nálum eins og þeir findu,
að röddin gæti brostið — þessi
rödd, sem nú átti að þagna fyrir
fult og alt.
Á sama augnabliki opnuðust
grindurnar á stúku v. Gortz baróns,
og hæruskotið höfuð, með úfnu
hári og leiftrandi augum, kom í
ljós. Franz v. Telek sá nú í fyrsta
sinni, þennan kynlega mann í fullri
birtu, og þó það færi fjærri, að
hann væri óstyrkur í taugunum,
þá gat hann ekki að því gert, að
hann fann til óljósrar hræðslutil-
finningar, þegar hann sá þetta ná-
föla andlit og þessi tindrandi augn
langt inn í höfði.
Stella sem sjálf var alveg gagn-
tekin af söngnum, var einmitt að
syngja síðust hendingarnar:
»Innamorata, mio cuore tremante
Voglio morire . . . .«
Alt í einu þagnaði hún . . .
hún hafði komiö auga á afmyndað
andlitið á barón v. Gortz, og það
virtist gersamlega lama hana . . .
hún stóð eins og steingervingur og
starði á stúkuna . . . færði hendina
upp að munninum og blóðstraumur
kom upp úr henni . . . hún horfði
hrædd umhverfis sig, hrasaði og
féll til jarðar.
Feikna óró greip áheyrendurna;
flestir stóðu upp, margir fóru, aðr-
ir voru kyrrir, en sorgin gagntók
hngi allra.
Hræðilegt angistaróp heyrðist frá
stúku von Gortz baróns,
Franz hljóp inn á leiksviðið, tók
Stellu í fang sér, kysti hana, hvísl-
aði ástarorðum í eyra hennar . . .
ait árangurslaust.
Unga konan var dáin . . . dáin
af hjartaslagi . . . um leið og hún,
án þess að vita af því, söng sinn
eigin svanasöng.
Franz von Telek greifi var bor-
inn á gistihúsið þar sem hann bjó,
og var svo veikur að læknarnir
voru alvarlega hræddir um að hann
mundi missa vitið, og margar vik-
ur sveif hann milli lífs og dauöa.
Að lokum sigraöi þó meöfædd
hreysti hans, en hann varð aldrei
sami fjörfuglinn framar, eins og
hann hafði verið áður en þessi
sorgaratburður bar við.
Eins og menn geta skilið gat hann
ekki verið viðstaddur jarðarför Stellu.