Vísir - 27.11.1914, Qupperneq 3

Weiss eftir aö hafa heyrt e i 11
1 a g (!) og feguröartilfinningu getur
hann naumast haft heldur, því þá
mundi greinin hafa verið öðruvísi
rituð. Eg hefi lesið mjög marga
listdóma, en eg hefi aldrei séð
talað um »fábjánaskap* og »móðg-
anir« í þesskonar ritgerðum. Og því
síður hefi eg séð það tekið fram í
niðurlagi slíkra greina, að höfund-
urinn »ætti ekki listamönnunum
neitt grátt aö gja!da«. Öll greinin
er því misskilningur frá upphafi til
enda og leitt að Vísir skyldi
taka hana.
Thora Friðriksson.
Skrlfstofa
Elmskipafjelags íslands, tí
i Landsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409. m&J;
""tKK
zxu feomw \
Timbur ogkolaverslunina
Reykjavik,
3 S
fáið þér bestar
Vefnaðarvörur.
Prjónavörur.
Smávörur.
Bráðlega verður opnaður
j ólabasar
hjá verslunni.

Jjów ^yórtissotv & C,o.
. 5)\XUS
kaupir ennþá
velverkaðar sauðargærur
fyrir kr 140 pr kíló
og
góða haustull
fyrir kr 2,20 pr kíló
(STENOORAFI) — H H.T,Sloan-Duployan- kennir Helgi Tómasson, Hverfis- götu46. TaUími 177, heima 6-7e.m. Bæði kend „Kortíor“- & „De- bata Stenografi. Tennur eru tilbúnar og settar inn, bæð; heilir tanngarðar og einstakar tennur, á Laugaveg 31, uppf. Tennur dregnar út af iækni dag- lega kl. 11—T2með eða án deyf- ingar. Viðtalstími 10—5. Sophy Bjarnason.
mmm
sem nú er opnuð á Laugaveg 5 (áður vefnaðarvörubúð
,Víkings‘), þar er úrvalið stærst, fallegast og ódýrast.
Aðeins ný kort, þar á meðal ýmsar tegundir írá
ófriðnum.
Eftir 6. des. n. k. verður á sama stað selt mikið af
ódýrum
Höllin
í
Kar patafj öl I u n u m
Eftir
Julos Verne.
Frn.
»Eg held að það sé fjarri öllum
sanni, skögarvörður.*
En þó — þrátt fyrir að hann
neitaði þessu — festi þessi hugs
un æ dýpri rætur í huga Franz v.
T elek. Hversvegna var það óhugs-
andi, að Rudolf barón, sem alt af
haföi verið sérvitur, ef ekki sinnis-
veikur, hefði horfið heim til hallar
sinnar eftir dauða Stellu?
Par gat hann sökum hjátrúar
þjóðarinnar, lifað og látið eins og
hann vildi. Engum af fornvinum
hans mundi detta í hug að leita
hans í þessari gömlu höll, sem að
allra dómi lá í eyði.
Franz áleit alveg gagnslaust að
birta þorpsbúum hugsanir sínar;
því vel gat verið aö hann yrði þá
aö segja frá hvaö Rudolf og hon-
um hafði farið á milli, og því
mundi enginn trúa.
Hann endaði samræðuna með
því að ráða skógarverðinum frá að
endurtaka þessa tilraun sína, það
væri hlutverk lögreglunnar, og hún
mundi brátt fá að vita alla mála-
vöxtu.
Með þessum orðum kvaddi hann
skógarvörðinn, sem að vissu leyti
var glaður að losna við gest sinn;
hann var nefnilega hræddur um að
hann tæki of nærri sér, og nú var
um að gera, að hressast sem fyrst
til að geta gengið að eiga nina
fögrn Miriotu.
í þungum hugsunum, sneri Franz
greifi aftur til veitingahússins, og
fór þegar inn í herbergi sitt. Klukk-
an sex hafði Jónas reitt fram kvöld-
verð, og greifanum til mikiliar gleði,
var Koltz hreppstjóri og aðrir heldri
menn þorpsins nægilega kurteisir
til að láta hann í friði.
Dálitlu seinna kom Rotzko inn
til húsbónda síns, og spurði hvort
hann óskaði nokkurs.
»Nei, þakka yður, Rotzko.c
»Eg mætti þá ef til vill ganga
út á hæðina, og reykja mér eina pípu ?<
»VeIkomið, Rotzko.c
Franz sem lá út af í hæginda-
stól, rifjaði nú upp fyrir sér alt
sem á daga hans hafði drifið und-
anfarið. Hann var kominn í San
Carlo leikhúsið . . . á síöustu sýn-
itrguna . . . hann sá barón Gortz
fyrir sér eins og hann var þá . . .
hann sá hvernig hann teygði höf-
uðið fram úr sætinu, og starði með
eldheitu augnaráði á hina ungu
söngmey, rétt eins og hann ætiaöi
að þröngva henni með valdi . . .
Svo sneri hugur hans að bréf-
inu sem Rudolf hafði skrifað hon-
um, þar sem hann bar á hann að
hann, — Franz v. Telek — væri
morðingi Stellu . . .
Þannig niðursokkinn í endur-
minningar sínar, fann Franz greifi
hvernig svefninn náði æ meiri tök-
um á honum. Hann var í því ein-
kennilega ástandi, milli svefns og
vöku, þegar maður sér og heyrir
alt sem fram fer, þegar merkilegt
atvik kom fyrir.
Það var rétt eins og mjúk og
hljómfögur söngrödd hljómaði inni
í stofunni, þar sem enginn var
nema Franz sjálfur.
Áu þess að spyrja sjálfan sig
hvort h3nn vekli eða svæfi, stóö
greifinn þegar upp og hlustaði.
Það. var enginn hugarburður.
Osýnileg rödd náigaðisí eyra hans,
og ósýriilegar verur sungu hinn á-
hriíamikla söng Stefanos. Hann
heyrði svo greinilega orðaskil.
»Nel giardino de’mille fiori
Andiamo, mio cuore . . .«
Þetta kvæöi . . . Franz þekti það
aftur . . . þetta yndislega og við-
kvæma kvæði . . . var einmitt það
sein Stella hafði sungið kvöidið
þegar hún kvaddi tilheyrendur sína .
Franz gaf sig nú alveg á vald
þeirri nautn sem honum var í, að
hlusta enn einu sinni á hina und-
urfögru röddu unnustu sinuar, án
þess að gera sér á nokkurn hátt
grein fyrir hvernig á þessu gæti
staðið.
Kvæðið var nú á enda, og söng-
urinn smá dvínaði, þangað til hann
að lokum þagnaði alveg.