Vísir - 30.12.1914, Blaðsíða 3

gtgr FLUGELDAR fásí í versl. Vegamót
Kartöflur jz|z|
zGulrófur. jzjz
zj Hvítkál. jzjz
z j z j Rauðbeður
fást í
BREIÐABLIK
Lækjarg. 10. --Sími 168.

Eeform og
Central
margar teg.
þar á meðal
Lys og Mörk Carlsberg
fæst í
JCátvöSn.
Eartöflur og
Kálmeti hjá
Jes Zimsen.
Pálmasmjör
Henr Sörirel KtjArtwn
Neueberg 9/10
Hamburg 11,
l
Þýskalandi.
{ Allar tegundir af eldhúsáliöld-
um, »emaille«-vörum, fiskhnífum
og fiskburstum. Fljót og áreið-
anieg afgreiðsla. E n g i n verö-
hækkun vegna stríðsins. Afgreitt
alveg eins fljótt og á friðaríím
um. Gjaldfrestur er veittur eins
og vanalega.
Aðeins selt til kaupmanna.
Umboðsmaður fyrir tsland og
Færeyjar:
Qfcen'haupt
Templarasundi 5, Reykjavík.
Allir íslenskir ksussmsnra
skifta eingöngu við hina alinnlendu
* brjóstsykursverksmiðju
Læ’ jareötu 6 B.
Mentholsykur, bestur gegn hæsi
og brjóstkvefi.
Magn. Th. S. Blðndahl.
Dffit kgl. octr.
Bramdassuramce Comp.
Vátryggir. Hú*, hóegögn, vörur
alakonar o. fl.
; Skrifetofutími 12-1 og4-5. AiHttnrstr
M B. NEIsen.
Líkkistur
besta smjörlíki* bæjarins fæst í píkkistuskraut og líkklæði mest
»Hlíf< úrval hjá
(Gretíisgötu 2ð). EYV. ÁRNASYNI Uufásveg 2.
(STENOGRAFl)
i H H.T, Sloan-Duployan-
kennir Helgi Tómasson, Hverfis-
! götu46. Talsími 177, heima 6-7e.ni
; Bæði kend vKonior“- & „De
j bat“ Stenografi.
Þakkarávarp
Þegar minn elskaði eiginmað«
ur, Rútur sál. Jósefsson, dó á svo
sorglegan hátt og eg varð fyrir
svo sárri sorg, þá urðu margir
til þess að hjálpa mér í orði og
verki. Öllum þeim færi eg hjait-
ans þakk'æti bæði frá mér og
móður minni.
Það eru svo margir, sem hafa
hjálpað mér í raunum mínum,
þannig hefir ritstjóri »Vísis< stað-
ið fyrir miklum samskotum, séra
Bjarni Jónsson hefir fært mér
peninga; auk þess hafa margir
aðrir hjálpað mér bæði með því
að gangast fyrir samskotum og
gefa sjálfir, t. d. Iierra Magnús
Gunnarsson og lcona hans, Hall-
grímur Tómasson kaupmaður og
kona hans, eigendur hússins þar
sem eg bý, Sæmundur Skapta-
son, kona hans, dóttir og tengda-
sonur, sem öll hafa borið mig á
höndum sér síðan slysið vildi til
og margt annað fólk sem ómögu-
'legt er upp að telja. Guð blessi
alla þá, sem hafa hjálpað mér og
styrkt, sýnt mér svo fagra hlut-
tekningu á þessum harmastund-
um.
Reykjavík 11. des. 1914.
Kristin /ónsdóttir.
unnar hefir léð Vísi, er svar upp
á bréf Central News. Það er á
þessa leið :
Utanríkisráðu.ieytið breska
23. nóv. 1914.
Utanríkisráöherrann, Sir Edward
Grey, hefir falið mér að skrifa
yður og láta yður vila, að hann
hafi meðtekið bréf yðar dagsett 18.
þ. m. viðvíkjandi útbreiðslu opin-
berra frétta á íslandi.
Vér höfum meðtekið skeyti frá
breska ræðismanninum um þetta
mál, og hafa honum verið gefnar
þær fyrirskipanir, að hann skuli
láta öllum íslenskuin blöðum í té
hinar bresku opinberu fréttir, þó
með því skilyrði, að blöðin útbreiði
fréttir þessar bresku stjórninni að
kostnaðarlausu.
Yðar þjónustu reiðubúinn
Ralph Paget.
Þegar Central News sendi bréf
þetta, bjóst fréttastofan við, að sam-
bandsblöðin væru fyrir löngu búin
að fá skeytin, en svo var þó ekki,
því — eins og kunnugt er — eru
þau alveg nýbúin að fá þau.
Dráttur þessi hefir vitanlega orðið
blöðunum til allmikils tjóns, en það
liggur þeim í léttu rúmi; aðalatriðið
fyrir þeim var og er að ná sjálf-
sögðum rétti sínum, og það hefir
líka tekist fyrir rösklega og ósér-
plægna framgöngu CentraljNews.
f annað skifti standa sambands-
blöðln nú með pálmann í höndun-
um gegn tilraunum til þess að
beita þau misrétti og ranglæti.
(xerlarannsóknarstofa
Gísla Guðmundssonar
Lækjargötu 14 B (uppi á loftl) er
Venjulega opin 11—3 virkadaga
Fallegi hvíti
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
»Það gerði ekkert til. Mér þykir
bara verst að ekkert var hægt að
gera. Góða nótt !<
»Góða nótt!«
Eg breiddi nú dúk yfir andlit
mannsins, lokaði svo hurðinni á
eftir mér og fór aftur inn í minn
klefa til þess að hugsa um þetta
alt saman. Eitt varð mér fyllilega
Ijóst, þegar eg skoðaði í meðala-
skápinn minn, og þaö var það,
hvert erindi Ebbington hafi átt inn
til mín.
Á\.
Þegar klukkan var 5 morgun'nn
eflir undi eg eigi lengur í mollunni
í klefa mínum, og klæddi mig því
°g gekk upp á þilfar. Mér til mestu
bndrunar lá skútan kyr og hulin
svo þykkri þoku, að eg man ekki
aðra slíka. Svo var blækyrt, aé
hvert segl hékk eins og dula, hreyf-
ingarlaust, og svo var þokan þétt,
að þegar eg kom upp úr skips-
stiganum, gat eg ineð naumindura
grilt í borðstokkana beggja megin.
Og þó var það dauðakyrðin, sem
bæði var dularfylst og áhrifamest
af því, sem fyrir mann bar. Ekkert
liljóð heyrðiat, nema úðalekinn, sem
raup í sífellu niður á þilfarið,
hægt gutl í smábárunum við skips-
hliðina öðru hvoru, marr í hjóli
uppi yfir mér í reiðanum, eða
mann-rö Id, cr talaði í hálfutn hljóð-
um fyrir framan framsiglu. Þetta
var atarþreytandi, svo að eg fór að
paufast út að borðstokknum stjórn-
borðs rnegin, til þess aö ná í ein-
hvern til að ta!a við, Þegar eg náði
borðstokknum, fetaði eg mig fram
með honum að stjórnpallinum, og
þar rakst eg svo að segja í fangið
á e nhverjum. Þokan var svo þétt,
að eg sá ekki framan í hann og
spurði hann því að heiti.
»Wolworth«, var svarað, »og
niér heyrist á málrómnum, að það
sé Dr. de Normanville.*
»Alveg iéit«, svaraði eg. »Skárri
er það nú þokan! Hvað er langt
síðan liún skall yfir okkur?*
»Það er alt að því þrír tímar«,
svaraði hann. Það er hreint afleitt.
En, meðal annara orða, eg þarf
að biðja yður bónar fyrir hönd
húsmóðurinnar. Eftir hálftíma ætl
uni við að fara að grafa þennan
mannræfil, liann Eobington. Viljið
þér standa fyrir athöfninni?«
^Sagði hún yður að biðja mig
þess?«
Hann játti því.
»Þá er sjálfsagt, að eg geri það,
ef hún óskar þess,« svaraði eg,
»þó að eg verði að játa, að eg
hlakka sérlega ekki inikið til þess
starfa.«
Fl :nn þakkaði mér fyrir og fór
svo niður, til þess að skipa fyrir
um það sem gera þyrfti. Eg beið
uppi við og hálftíma seinna var
kornið mcð iikið npp á þilfar. Það
var snoturlega saumað innan í hengi-
rúrti og hjúpað einföldum hvítum
dúk, eins og líkbiæju. Þó að viö
gætum naumast séð hvor annan,
eða iíkbörurnar, tókum vér oss
stöðu við skipsstigann, og eg hóf
þegar að lesa hina fögru prédikun,
er tíðkasr við útför dauðra manna
á sjó. Þegar eg kom þar að í
lestrinum, er siður er að sökkva
líkinu í sjóinn, gaf eg merki, og
var þá börunum kastað, svo að
bæði hengirúmið og hið ógeðslega
tnnihald þess rann niður, og varð
af ónotaskeilur, er það datt í sjó-
inn við skipshliðina. Einmití um
leið og það hvarf, varð undarleg-
ur atburður.
Rétt um leið og líkið snerti yfir-
borð vatnsins, létti þokunni, eins
og einhver risahönd hefði svift
henni burtu, og kom ijómandi sól-
skin aftur. Viðbrigðin voru svo
mikil frá hálfgerðu myrkri og yfir
i bjart sólskin, að það blindaði
mann alveg, og drápum við allir
titlinga, eins og uglur í ofbirtunni.
En á næsta augnabliki sá eg, að
allir sneru sér skyndilega við í
sömu áttina og stóðu á öndinni,
og í sömu andrá henlist yfirmaöur-
inn að málpípunni, sem lá að véla-
rúminu, og var nú klukkum hringt
í fáti niðri í skipinu, og áður en
mínúta var liðin, var kominn skrið-
ur á skipið að nýju.