Vísir - 15.01.1915, Blaðsíða 4

S^tvtvcju-wiUtv,
Úr þœtti Gísla Konráðssonar.
--- Niðurl.
Pétur sýslumaður þorsteinsson
hafði nú sótt svo mál Sunnefu,
að Sveini lögmanni Sölvasyni var
boðið að þinga í Sunnefumáli af
amtmanni. Stefndi hann nú Wí-
um til lögþingis að Ljósavatni,
(voru þau þing kölluð aukalög-
þing), að hlýða á vitni í máli
þessu (svo) mörg, er leidd yrði,
og svo að heyra dóm um sök
Sunnefu. Kom þar Wíum; voru
þar mörg vitni leidd og málið
síðan sótt og varið. En hvað
harðlega sem Wíum mótmælti þv;,
dæmdi Sveinn lögmaður ekki að
síður Sunnefu fríunareið fyrir hina
síðari barneign sína með Jóni
bróður sínum og mundi hún þegar,
þar á þinginu, svarið hafa nema
hún krenktist, er hún skyldi til
þings fara; sýktist síðan meira og
meira og dó áður hún fengi eið-
inn unnið. Var margrætfum og
sögðu sumir, að hún væri drep-
in úr hor eða ófeiti. Töldu þó
aðrir að freisa ætti hana með því
frá aftöku. Hefir sagt verið, að
um þessar mundir hefði Wíum
verið fluttur að Skriðuklaustri. En
það var nú ári síðar, en Sunnefu
var dæmdur fríunareiður sinn og
hún andaðist, að bréf kom frá
Magnúsi amtmanniGíslasyni(1757)
og bauð að halda enn aukarétt í
Sunnefumáli þeim Birni lögmanni
og þórarni sýslumanni á Grund.
Riðu þeir austur í Múlaþing, þing-
uðu og stefndu þangað vitnum.
Sótti Pétur sýslumaður Sunnefu-
málið á hendur Wíum með
kænsku og kappi miklu, en all-
óhaglegt var sókn við að koma,
þá Sunnefa var áður látin, áðut
þún fengi svarið fríunareiðinn,
einkum er Wíum varði sig með
Fallegi hvíti
púkinn.
Eftir
Ouy Boothby.
Frh.
Milli nóns og miöaítans fór eitt-
hvað að draga úr veðurofsanum,
Mesta ósjóinn lægði og Ioftvogin
varð nokkurn veginn stöðug aftur.
Það virtist ótrúlegt, að »Reikistjarn-
an< skyldi geta komist svo vel af;
sem hún gerði, því að ekki höfðum
vér orðið fyrir neinu tjóni, sem
vert var um að ræða, nema því, að
einnm manni hafði skolaö út og
brotnað þrjú rif í öðrum í einum
brotsjónum, og svo hafði brotnað
af borðstokknum á bakborða og
báti skolað út, eins og áður er
sagt, en annar hafði brotnað í
spón á bátsgálgunum.
Um það leyti er rðkkva tók, var
sjórinn oröinn nær því eins sléttur
og kyrr og áöur hafði verið, svo
snögglega skella þessir voðalegu
fel'ibyljir á og hætta aftur. Þegar

mælsku mikilli, og urðu þær
lyktir, að þeir Björn og Þórarinn
dæmdu Wíum eið fyrir Sunnefu
er hann vann þar á þinginu.
það var ári síðar 1758, en Wí-
um sór fyrir Sunnefu, að Pétur
sýslumaður hélt enn fram meina-
málinu og er sagt hann hygði á
fríunareið Jóns Sunnefu bróður
fyrir seinna brotið (með Sunnefu)
en Jón mætti lífi halda og
stefndi nú málinu fyrir yfirrétt á
alþingi og hugðu margir, að tek-
ist hefði nema Jón væri orðinn
geðveikur og vildi deyja sem fyrst
ella fara sér. Og er sagt, að sök-
um þess játaði hann á sig brot-
inu hinu síðara á alþingi ogvildi
stytta með þvi sem fyrst eymdar-
stundir sínar. Kom þá málið fyrir
yfirrétt. Sótti Wíum það á hendur
Jóni og færði til meðkenningu
hans, en Jón sýslumaður Skag-
firðinga Snorrason varði. En svo
kom, að Jon var þar til dauða
dæmdur, varð ekki öðru við kom-
ið, er hann játaði á sig brotinu
sjálfur*). En er af þingi var riðið,
var þetta kveðið á beinakerlingu
á Kaldadal, og eignuðu menn
Sveini lögmanni Sölvasyni:
Týnd er æra, töpuð er sál,
tunglið veður í skýjum,
Sunnefunnar sýpur skál
sýslumaðurinn Wíum**).
*) Þá er Jón var spurður, hvers
vegna hann hefði neitað þessu svo
oft og fyrir ýmsum réttum, kvaðst
hann hafa gert það af heimsku og
einfeldni (sbr, Acta yfirréttarins, 1756
—62. Leirárg. 1803, bls. 11 —15).
Dómur yfirréttarins var uppkveð nn
11. júlí 1758 og lauk með því Sunn-
efumáli, er það hafði staðið yfir
hartnær 20 ár, frá því þau systkm
urðu fyrst brotleg,
**) Aðrir segja, að vísa þessi hafi
verið kveðin á glugga yfir Wíum
(sbr. Esp. Árb. X. 53. o. f).), en
þetta, sem hér segir, er eflaust réit-
ara, því að séra Eggert mátti vera
það kunnugt, og hann hefir líklega
það sagði Eggert prestur, að
Sveinn lögmaður feldi tár, er hann
heyrði dauðadóm Jóns. En það
varð þrem vikum eftir þing, að
Jón tók sótt og andaðist og lauk
við það Sunnefumáli. En það var
1 7 vetrum síðar, að Níels son
Wíums fór á leið til kenslu til
Jóns prests Högnasonar undir
Ási og drukknaði í Lagarfljóti með
fylgdarmanni sínum. Félst Wíum
mjög um missi hans og svo Guð-
rúnu móður hans. Þrem vetrum
síðar var Jón eldri son Arnórs
sýslumanns í Belgsholti fenginn
Wíum til aðstoðar i Múlaþingi.
G J A F I R
3 m á n a ð a gamalt sveinbarn
óskírt, fæst vegna fátæktar gefins
eða til uppfósturs. Bamið er mjög
efnilegt og hetir aldrei kent nokk-
urs meins. Afgr. v. á.
m
HU5NÆÐI
m
S t ú I k a getur fengið I e i g t
með annari. Uppi. á Hverfisg. 73.
í Austurstræti 10 fást
2 herbergi til leigu, sérstaklega
hentug fyrir skrifstofur.
H e r b e r g i til leigu í aust-
urbænum. Afgr. v. á.
% KAUPSKAPUR í
Mjólkurhúsið á Qrett
isgötu 38 hefir al an daginn hina
ágætu nýmjólk frá Görðum. Mjólk
frá deginuni áður er seld á 20 s
aura lítr.
B r ú k u ð íslensK f r í m e r k i
eru keypt hæsta verði á Hverf-
isgötu 40. \
sjálfur sagt Gísla frá þessu ' 'já
E^pó ín er vísan orðuð dálitið á
annan veg en hér.

V I N N A
Sendisveinar fást ávalt f
Söluturninum. Opinn kl. I—11.
Sími 444.
N o k k r i r duglegir sjómenn
geta fengið skiprúm á þilskipi
með góðum sjörum. — Menn
snúi sér til Andresar Kristjáns-
sonar, Stýrimannastíg 7, (heima
kl. 3 6 síðd).
S t ú I k a sem er I i ð I e g að
sauma, óskar eftir að sauma f
húsum. Tilboð merkt »Atvinna<
sendist á afgr. Vfsis.
H v e r g i eins ódýrt og gott
að iáta sauma eins og á Berg-
staðastræti 11 A, þar er líka föt-
um vent og gerð sem ný.
Á Bergstaðastræti 20
eru saumuð alskonar föt.
FÆCI *** |
F æ ð i fæst á Laugaveg 17.
L E 1 G A
Org e 1 óskast til leigu nokkra
mánuði. Afgr.
Org e 1 vandað og vel útlít-
andi óskast leigt. Afgr. v. á.
| TAP AÐ — PUNDIÐ |
T a p a s t hefir síðastliðinn
föstudag vfravirkisnál f bama-
skólahúsinu í Mýrarhúsum á Sel-
tjarnarnesi. Skilist ú VesturgÖtu
18.
Karlmannsmynd (kort)
töpuð. Skilist á afgr. Vísis.
Skæri o. fl. fundin. Vitjist á
Laugaveg 48B.
Tóbaksdósir fundnar.
Vitjist á Gumdarstíg i5
Silfurtóbaksdósir litl-
ar töpuðust í gær. Skilist á afgr.
Vísis. ______________
S t ú I k a rretur fengið vist á
góðu sveitaheirrili. Hátt kaup.
Uppl. á Njálsgðtu 15, uppi.
er vér vorum vissir um það, að
vér vorum úr allri hættu, var skip-
inu snúið í rétta stefnu og haldið
áfram. Ekki gátum við um það
sagt, hvað orðið hafði af herskip-
inu, eða hvernig það heföi staðist
ofviðrið. Um dagsetursbil sást ekk-
ert til þess, og við vorum farin aö
halda að við værum sloppin við
það fyrir fult og alt,
En hve hið víða haf er undur-
samlegt og órannsakanlegt! Daginn
eftir var veðrið orðið svo blítt, að
eg man varla annað eins, glaða
sólskin, mjúkur andvari og sjórinn
eins og fágaður silfurskjöldur. Eftir
skaltinn var sóltjaldið sett upp aft-
ur, það hafði verið tekið niður
daginn áður, vegna óveðursins, og
dró eg nú þilfarsstól afturá og sett-
ist niður til þess að lesa í forsæl-
unni. Eftir nokkrar mínútur kom
Alie og lagskona hennar til mín.
Eg sótti sæti handa þeim og þá sá
eg í fyrsta sinn fallega hvíta púk-
ann — eg verö stundum að kalla
hana þessu skáldlega, kínverska upp-
nefni — setjast við hannyrðir. Ekki
get eg sagt hvers vegna mér hefði
átt að finnast nokkuð undarlegt í
því, en ef til vill hefir það komið
af þvf, að eg hafði aldrei búist v>ð
því, að henni gætu gefist nægar
tómstundir til þessháttar heimavinnu.
En hvað sem pví líður þá veit eg
það, að þegar eg sá hana lúta sínu
hárprúða höfði, sá þessa fallegu,
hvítu fingur, sem eigi voru skreytt
ir neinum hringum, iða og fitla
við silkið, og þegar eg sá lítinn
fót gægjast tindan snjóhvítum faldi
fata hennar, þá brá mér svo við,
að eg titraði eins og þaninn hörpu-
strengur frá hvirfli til ilja.
Alt í einu heyrðist einn af há-
setunum, sem var eitthvað að gera
uppi í framreiðanum, hrópa eitt-
hvað á móðurmáli stmt. Alie og
konan, sem með henni var, sprutlu
á fætur, og þótt eg skildí ekki
hvað um var að vera, fór eg samt
að dæmi þeirra, Við hlupum út
að boröstokknum á stjórnborða, en
þar var ekkert að sjá, og spurði eg
hvað á gengi, með því að eg gat
ekki gert mér grem fyrir þvf sjálfur.
»Einn af hásetunum segir að
bátur sjáist á s*jórnborða«, sagði
Alie.
Hún sneri sér nú að einum af
yngri yfirmðnnunum, sem varnær-
staddur, og skipaði honum að fara
upo f reiðann og taka eftir stefnu
bátsins. Þegar því var lokið, var
skútunni beint i þá stefnu, að vér
skyldum koma fast að honum, og
var þá eigi annað eftir, en að bfða
þolinmóðlega eftir úrsl'titnum.
Fyrst gátum við ekkert séð, en
svo kom í Ijós dálftill dökkur dill
hér um bil tveim str:kum stjórn
borðs megin við okkttr, og skýrð-
isl hann smátt og smátt.
»Haldið stefnunnióbreyttri*, «agð;
Alie v‘ð manninn sem stýrð', um
leið og við hvestum augtm á þen 'a
ðrsmáa dppil.
Smám sanian varð hann greini-
legri, uns vér vorum komnir sv'
nærri honum, að vér sáum f sjón-
auka aö þetta var herskipsnátur, og
reru homtm tveir menn, og auk
þess voru þrfr aðrir á. Ttu mínút-
um seinna var skútan stöðvuð og
Patterson gekk út að borðstokknum.
>Haldið þið að þið haf'ð mátt
f ykkur til þess að koma honum
að skipshliðinni ?< æpti hann, »eða
eigum við að senda til ykkar bát ?«