Vísir - 15.03.1915, Blaðsíða 4

VISIR
3statid exlewdxs.
Oaldra-Loptur í Svíþjóö.
Galdra-Loptur var leikinn í Malmö
fyrir skemmstu. Þaöan varblaöinu
»Dagens Nyheter* skrifað aö krökt
hafi verið þar af hinum viröuleg-
ustu áhorfendum. Hafi þegar í
fyrsta þætti veriö svo sem gustur
færi um salinn frá sögueynni gömlu,
en síöan hafi menn orðið æ því
hrifnari, sem lengur leiö á þenna
þróttmikla leik. Eftir annan þátt
var kastað blómum inn á sviðið
og í Ieikslok voru áköf fagnaðar-
læti.
Viktor Sjöström hét sá, er lék
Lopt, og er sagt að bæði hann og
aðrir hafi leikið mjög vel.
DagbóJíarblöð
knattborðssyeinsins
eftir Leó Tolstoj.
---- Frh.
Einu sinui kom hann niður af
loftinu með furstanum, og var þá
illa til reika, náfölur í andliti, var-
irnar skulfu og hann þrætti um
eitthvað við furstann.
»Eg get ekki«, mælti hann, »un-
að þessum orðum hans og mun
ekki vægja honum, og ekki heldur
leika gegn honum oftar. Eg hefi
goldið honum 12 þúsund rúblur
og því finst mér, að hann ætti aö
tala dálítið varlegar, í svona margra
manna viðurvist.*
»Við skulum gera gott úr þessuc,
ansaði furstinn, »enda veistu, að
það er til lítils að fjandskapast
við Tedotka.*
»Nei, eg læt það ekki falla svona
niður*. —
— Æ, hættu nú, blessaður. Hver
heldurðu aö myndi vilja gera svo
lítið úr sér, að eiga í deilum við
Tedotka?*
Yorogliaust.
Frh.
Á lækjarbakkanum bjó hún,
í blæþýðu golunni hló hún.
— Enga rós eg fegri finn. —
Af blómunum öllum bar hún,
svo björt og fögur var hún.
Lindin ástar-óðinn sinn
orti’ um langa daga.
Hulda sló í hamrinum
hörpu nýrri Braga.
Og fossinn frá æsku unni' ’henni
og oft hafði hann kyst á munn ’henni
— Enga rós eg fegri finn. —
Hann kvað henni um ástina ungu.
Hann unni henni í blíðu sem þungu.
Lindin ástar-óðinn sinn
orti um langa daga.
Hulda sló í hamrinum
hörpu nýrri Braga.
Og nóttin fanst honum leið og löng
þá Iá hann vakandi í kletta-þröng.
— Enga rós eg fegri finn. —
Hann vakti’ ’hana af blíðasta blundi
»Eg myndi nú minna segja, ef
ekki hefðu verið svona margir nær-
staddir*.
»Nú — ókunnugir?« spurði furst-
inn. »Auðvitað get eg, ef þú vilt,
talað svo um fyrir honum, að hann
biðji þig fyrirgefningar.*
— Nei. —
Síðan nöldruðu þeir eitthvað á
frönsku og eg skildi ekki meira.
En hvað varð?
Kvöldverðarins neyttu þeirsaman
þennan dag og vináttan hófst á ný.
Elnu sinni kom hann einn síns
liðs.
»Hvað finst þér«, sagði hann
við mig, »spiia eg vel?«
Okkar köllun fylgir það, meðal
annars, að tala eins og hver vill
heyra, og því svara eg spurning-
unni játandi. Eg vissi, að hannvar
allfær í sjálfum slættinum, en að
hann kunni aldrei að reikna. Frá
því er hann komst í vinfengið \ið
Tedotka, lék hann ávalt um pen-
inga. Og því hefði enginn áður
trúað, því að þá lék hann hvorki
um peninga, mat né drykk.
Einu sinni var það, að furstinn
sagði við hann:
»Eigum við að leggja eina kampa-
vínsflösku undir?«
»Nei«, ansaði hann, »eg vil þá
heldur kaupa hana, blátt áfram. —
Halló! færið okkur eina flösku.«
En nú var hann kominn á það
strykið, að leika einungis gróðans
vegna. Hann var vanalega allan
guðslangan daginn hjá okkur. Ann-
aö hvort stóð hann við knattborð-
ið, eða fór upp á loft, og spilaði
þar.
Einu sinni datt mér það svo í
hug, að allir ynnu af honum fé,
nema eg.
»Jæja, hvernig er heilsan núna,
herra minn«, sagði eg, »þér hafið
annars lengi ekki Ieikið móti mér.«
Við hófum leikinn.
og blíðmálgur hjá henni undi.
Lindin ástar-óðinn sinn
orti um langa daga.
Hulda sló í hamrinum
hörpu nýrri Braga.
Og lengra komst hann ekki . ..
Orðin og rímið vildu ekki samþýð-
ast meir . . . Hann varð að hætta.
Hann las kvæðið yfir aftur . . .
Honum fanst það ekki eins og hann
hafði hugsað sér að það ætti að
verða . . . eitthvað vantar það, en
hann vissi ekki hvað. Og hann var
í efa, hvort hann þyrði að sýna
henni það, eða ekki . . . Henni
fyndist ef til vill lítið til þess kotna,
eins og honum sjálfum. Hann vissi
líka, að hún var vandfædd á ljóð-
um . . . tók ekki alt fyrir góöa og
gilda vöru . . .
— En eftir þvf, sem hann hafði
erindin oftar yfir, urðu orðin þýð-
ari og mýkri, og hann fór að kunna
betur við kvæðið . . .
— Og nú var hún að koma,
svo enginn tími var til þess, að
hugsa frekar um kvæðið.
Þegar eg hafði unnið hér um bil
10 hálf-rúblur, mælti eg:
»Eigum við að tvöfalda spilaféð?«
Hann þagöi. Nú var komiðann-
að hljóð í strokkinn en þá, er hann
kallaði mig »heimskingja«, fyrsta
kvöldið.
Við keptum af mesta kappi og
eitthvað 80 rúblur vann eg.
Óg hvaö varö? Dag eftir dag
lék hann móti mér. Hann beið, þar
til allir aðrir voru farnir, því að
auðvitað þótti honum ekki vansa-
laust, að keppa við knattborðssvein,
annara viðurvist. Einu sinni komst
hann í hita. Þá hafði hann tapað
nærri 60 rúblum.
— Einn almenning? — sagði
hann.
— Gott og vel. —
Eg vann.
— 120 móti 120? —
— Já, já, — sagði eg.
Aftur vann eg.
— 240 móti 240? —
»Verður það ekkiofhátt?« sagði
eg-
Þögn. Viö lékum, og enn vann eg.
»480 móti 480?«
Þá mælti eg: »Herra minn, hví
ætti eg að vinna yður tjón? Gerið
þér svo vel, að greiða mér 100
rúblur og svo skulum við slá stryki
yfir það, sem umfram er.
Nú sinnaðist honum, þó að
hann stiltur væri.
»Annað hvorl skulum við halda
reglurnar, eða leika alls ekki«,ans-
aði hann.
Eg sá það, aö þarna var ekki
undanfærslu auöið og sagði|: »480,
ef yöur svo þóknast.*
Og nú ásetti eg mér að tapa,
en þó fór svo, að eg vann.
»Heyrðu, Pétur«, mælti hann,
(hann nefndi mig ekki Petrusekka)
»eg get ekki nú þegar greitt þér
allla upphæðina, en eftir tvo mán-
uði á eg von á 3 þús. rúblum.«
Hann var oröinn mjög litverpur
og rómurinn titraði.
Hann þekti bæði litla bátinn Og
drifhvíta seglið, sem mjakaði hon-
um áfram . . . Þaö var engum blöö-
um um það að fletta . . . það var
litli skemtibáturinn hennar.
Og svo af staðl Niður allar
brekkur ... Yfir móana, mýrarn-
ar . . . alt í hendings kasti , . .
Svona léttur á sér hafði hann aldrei
verið . . . Honum fanst hann ekki
koma við jörðina . . . og ekki fann
hann til nokkrar þreytu . . . og
þó hljóp hann alla leið . . . hægði
aldrei á sprettinum, efst ofan úr
hlíð og niður að ströndinni.
Það lá svo vel á honum . . .
Enda var það í fyrsta skifti, sem
unnustan kom að finna hann
einan.
Hvað hann hlakkaði til þess að
sjá hana.
Og kvæðið hans fékk nýtt lag. ..
fjörugt lag, sem hann söng, og fæt-
urnir uröu samstiga taktinum í þessu
nýja lagi hans . . .
-- Báturinn leið áfram fyrir dá-
litlum kalda af hafi. Hún sat sjálf
viö stýrið, og bróðir hennar hélt í
skautið.
Boðaföllin vætiuðu yfír fætur
Sendisveinar fást ávalt 1
Söluturninum, Opinn kl. 8—11.
Sími 444.
T v e i r sjómenn óg ein stúHi
óskast f góðan stað á Austfjðrðum
í sumar. Uppl. á Grettisg. 3 kl.
8—10 síðdegis.
U n d i r r i t u ð tekur að sér afi
stunda veika.
Sigríður Sigurðardóttir
Grettisg. 59 B. Sími 176.
H e s t a r kliptir með vél eins
og hver óskar á Laugaveg 70.
Þorgr. Ouðmundsson.
D u g 1 e g og þrifin stúlka
óskast í vist írá 14. maí.
Margrét Leví,
Ingólfshvoli.
15 — 20 ára piltur getur
fengið ársvist f Vestm.eyjum. Uppl.
gefur Sighvatur lögregluþjónn.
TAPAÐ — FUNDID
O u 11 k r o s s með silfurfestji
hefir fundist. Afgr.v.á.
KAUPSKAPUR
Roeltóbakið góða ogódýra
er nú komið aftur f Söluturninn.
A 11 s k on a r blómstur og mat-
jurtafræ fæst hjá Maríu Hansen.
Lækjargötu 12 A. Heima kl. 11—12
og 2—4.
Morgunkjólar fást ætfð ó-
dýrastir í Grjótagötu 14 (niðri).
Fermingarkjóll til sölu á
Laugaveg 35 uppi.
S k y r fæst á Grettisgötu 19A.
FÆÐI
Fæði fæst á Laugav. 17.
hans, þar sem hann stóð í flæðar-
málinu, albúinn þess að vefjaunn-
ustuna að brjósti sínu.
Svo óð hann lengra fram á móti
bátnum, tók hana f fang aér og
bar hana upp í fjöruna.
Bátnum var brýnt upp í sandinn
og bundinn og skorðaður . . .
— Svo lögðu þau af stað heim-
leiöis, hlæjandi og syngjandi . . .
og ófeimin . . . eins og þeireinir,
sem unnast ótakmarkað . . .
II.
Haustið var komið . . .
Sunnan-blævindurinn hafði kvatt
fjallshlíðina, og tárin, sem þau höföu
felt þegar þau skildu, höfðu stirðn-
aö á vöngum hannar . . .
Blómin voru fölnuð fyrir nokkrn
og fjallshlíðin orðin gráhærð . . .
Fuglarnir höfðu fyrir nokkrum
vikum hópað sig saman og lagt af
stað suöur um haf . . . langt, langt
suður, þangaö, er aldrei kæmi vetur,
heldur væri eilíft sumar . . . Þar
ætluðu þeir að sofa með laufblað
í nefinu og láta sig svo dreyma
um sæluna, er biði þeira norður í
höfum, þegar þeir næsta skifti yrðu
vaktir af vorgyðjunni til þess, að
búast út hingað . . .