Vísir - 06.04.1915, Síða 2

V. I S, 1 R
VISIR
kemur fyrst um sinn út kl. 12 á
hádegi,
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
ísland er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi.
Ritstjórinn er þar venjulega
til viðtals frá kl. 1—3.
Sími 400. — P. O. Box 367.
Viðs kifta-styrj öldin
á sjónum.
Hvað sem annars verður um
hvora sagt, þá hafa Bretar lengst af
þótt meiri samningamenn, en Þjóð-
verjar,—meiri »diplomatar«. Þaðsást
á undirbúningi þeirra undir styrj-
öldina. Þjóðverjar höfðu aflað sér
vopna, en Bretar bandamanna.
Fyrsti »diplomatiski« sigur Þjóð-
verja í þessuni ófriði var sá, er
þeir fengu Tyrki í lið með sér. —
Eru þeir nú að vinna þann næsta?
Það kom engum á óvart, þótt
hlutlausu þjóðirnar, og þá fyrst og
fremst Bandaríkin, kynnu að bak-
verpast nokkuð við þeim, jafnhart
og þeir riðu úr hlaði, er þeir boð-
uðu kafbáta-árásirnar eftir þ. 18.
febr., enda rigndi þá niður mót-
mælum, ems og menn muna. En
þeim mótmælum tóku Þjóðverjar
með mikilli kurteisi og flýttu sér
að rifa seglin, — að minsta kosti
í orði kveðnu —, og var það meira
en allir höfðu búist við. Þeir kváð-
ust fúsir til þess, að hafa eigi
tundurdufl á reki og gæta vissrar
varúðar í kafnökkva-sókninni, og
svo er að sjá, sem Bandaríkin o. fl.
hafi gert sér að góöu þessi svör.
En þessi loforð voru skilyrðum bund-
in. Þeim skilyrðum, að Þjóðverjar
mættu vera öruggir um það, að
fjendum þeirra Iiðist ekki að villa
heimilcíir á skipum sínum með
fánum hlutlausu þjóðanna og að
kaupskipin yrðu ekki vopnuð, þann-
ig, að kafnökkvunum gæti staðið
hætta af þeim.
Það kann r»ú að vera, að hlut-
lausu ríkin hefðu ekkert á móti
þessum skilmálum. En ef grant er
að gáð, er hér í rauninni ekki farið
fram á meira né minna en það, að
hver bresk og frönsk verslunarfleyta
láti sökva sér ofurrólega, án þess
að bera við að veita viðnám, hve-
nær sem þýskur kafnökvi kemur
nálægt henni, þess, að eigi séu
herskip við hendina henni til hjálpar.
— Að vísu munar nú ekki ýkja
mikið um það, sem kafnökvarnir
hafa grandaö, af öllum skipastól
Breta, En þegar Þjóðverjar töldu
20 eftir fyrstu 10 dagana og altaf
hefir eitthvað veriö aö tínasl til
síðan, svo aö segja daglega, þá er i
það nú svo, aö þótt »Jón boli« J
sé hversckgsgæfur, þá kann hann
ilia þess báttar búsifjum. Skipin
eru dýr og farmarnir ekki siður,
og í þetta skifti fór að síga svo í
Jón, að hann kvaðst verða að svara
með því, að reyna aö taka fyrir |
allar skipasamgöngur við Þýskaland
að vestan, eins og þegar áður hefir
verið frá skýrt.
Nú mótmæltu hlutlausu ríkin
þessu á ýmsan hátt, svo sem vænta
mátti. En það er svo að sjá, sem
Bretar hafi þá verið komnir í svo
illan ham út af óværð þeirri, sem
kafnökvarnir gerðn þeim, að ekki
sé meir en svo orðum komandi
við þá lengur. Stakk mjög í stúf
viö það, sem áður var, um svör
stjórnmálamanna þeirra upp á mála-
leitanir hlutlausu ríkjanna, en þó
voru blöðin ennþá miklu viðskota-
verri. Kvað það við úr hverri átt,
að þegar England sé beitt svo
þrældegum ólögum, sem Þjóöverj-
ar geri nú, þá geti það ekki látið
aðrar þjóðir leggja sér lífsreglurnar
um það, hvernig það eigi að nota
flota sinn gegn þeim. Þetta er svo
ólíkt vinakveðjum þeim, sem áður
fóru milli Breta og Bandaríkjanna
til dæmis, að það er ekki nema
eðlilegt, að svo virðist, sem Bretar
baki sér með þessu auknar óvin-
sældir, að minsta kosti nú í bili.
Auðvitað eru Þjóðverjar þessu
alls hugar fegnir og hlakka yfir I
því, að »hræsnararnir«, Bretar, skuli
hafa varpað svona grímunni. Nú
séu þeir sjálfir vel látnir fyrir hrein-
skilni og lipurð, en Bragða-Mágus-
arnir liinum megin hafi maklegar
óvinsældir, aldrei þessu vant.
Kvikmyndin.
Rússnesk smásaga.
Tjutjeff yfirlögregluþjónn V2r sér
þess vel meðvitandi, hvílik ábyrgð
fylgir lögregluþjónsstarfinu. En á
hinn bóginn var hann heldur ekki
í neinum vafa um það, að hann
væri þeirri ábyrgð fyllilega vaxinn.
Sjálfsálit Tjutjeffs og ánægjan með
sjálfan sig lýsti sér greinilega í
augnatilliti hans og dráttunum í
kringum munninn, þegar hann kom
um eftirmiðdaginn út úr lögreglu-
stöðinni í Pétursborg.
Hann skrefaði drjúgum niður
aðal götuna og leit rannsóknaraug-
um á alla þá, er fram hjá honum
gengu. Alt í einu staðnæmdust
augun við verkamann, sem var
talsvert drukkinn og slangraði eftir
gangstéttinni. Tjutjeff var á báðum
áttum um það, hvort hann ætti að
handsama manninn og stinga hon-
um í svartholiö. En þar eð hér
var eigi nema um smá yfirsjón að
ræða, áleit hann þaö réttast eftir
atvikum, að láta lögregluþjóninn,
sem stóð á gatnamótunum, eiga
við mannuin; það væri léttvægt
verk og frekar við hans hæfi.
Þegar Tjutjeff beygði út af aðal-
götnnni og kom inn í hliöargötu,
vék hann ósjálfrátt aftur á bak.
Hann sá hvar tvær bifreiðar komu
þjótandi hvor á eftir annari. Eftir
nokkur augnablik staðnæmdust bif-
reiðarnar, og múgur og margmenni
flyktist úr öllum áttum í kring um
þær. Þetta var ærið nóg til að
örva lögregluþjónsblóð Tjutjeffs.
Hann hraðaðí sér sem mest hann
mátti, því hér var sýnilega tæki-
færi til að vinna eitthvert þrekvirki,
þó ekki væri annað en að dreifa
mannþyrpinguuni.
Þegar hann var kominn þar að,
sem bifreiðarnar voru, kom ungur
og vel búinn maður út úr mann-
þyrpingunni, heilsaði honum og
rétti honum nafnspjald sitt.
»Við erum að taka kviktnynd
herra yfirlögregluþjónn*, sagði
hann, »og myndum við vera yður
mjög þakklátur, ef þér vildúð gera
okkur þann greiða, að halda fólk-
inu í skefjum, og sjá um, að það
standi ekki of nálægt*.
Tjutjeff le't á nafnspjaldið.
»Ah, þér eruð fyrir Ouberíus
félagið. — Eg skal með ánægju
verða viö ±>ón yðar« !
»Það er glæpamanna kvikmynd,
sem við erum að taka«, sagði um-
boðsmaður Ouberius félagsins. Hug-
myndin er þannig: Glæpamenn
ráðast á auðugan bankamann, sem
er á leið til skrifstofu sinnar, og
ræna hann öllum þeim peningum,
sem hann hefir meðferöis. Ræn-'
ingjarnir flyja og komast undan, j
þrátt fyrir árvekni og þrautseigju 1
lögreglunnar. — Nú erum við ein-
mitt með fyrsta þáttinn*.
Tjutjeff horfði hugfanginn á Ieik-
inn. í fremri bifreiðinni, sem var
rauð, sat vagnstjórinn með poka
yfir höfðinu og bundinn á hönd-
um og fótum. Hann reyndi á all-
an hátt að losa sig úr böndunum,
en það var árangurslaust.
í aftara sætinu lá gamall maður,
Ræningjarnir höfðu bundið klút um
munn hans, og á meðan einn þeirra
tók frá honum úrið og vasabókina,
hélt annar honum föstum.
Á gangstéttinni stóð myndasmið-
urinn og sneri sveifinni á mynda-
vélinni án afláts.
í gráu bifreiðinni, sem var fyrir
aftan þá rauðu, sat vagnstjórinn og
horfði hugfanginn á leikinn,
»Það er alveg dæmalausf, hvað
ieikurunum tekst það snildarlega að
leika þetta«, hugsaði Tjutjeff, þar
sem hann stóð og hafði ekki aug-
un af leikutununi.
Gamla manninum, í rauðu bif-
reiðinni, hafði tekist að losa annan
handlegginn, en þá var hann sleg-
inn svo, að hann féli ofan af sæt-
inu og niður í vagninn.
»Finst yöur ekki að leikarar okk-
ar leiki ágætlega«, sagði umboðs-
maður Guberiusfélagsins við Tju-
tjeff. »Þaö er engu líkara, en að
hér væri um veruleika að ræðá. —
En nú erum við bráðum búnir. —
Viljið þér ekki gera svo vel að láta
fólkið víkja Iítið eitt til hliðar?«
Tjutjeff ruddi sér braut inn í
mannþyrpinguna og skipaði öllum
með hárri röddu að víkja til hliðar.
Umboðsmaður Guberiusfélagsins
rétti upp aðra hendina, og á sama
augnabliki hljóp hann, myndasmið-
urinn og leikararnir upp í gráu
bifreiðina, sem þaut út götuna og
hvarf brátt út í veður og vind.
Tjutjeff yfirlögregluþjónn stóð
gapandi af undrun og starði á eftir
bifreiðinni.
»Hvern fj...........átti þetta að
þýða?« hugsaöi hann, en þar eð
gamli maðurinn í rauðu bifreiðinni
var nú aftur staðinn upp, lét hann
gráu bifreiðina þjóta veg allrar ver-
aldar og hjálpaði honum til að ná
bindinu frá munninum.
»Hjálp!« . . . »Hjálp!« æpti
gamli maðurinn af öllum lífs og
sálar kröftum, þegar er bindið var
komið frá munninum. »Náiö í
ræningjana!* — »í guðs bænum
látið þá ekki sleppal*
»Verið þér ró!egur«, sagðf'Tju-
tjeff, »þeir eru búnir að taka mynd-
ina. . . .«
»Búnir að hverju«, orgaði gamli
maðurinn hálfu hæra. »Búnir að
taka myndina sögðuð þér! . . .
Já, þeir eru búnir að ræna mig tíu
þúsund rúblum . . . og það rétt
fyrir framan nefið á lögreglunni!«
Tjuljeff varð náfölur. Vagnstjór-
inn sem nú var orðinn laus, óð
að honum með ópum og skamm-
aryrðum á meðan gamli maðurinn
hélt áfram að skamma hann án af-
láts:
»Þér eruð dáfallegur lögreglu-
þjónn! Látið ræna menn um há-
bjartan daginn og hjálpið jafnvel
tii þess! Aldrei á æfi minni hefi
eg hitt annan eins asna!«
Var því næst orð á því haft, að
Tjutjeff hefði ekki veriö eins hnar-
reistur þegar hann labbaði niður
götuna, og þegar hann skipaði fólk-
inu að víkja til hliðar á meðan
ræningjarnir voru að komast undan
meö ránsféð.