Vísir - 02.05.1915, Blaðsíða 3

V 1 b l K
PHr Satútas’ síUot\ o$ fiampaom. Swv\ \9Ö.
BÆJARGJÖLD
Gjaldendur Reykjavíkur eru hérmeð
mintir ái að fyrri hluti aukaútsvarsins
átti að greiðast 1. apríi þ. á.
í
l
Bæjarg'jaldkeinm.
Með e.s Gullfoss fæ eg
frá Washburn Crosby Co.,
príma amerísk hveiti
(bestu tegund sem hægt er að fá), Gold medah merkið, sem
notað er um allan heim og œtti einnig að vera notað alment hér,
vegna þess, hvað það erágætt. -—....
BMBMSHBaBi Sekkii' á 100 og 50 kílo. »»»-««»■
Borgun út í hönd, þegar Gullfoss kemur til Reykjavíkur.
Par eð við í eldsvoðanum 25. þ. m. mistum allar bækur okk-
ar og skjöl, vildum við hérmeð mælast til þess við alla viðskiftavini
okkar, að þeir sendi okkur sem allra fyrst, afrit af viðskiftunum
frá árinu 1914 og það sem af er þessu ári.
Við væntum þess fastlega að allir okkar viðskiftavinir verði
við þessum tilmælum okkar og leyfum við okkur jafnframt að til-
kynna að verslun okkar heldur áfram eins og að undanförnu.
Skrifstofur okkar verða fyrst um sinn í Tjarnargötu 5 B.
Talsímar nr. 45 og 335. Símnefni: Activ.
Reykjavík, 27 apríl 1915. Vírðingarfylst.
Nathan & Olsen.
Yanir sjómenn
geta fengið gott pláss á snerpifiski í sumar. — Stór premía. —
Hátt kaup. — Talið við mig sem fyrst. — Að hitta á Hótel ísland
nr. 19 frá kl. 10—12 og 5—8.
Guðmundur Loftsson.
Að eins fyrir kaupmenn, bakaia og kaupfélög.
Reykjavík, 28/4 1915.
A, OBENHAUPT.
Drekkið
Carlsberg
Pilsner
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fásí alstaðar.
Aðalumboð fyrir ísland:
Naíhan & Olscn.
s\8 \ *\J\si\
4»
*JCaup\5 öl ]xí ^\U S&aWa$úmssow. Simi
Ör dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
Það leið ekki á löngu að við
gætum sest að snæðingi, en mér til
mikillar hrygðar sá eg, að gestur
minn lék sér aðeins að matnum.
Samt tæmdi hann mörg staup af
hinu góða víni og afleiðingin af
því varð sú, að hann varð Katari. —
»Nú skulum við halda inn í
vinnuherbergið og reykja vindil«,
sagði eg, þegar við vorum búnir
aö borða. Hann stóð strax á fætur
og fylgdi með mér. Við drógum
stólana okkar að arninum, þar sem
glaður^Idur brann, og sátuni við
pannig stundarkorn og reyktum
þegjandi. Eg þurfti ekki að athuga
Feveral vandlega til þess að sjá, að
hann var gersamlega farinn að heilsu
— það var mjög örðugt að þekkja
aftur glaðlega, einbeitta ungmenniðt
sem hafði haldið brúðkaup sitt fyrir
þrem árum síðan, þar sem eg hafði
veriö viðstaddur. Eg sat nú og
beið eftir, að hann tryði mér fyrir
því, sem hónum lægi á hjarta, en
hann sagði ekki orð fyrr en hann
var búinn að reykja fyrsta vindil-
inn. Þá stökk hann skyndilega á
fætur og staðnæmdist fyrir framan
mig.
»Eg reyni al!s ekki að lýsa þeim
hörmungum, sem á hafa dunið«,
sagði hann, — »hin hræðiega in-
flúensa hefir ætt um alt héraðið,
þar sem eg á heima. Því nánar
sem eg hef kynst þessum lævísa og
varasama sjúkdómi, því meir hef eg
óttast hann. Það er föst «annfæring
mín, að influensan hafi orsakað
fieiri dauðsföll og eyðilagt fleiri
mannslíf en kólerati hefir nokkru
sinni gert. Þú hefir kynst félaga
mínurn Russel? Nú jæja, bæði eg
og hSnn erum alveg orðnir yfir-
bugaðir af áreynslu. Eg get ekki
einu sinni skýrt þér frá, hve marga
sára sorgarviðburði við höfum orð-
iö að vera viðstaddir, nú upp á
síðkastið.*
»Þú ert nú naumast kominn hitig-
að til bæjarins til þess, að segja
mér frá því?« tók eg snögglega
fram í fyrir honnm.
»Nei, auðvitað ekki. Þú getur
sjálfsagt sjálfur sagt frá svipuðum
sorgarviðburðum ?«
»Já, og ef til vill ennþá sorg-
legri*, sagði eg, en svo eg núsnúi
mér að þér sjálfum, þá segir þú
að þú hafir sjálfur orðið fyrir árás
af þessutn óvín.«
»Já, því rniður. Það var rétt eftir
að dr^ngurinn dó. Hann var ofur-
lítill, glaðlegur og hraustur snáði —
kominn hátt á annað árið. Þú get-
ur víst naumast gert þér í hugar-
lund, hvaða þýðingu fyrsta barnið
hefir fyrir heimilí, Halifax. — Kon-
an mín og eg lifðum svo að segja
eingöngu fyrir litla drenginn okkar.
En sjúkdómurinn vann bug á hon-
um eftir -aðeins fáeina daga. Þá
varð veslings konan mín mjög aum.
Hún fékk að vísu ekki inflúensuna
sjálf, en orkan brást henni alveg
og hún misti bæði matarlystina og
gat ekki sofið. Það.var ekkert, sem
gat hrest hana, og svo varð eg alt
í einu veikur. Eg held ekkert veki
eins undrun manna eins og það,
þegar læknir verður veikur. Eh eg
varð nú einnig að lúta fyrir veik-
inni, sem að vísu stóð stuttan tíma,
en varð áköf. Eg varð að fara á
fætur aftur svo fljótt sem unt var,
og fór að vinna eftir stuttan tíma.
Eg hélt að alt væri í röð og reglu,
en — —«
»Þú gerðir rangt í því, að fara
svo snemma á fætur«, svaraði eg,
»Þú ert engan veginn í færum til
þess að vinna, ennþá.«
»Er þá útlitið svo slæmt? Er
anðvelt að sjá á mér, að eg hafi
verið veikur?*
»Hvaða læknir sem væri, myndi
óðara sjá það á þér, að þér líður
mjög illa«, sagði eg, »þú ert ger-
samlega lamaður, alt lífsafl þitt er
á förum, og þú þarfnast hvíldar og
næðis. Farðu því heim í kvöld, —
eða bíddu öllu heldur til morguns
og farðu svo með fyrstu lestinni til
Westfield. Talaðu svo við Russel,
og segðu honum, að þú verðir að
fá þér eins mánaðar frí.