Vísir - 24.05.1915, Side 3

V l S l K
pgf $atúfas’ sUron og feamipaorft. S'W' V96.
Sardínur norskar og franskar,
Ansjósur — Síld, stór og smá — Kavíar
— Lax — Fiskbollur
er sjálfsagt að kaupa í
Gíaffalbitar
N ý h ö f n .
Drekkið
LYS
Carlsberg
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fásf aistaðar.
Aðalumboð fyrir ísland:
Naíhan 6* Olsen.
Atvinna.
Nokkrar stúlkur, vanar síldai-söltun, verða ráðnar
til Siglufjarða*'. Hátt kaup!
Hallgr. Tómasson.
Laugavegi 55.
SmjörHkið
besta
fæst nú stöðugt hjá
Jes Zimsen.
Ullar-
prjónatuskur
keyptar hæsta verði mót pening
ingum eða vörum í
Vöruhúsiun.
Síúlka,
helst æfð, getur fengið vinnu frá
1. júní í stórri »manufactur«-verslun
hér. — Tiiboð, merkt: »Dömubúð«,
sendist afgr. Vísis fyrir 25. þ. m.
Jón Kristjánss.
læknir.
Gigt og hjartasjúkdómar.
Fysiotherapi.
Bókhlöðstíg 10 (uppi).
Viðtalstími 10—12.
ULLARBALLA
heila og hreina, kaupir
Yersl, YON Laugayes: 55
Ávextir í Nýhöfn.
Nýjar Appelsínur og Bananar
í dósum Perur — Ananas — Epii — Aprikósur
— Jarðarber og Blandaðir ávextir. —
Best eru ávaxtakaupin í Nýhöfn.
Nokkra duglega
vinnumenn
vantar nú þegar við hafnargerðina í
Vestmannaeyjum
Upplýsingar á skrifstofunni í Pósthússtræti II, frá kl.

(Jr dagkók
iækmsms.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
Þá snérum við aftur heim að
höllinni, en við höfðum ekki geng-
ið lengi, þegar Iris kallaði óttasleg-
in: »Hvað er í vasaklútnum þín-
nm, Davíð?«
Hann hafði tekið vasaklút upp
úr brjóstvasa sínum. Hann leií
snöggvast á hann, þegar hún hróp-
aði upp, því næst staðnæmdist hann
og fölnaði.
»Eg verð að biðja afsökunar«,
sagði hann svo, »þetta var óhyggi-
legt af mér. Eg var búinn að
gleyma þessu.«
»Vasaklúturinn þinn erallur blóð-
ugur. Hefirðu meitt þig?« spurði
Iris.
»Nei, nei, alls ekki!«
Um leið og hann sagði þetta,
stakk hann í flýti vasaklútnum í
vasann aftur. »Málinu er blátt áfram
þannig varið«, hélt hann áfram,
»að asninn hann Ransome hefir
verið að skjóta hér í '311311 morg-
un, og hefir hann, dóninn sá arna,
skotið marga fugla. Þannig gekk
eg fram á veslings fasan, sem var
særður og að dauða kominn, svo
að eg stytti honum stundir fyrir
fult og alt, svo hann ekki kveldist
lengur. Þess vegna er blóð á vasa-
klútnum mínum. Það var ljót sjón,
— við skuium ekki tala meira um
það.«
»Mig grunaði það, að herra
Ransome væri einhvers. staðar ná-
lægt«, sagði Iris. »Það eitt, að
hugsa um þann mann, vekur hjá
mér viðbjóð.«
Það fór hroilur um hana, um
leið og hún sagði þetta. Vane leit
á hana, en sagði ekkert. Augu þeirra
mættust, — og hann brosti sem
snöggvast til hennar, En eg gat
þó ekki annað, en tekið eftir því,
hve fölur hann var. Við vorum nú
komin heim að High Court, og
frú Romney kom út til þess, að
taka á móti okkur. Hún bauð mig
hjarianlega velkominn og bað mig
svo að koma með, inn til manns
hennar.
»Hershöfðinginn liggur inni í
vinnustofu sinni, kæri læknir, ann-
ars myndi hann undir eins hafa
komið út til þess, að taka á móti
yður«, sagði hún. »Sannleikurinn
er sá, að hann hefir ekki verið vel
frískur utidanfatna daga, og áðan,
þegar eg var inni hjá honum, lá
hann í legubekknum með miklum
skjálfta og gat naumast staðið á
fætur, þó hann reyndi til þess. Eg
vona þó, að hér sé ekki um neitt
alvarlegt að ræða, og að hann muni
brátt ná sér aftur.«
Eg fór með frú Romney inn í
vinnustofu hershöfðingjans. Hers-
höfðinginn lá í legubekk, en er við
komum inn, stóö hann á fætur og
gekk á móti okkur. Hann var hár
maður og sterkbygður, auk þess
allmjög orðiun feitur og dökkrjóð-
ur í andliti. Augun voru undarlega
skær.
»Velkominn!« sagði hann og
rétti mér höndina. »Hér sit eg og
veit naumast, hvað að mér gengur.
Hefir konan mín ef til vill sagt þér,
að eg sé veikur — hvað þá? Þá
get eg sagt þér, að mér hefir aldrei
liðið betur á æfi minni. Það væri
líka þokkabragð, að ginna þig hing-
að til þess eins, að lækna mig.«
»Eg er altaf reiðubúinn til þess ;,
svaraði eg. »En það gleður mig
samt sem áður mjög aö sjá, að þú
ert ekkert alvarlega veikur.«
»Nú skaltu lofa okkur að vera
einum, Mary«, sagði hershöfðing-
inn, um leið og hann snéri sér að
konu sinni, og leit til hennar inni-
lega. »Sviminn er alveg horfinn,
góða mín, og samræða við gamlan
vin er betra meðal, en alt annað.«
Frú Romney fór undir eins. Jafn-
skjótt og hún var komin út um
dyrnar, lét hershöfðinginn fallast
niður í hægindastól sinn, og faidi
andlitið í höndum sér. Eg tók eftir
því, að hinar stóru hendur hans
hristust.
»Sannleikurinn er sá«, sagði hann
með alt annari rödd, »að það er
eitthvað að.