Vísir - 27.05.1915, Blaðsíða 3

VM S> 1 k
Í^HT Sanxtas sítvow o^ fiampao\w« %ixo\ \9ö. ~m
Stórar bjarkarplöntur
með hnaus
Ofnar, eldavélar alls konar, eldfastur steinn, eldfastur Ieir.
Pakpappi alls konar, veggjapappi, strigi, pappasaumur.
Pakjárn, þaksaumur.
Málaravörur alls konar frá Forenede Malerm. Farvemölle,
altaf fyrirliggjandi hjá
Carl Höepfner,
pakkhús Hafnarstræti 21. Sími 21.
=3 Atvinna. Jfe-
Nokkrar stúlkur, v a n a r síldarsöltun, verða ráðnar til Siglufjarðar.
=■■■ , = Hátt kaup. ■ ■ ■ ■=
Hallgr. Tómasson.
Laugavegi 55.
Veggfóðrið
===== margeftirspurða kom með Vestu í -
Bankastræti 7.
JltuwÆ ejtu ^voUa^úsxwu í ZZ.
Sími 407. Sími 407.
úr Haliormstaðaskógi
eru seldar í gróðrarstöðinni nú fyrst um sinn kl. 12-1 og 6-7.
Einar E. Sæmundsen.
#áT** e i ® •» i ®
Sjorotin
marg eftirspurðu eru komin aftur í
Frönsku Versl. í Hafnarstr. 17.
Pilsin, Treyjurnar, Brækurnar, Hattarnir og Stakkarnir,
alt af bestu tegund.
• Flýtið ykkur! —.■■■■■— - ——-——
Til síldarverkunar
er ágœtt pláss við Eyjafjörð til leigu í sumar fyrir 2—3 skip.
3 bryggjur og húspláss fyrir 50—60 verkafólks, ásamt
ótakmörkuðu upplagsplássi.
Nánari upplýsingar hjá
S. Jóhannesson,
Laugaveg 11.
Det kgL octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr
N. B. Nielsen
Guðm Pétursson
massagelæknir Qarðastræti 4.
Sími 394. Heima 6—8 síðdegis.
Sími 394.
Qigtarlækning — Sjúkrale.kfimi —
Böð (hydrotheraphi) — Rafmagn.
\
öt Jtfá 6tge\3\ww\ S^a^aB*xmssom Sxmx Wö,
Ör dagl)ók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
Eg stóð um stund afsíðis og
nokkuð álengdar frá hinum glaða
og prúðbúna veisluskara. Iris hafði
lofað mér nokkrum dönsum, en
röðin var ekki enn komin að okk-
ur. Meðan eg stóð þarna og beið,
fór eg að hugsa um hljóðið, sem
eg hafði heyrt, þegar eg stóð með
ungfrú Romney uppi á Sjónarhóln-
um. Að öllum líkindum hefir það
verið þegar morðið var framið,
og þó gat það ekki verið, því að
Ransome fanst með niolaða haus-
kúpuna, og gat það naumast stafað
af byssusKOti.
Nú kom ungfrú Romney til mín.
»Við eigum næsta dans«, sagði
hún og leit á mig, — »en«, hér
þagnaði hún.
»Hvað er að?« spurði eg hana
brosandi.
»Eg er svo þreylt og viídi helst
vera laus við að dansa. Eigum við
ekki að sitja hjá í þetta sinn? Og
viltu svo ekki ganga með mér út
í vetrargarðinn, því það er svo
heitt hér inni.«
»Jú, með ánægju«, svaraði eg.
Hún lagði hönd sína á handlegg
niér, og við fórum burt úr dans-
salnum, Við urðum að fara í gegn-
um annan stóran sal, til þess að
komast út í vetrargarðinn, sem lá
að baki hússins.
»Eg hefi þráð svo mikið, að fá
að tala við þig«, sagði unga stúlk-
an næstum hvíslandi, um ieið og
við ruddum okkur braut, milli binna
mörgu gesta. »Eg hefi þekt þig
síðan eg var barn, og eg er svo
kvíðin —«
Við vorum nú komin inn í vetr-
argarðinn, og þá snéri Iris sér al-
veg að .mér og sagði:
»LæknirI er faðir minn heitbrigð-
ur?«
Eg ætlaði einmitt að fara að
svara henni, þegar hávaði að baki
okkur kom okkur til að líta við.
Maður, sem hvorki var einn af
gestunum né af þjónustufólkinu,
kom inn í forsalinn. Það var mað-
ur dökkur á brún og brá. Tveir
þjónar stóðu hjá honum og voru
að tala við hann. Það virtist svo,
sem þeir legðu mjög að honum
með eitthvað, en hann virtist auð-
sjáanlega ekki lata sannfærast. Einn
þjónanna tók í handlegg mannins,
en hinn ókunni maöur ýtti honum
óþolinrnóðlega frá sér, og gekk
lengra inn í salinn.
Gestir voru alstaðar, bæði í for-
salnum, á tröppunum, og á leið-
inni inn í danssalinn. En nú stóðu
allir kyrrir og eins og steini lostn-
ir, og allir horfðu á ókunna mann-
inn. Eg fann nú, að tími var kom-
inn fyrir mig til þess, aö taka
fram í. Eg get ekki skýrt frá, hvaða
grunur greip mig. En mér fanst
eg vera sannfærður um, að ókunni
maðurinn, með ískyggilega útlitið,
hefði ruðst þarna inn, á meðan há-
tíðin stóð sem hæst, til þess að
reka eitthvert örlagaþrungið erindi.
»Afsakaðu mig sem snöggvast«,
sagði eg við Iris. »Eg ætla að fara
og tala nokkur orð við þennan
mann. En eg kem aftur, eftir fáar
mínútur.«
»Hvað ætii þessi maður vilji?*
sagði Iris.
»Það skal eg segja þér strax«,
svaraði eg. »Bíddu bara þarna, þá
skai eg undir eins koina aftur.«
Mér til gremju sá eg samt, að
hún kom á eftir mér. —
Þjónninn, sem hafði skýrt mér
frá dauða Ransomes, — hann hét
Henry, — kom nú til mín, þegar
hann sá, að eg kom.
»Mér þykir mjög vænt um, að
þér eruð hér, hr. læknir«, sagöi
hann, »því ef til vill getið þér
fengið Morris lögregluþjón tii þess,
að fara. Eg er, hvað eftir annað,
búinn að segja honum, að hann
skuli koma aftur í annað sinn.«
Rödd þjónsins var hás, og hann
var fölur af geðshræringu. Hann
greip fast í kjólinn minn, eins og
hann væri alveg yfirkominn af
taugaódyrk.