Vísir - 28.08.1915, Blaðsíða 3

VM S t K
JDreWB SatvvUs ^ttjjfcttaa o§ kampa\j\t\. S'W' \$Q.
auka, og er hve* maður, sem tekur
að sér svor<a lagað, skyldur að gera
ráð fyrir slíku.
Hvað er gert við sveitabændur
þegar þeir stofr a eignum sínum í
hættu með því að setja of margar
skepnur á heyjaíorðann ? Þeir eru
eins og eðlilegt er sektaðir. Mér
viðist þetta vera svo mjög skilt
hvað öðru, að það megi taka það
sem dæmi. Því maður sem tekur
að sér að byggja hús fyrir lægra
verð en það í raun og veru kostar,
stofnar sjálfum sér og þeim sem
hann skiftir við í fjármunalegan
voða, og það hefði eg haldið að
væri vítavert, öllu heldur en að þá
rnenn sem það gerðu, ætti að verð-
launa, og vonandi sýnir nú þingið
að það Iíti einnig svo á, með því
að daufheyrast við kröfu þess-
ara manna.
Samningur sá, er pósthússmiðirnir
gengu inn á, mun hafa verið svo
ótvíræður og Ijós, að þeir hefðu ekki
átt að vera í neinum vafa um það,
að þeir urðu sjáífir að bera þann
skaða, sem af því leiddi, ef tilboð
þeirra væri of lágt..
Ef nú þingið veitir þessa upp-
bót, þá getur það ekki fremur rétt-
lætt þá gerð sína, heldur en ef það
hefði krafist þess af pósthússmiðun-
um, að þeir borguðu til baka þá
upphæð, sem þeir höfðu í hreinan
ágóða, ef til þess hefði komið, aö
hann hefði orðið nokkur, en að lík-
indum hefði það þótt ranglátt.
Guðmundur Jónsson.
Kartöflur.
Nýjar kartöflur á
10 aura pundið fást
á Klapparstíg I B.
Sími 422,
5U\&MttY
a x
afbragðs-góður, frá
Hvanneyri,
fæst daglega á 1 kr. og 1,10 kr.
pr. V* kgr.
í Matardeildinni í
H af narstræti. Sími 211
Sláturfélag Suðurlands.
Næstu daga fást
Næpur
Send\l att^svtt^at
Umatttega.
áKSapparstígSB
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Skófatnaður
nýkominn með e.s. »Island«, svo nú
höfum við nœr allar tegundir.
Verðið má dœma eftir því, að vér
seljum
IKvenstígvél fyrir frá kr.
Clausensbræður.
Sími 39. Hótel ísland.
Kolakörfur
og Oinskermar
nýkomnir til
Laura Nielsen,
(Joh. Hansens Enke)
Austurstræti 1.
yot.
Þeir sem kynnu að vilja selja »h/f Nýja 9ðunn« 25—50
tonn af góðum kolum, heimflutt fyrrihluta októbermánaðar næstk.,
eru beðnir að senda skriflegt tilboð um það, sem fyrst og taka
þar fram verð og tegund.
yattpvS öt ]xí Ot^evSvttttv ^alla^Yvmssott. Svmv
t
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
Veronika opnaöi munninn til
þess, aö koma í veg fyrir það, en
sá þó brátt, að það þýddi ekki,
Hún snéri sér á aðra hliöina, studdi
hönd undir kinn og barðist gegn
því, að bióðið kæmi fram í kinnar
hennar.
Hún leit ekki upp, þegar hún
heyrði fótatak Ralphs, en varð þó
að gera það, því að jarlinn sagði:
»Farrington, Miss Denby langar
til að þakka yöur fyrir hjálp þá,
sem þér halrið veitt henni í morg-
un. Mér hefir skilist svo, að það
sé dugnaði yðar og hygni að þakka,
að þetta slvs hennar varð ekki al-
varlegra, en raun er á orðin.«
Veronika leit upp. Jarlinn haföi
sest á einn af steinbekkjunum. Hann
studdi báðum höndum á gullhnúð-
inn á stafnum sínum og horfði fast
á Ralph, sem stóð með byssuna í
annari hendi en húfuna í hinni.
»Miss Denby hefir þegar þakkað
mér, lávarður minn«, mælti hann
lágt, Hann stóð teinréttur, en horfði
til jarðar.
»VafaIaust, vafalaust«, rnælti jarl-
inn glaðlega, »en hana langar til
að gera það betur. Eg þakka einn-
ig fyrir mitt Ieyti.«
Ralph hneigði höfuö sitt. Vero-
nika Ieit á hann og hann horfði í
augu hennar, en reyndi þó auð-
sjáanlega að hafa augun af henni.
»Eg gerði lítið, lávarður minn«,
sagði hann. »Þetta slys hefði ekki
viljað til, ef gott beisli hefði verið
við hryssuna og tvíteymingur.«
»Ha — hvað?« sagði jarlinn.
»Ha, Veronika, er það svo?«
»Það er víst!« svaraði Veronika
mjög kæruleysislega. »Eg skal biðja
Brown að gá að því. Eg þakka
yður, Farrington, fyrir umönnun
yðar.«
Þetta var í fyrsta skifti sem hún
nefndi hann með nafni og röddin
var mjög blíð, þegar hún nefndi
nafn hans. Blóðið streymdi upp í
kinnar Ralphs og hann leit undan
u<n !eið og hann hneigði sig.
Jarlinn starði á hann og virtist
vera utan við sig. »Engar fréttir
v'ðvíkjandi veiðinni, Farrington ?«
spurði hann.
»Nei, lávarður minn«, sagði Ralph
og snéri sér að honum. »Ungarnir
þroskast vel — ef veiðiþjófarnir
létu skóginn í friði.«
Jarlinn hnyklaði brýnnar og það
vottaði fyrir roða í fölu kinnunum
hans.
»Veiðiþjófar! Hverjir eru það?
Eg héit að þeir væru ekki til hér.«
»Jæja, það eru engir, aðeins einn
eða tveir«, sagði Ralph. Nú náði
híinn sér aftur, þegar veiðin bar á
góma. »Óg við vitum hverjir það
eru. Þeir eru úr nágrenninu eða
ja nvel frá London. Þeir halda til
í ,Hundinum og uglunni*. Það er
hteiðrið þeirra,«
,Hundurinn og uglan* var lítið
og óþverralegt veitingahús, sem
stóð hjá þjóðveginum við Ianda-
merkin á Lynne Court.
»Við verðum að loka því«, sagöi
jarlinn.
Ralph hristi höfuðið. »Eg er
hræddur um, að þér getið það ekki,
lávarður minn.«
»0-0, get eg það ekki!« sagði
hinn voldugi jarl þurlega.
»Nei, Iávarður minn. Þeir að-
hafast ekkert ólöglegt í því húsi.
Þaö er engin kæruorsök, segir lög-
reglan. Og þó valda þeir menn,
sem þar eru, okkur mestum erfið-
leikum.*
»Jæja, hafið gát á því, hafiö gát
á því«, sagði hans hágöfgi stutt-
lega.
*Eg skal gera það«, sagði Ralph.
Rödd hans var svo lík rödd jarls-
ins, að Veronika undraðist það.
Jarlinn virtist líka veita því eftirteki,
því að hann leit mjög íbygginn og
þungbúinu á unga manninn og
reis því næst á fætur. Við það misti
hann stafinn sinn. Ralph brá skjót-
lega við, tók hann upp og rétti
honum hann. Jarlinn tók við hon-
um og leit rannsakandi og föstu
augnaráði framan í Ralph