Vísir - 19.07.1916, Blaðsíða 3

VÍSI R
Regnfrakkaefnin
margeftirspurðu — komin. Ennfremur
ensk fataefni og frakkaefni.
Aðalsfræti 8.
al\)\xvxva
Gott kaup í boði
Duglegur og vanur múrari getur fengið atvinnu við hleðslu á
stýflugaröi við rafmagnsstööina á Seyðisfiið Þyrfti að fara austur með
Gullfossi nú.
Menn snúi sér til Vegagerðarskrifstofunuar á Klapparstíg 20, milli
kl. 2—3 síödegis,
Rjóltóbak
fæst nú ódýrast
í versl. Guðm. Egilssonar Laugav. 42;
Fljótir nú áður en það þrýtur!
xx\exvx\
aolk oaxvVár xx\\|

‘JiwxvÆ S. y,ax\sot\
Laugavegi 29.
Prentsmiðja Þ, Þ. Clementz, 1916
3áft\sa§a*Möl\t\
góðu og
fást á
£a\x2ave§\ 73.
j^^TrRYGGIN^^^J
Brunatryggingar,
* sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir’: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutíœi8-12 og -28.
Austurstra-1!: 1.
N. B. Nlelsen.
Til ferðalaga er áreiðanlega bezt
bezt að kaupa
niður-
soðið
Kindakjöt
í Mardeild Sláturféiagsins,
Hafnarstræti — Sími 211
Lki
LOGEVIENN
Oddur Gfsiason
yflrréttarmátafiutnlngsmaQur
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
____________Sími 26___________
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl 5—6 .
Bogt Brynjólfsson
yfirréttarmálaflutningsmaeur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [u;pi].
Srifstofutimi frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —

Dóttír snælandsins.
Eftir
jack London.
11 ---------------
Frh.
— Eg gat ekki náð í ólarhringj-
una til þess aö losa af mér bagg-
ann. Þarna hefi eg svo orðið að
liggja í heila klukkustund, því hin-
ir allir fóru aðra leið.
— Já, en hvers vegna kölluðuð
þér ekki til þeirra?
— Og láta þá hafa fyrir að klifr-
ast hér upp brekkuna til mín?
Þeir, sem allir voru orðnir dauð-
uppgefnir. Nei, til þess var óhapp
mitt ekki nógu alvarlegt. Ef ein-
hver hefði kallað á mig hér upp
á brekkuna, bara til þess að draga
sig upp úr bleytunni, þá hefði eg
vitaskuld dregið hann upp, en eg
hefði svo lúbarið hann og fleygt
honum niður í forina aftur. Og
svo vissi eg þar að auki að ein-
hver myndi fara hér um fyr eða
síðar.
— Já, þér virðist sannarlega
skapaður til að ferðast í þessu landi,
sagði Frona.
— Ójá, sagði hann um leið og
hann lyfti á sig bagganum og hélt
af stað, og að minsta kosti hvíld-
ist eg þó á meðan eg lá þarna.
Vegurinn lá nú yfir mýrar niður
að ánni. Brúin yfir hana var mjótt
furutré, sem bognaði niður um
miðjuna og snerti vatnsflötinn.
Þessi brú var áttatíu feta löng,
ótraust og ill yfirferðar.
Froria gekk út á brúna. Hún
fann að hún lét undan hverju spori
og lék á reiðiskjálfi, svo hún hrökk
við og snéri til sama lands.
En í sama bili sá hún hóp af
Indíánum koma fram úr skóginum.
Þrír eða fjórir karlmenn gengu á
undan, og á eftir þeim komu marg-
ar konur, sem báru þungar byrðar.
Því næst kom hópur af krökkum,
sem öll báru líka eitthvað, Var það
misjafnlega fyriríerðarmikið, eftir
því sem þau höfðu aldur ti). Tíu
hundai ráku lestina. Höfðu þeir
eintiig meira og minna að bera.
Karlmennirnir gutu hornauga til
Fronu, og einn þeirra tautaði eitt-
hvað.
Frona gat ekki heyrt hvað hann
sagði, en þegar hún sá að allir
hinir fóiu að hlæja gat hún getið
sér til hvað það hefði verið, og
sárskammaðist sín. Hún lét þóekki
á því bera.
Foringjarnir stóöu nú til hliðar
við brúna, og létu einn og einn
af hópnum í einu ganga yfir þessa
glæfralegu brú. í miðjunni, þar sem
tréð var bogið, seig það niður
undir yfirborð vatnsins, þegar á
það var stígið. ,Það var ílt að ná
fótfestu á trénu, er straumurinn
beljaði yfir það ökladjúpur. Börnin,
hvað þá hinir fullorðnu, gengu þó
hiklaust og án slysa yfir. Og þegar
ailur hópurinn var kominn yfrum,
snéri foringinn sér að Fronu.
— Hestagata þarna, sagði harm
og benti upp í hlíðina. Mikið betra
fyrir þig að fara hestagötuna. Það
er lengri vegur, en mikið betri.
Hún hristi höfuðið og beið unz
hann var lcominn yfrum baúna.
Lagði hún þá út á hana og komst
klaklaust yfrum að Indíánunum á-
horfandi.
Nokkru síðar hitti hún mann,
sem sat við veginn og grét. Far-
angur hans lá hingað og þangað
í kringum hann. Hann hafði tekið
af sér annan skóinn og fóturinn
var bólginn og blóðugur.
— Hvað gengur að yður? spyr
hún og staldraði við.
Maðurinn leit til hennar, bólginn
af gráti. En svaraði engu.
— Hvað gengur að yður? spyr
hún aftur. Get eg nokkuð hjálpað
yður?
— Nei, svaraði hann. Hvernig
ættuð þér að getai hjálpað mér?
Fæturi mínir eru bólgnir og blóð-
ug'r> °g mér finst eins og hrygg-
urinn í mér sé allur mölbrotinn.
Og eg er kúguppgefinn. Getið þér
máske bætt úr slíku ástandi ?
— Já, sagði hún. Eg er viss
um að ásiæður yðar gætu verið
enn verri en þær eru. Hugsið þér
bara ti( þeirra, sem nú eru ný-
komnir á land og eiga eftir tíu
daga, eða jafnve! tveggja vikna ferð
með allan farangur sinn hingað,
sem þér þó eruð kominn áleiöis
með yðar dót.
— En félagar mínir hafa yfir-
gefið mig, og haldið áfram, sagði
hann með aumkunarlegri rödd,
Og eg er aleiun. Mér finst að eg
ekki komist nokkurt spor lengra.
Og eg er að hugsa um konuna
mína og ungu börnin, sem eg
skildi eftir í §andaríkjunum. Ó! ef
þau gætu séð hvernig nú er ástatt
fyrir mér. Eg get ekki komist aftur
til þeirra. Og eg get ekki haldið
áfrain. Það er mér ofvaxið, Og eg
get ekki haldið út að þræla s.vona
eins og húðarklár. Eg veit það
verður bani núnn ef eg held áfram.
Ó, hvað á eg að taka til bragðs?
Hvað á ég að gera?