Vísir - 24.08.1916, Qupperneq 3

r
i---------'fcTtihTk--------------tTrtTí-------------&4&4'
1---------
Drengur
óskast strax tii að bera Vfsi út
um bæinn
ÝTéífí----flftkTá---------------tiXéSréi-iTáíTi
-----------------5ETO-----K?r2?
Nýir kaupendur
fá
blaðið ókeypis
til mánaðamóta.
Krone Lageröl er best
Brunatryggingar,
sœ- og striSsvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miðstrœti 6 — Talsíini 254
Hið öfiuga og velþekta brunabótafél.
HT WOLGA -Jm
(Stofnað 1871)
tekur að sér aiskonar
brunatryggingar
Aðalumboðsmaður fyrir fsland
Halldór Eiríksson
(Bókari Eimskipafélagsins)
Dei kgL ocír.
Branda.ssuranc® Cortip.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutínii8-12 og 2-8
Austurstræti 1.
N. B. Nlelsen.
Stt\d\ð
ttmantega
Rúðugler
fæst á Laugaveg 73.
Sími 251.
í&öBva* ^önsson.
8 1
LOGMENN
Oddur Gísiason
yflrréttarmáiafitJtnlnesmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega íieima ki. 11-12 og 4-5
Simi 26
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sitni 533 — Heima kl 5—6 .
ic|i Brynjéðfsson
yflrréttarmélaflutningsmafiur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [u;pi].
Skrifstofutími frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
47 -----
Frh,
Og þegar nú Córliss dag nokk-
urn kom með Kaliforníumann, í
því skyni, að láta hann verða að-
stoðarmann, þá varð Bishop fjúk-
andi vondur,
— Eg hefi nú aldrei vitað annað
eins, sagði hanu mjög byrstur.
— Já, en þér eruð nú oröinn
ríkur og þurfið ekki að vinna,
sagði Corliss.
— Ríkur! Hvern fjandann kemur
það málinu við. Það var samning-
ur okkar að þér ekki gætuð rekið
mig burtu á meðan eg vildi vera.
Næsta föstudagsmorgun mættu
allir eigendur námalóðanna hjá um-
sjónarmanni gullsins, til þess að
láta skrásetja lóðir sínar.
Nú flaug fregnin um gutlfund-
inn út og austur. Efúr nokkrar
mínútur voru fyrstu gullleitarmenn-
irnir lagðir af stað tii þessa nýja
námalands. Og skömrnu seinna
votu allir, sem vettlingi gátu valdið
í bænum roknir af staö.
Þegar þeir Corliss og Bishop
voru búnir að láta lögskrá lóðir
sínar héldu þeir þangað aftur til
þess að gæta þess að enginn á-
sældist eign þeirra. Þeir fóru sér
í engu óðslega og horfðu á fólks-
strauminn, sem óslitinn rann fram
hjá þeitn.
Þegar þeir voru kotnnir hér um
bil miöja vega varð Bishop litið
aftur. Kom hann þá auga á Vin-
cent, sem kom nieð gullgrafaratæki
á bakittu og var heldur en ekki fas
á manninum. Vegurinn beygðist
þarna í krappri beygingu og að
þessum þremur mönnum undan-
teknum var, þessa stundina, enginn
þar á ferð.
— Talið þér ekkert við mig.
Látið þér eins og þér þekkið mig
ekki! sagði Bishop a!t í einu við
Corliss, um leið og hann bretti upp
kragann á kápunni og huldi svo
með honum andlit «sitt að hann
varð ekki þekkjanlegur í nokkurri
fjarlægð. Það er vatnspyttur þarna
yfirfrá, hélt hann áfram. Farið þér
þangað, Corliss, og Ieggist þar nið-
ur eins og þér séuð að fá yður að
drekka. Haldið svo áfram einn út
að námaióðunum, — eg hefi einka-
mál um að sýsla. í hamingjunnar
bænum þá talið þér ekki eitt ein-
asta orö við mig eða þenna um-
renning. Látið hann ekki sjá fram-
an í yður.
Corliss vissi ekki hvaö hann átti
að geta sér til um þetta. Hann
hlýddi samt og gerði eins og Bis-
hop hafði fyrir mælt.
En Bishop iagöist á annaö hnéö
og lét sem hann væri að iaga skó-
inn sinn. Og hann var að enda
við það þegar Vincent kom til
hans. En nú þaut Bishop af stað
eins og maður, sem á lífið að Ieysa.
Svo mikið flýtti hann sér.
— Hó! Bíð þú ögri við, vinur
minn, kallaði Vincent á eftir honum.
Bishop leit snöggvast um öxl.
Svo flýtti hann sér enn meira en
áður. Nú fór Vincent að hlaupa
unz hann náði honum.
— Er þetta vegurinn til--------?
— Til French-hæðar, svaraði
Bishop ónotalega, já, það getið
þér krossbölvað yður upp á. Það
er einmitt leiðin sem eg ætla. Far
vel!
Hann rauk af siað í mesta flýti
og Vincent tók undir sig stökk til
þess að reytia að komast fram úr
honum.
Corliss, sem ekkert skildi í hvað
þetta átti að þýöa, horfði stöðugt
á eftir þeim. En þegar hann alt í
einu sá Bishop beygja út af Ieið
og inn á brautina, sem lá til Adams
Creek, þá skildi hann hvað um var
að vera og brosti í kampinn.
Seint um kveldið kom svo Bis-
hop til námanna, dauðþreyttur en
mjög kátur.
— Eg geröi honum ekki þaö
minsta, sagði hann áður en hann
var kominn inn úr tjalddyrunum.
Oefiö mér einhvern bita aö borða,
tólg, vagnaáburð, gamla skó, kertis-
stubba eöa hvað sem fyrir hendi
kann að vera.
— Svo fleygði hann sér niður
á fletiö og fór aö nudda kálfana,
en Corliss fór að hugsa um að
rnatbúa.
— Hvernig fór fyrir honum,
sagði Bishop. Já, þér getið svo vel
bitið yður í nefið upp á það að
hann komst ekki til French-hæðar!
Hvað langt er nú þangað, vinur
minn, sagði hann og hermdi eftir
eftir Vincent. Hvað langt er nú
þangað, vinur minn? sagði hann
kjökrandi og rak svo upp skelli-
hlátur. Eg skildi við hann við
vegamótin til Indíána-árinnar. upp-
gefinn og alveg af sér genginn.
Hann haföi naumast mátt í sér ti!
þess að skreiðast inn í tjaldið sem
næst var. Svona er nú sagan. Og
eg er búinn að ganga um fimtíu
mílur. Svo nú vil eg fara að hvfla
mig. Góða nótt! Þér skuluð ekki
kalla snemma á mig í fyrramálið.