Vísir - 20.02.1917, Qupperneq 3

VISIR
Veikir herfangar
í hlutlausmn löndum.
Til þess að veikír herfangar
geti fengið betri aðhlynningn, báfa
sam hlutlausu Iöndin í Norður-
álfunni boðið ófriðarþjóðunum að
skjóta yhr þá skjólshúsi. AUIangt
er síðan farlð var að flytja sjúka
fanga til Sviss, bæði frá miðveld-
annm og bandamönnnm, og til
Danmerkur munu þeir einnig
komnir og loks er afráðið að Nor-
sgur fái sinn hluta.
Um þetta segir svo í norska
blaðinu „Gula Tidend“:
„Vér sjáum, að miklum fjölda
sjúkra herfanga á að koma fyrir
hér í Noregi. Þeir eiga að dvelja
hér til ófriðarloka. Það er því
fljótséð, að þessir fangar þjást
«kki af sárum. Þau gróa fljót-
lega. Það hljóta að vera lang-
vinDÍr sjúkdómar sem hér er um
að ræða. Og vér kvíðum því, að
það séu mestmegnis berkla- eða
kynferðissjúkdómar.
Vér viljum því strax taka það
fram, að oss furðar á því, að
gisíihallir eða heilsuhæli sem not-
ið hafa besta transts og álits,
akuli vilja kastá því á glæ með
því að hýsa slíka sjúklinga. —
Heilsuhælin verða árnm saman gð
vinna sér traust aftnr. Því það
liggnr í augnm uppi, að þess verð-
ur ekki vænst, að þau fyllist jafn-
harðan af ferðamönnum og snm-
urgestum, er þau hafa hýat slika
sjúklinga um lengri tíma.
Aak þess er hætt við að þessi
aðskotadýr breiði út frá »ér leiða
kvilla út um* sveitirnar".
*
'ÉstiF og miliönÍF
eftir
• j|harles fjpamce.
80 Frb.
ógnarlega Jmikið úr tilfinningum
sínum, en hugsaði í rauninni ekki
um annað en peninga.
— Það hefði átt að koma inn
hjá yður óbeít á peningum, sagði
•Stafford brosandi,
— Ja—nei—nei, þvert á móti,
sagði hún rólega. — Það varð
einmit tll þes» að gera mér skiljan-
legt verðmæti peninganna, og angu
mín opnnðnst fyrir því, að hefði
eg okki verið rík, dóttir auðugs
manns, þá hefði eg verið einskis
metin. Þetta fólk lét altaf svo,
sem því þætti vænt um mig, en
©g var þess fullviss, að þeim gekk
ekki annað tit en það, að eg var
öógu auðug til þess að geta keypt
því skemtauir.
— Það hlýtur að hafa veriðfrem-
ar leiðiulegt fólk, sagði Stafford.
Líklega er þessu þannig varið,
að gistihallir og baðstaðir hlufc-
lausn landanna, sem aðallega lifa
á ferðamannasfcranmnnm, eigi nú
erfitt uppdráttar á ófriðartímunum
og hafi því tekið þetta til bragðs,
að hýsa þessa sjúkliuga, fyrir ríf-
lega borgun auðvitað. En þó að
það sé i sjálfu sér mannúðarverk,
þá er von að það vekí óhug meðal
íbúa Iandanna sem eiga að verða
fyrir afleiðingunum.
Herfang bandamanna
1916.
í opinberum skýrslum banda-
manua er tala hertekinna manna
á árinu 1916 taliu 600 þúsundir.
Frakkar hafa handtekið 78 500
Þjóðverja, Bretar 40.500 Þjóð-
verja, ítalir 62.250 Anstnrríkis-
menn, og Salonikiherinn 11.173
Bulgara, Tyrki og Þjóðverja. í
þessum 600 þús. eru ekki taldir
fangar sem Bretar hafa tekið í
Egyptalandi og Afríka. Fangar
þeir sem Rússar hafa tekið ættu
því að vera um 400 þús.
Fallbyssum hafa Bretar og
Frakkar náð svo hundruðum skift-
ir. Bretar segjast hafa tekið 150
stórar fallbyssur, 200 smærri og
1500 vélbyssur, til nóvemberloka.
í orustunni við Verdun 11.—16.
desember náðu Frakkar 115 fall-
bys»um af ýmsri gerð.
Alt manntjón Þjóðverja í Frakk-
landi á árinu telja bandamenn
fulla miljón manna.
— Ónei, ekki get eg nú sagt
það, svaraði hún. — Svona eins
og fólk er fle«í. Það má svo
heita að mauneskjurnar séu allar
líkar hver annari: veraldlega sinn-
aðar og egingjarnar. Það er nú
hann faðir minn, til dæmis að
taka. Hugur hans snýst allur um
peninga og hann hefir varið öllu
lífi sínn til að sækjast eftir þeim
og komast yfir það, eða þá hann
faðir yðar.-------
— Nú, biðið þér nú hæg, sagði
Stafford hlæjandi. — það er
hreinasti misskilningur ef þér hald-
ið að faðir minn sé þessháttar
maður.
Hún brösti.
— 0—jæja! sagði hún. — Það
hefir hver sín sérkenni, hæfileika
kyg8j®vit eða hvað eg á nú að
kalla það — hver sína aðferðina
til að ná þvi takmarki, sem hann
hefir sett sér í lífinu. Eg vil ekki
styggja neinn, herra Orme, en
æfcli það sé nú samfc ekki svo, að
feður okkar bsggja megi teljast
af sama sauðahúsi og hvor þeirra
um sig mundi leggja alt og alla
í sölurnar til þess að fá fram-
gongt vilja sínum?
Frá útlöndum.
Frá Póllanði.
Fregnir frá Warschau, höfuð-
borg hins nýja konungsríkis, segja
að stjórnin hafi skipað sérstaka
hermálanefnd til þess að flýta sem
mest fyrir því, að skipulagi verði
komið á pólska herinn. Þegar
timi vinst til á að skipa
nefnd til að semja frumvarp til
grundvallarlaga fyrir konungsríkið
Pólland. Það er auðséð á hverju
stjórn hins nýja ríkis telur mesta
þörf og skiljanlegt af hvaða
ástæðum.
Hærra bnrðargjald.
Norska stjórnin hefir i byggju
að hækka bnrðargjaldið undir bréf
úr 10 anrum npp í 12. Áætlað
er að burðargjaldstekjur póst-
sjóðsins vaxi við það um eina
miljón króna.
Loftskeytatæki
er í ráði að ^lögbjóða á öllum
norskum stipum er bera 3000
smálestir og meira.
Frá Ungverjnm.
Sagt er að andstaðan gegn Tiza
greifa, forsætisráðherra, sé mjög
að magnast í Ungverjalandi. Segja
andstæðingar baus að hann sé
vikadrengur Þjóðverja þar í Iandi
og hugsi minna nm hag landa
sinna.
Einkam hefir það valdið megnri
gremju, hvernig friðarboðið var
stílað, og ræða kanslarans álita
menn að hafi beint átt að spilla
fyrir þvi að friðarsamningar kæm-
— Nei, það fer fjarri þvf, svar-
aði Stafford. — Það vill svo fcil
að eg veit með vissu, að faðir
minn er allra manna mildastur og
veglyndastur og að þann auð sem
hann á, hefir hann komist yfir á
heiðarlegan hátt án þess að gera
á hluta nokkurs manns.
Hún ypti öxlnm.
— Eg öfnnda yður blátt áfram
af þessari trötlatrú á hann, sagði
hún, — en mér er líka sagt að
þér séuð öfundsverður af mörgu.
— Og af hrerju helst, spurði
Sfcafford. — Jæja, þykir yður ekki
fallegt hérna? En þarna kemur
þá einn af þessum gufudöllum, sem
spilla vatninu fyrir okkur, en þeir
eru Iiklega nauðsynlegir, býst eg
við.
Hann benti á stóran gufubát,
sem óð á bæxlunam eftir endi-
löngu vatninu með skrölti og há-
vaða og þeytti úr sér sótsvartri
reykjarstroku upp á milli fagur-
grænna hæðanna.
— Jú, mér hefir verið sagt að
þér væruð vinsælasti maðurinn i
London, sagði ungfrú Falconer,
— að aliir vilda sifcja og sfcauda
eins og yður þóknaðist og að þér
ist á. Að öðrum kosti sé hér um
að ræða ófyrirgefaDlegt axarskaft
sem Áusturríki og Ungverjaland
verði nú að súpa seyðið af, ekki
síður en Þýskaland. Afleiðingiu
verði sú, að ófriðarinn hljóti áð
verða árinn lengri, en enginn
maðnr með réttn ráði fái séð hvar
eigi að taka fé og mannafla tíl
þess að halda ófriðnnm áfram svc
lengi. Eftir nokkra mánnði verði
ekki annað fyrir hendi en að leifca
friðarsamninga á ný.
Jafnaðarmenn i Þýskalandi eru
einnig óánægðir með það hvernig
friðarboðin voru framborin.
80 miljónir króna til sam-
göngubóta í Danmörku.
Danska stjórnin hefir lagt fyrix
þingið þrjú Iagafrnmvörp um stór-
feldar samgöngnbætur þar í landL
Þar á meðal eru hafnabyggingá á
vesturströnd Jótlands. Útgjöldm
sem ráðgert er að lögin hafi i för
með sér nema 80 miljónum kr.
Skipstrand.
Norska póstgufaikipið „Kong
01af“ sigldi nýlega á land á Hell-
unum við Larvik. Skipið vur á
leið frá Kristjaniu, fór þaðan um
kvöldið og strandaði um nóttina.
Stýrimaður og hafnsögumaður voru
á stjðrnpallinum, þegar skípíff
sigldi á grunn með fullri ferð.—
Skipstrand þetta minnir dálitið &
Gðafossstrandið en ekki sjástnein-
ar níðgreinar eða níðkveðlingar
um yfirmennina á skipinu i norsk-
um blöðum. hvorki eftir trésmiði
né sjómenn á landi.
værnð bara að skoða huga yð&r
um, hverja hertogadóturina þér
munduð helst kjósa yður.
Stafford roðnaði við.
— Hvaða endemis bull er þefcta,
með leyfl að segja ungfrú góð,
sagði hann. — En auðvitað eruð
þér bara að stríða méð.
— Jæja er það þá ekkisatt—
þetta með hertog&dætnrnar á eg
við? spnrði hún svo rólega og
blátt áfram, að bann varð að halds
að henni væri alvara.
— Satt! sagði hann. — Þaðer
enginn flngfótur fyrir þessari lok-
leysu, og ef þessháttar þvaður
berst yður oftar að eyrum, ung-
frú Falconer. þá er yður öldungis
óhætt að mótmæla því algerlegs,
ef þér annars viljið hafa svo mik-
ið við það. Það eru engar horf-
ur á því, að eg fari að dragu
mig effcir hertogadætram og meira
að segja held eg að eg vildi enga
þeirra þó að eg ætti kosfc á þvi,
sem varla er nú ráð fyrir ger-
andi.
— Á að skilja það svosemþér
séuð laus við alla metorðagirni og
ætlið að láta ástina ráða giftingu
yðar ? spurði hún.