Vísir - 25.02.1917, Blaðsíða 3

VíSIR
Nokknr orð
arn
jélamerki Thorvaldsensíél.
Herra Jónas Kiementsson hefir
í Vísi 24. jan. 1917 farið ómild-
mn orðam nm jólamerki og jóla-
merkjasöiu Thorvaldsen*félagsins.
En öll er grein hans fnll af rang-
hermnm og ósannindum, og telar
félasið sér skylt að leiðrétta það
seai ranghermt er nm jólamerkja-
söluna, þó sð það að öðrn leyti
ætli sér ekki að'fara í blaðadeil-
nr nt af fyrnefadri grein.
Þess skal þá fyrst getið, að fé-
lagið þann 25. sept. 1913 fekk
einkaleyfi Stjórnarráðsins til að
gefa út jólamerki næstu 10 árin,
til ágóða fyrir barnauppeldissjóð
sinn. Samkvæmt þessn leyfi hafa
merkin nú verið gefin út í 4 ár,
og allar tekjur sem sjóðurinn hef-
ir haft af þeim til þessa dags
nema, að kostnaði frádregnum, kr.
1072,62, eða kr. 268.15 á ári.
Félagskonnr hafa aðallega haít
á hendi sölu merkjanna, ogieitað
4il þess aðstoðar ksnningja sinna
út nm land. Einnig hefir merkj-
nnum verið komið fyrir til sölu,
þar sem bréfspjöld eru seld hér
í Reykjavík, þar á meðal á póst-
húsinu, sem greinarhöf. viil láta
hafa alla sölu merkjánBa á hendi.
En árangnrinn af sölu merkjanna
á pósthúsinu befir verið Iítill,
varla nnmið 20 kr. á ári, svo að
naumaet er við því að hú&st að
eftirtekjur hefðu orðið miklar, ef
pósthúsin ein hefðn átt að annast
söluna, ú? þvi að ekki hefir tek-
ist betnr í höfnðstaðnnm, þrátt
y
Istir og miliÖMF
effiir
§|harles ^arvice.
85 Frh.
Eg skal bíða þangað til eeinna
i kvöld. Kanske þér vilduð þá
gera svo vel að syngja eitt-
Iivað fyrir okknr.
Þau vorn nú komin að lend-
ingunni og stigu úr bátnnm og
héldn heim að húsinu. Þegar þan
komn þangað sem stígurinn beygði
heim að dyrunuin, nam hún stað
ar og rétti honura handinn, sem
altaf hafði einblínt á Stafford og
ýlfraði við og við.
— Hérna, takið þér við! sagði
hún. — Hann vill ólmur til yðar
og eg held að eg kæri mig ekki
Uin að akifta mér meira af hon-
um.
— Á, jæja! sagði hann og sá
hún, að honnm þótti íþetta engu
^ákara. — Þaö má giarnan vora,
yður sýnist svo. Komdu hérna,
fyrir góðan vilja póetafgreiðslu-
manna.
Það má lengi þrátta um útlit
merkjanna, hve falleg þau séu
eða Ijót; þar eýnist væntanlega
sitt hverjum. En að t. d. mynd
Thorvaldsens: „Jesús blessar börn-
in“, sé svo Ijót, að hún sé „ís-
landi til skammar“, það held eg
að greinarhöftmdur verði einn um
að álíta.
Jólamerkja-hugmyndin er alveg
ný hér á landi, og við íslending-
ar ernm lengi að átta okkur. En
við, sem störfnm fyrir barnunpp-
eidissjóðinn, gleðjumst af því að
með langmesta móti hefir selst af
merkjnnum nú síðasta árið, og
vonnm við, að þau 6 ár, sem
Thorvaldsensfélagið enn hefir einka-
leyfi til sð gefa út merkin, auk-
ist sala þeirra svo, að tekjur þær
sem sjóðnam hlotnast, margfaldist.
En það var réttilega tekið fram í
grein hr.Jónasar Klementssonar, a5
til þess að nokkur von geti verið
um vernlegan árangnr, þarf að
brýna það fyrir möímnm, að um
jólaleytið e i g i jólamerki að vera
á hvem póstsendingu, og félagið
væntir þess að allir góðir menn
| veiti því fylgi, með því að kaupa
j merkin og stuðla að útsölu þeirra.
Vér fánm ekki skilið, að hvöt-
in til þess að styðja að jólamerkja-
sölnnni geti ekki verið jafnmikil
hjá öllum, þó að Thorvaldsensfé-
lagið hafi aðalútsölu þeirra á hendi,
þar sem fénn verður varið til
fyrirtækfs sem vsrðar almennings
heill, sem allir hljóta að vera félag-
inn sammála um, að sé hið
mesta nauðsynja og kærleiksverk.
Greinarhöfundurinn er hræddur
um að Thorvuldsensfélagið, sem
grayið mitt. Ea hvað ætli að þú
sért ná annars kallaður? Hvað
eigum við að kalla hann, fyrst
hann er kominn í okkar umsjá?
— Það er best að kalla hann
„Mjóna“. Hann er hvort sem er
nógu mjósleginn og pervisalegur,
að mér sýni»t, sagði hún og ypti
öxlnm.
— Já, Mjóni skal hann heita,
sagði hann glaðlega. — Hann verð-
ur farinn að þekkja nafnið sitt
eftir einn eða ‘tvo daga, megið
þér vera vis» um. Eg vona að
kjóllinn yðar hafi ekki skemst til
muna, nngfrú Falkoner, ogaðþér
iðrist ekki eftir ferðalagið.
Hún leit á kjólinn og svaraði
hægt og dræmt:
— Eg—veit—ekki!
Þegar hún var komin npp stig-
ann, leit hún ofan f forstofnna og
sá að ,Stafford var þar að leika
sór [ við hundinn og gera gælur
við hann. Og þegar hún var sest
í herbergi sínu, stóð bið fríða og
göfugmannlega andlit Statfords
henni fyrir hugskotssjónum og
hinn þýði og hreimfagri málrómur
hans híjómaði enn þá í eymm
hennar. Hún sat þaunig hreyf-
honum, af einhverjum óskiljanleg-
nm ástæðnm, er eitthveið meira
en minnft í nöp við, mnni fá
þakkir fyrir styrkveitingar úr
sjóðnum, þegar þar að 'kemnr,
„þó að það hafi ekki lagt einn
eyri í bann“. — Hvað rétt sú
fullyrðing greinarhöf. er, sést best
af eftirfylgjandi skýrslu.
Barnauppeldissjóðurinn átti á
nýári 1917 kr. 10566.54. Það fé,
að frádregnum áðurgreindum kr.
1072.62, sem inn hafa komið fyrir
jólamerki, svo og gjöfam frá ein-
stökum mönnum, samtals kr. 462.-
76 og árlegum vöxtum, er alt frá
Thorvaldsensfélaginu. Félagskon-
ur mundn óska að upphæðinværi
mikln meiri og munn gera sitt
ítrasta til að auka sjóðinn, því
að þ e i m er kunnngt um að þau
eru m ö r g munaðarlausu börnin,
sem ekki geta cotið uppeldis hjá
foreldrum sínnm, sum vegna þess
að þau hafa mist foreldra sina og
önnnr af öðrnm ástæðnm.
En það er markmið sjóðsins, að
ála önn fyrir sem flestnm slíkum
mnnaðarleysingjum.
Það er á valdi stjórnarinnar að
neita félaginn nm framlenging
einkaleysins þegar þar að kemur
og fá það öðrum í hendur. Thor-
valdsensfélagið mun láta sér það
vel lynda, ef arðinum verður þá
betur varið. — En til þess tima
ættu allir að geta orðið samtaka
um að anka söln merkjanna, því
meiri arðs má þá vænta af henní
einnig eftir að einkaleyfistími
Thorvaldsensfélagsins er út runn-
inn.
S. H.
ingarkns nokkra stund, stóð síð-
an npp, gekk að speglinum og
stóð lengi fyrir framan hann.
— Já, víst er eg falleg, sagði
hún í hálfum hljóðum og kendi
fremur einhyers ákveðins ásetn-
ings en tómrar hégómagirni í rómn-
nm. — En er eg —nógufalleg?
Því næst gekk hún frá speglin-
nm með sömu limabnrðum, sem
höfðu mint Howard á tígrisdýrið,
beit á vörina og hló með sjálfri
sér, en það var einhver uggur í
þeim hlátri.
— Þetta var bara vitleysa úr
mér! sagði hún lágt. — Það get-
ur ekki átt sér stað. — Svona
fljótt! Svona snögglega! Nei, það
getur ekki verið annað en hugar-
burðnr!
17. kapituli.
Hafi einhver ekki skémt sér
eins og til var ætlast á herra-
garðinnm, þá var það sannarlega
ekki Sir Stefáni að kenna, Howard
leiddi talið að|þéssa þegar hann
settisfc fajá Sfcafford .‘'•eftir kvöld-
verðinn og^kveiifðikið var farið
Staka.
„Syknrkortin" hrinda harm,
holdið kitlar gaman:
brjóst við síðu, öxl við arm,
eyru og vangar saman.
J. S. H.
Rawson.
Margir Íslendingar mnna sjálf-
sagt eftir „fjármálamanninum“
Rawson, enskum manni, sem hing-
að kom fyrir nokkrum árum f for
með Einari Benedikfcssyni. — Er-
indi hans hingað var að gefa Ísí-
lendingum kost á aðstoð sinni við
peningaútveganir erlendis, eða
eitthvað þes*háttar. En úr því
varð þó ekkert. — Síðar frett-
ist það af honum, að hann væri
búinn að Jeggja fjármálin á hyll-
hna en væri farinn að fást við
allskonar kukl — kvnjalækning-
ar og þess háttar. En í ensk-
nm blöðum frá 20. f. m. er skýrt
frá því, að lögreglan í Lnndún-
nm hafi ekki knnnað að meta
íækningar þær betur en svo, að
hún hafi „rutt búlnna“.
Lítill vafi getnr leikið á þvi, að
maðurinn sé sá sami, því alger-
lega á hann samnefnt við þennan
Rawson okkar.
frá þeim, en karlmennirnir sestir
að drykkju.
— Sem eg er lifandi maður,
Staff, sagði liann — þá erþettu
sú dásámlegasta heimilissamkoma
sem eg hefi nokkurntima lent i
og hvað föður þinn snertir sem
húsráðanda — nú þá á eg engin
orð til að lýsa aðdánn miimi á
honnm og gestrisni hans.
Stafford leit til föður aíns, *em
sat við efri endann á korðinu,
og kinaði kolli. Sir Stefán hafði
verið lífið og aálin i allri glað-
værðinni yfir borðum við kvöld-
verðinn og eagt ósparfc hinar og
þessar sögur frá London bæðifrú
Fitzharford, eem sat honum til
annarar handar, og „telpuhnokka
um tvíttugt“, sem sat við hina hlið
hans. Hann gáskaðist við Berta
og hélt nppi alvarlegum og djúp-
hygnum samræðnm við hinagest-
ina og nú var hann að koma
þeim til að hlægja hinnm þumb-
aralega barón Wirsch og hinnm
enn þyrkingslegri Griffenberg, en
nm íeið gaf hann gætnr að þvl,
að vínið væri borið öllumjafntog
enginn settur hjá.