Vísir - 02.03.1917, Blaðsíða 3

VISIR
Umhugsunarefni.
Vonandi er að skemur sé nú
eftir en af er, ófriðnum mikla, og
munu þá setjast „regin öll á rök-
etó!a“ til þess að breyta litum og
landamærum á uppdrætti Norður-
álfunnar. Varla mun þurfa við
því að búast, að alt verði með
kyrrum kjörúm að ófriSnum lokn-
um hvað yfirráð þjóðhöfðingja álf-
unnar snertir yfir löndum og
þjóðum.
Hver áhrif mun nú sú breyt-
ing hafa hvað ísland snertir?
Erfitt er máske að leiða getur
að því „á þessu stigi málsins“,
eins og alþingismennirnir komast
að orði. En varla mun þó nokkr-
um íslending, sem um það hugs-
ar, blandast hugur um að komið
geti til mála á því þingi, hver
þjóðin eigi að hafa hér yfirráðin.
Þær hafa komist á snoðir um |
það á ófriðarárunum stórþjóðirn-
ar, að margra hluta vegna gæti það
verið hugkvæmt að hafa hér tögl
og bagldir. Fyrst og fremst eru
nú fiikiveiðarnar óþrjótandi matar-
uppsprotta; þvi næst kolanámurn-
ar, sem allar aðrar þjóðir en ís-
lendingar og Danir mundu hafa
vit á, og mannrænu til að nota.
Þá liggur og landið mætavel við
þvi að hafa hér floíastöðvar, og
landbúnaðarframleiðslu má eflaust
auka og efla stórkostlega með
nægum íjárframlögum, viti og
kunnáttu, en ólíklegt samt að
Selalækjar-heimsbúreikninga-fyrir-
myndarforminu yrði fylgt.
Það mun nú vera álit margra,
og enda er það ekki ósennilegt,
að það mundu helst verða Bretar,
sem hér yrðu yfirráðandi, ef nokk-
ur breyting annars yrði frá því
sem nú er. Bæði er það lega
landanna, íslands cfg Stóra-Bret-
lands, og ýmislegt aunað, sem
gerir þötta sennilegt. Verslunar-
viðskifti íslendinga og Breta hafa
veríð allmikil um langt skeið að
undanförnu, og farið vaxandi með
ári hverju, svo engin af Norður-
álfuþjóðunum, ekki einu sinni
Danir, mun vera jafnkunnug fram-
leiðslu vorri og framtíðarmögu-
leikum lands vors og hún.
Ekki væri það fjarri sanni, að j
ætlast til þess af landsstjórn vorri
og &lþingismönnum, að hún og
þeir reyndu að gjöra sér Ijóst
hvernig við því skyldi snúast, ef
þessu lík breyting kæmi til um-
ræðu í náinni framtíð, ef til viíl.
Væri þá vert að minnast ráðlegg-
ingar mikilmennisins Björnstjerne
Björnson til landa Binna, Norð-
manna, „nu gjælder det at holde
sammen".
En oss íslendingum hefir nú
jafnan verið annað betnr gefið í
stjórnmálunum en samheldnin.
Tilgangurinn með þessum lín-
um er ekki annar en sá, að hvetja
þá, sem eiga að hafa orð fyrir
þjóðinni, ef til kastanna kemur,
að vera ekki óviðbúnir. Alt virð-
ist nú svo á hverfanda hveli hér
í álfu vorri, að lítt mögulegt er
að gera fasta áætlun um hvaða
breytingar framtíðin ber í skauti
sínu, fyrir einn eða neinn. En
„ekki veldur sá er varar“, og gott
er að geta komiat hjá því að láta
segja um sig, að „eftir á koma
óevinnum ráð í hug“.
Velvakandi.
K. F. P. K.
Fundur í kvöld kl. ö1^.
Allar stúlkur, þótt utanfé---
lags séu, eru velkomnar.
Utan af landi.
Símfregnir.
Eyfirðingarogþingmenn þeirra.
Einar Árnason, 2. þm. Eyfirð-*
inga hélt leiðarþing í þinghúsi
Glæsibæjarhrepps á laugardaginn
var. Urðu þar miklar umræðor
um störf aukaþingsins og þing—
mannsins sérstaklega og lank þeim
svo, að því er skilorður msður á
Akureyri hefir tjáði Visi, að sam-
þykt var að lýsa vantrausti á þing-
manninum (E.Á.) með öllumgreidd-
um atkvæðum gegn 2. — Sagt ér
að i ráði sé að skora á sama
þingmann að halda leiðarþing í
Saurbæjarhreppi og að honúm muni
hugaðar sömu viðtökur þar. —
Það sem Einári einkum er fundið
til föráttu er fyrst og fremst af-
staðá hans til ráðherrafjölgunar-
innar og fiokkssvik er fram hafi
komið í kosningu forseta samein-
aðs þings. Auk þess er sagt, að
fundarmenn hafi ekki verið ánægðir
með ráðherravalFramsóknarflokks-
ins. — Aukaþingið töldu þeir að
öllu leyti óþarft.
Fyrsti þm. Eyfirðinga, Stefán
í Fagraskógi, hefir ekkert leiðar-
þing haldið.
Það getur því vel farið svo,
að tvö skipin komi með sömu
vörutegundir, en að aðrar vöru-
tegundir, sem einnig eru á þrot-
um hér, verði aJgerlega útundan.
Vonandi er að úr þessu verði
bætt, og að samvinnu verði komið
á um þetta. — Eg Iæt mér þá i
léttu rúmi liggja, þó að eg verði
skammaður á eftir, fyrir að finna
sð athugaleysi stjórnarinnar í
þessu efni og benda á nauðsyn-
ína á samvinnu.
í bráðina er þá líklega sæmi-
3ega séð fyrir aðflutningum á korn-
vörum og öðrum nauðsynjum, sem
íáanlðgar eru í Ameriku.
En hvað líður saltinu? Það
mun vera einna mesta ábyggju-
efnið nú á tímum. Mundi það ekki
mælast vel fyrir að stjórnin reyndi
að fá að minsta kosti eitt stórt
skip til saltflntninga hingað?
Jón Jónsson.
£)rle»d myut.
Kbh. 28/2 Bank. Pósth.
Stsrl. pd. 17,17 17,50 17,55
Fr«. 62,00 63,50 63,00
Ðoil, 3,62 3,75 3,90
ístir og miliönÍF
eftir
fpharles (|arviee.
90 Frh.
sigin voldugu ástar og hneigði
hann sig að eins lítið eitt í við-
mrkenningar skyni.
— Þakk’ yður fyrir. Syngið
þér bara eitthvað, sem yður dettur
fyrit í hug, sagði hann kurteis-
iega
Hún leit allarasnöggvast á hann
og settist svo rólega við hljóðfær-
ið og innan stundar var hún næst-
nm ósjálfrátt farin að syng'ja
mansöng frá Toscana með þeirri
tilfinningu og viðkvæmni, að jafn-
Vel þessum hégómlegH og hvers-
dagslegu áheyrendum hennar fór
kalt vatn milli skinns og hörunds.
Stafford var líka gagntekinD, en
e'®göngu af þrá sinni að komast
•ftur til ídu og sú þrá var hon-
am ofurefli og öllu yfirsterkari.
Hann gekk því út úr salnum þeg-
ar ungfrú Falconer hafði lokið
söng sinum, tók hatt sinn og yfir-
höfn og fór út.
í sama bili gekk herra Falconer
til reykingarstofunnar. Þar sat
herra Griffenberg aleinn í stórum
hægindastól og reykti bikavartan
vindil á lengd við pennaskaft.
B'alcouer tók sér stól, færði sig
að Griffdnberg og ávarpaði hann
hispurslaust að vanda:
— Þér ætlið, Griffenberg, að
taka þátt í þessn járnbráutarfyrir-
tæki Sir Stefáns, er ekki svo?
spurði hann.
Griffenberg kinkaði kolli,
— Og þér ?
— Jú, svaraði Falconer stutt-
lega. — Eg ætla að gera það líka
og býst við, að það sé frámkvæm-
anlegt, en ætli Sir Stefán sé fær
um að koma því í verk?
Grifíenberg þeytti út úr sér
heljarstórri reykjarstroku.
— Eg ætla nú að reyna hann
svolítið og þreyfa fyrir mér, sagði
hann. — Hér er um afarstóran
höfuðstól að ræða — óhemju mik-
inn, en eg cr að hlaupa undir
bagga með houum og befi tekið
Austurlandahlutabréfin hans sem
tryggingu. Annars á eg fremar
erfitt með þetta, því að eg er í
hálfgerðri kreppu sjálfur einmitt
núna — það er nefnilega ríkislán-
ið eins og þér vitið.
— Já, eg veit það, sagði Fál-
coner, — en sjáið þér nú til: Eg
skal kaupa þessi hlutabréf af yð-
ur, ef þér viljið, og ef þér látið
þess ekki getið við nokkurn
mann, heldu haldið því leyndu.
Griffenbergleitkankvíslega fram-
an í Falconer.
— Og hversvegna ? epurði
hann.j
— Ja, það kemnr mér einum
við, svaraði Falconer,—ogsnert-
ir yður ekki að öðru leyti en því
að yður má vera þægð í því,
að eg losa yður við þessi hluia-
bréf.
— Þetta er alveg satt, og þér
skuluð lika fá þau, sagði Griffen-
berg, — en eg tek yður vara á
því, að þan ern ekki neitt smá-
smíði.
— Eg læt yður fá ávísun á
morgun, sagði Falconer. — Hvar
hafið þér náð í þennan vindil? Sá
er eftir mínum smekk.
Griífenbcrg rétti honum óðara
vindlaveski sitt. — Houum geðj-
aðist ágætlega að samningsaðferð
Falconers
í sama mund sem Stafford fór
heimau frá sér etóð ída við einn
salsgluggann í Heronshöllinni. Á
borðinu við hlið hennar lá bðk,
sem hún hafði fleygt þar í óþolin-
mæði. Hún var alt of eirðar-
laus til þess að líta í bók eða
taka sér nokkra vinnu í hönd og
kyrðin yfir öllu húsinu, lááhenni
eins og mara.
Allan liðlangan daginn, síðan
hún skildi við Stsfiord, höfðuorfi
hans ástþrungin og innileg, hljóm-
að i eyrum hennar, hvort sem
hún talaði við föður sinn eða Jes-
sie, eða kallaði til hundanna, sem
hlupu í kring um hanaogmændm
á hana augunum eins og þeir
væru að spyrja haua, hvað að
henni gengi og hvoit þeir gætu
hjálpað henni.
Hann elskaði hana! Þettahafði
hún tekið upp aftur og aftur og
ótalsinnum með sjálfri [sér allas
daginn og alt guðslangt kvöldið..
Hann elskaði hana! Þettavarsva
undarlegt — svo ótrúlegt. Þau
höfðu ekki sést nema eitthvað