Vísir - 11.06.1917, Blaðsíða 3

VlSlR
Háit verð.
Nýlega var nppboð baldið á
Seli í Hranamannahreppi og vora
þar seldar ýmsar skepnnr. Heflr
frést að ær hafi þar selst á 37—
40 kr., kýr á tæp 400 kr. og
hross nm 300 kr. upp til hópa.
Er þetta verð nálega ®/8 hlutum
hærra en tíðkaðiet fyrir stríðið
og má sjá af þessu að afurðaverð
þarf að vera hátt, þegar allur
annar framleiðslukostnaður hefir
hækkað hlutfalíslega. Ættu menn
og að geta skilið af þessu, að
viðleitni til þess, að halda fast-
ákveðnu kaupgjaldi, hvort heldur
er embættismanna eða anaara, i
sömu skorðum og var íyrir stríðið,
er bláber þjóðnaður og ekkert
annað. (Þjóðólfur).
Maxim Gorky
byrjaði 1. maí að gefa út nýtt
blað 1 Petrograd. Þáð heitir „Nýtt
lif“. Að útgáfunni standa ýmsir
meðlimir „Sambandsráðs verka-
manna og hermanna". í fyrsta
tölublaðinu var grein eftir Sou-
hanof nokkurn, sem er í fram-
kvæmdanefnd sambandsráðsins, og
gerir hún ófriðarfyrirætlanir Rússa
að umtaleefni.. Er þar baldið frsm
þeirri stefnu sambandsráðsins, sem
kunner orðin, að koma á friði án
landvinninga og skaðabóta og án
þess að kúga eða anðmýkja aðrar
þjóðir. Segir höfundur að alþýð-
an í Rúsilandi vilji ná þessu marki
með áhrifum í stjórnmálum án
þess að spilla aganum i hernum,
og telur brýna nauðsyn á því að
efla herinn og búa hann sembest
til varnar og sóknar, því það verði
besta vopnið til að ná þessnmtil-
g»ngi.
Frá Gunnari Richarðssyni
hefir það frést úr bréfi sem hann
skrifaði til Kaupmannahafnar 12.
maí, að hann hafi særst 29. marz
í hægri handlegg fyrir ofan oln-
boga. Er sagt að hann hafi i
bréfinu verið vongóður um að ná
fullum bata.
Brauðskamiur Breia.
Hann hefir verið 4 pund á
mann á vikn, en lagt mjög fast
að mönnnm að spara brauðið enn
meira og það brýnt fyrir almenn-
ingi í blöðnnnm, að hver maður
geti komist af með 3 pund. —
Hranðskamtnr hermanna var ný-
lega minkaðnr en kjötskamturinn
aukinn um leið.
Vísir er bezta
auglýsingablaðið.
Framiíð Belgíu.
Meiri hluti þýska þingsins virð-
ist hallast að því að sbifta Belgíu
eftir þjóðerni, sennilega með það
fyrir augum, að flæmski hlutinn
leggist við Þýskaland að ófriðn-
nm loknum, en líklega þá að leyfa
Frökkum að slá eign sinni á hinn
hlutann. — Yar nýlega rætt um
þetta mál í þinginu og látið af
því, að öflug hreyfing í þessa átt
hafi risið í Bðlgítt sjálfrl og Iægi
þá beint við að færa sér þá hreyf-
ingn í nyt „með ákveðnu marki
fyrir augum" — og það talið
stórhættulegt Belgíu sjálfri, að
gamla stjórnin næði þar völdum
aftur.
Leikfimissýningin
fyrra sunnudag.
Yfirleitt tókust sýningarnar
fremur vel. Frístandandi æfing-
arnar tókust meira að segja mjög
vel. Leikfimismennirnir virtnst
vel samæfðir. Viðbrögðin snögg
en þó fremur mjúk. Val æfing-
anna sýndi hinn ágæta smekk
kennarans fyrir Ieikfimi.
Jafnvægisæfingarnar tókust illa,
en það hefir áreiðanlega verið
veðrinu að kenna en ekki mönn-
unum. Lika var æfingin bæði
erfið og vandasöm og liggur það
hvorttveggja einkum í því að
beygja vel hnéð á þeim fæti, sem
staðið er f, en það gerði enginn.
í: -r
Istir og milionir
eftir
{gharles $$arvicc,
183 Frh.
■vera lengi að gera gott úr þvi,
ef þér væruð kominn heim til
mín á Silisbury-sléttuna! Horra
trúr! Mér væri aama þó að eg
færi með beilan skipsfarm af yð-
ar Iikum, eg gæti haft nóg banda
ykkur að gera, en eg gæti lika
komist af með færri og borgað
ykknr betra kaHp en þið fáið á
skriffltofunnm hérna i London.
Nú nú! Og viðurgerningurinn!
Uss! Það yrði hreinasta kóngalíf
— hestar til að riða nóg til að
bíta og brenna og óþarfi að láta
eér leiðast. Ea hvaS um það!
Þér getið ekkert um það dæmt
fyr en þér hafið reynt það og éf
yður skyldi einhverntíma Ianga til
þess, þá ekuluð þér vera velkom-
inn heim til min þarna út á Salis-
hury sléttuna, þvi að mér list
reglulega vel á yður. ungi maður.
Þér eruð snyrtimenni þó að eg
hafi einhvern grun nm, að þér
eigið i einhverju basli. Eg er
ekki svo kendur, &ð eg geti ekki
tekið eftir svip manna, og svipur
yðar ber vott um eitthvert and-
streymi. Er lögreglan kannake á
hælnnum á yður? Hvað? Og
þér þykist ekki ofgóður til að
drekka eitt glas með heiðarlegum
manni — já, helðariegum sagði
eg, þó eg kunni kannske að vern
nokkuð þjösualegur.
— Nei, það þykist eg alls ekki,
og nú er best að þér drekkið eitt
glas moð mér, eða kannske við
eigum heldur að fá okkur vindil?
sagði Stifford, því að hann vildi
sfðnr halda meiru áfengl að mann-
innm.
— Vindil! Já, það var afbragð,
sagði bóndi undir eins. Hann
þreif umslag upp úr vasanum og
ætlaði að kveykja i vindlinum
með því, en þá varð honum litið
á utanáskriftiná, sem á því stóð
og rétti hann umalagið að Stafford
með hátíðlegam alvörusvip. —
Þarna stendur nafnið mitt, Hin-
rik Joffler og þarna er heimilis-
fangið og það mun hver einasti
maður i Melbourne segja, að þang-
að aé gott að koma. Þér getið
komið hvenær sem yður sýnist
sumar eða vetur, og altaf munuð
þór fyrirhitta Hinrik Joffler reiðu-
búinn að taka við yður og óska
yður velkominn. Eu nú vil eg
hafa í staupinu, sagði hann svo
eins og hano hefði ekki bragðað
dropa i heilan mánuð.j
Þegar Stafford gekk burt úr
veitingahúsinu hélt hann á um-
slaginu i hendinni og ætlaði að
fara að fara að rifa það i aundur,
en hngsaði sig þó um og stakk
því í vasa sinn og annars hefði
þessi atburður haft góð áhrif á
hann og annars bafði þessi at-
burður haft góð áhrií á hann og
verið honnm alt að þvi til skemt-
anar i svipinn, en svo var þetta
æfintýri fallið honum úr minni,
þegar hann kom heim til sín. —
Tíminn hafði liðið fijótar en hann
varfii og var nú komið fram í
rökkur, en um leið og hann gekk
yfir stofngólfið í hálfdimmunni til
þess að hringja sftir Ijósi, þá reis
kvenmaðnr upp úr atól hans, gekk
Ennfremur beygðu flestir hnénþá
þeir sveifluðu sér upp á slána, en
slikt er óþolandi. Gangnrinn fanst
mór mjög góðnr.
S t ö k k i n, eða einsmannsæf-
ingarnar, eru þær æfingar stunda-
töflunnar, sem meat ber á hjá
hverjum einstökum, og hægast er
að taka eftir, og þykir jafnan
bæði þáttakendnm og áhorfendunt
mestu máli skifta, hvernig þessar
æfingar takast, enda vanalega
dæmt eftir því. En fátt er það,
sem veitir mér meiri ánægju en
vel samæfðar frístandandi æfing-
ar, þar sem allir limir eru teygðir
og réttir án nokkurs óeðlilegs
mótþróá vöðvánna. Hjá þessum
flokki tókust mörg af stökkunum
vel, t. d. láréttu stokbin óg há-
stökkið. Hinar erfiðari æfingar á
hestinnm og dýnuæfingárnar voru
mjög misjafnar. Einstöku menn
leystn sín verk prýðis vel af hendi
og i öllum stökkunum sást einn
eða fleiri, sem sýnuu réttar myndir,
og ber það vott um að bennarinn
á ekki sök á því, sem vantar á,
aðmennirnir séujafnir, heldar er
ástæðan sú, að þá vantar meiri
æfingu. Þar sem mennirnir, sem
nú sýndu sig, ern allir á ungum
aldri, er ekki ástæða til að van-
treysta þvi, að þeir æfi sig betur,
enda er alvarlega skorað á íþróttá-
félag Reykjavíkur að senda á
hveiju vori vel æfðan hóp af leik-
fimismönnnm út á leikfimisvöllinn,
og á meðan íélagið telur 200
meðlimi þyrfti hópurinn að vera
Btærri en hann var fyrra sunnu-
dag.
til hans með útbreiddan faðminn
og hvislaði nafn hans.
— Maude! kallaði hann og
varð felmt við, en þá flaug bon-
um skyndilega í hug, að húnætti
ekki að vera alein hér i herbergj-
um hans og leit hann »11 alvarlega
á hana.
— Hvers vegna varstu að feoma
hingað Maade? sagði hann. — En
biddu nú við svolitla stund á
meðan eg næ i vagn og svo skal
eg fylgja þér heim.
— Nei, svaraði hún undireins.
— Finst þér að eg ætti ekki aO
koma hing&ð, Stafford? Eg er
búin að bíða hérna í marga klukku-
tíma. Hún þokaði sér nær honum
með tindrandi augum, þó að þau
væru að jafnaði köld og róleg
þegar hún leit á aðra. — Hélstu
kannske, að eg mundi draga mig
i hlé þegar eg heyrði hvernig
þér hafði farist ? Neinei I Eg er
hreykin af þér Stafford — gót-
•rðu ekki skilið það? En þetta
var þér líkt!
Hún lagði höndina á öxlina á
honum og horfði á bann brosandi
af elsku og aðdáun, en hann lrit
undan.