Vísir - 01.07.1917, Blaðsíða 3

YlSlR
Laugakeyrsla.
Afgreiðslustaðirnir i bænam eru opnir á hverjum virkum degi
kl. 8—10 árdegis og kl. 5—7 síðdegis.
Fyrsta ferð á morgnana með þvott úr bænum hefst kl. 9 og
síðasta ferð á kvöldin kl. 7.
Fyrsta ferð frá þvottalangunum hefsfc kl. 7 að morgni og síð-
asta ferð kl. 5 að kveldi.
Borgun fyrir flutning á þvotti báðar leiðir verður fyrst um
■inn, þangað til öðruvísi verður ákveðið, 3 — þrír — aurar fyrir
hvert kiló af þurrum þvotti.
Borgaratjórinn í Reykjavík, 30. júní 1917.
Bifreið íer til Keflavikur
á morgun kl. 8 í. h. — 3 menn geta fengið far.
Sæmundur Vilhjálmsson.
Igæit salikjöi,
í tuimum og smásölu,
fæst hjá
Ouniiari Guimarssjni
Hafnarstræti 8.
1^9111 tð^ eg stúlkum á
jjámsskeið til að læra
kjóla* Og „dragtat;-eaum m. fl.
Nemendur leggi sér verkefni og
eigi sjálfar verk sitfc. Menn snúi
sér sem fyrst ti) nndirritaðrár,
sem gefur nánari cpplýsingar.
Vilborg Vilhjálmsdóttir,
Hverfisgötu 37.
Minning
Eögnvalds Ólafssonar.
Stjórn Yerkfræðingufélags ís*
lands heflr áformað í sameiningu
við bekkjarbræður, vini og sam-
verkamenn Rögnvalds heitine Ólafs-
sonar húsumeistara að gangast fyr-
ir því að honum verði gerðminn-
ingartsfla úr bronce, er settverði
upp á VífilsstaðahælinH, og hefir
fengið leyfi stjórnarinnar til þess.
Rikarður Jónsson gerir uppdrátt
að töflunni.
(Tímarit V. F. Islands).
Fyrirspurn
til bæjarstjórnarinnar.
Hvað dvelur brauðgerð Gutt-
oims Jónnssonar?
Var aðferðin ekki rett hugsuð,
eða vantar efni í áhöldin? Fæst
ekki nægur hiti ílaugunum? Eða
er þetta óþarfur dráttnr?
Getur bæjarstjórnin búist við
að dagiaunamenn geti borgað öllu
meira fyrir 1 rugbrauð en kr. 1,42 ?
Þetta þolir enga bið og verður
að komast i framkvæmd tafarlanst
QÍ nokkur tök sru á þvi.
Þ.
Vísi er ekki kunnugt um að
annað valdi drssttinnm á því að
fyrirhngaðar tilraunir verði gerð-
ar með bökunaraðferð Guttorms
en annriki bæjarverkfræðinga.
Engin tilraun helr verið gerð og
því engin sönnun fengin fyrir því
að aðferðin sje ekki rétt hugsuð.
Um það vita menn ekkert ann*
að en það sem menn vissu. er
bæjarst. samþykti 1000 króna fjár-
veitingu til tilraunanne.J
KnattspyrimverðlaHn.
Þau eru nú orðin fern, knatfc-
spyrnuverðlaunin, sem knattspyrnu*
félögin fá að keppa um. Tvenn
þeirra eru nokkurra ára: „Knatt-
spyrnubikar íslandsu, aem kept
var um á dögunm, og „Knatt-
spyrnuhorn Reykjavíkur“, sem
kept verður um bráSlega. Euvið
hafa bæst: „ Knattspyr nubikar
Reykjavíkur", fyrir unglinga, 15
—18 ára, i öllum félögum í. S. í.
í Rvik, að keppa nm, gefið af
E. Jacobsen og A. V. Tulinius og
„Kuattipyrnuhorn íslands“, fyrir
fnliorðna knattspyrnumenn, gefið
af E. Jecobsen. — Um þesaa tvo
gripi verðnr kept í september-
mánuði, og mun mönnum ekki
síst hugleikið að sjá kappleika
unglinganna, sem ekki hafa tekið
þátt í kappleikjum áður. Var
það þarft verk að fá þeim sér-
stakan verðlaunagrip að keppa
um. — Gripirnir ern forkunnar
fagrir og vel þess verðir að leggja
nokkað á sig til að vinna þá. —
Hornið 6r fagurlega útskorið af
Stefáni Eirikssyni.
9
eftir
gharles ggarvice.
208 Frh.
sem snmir hverjir lýsa svo, að
hún sé góð og glæsileg að flestu
leyti, og er hún það sjálfsagt í
þeirra augum, sem ekki skoitir
frændlið og fésæld, on virðist vera
þeim ill og ömurleg, sem ekki
hafa af þeim gæðum að segja.
Hún tök fimm pund af fjársjóði
sínum og fór með þau til hjúkr-
unarkonunnar.
— Eg er fremnr félítil, sagði
hún, og gefc ekki látið meira en
þetta af hendi rakna, og vildi eg
að þ&8 hefði verið margfalt meira.
Sannast að segja verður alúð yðar
og góðmenska ekki metin til fjár
og mun eg ávalt minnast hennar
með nndrnn og aðdáun.
Hjúkrunarkonan leit á hana
stórum augum og sagði bliðlega,
— Þér getið látið það i pen-
iugabaukinn i forstofnnni um leið
og þér farið, en það verður nú
ekki í dag. Eg ætla að sjá svo
um, að þér verðið kyr til morg-
uns, og þess utan getur barnið
ekki, og rannar ekkert okkar, án
yðar verið. Eg ætla að biðja yður
að drekka te hjá mér i kvöld á
herb3rginu mínu og getum við þá
talað bstur um þetta.
En ída sneri sér undan sem
skjótast til þess að hjúkrunar-
konan gæti ekki séð tárin, sem
komu fram i augun á henni.
37. kapituli.
Flótti ídn kom Herons fólkinu
eiginlega ekki á óvart, en jafn-
vel þótt Jóni Heron og konu hans
og dóttur þætti síður en svo fyrir
að vera laus við hana, knnnu þau
þesBU þó hálfilla og ekki bætti
það úr skáb, að Jóseí fullyrti,
meðan rykið og timbnrmennirnir
sátn sem fastast i honnm eítir
drykbjusvaliið, að það væri eng-
um blöðum um það að fl-tfca, að
hÚK hefði farið og ráðið sér bsna,
Þeir feðgar fóru að leita henn-
ar og reyna fnQ spyrja hana uppi,
en ída hafíi ðkki látið eftir sig
nein þau merki, að hægt væri að
rekja slóð hennar og fengn þeir
þó bæði ieynilögregluna í Jið með
sér og settu gleiðletraðar aug-
lýsingar í blöðin. Jón Heron
huggaði sig við það, að ekkert
hefði getað orðið að henni fyrst
að þeim hafði ekki borist nein
fregn í þá átt og loksins komst
hann að þeirri niðnrstöðu effcir
eitthvað hálfamánaðar heilabrot,
að hún hefð), ef tii vildi, horfið
aftnr heim í Heronsdal og þá
liklega leitað athvarfs hjá herra
Wordley, en honum hefði aftur
gramist þetta svo mjög, að hann
hefði ekkl skeyfcfc um að gera
Heronsfólkinu aðvart um það.
— Eg held að það væri réttast
að eg skryppi þangað fram i
Heronsdalinn, Marís, til þess að
vita vísbu mína um hvort þessl
frávillingur hefir snúið þangað
uftur, sagði hann einhverju sinni
eftir morgunbænina. — Eg álít
ekki að hún geti ætlast til neins
athvarfs hjá mér framvegis eftir
að hafa stokkið burt af heimili
mínu á jafnósæœilegan hátt og án
þess að lofa bót og betrun með
einu orði, en eg er ekki og hefi
aldrei verið harðbrjóstaðnr og í
þetta skifti ætla eg að láta vægð-
ina koma í stað verðleikanná.
— Eg er ekki í neinum vafa
um það, að hún hefír engar frek*
ari kröfur á hendnr okkar, sagði
frú Heron og saug npp i nefið og
eg vona, Jón, að þú takir það
skýrt og sborinort fram, að við
getnm ekki skotið yfir hana skjóls-
húsi affcar hváð sém á gengur.
Við höfum bæði haft kostnað og
fyrirhöfn hennár vegna og eg
held bsinlinis að það sé fingur
forsjónarinnar, sem hefir leitt hana
héðán svona þegjandi og hljóða-
laust
Þegar hér var komið samtali
þeirra, var b&rið áliharkalega að
dyrum og kom þjónninn inn og
sagði að herra Wordlcy biði í
dagstofunni. Heronshjónin litn
hvort framan í annað og brugðu
litum, enda var Jóni Heron eink
ar minnisstætt, að herra Wordley
gat sagt meiningu sína nokkurn
veginn afdráttarlaust og verið
bæði kjarnyrtur og meioyrtur.
En undan þvi varð nú ekki komisfc