Vísir - 16.08.1917, Blaðsíða 3

V i £ í R
Hestahey,
gott og molþurt, til sölu.
Semjið við
Gunnar Sigurðsson
frá Selulæk. — Sími 12.
Heima í kvuld kl. 7—8.
siir og miliönir
eftir
^harles ^arviea,
252 Frh.
er hann hafði leltað i vasanum.
— Mundi eg þá ekki hafa skilið
bréfið eftir heima eftir altsaman!
Sg bið yðnr mikillega afaökmar,
en máske þér tákið yður þessa
gleymsku mína ekki nærri í raun
og veru!
ída leit niðar fyrir sig og var-
ir hennar titruðn. Var anðséð,
að henni féll þetta alliila.
— Nei, mér þykir þa5 leitt,
sagði hún. — Mór hefði verið
það sönn ónægja.
— Jæja, hefði yður það? sagði
hann iðrunarfullnr og gekk út að
glugganum. — Bg ætla þá að
akreppa burtn og sækja það —
ag á heima hérna skamt frá hvort
sem er.
— Nei, fyrir alla mnni — ver-
ið þér ekki að hafa fynr því,
sagði hún svo lágt og dauflega, að
Howard gtt ekki annað en brosað.
— öað er engin fyrhöfn, sagði
hann knrteislega og gekk Út.
Um leið og hann gekk ofan
stigann leit bann á úr sitt og
tantaði:
— Jájá! Bf þessi uagi aula-
bárður kemur nú ekki stundvís-
lega, þá--------
I nömu svifam var barið að
útidyrahurðinni, þjónninn opnaði
hana og Stafford gekk inn all-
þungatígar og dapurlegur á svip.
— Þá er eg hingað bominn,
ssgði hann fremur önuglega við
Howard, ende þótt eg ekki viti
hvers vegna þú Iagðir að mér að
gera það — eða hvaða ánægja
það kann að verða mér að frétta
meira af henni, bætti hann við í
hálíam hljóðum um leið og þeir
gengn npp stigann.
Um leið og þjónninn ætlaði að
opna dyrnar fyrir þeim, sagði
Howard:
— Gakktu inn, góðnrinn minn.
®g hefi gleymt vasaklút i yfir-
frakkanum mínum niðri — eg
kem nndir eins aftur.
Stafford hikaði við og ýgldisig
Frá Alþingi.
Fundir í gær.
Bfri deild.
Þar voru að eins 5 mál ádsg-
skrá og fundur með lengsta móti;
stóð hann þó i tæpa kl.st.
Fyrsta málið á dagskránni var
steinolíusalan og var það samþ. og
afgr. aftnr til Nd.
Yörutollslögin vorn sömul. til 3.
umr. og afgr. sem lög frá al-
þ i n g i.
Frv. til laga sm br. og viðauka
við lög um heimild til ýmsra ráðst.
út af ófriðnum visað til 3. umr.
Um bankastjórnarfrv. urðu tals-
verðar deilur og töluðu margir sig
dauð, en þeir voru fljótir að því.
Engum tvéim ræðumönnnm kom
fylliíega #aman umj frv. Einum
þötti það gersamlega óaðgengiiegt
ef gæslustjórum væri haldið, öðr-
um ef þeir yrðu látnir hverfa. Sum-
ir vildu enga breytingu á banka-
lögnm eða fyrirkomulagi bankans
fyr en það yrði alt tebið til ræki
legrar ihugunar. — Loks kom
fram tlll. að fresta umr. og
var það eamþ. með 6 : 5 atkv., en
tveir deildarmenn voru fjarverandi
Yar frv. þá tekið út af dagskrá.
Fimta málinu og síðasta, frv.
nm lýsismat, var visað til nefndar
umr.lanst.
Neðri deild.
16 mál á dagskrá.
1. mál. Frv. til fjáraukalaga
fyrir árin 1916—1917 frv. var af-
greitt til Bd. eftir nokkrar óveru-
legar breytingar.
2. mál. Frv. um varnarþing i
einkamálum. Bnginn talaði um
þétta mál og var það svoáfgreitt
tíl Ed. með 12: 9 atkv.
3. mál. Stofnun docentsembætt-
is í læknisfræði, afgr. umr. laust
og í e. hlj.
4. mál. Bignarnámsheimild fyr-
ir ísafj. á lóð og mannvirk. Afgr.
umr.Iaust og í e. hlj.
5. mál. Frv. um samþ. á lands-
reikn. M. G. hafði framsögu fyrir
hönd fjárhagsnefndar. Taldi hann
upp nokkrar skekkjur á reikn., en
allar vorm þær heldur óverulegar
Mjög miblar umr. urðu um þetta
mál. en Yísir sér ekki ástæðu til
að prenta up útdrátt úr þeim nmr.
því að leiðinlegri umræður hafa
víst ekki heyrst á þessu sumri.
6. mál. Till. út af aths. yfir-
skoðunarmanna landsreikn. 1914
og 19lB (fyrri umr.).
Till. voru allar samþ. i e. hlj.
og umr.lanst. 7—16 mál lekið út
af dagskrá.
Fossarnir.
Oróðafyrirtæki?
Morgunblaðshöfundnrinn lætur
sem það sé stórmikið efamál, að
þessar fyrirhuguðu áburðarverk-
smiðjur verði atórgróðafyrirtæki.
Sá efi getur ekki beinlínis hug-
mynd um að maðurinn hafi mikið
álit á þeim mönnum (sér og fé-
lögum sinum), sem eru að „asn-
ast“ út i það. Og þó vilja þeir
vinna það til, að selja Reykja-
viknrbæ ótakmarkaðán rafmagns-
Btraum fyrir framleiðsluverð, já
og byrja strax að leggja járn-
braut austur yfir Hellisheiði!
Hvað langt vita menn ekki. —
Og svo er það þó að sögn sjálfur
Sam. Eide, fossaiðn&ðarkongnrinn
norsfei, sem er «inn af forgöngu-
mönnum félagsins. — Hann v e i t
þó að minsta kosti hvort hér er
um gróðafyrirtæki að ræða.
Nei, það er öllum best, ekki
síst forgöngumönnum þessa máls
á þingi, að játa það hreinskilnis-
lega, að hér séu um stórgróða-
fyrirtæki að ræða. Annara trúa
menn ekki á loforðin fögru. Og
best elur það upp húsgangs hugs-
unarháttinn i þeim mönnnm, sem
þeir halda að vilji alt til vinna
að fá ódýran áhurð og „ótak-
markaðan“ rafmagnsstraum, að
þeim aé haldið í þeirri trú, að
þeir geti fengið þetta fyrir sama
sem ekkert hjá félaginu, en til
þess verður fyrirtækið að vera
stórgróðafyrirtæki; annars gæti
það ekki risið nndir slíkum ómög-
um, sem viðbúið er að þeir menu
vilji verða.
En óneitanlega vandast þá mál-
ið. Þá verðmr að sanna mönnum
það, að landið megi ekki ráðast
i áreiðanleg stórgróðafyrirtæki.
Það er lítil hjálp í því að slá því
fram, að menn verði „nú alt i
einu svo stórhuga, að þeir vilji
sumir hverjir endilega að lands-
sjóður íari að „byggja út“ fossana".
Fyrst og fremst er bú hugmynd
og horfði á eftir honum. Síðan
ypti hann öxlum og gekk inn í
stofuna eins og honnm var sagt.
Þau Iétu hvorki I ljósi undrun
né fögnuð, en stóðn kyr um stund
og horfðust í augu. ög þetta
eisa augnablik leiddi þau yfir
hið langa tlm&bil saknaðar og
eftirþráar til nýrrar vonar og
nýrrar sælu.
Hann þurfti ekki að apyrja
hana, hvort húu elskaðl sig enn,
því að i.ndiit hennar og augnaráð
bar þess fullan vott. Hann hafði
tekið om hönd hennar áður en
hún vissi af og dró hana að sér
og kysti hana fast og innilega,
án þess áð taka nokknrt tillit til
þess, að þau vorm í snnara manna
húsnm og áttu það á hættu, að
einhver kæmi inn tii þeirra þeg-
ar minst varði.
ída sagði bann sm Ieið og
hann laut ofan að henni og faðm-
aði hana að sér. — Eg er nú
kominn aftnr og get ekki án þín
lifað — en þetta veistu raunar
— þú veist það ofar vel. En
kem eg nú of seint? — Kem eg
of seint?
— Nei, það er ekki of seint,
hvislaði hún. — Eg vissi ekki
hvort þú ætlaðir að komal En
eg hefi alt af beðið eftir þér og
ekyldi hafa beSið alla æfina —
en skelfing hefir biðin verið löng,
Stafford!
* *
*
Effcir fjórðung stundar, eins og
Howard hafði beðið um, opnaði
frú Fitzharford innri dyrnar á
stofunni — opnaði þær svo hægt,
að þegar hún sá ungfrú Heron í
fanginu á nngum manni og gerfi-
legnm og að hún virtist una sér
þar vel, þá lét hún dyrnar aftur
með mestu hægð og laumaðist
aðra I@lð, alt þangað til húu gekk
fram á Howard þar sem hann
sat í stiganum. Hún horfði á
hann undrandi óg hálfringluð.
— Eruð þér genginn af göfl-
unum? spurði hún í hálfnm hljóð-
um.
How&rd broBti íbyggilega.
— Nei — en þaa eru það,
sagði hann og teygði úr sér. —
— Eg hefi heyrt sagt, að þetta
sé nokkurs konar brjálun, en
þúsund ainnum betri en alt
hyggjavit. Við skuium ekki vera
að ónáða þau. Komið þér og
setjist þér hérna hjá mér þangað
til timinn er útrnnninn. Það eru
ennþá eftir þrjár mínútnr, sagði
hann og leit á úrið sitt,
Hún settist hjá honnm og kæfði
siður í sér hláturinn.
— Þér ættuð að skammast
yðar fyrir að leika svona á mig,
sagði hún. — En hvað þau sýn-
ast vera sæl og ánægð!
— Já, víst skammast eg mín,
kæra frú, sagði hann — en eg
hefði þó skammast míu enu meira
hefði eg ekki komlð þessu til leið-
ar. Virðast þav ekki vera ánægð?
Nú skulum við ganga inn og sjá
hyorfc svo er ekki og það skal
vera min stóra og mikla umbnn.
En eg hefði helst viljað Iofá þeim
að vera í friði svo sem fimm
mínútur enn, því að eg segi yður
það satt, kæra frú, og sver það
við hár mitt og skegg, að eg var
einusinni uugur lika.
Endir.