Vísir - 10.10.1917, Blaðsíða 3

V181K
Frakkland
eftir ófriðinn.
Hðnri Hanser, merkar fraBokur
höfandar, hefir skrifað eftirtektar-
verð«. grein rnu eiidurfæðmg iðn-
aðarÍHS í ðfriðarlöndanam eftir
ófriðinn cg ssmkepni þá, sem
henKÍ muni verða samfara mill
þjóðanna.
Erum vér við því búnir, að
mœta þeirri samkepni, er fara
mun á eftir stríðinu? spyr hann.
Hagleiðingar hanw út af þeirri
spurnisgn íars her á eftir, þýdd«
úr tímaritinu Lecturea poar toas.
Og þó að þær snerti einksm hag
Frakka, þá eru þær þó íhugunar-
efni öllam þjóðum nú á tímám.
Kenningar sögnnnar.
Ein.n af stjðrnmálamönnum vor-
um hefir komist svo að orði, sð
vér höíúm iátið óiriðinn koma að
oss að óvörum — „ea íátum þá
ekfei friöinn einnig gera það“
bætir hann við. Getam vér beð-
ið til morguns? Ef þér ^pyrjið
eiúhvem iðn&ð&imanna vorra eður
kaup ýslumanna þessarar eparn-
Ingar, má -óbikað veðja 10 á móti
1, að hftrm man svara: „Við sjá-
um nú tií eftir óffiðinji“. Ogþessi
afutáða or skiljnmíeg að viesu leyti,
því að á aít framkvæmdalíf eru
nú lögð &vo mikil höft af eldivið-
arleysi, hættulbgum samgöngum
og hvers feytis fculmunum, aðþesa
6i’ v«rk »Ö vsent*, sð verksmiðju-
atjóri eða kaupsýsJumaður geti
sagt eitis og Siéyéa stigði á skelf-
ingartimum (1793—94): „Eg hefi
lifað!“. Að bíða átekta, virðist
vera viðkvæðið hjá hinum gætnu
— en þéssir „gætau" menn láta
bsra blekkjast, því að þeir gota
ekki hugsað sér neina skjótaend-
urblómgun framkvæmdalifsins að
ófriðnum loknum, af því að það
nú er alt í kaldakoli. Þeim finst
þur|g langan tíma til þess að
reisa við rústirnar og að sú ltg-
færing muni um all-langt skeið
binda krafta þjóðarinnar. En þá
þekkja þeir ílla hið ótæmandi
getumsgn mannkynsins, sér í Sagi
Fr&kka. Og þelm hefir ekki
lærst mkið af leiðheiningum sög-
unnar, hvorki sögu annara þjóða
né vorr»r.
Það er eftirfcekt&rverfc, að á
effcir háekatímunum fer svo að
segja ævinlega fjömgt fram-
kvæmdalif með þjóðunum. Stjórn-
arbyltingin frskkneska, óeirðir
lýðveldisins og keisaradæmieins,
hsfnbann meginlandsins — alt
virtist þetta mundu hafa i för
með sér mók og aðgerðaleysi. En
það var einmitfc eftir samningana
1815, að iðnaðurinn frakkneski
tók stærsta stðkklð. Skammsýn-
um mönnum má hafa virst svo,
að fikiinaðarstríðið hlyti að verða
rothögg á iðnaðarvísi Ameríku.
En þsð royndist slt öðruvisi, þvi
að app úr því skapaðist einmitt
hin feykimikla farsæld hins Nýjs
heima, Og það er enga likara,
en að fallbys«ur þeirra Grant og
Lee bafi vakið dísins, sem svaf i
amen'aku skógunum.
Frismh.
af sira ólafi Ölafssyni laugardag-
inn 6. þ. m. Kristín Jensína Guð-
mundsdóttir og Karl Kr. Nielaen.
Árni Gíslason
læfcnir,
sonur Gísla Árnasonar Gislasonar
lðturgrafara, andaðist snögglega í
nótt i Bolungarvik. Hann hafði
verið lasinn tvo undanfarna daga,
og þó verið á fótam.
í gærkveldi átíi að vitja hans
til sjúklings og lá hann þá m«ð-
vitundarlaus á legubekk í mót-
tökuherbergi BÍnu.
Banameinið mun hafa verið heila-
blóðfall.
Árni sálugi var mgur maðiir,
um þrítugt, og ókvæutur. Hanu
tók próf í læknisfræði frá háskól-
anum hér árið 1915, og hefir ver-
ið settur læknir í Vesfcmannaeyj-
sm, Strandasýslu og viðar. — í
Bolungarvík hafði h&uu að eins
verið nokkra dsga.
a
Ifmæli á merguft.
Þórunn Markúsdótfcir, húsfrú.
Árni Árnason, skípasmiður.
Helga Vigfúsdófctir, húsfrú.

M?
Aðkomainenii,
Kristján Blöndal, pósfcafgreiðslu-
maður á Sauðárkróki, Guðm.
Hannesson yfirdómslögm. á ísa-
firði og Óláfur Proppe kanpmað-
ur á Þingeyri, komu til bæjarins
með Sterling.
Lestrarsalur
Lsndfibókasafnsins verður að
sögn algerlega lokaður í vetur og
hefir verið lokaður síðan frostin
byrjuðe. Útlán bóks verða á
hverjum degi, 1 eða 2 tíma á dag.
Landsstjórnia hefir neifcað að Ieggja
til kol til að hita húsið. Einn
ofn hefir verið seitBS1 upp og oliu-
ofnar notaðir á skrifstotnnum.
Frost v
var um alt land i morgun,
mest 6 gr., á Grímsstöðum og
Akureyri, minst á ísafirði, 1 gr.
M.b. Eggert Ölafsson
fer til ísafjarðar um næstu
helgi og íeknr farm þangað.
Kolaskipið.
Það var í ráði fyrst, að kola-
skipið breska legðist að hafnar-
garðinam, þegar það væri farið að
léttast, eu nú mun alveg hætfc við
það; skipstjóri álitnr að ekki
muni verða hægt að koma festum
svo tryggilega fyrir eem þyrfd,
vegna þess hve sfeipið er langt.
Kveikingartími
á Ijóskerum bifreiða og reið-
hjóla er kl. 7 á kvöldin.
Hjónaband.
Gefin vorn saman í hjónaband
Xngólfur
fór upp í Borgarnes í morgun.
Meðal farþega voru prestarnir
síraÁsgeir Ásgeirason í Hvammi,
sira Einar Friðgeirssoa á Borg,
sirh Friðrik Friðriksson og síra
- 162 -
spilahúsaeigendanna, 10 að tölu. Við botu-
um ekkert í þessu. Við vitum að það eru
engar reglur til, sem hægt er að nota við
kúlnaspil. Allir stærðfræðingar allra háskóla
eru sammála um það. Þeir segja að þá
væri grundvellinum kipt undan allri stærð-
fræðinni11.
Shorty kinkaði kolli í ákafa.
„Þið hafið séð til mín“, sagði Kitti ögr-
andi, „og hvers vegna eruð þið að fást um
það, ef þið haldið að það só eintóm hepni?“
„ Já, það er nú einmitt það! l?að eru ein-
hverjar reglur sem þér farið eftir, en okkur
er ómögulegt að trúa því og óttumst það
þó. Eg heíi horft á yður í fimm kvöld og
séð að þér veljið ákveðnar tölur og að þér
vinnið altaf. Það er alt og sumt. En nú
höfum við, þessir 10 spilahúsaeigendur,
komið okkur saman um að gera yður til-
boð, í mesta bróðerni. Við setjum eitt kúlna-
borð í sérstakt herbergi í „Hreindýrshorn-
inu“ handa yður, og svo getið þér fengið
að spila einn á móti bankanum. X>að þarf
enginn að vita um það nema þór og Shorty
og við. Viljið þér það?„
„Mér finst það vera að fara aftan að
siðunum“, sagði Kitti. „Ykkur er velkomið
að koma og horfa á mig, en eg ætla mór
að spiia j veitingastofunni í „Hreindýrs-
horninu11 i kvöid, eins og vant er. Þið getið
öins horft á mig þar“.
Jack London: Gull-æfii8.
- 163 -
vni.
Um kvöldið, þegar Kitti settist í sæti
sitt við spilaborðið, sagði kúlnavörðurinn
spilinu lokið.
„Við spilum ekki lengur í kvöld“, sagði
hann. „Húsbóndinn hefir mælt svo fyrir“.
En spilaborðaeigendurnir, sem alllir voru
þar saman komnir, vildu ekki fara þá fýlu-
för. í>eir skutu saman í banka, þúsund döl-
um hver, og tóku að sér að halda spilinu
áfram.
„Jæja, nú getið þér byrjað að reita
okkur11, sagði Harvey Morgan ögrandi, þeg-
ar kúlnavörðurinn setti kúlurnar af stað.
“Eigum við að hafa hámarkið 25dali?“
sagði Kitti.
„Þér skuluð ráða því — byrjið þór
bara!“
Kitti lagði þegar tuttugu og fimm
merki á „tvöfalt núll“ — og vann.
Morgan þurkaði svitann af enninu.
„Haldið þór áfram11, sagði bann. „Við
höfum tíu þúsund í bankanum11.
Áður en hálftími var liðinn voru þessi
tíu þúsund komin í vörslur Kitta.
„Bankinn er sprunginn11, sagði kúlna-
vörðurinn.
„Er þetta nægilegt?11 sagði Kitti.
Spilaborðaeigendurnir horfðu hver á
annan. I>eim þótti sýnilega nóg komið.
- 164 -
Þeir, sem ekki gerðu annað en að fita sig
á lögmáli tilviljunarinnar, höfðu nú hitt
fyrir mann, sem virtist hafa það lögmál í
hendi sór eða þekti annað sterkara og áð-
ur óþekt lögmál, sem beita mátti gegn
því.
„Við játum okkur yfirunna11, sagði
Morgan. „Er ekki svö Burke?“
Feiti Burke, sem átti spilaborðin í M.
og G. veitingahúsunum, kinkaði kolli.
„Það er yfirnáttúrlegt!" sagði hann.
„En þessi árans Kitti Stormur hefir fundið
einhverjar reglur, sem áreiðanlega setja
okkur alla saman á hausinn, ef við látum
svo búið standa. Og ef við eigum að halda
áfram í trássi við hann, verðum við að
færa hámarkið niður í einn dal, eða tíu
cent, eða jafnvel eitt cent. Þá getur hann
þó ekki unnið nein auðæfi á einu kvöldi“.
I>eir horfðu allir á Kitta, en hann ypti
öxlum.
„í>á verð eg að fá mér aðstoðarmemt
og láta þá spila við öll borð sem eg naa
tal. Eg get borgað þeim tíu dali fyrir svona
fjögra tíma vinnu og grætt duglegan skild-
ing sjálfur11.
„X>á er jafngott að loka strax“, sagði
Burke. „Nema . . . .“ hann hikaði við og
leit í kringum sig, eins og hann væri að
athuga hvernig hinir myndu bregðast við
uppástungu hans. „Nema við gætum kom-