Vísir - 22.10.1917, Blaðsíða 3

Vl&IR
Skautafélagið
beldar ff Plflilfii n sinn í Báimnni (upp’) á miðvikmdag-
inn kemur kl. 9*/^ síðd. — Eftir fandinn get* menn fengið sér
anúning, ef nógu margir óska.
Stjörnin.
Einkennileg
verslnn.
Sláturfélag Suðurlanda er, eins^.
og kunnugt er, einn fcfspreingur
samvinnusteínunnfer hér á I*ndi.
Menn sfeyldu því ætla að það starf-
aði í andfc ssmvinuustefnmnnar; en
allmjög þykir á þsð bresta i
ýmsu.
Margir mun* minnast þess, að
málgagn samvinnustefnmnner heíir
lý*t henni þannig, sð verðlag á
vörum eigí ekki að fara ©ftir
„framboði og eftirspurn", heldmr
sem mest að miðaet við fram-
leiðslukostnaðinn. Sláturfélagið
þykiet sennitega fylgja þeirri kenn-
ingu, þegar það ákveðar verð á
á kjöti sínm til böíe hér innmnlands
langt fyrir ofan það verð, sem
fáanlegt er annarsstsðar, en geym-
ir það sem efeki selst við því verði
árlangt og selsr það svo til pylsu- I
gerÖHr, þogar það cr orðið of g*m-
alt tii að getft talist vcralunarvara
Ea efcki kemur það vel beim við
kenningar samvinnustefnunnar um
bein viðskifti milli fmmleiðenda
og neytenda. En það er þá von-
andi að pylsurBar verði ekbi seld-
mr undir framleiðsluverði!
Nýlega blrfciat auglýsing frá fé-
laginu á þessa leið:
„Ú t b o ð.
Til 25. þ. m. er kostnr aðgera
tilboð tm k&up á 30—40 þúsund
söltuöum gærnm hér á staðnum.
Slátmrfélag Suðmrlanda".
og er það nú flúið á náðir linn-
ar frjálsm eftirspurnar. Gærurnar
selja-t ekki innanlandi og stoðar
því ekki að setja verð á þær eft-
ir eigin geðþótta, selja uvo sem
helminginn fyrir það verðoggeyma
hitt til næsta árs — enda líblega
tæpast hægt að noti þ^r þá i
pylsmr, þó farið væri að slá í þær.
Ea það er einkennilegt i þessm
„útboði“ féhgsins, að mönnum er
aðeins „geflnn koatur að gera tll-
boð“, en engin sölHkjör nefnd né
nokknr okuldbinding um að selja
gærmrnar hæstbjóð&nda-
Litur þvi helst út fyrir að félagið
ætli aðeins að „fisba eftir verði“,
því annars léti það væntanlega
selja gærmrnar á uppboði, eða gæfi
að minstð kosti skuldbindingm um
að »elja þeim sem be«t byði. Get
ur félagið varla búist við því að
menn „bíti á þennan krók“ogIáti
þannig ef til vill hafa sig sð ginn-
ingarf flum. Ö3r* máli væri að
gegna ef sknldbinding væri gefin
mm að telja hæstbjóðanda og óvið-
komandi mtður látinn taka á móti
tilboðunum, t. d. bæjarfógetinn.
Það er lika kunnugt, að félagið
gerði út mann til Ameríku í haust,
einmttt i þeim tilgangi að selja
þar gærHr. Kemur þetta „útboð“
mönnum þvi kynlegar fyrir sjón-
ir, einknm þar sem þíð er vitan-
legt, að sá m*ður á þar aðgang
að sameiginlegri skrifbtofu og að-
stoð seEdiherrans og samvinnufé-
iaganna. S. b.
Þjóðverjar
í Venezuela 1902.
i i
Roosevelt, fyrverandi Banda
ilkjaforsoti, hefir nýlega sagt frá
því, að. Þjóðverjar hafi reynt að
fá samþykki Bkndaríkjanna til
þess að kasta eign sinni á Yene-
zaelft í Stður-Ameríku. Það var
árið 1902, og munaði þá minets,
að til ófriðar drægi milli Bsnda-
rlbjanna og Þýskalands.
„Það var eitthvað ári eftir að
eg varð forseti Bandaríkjannau,
segir Roosevelt. „Þjóðverjftr vorm
að reynm að auka nýlendur sínar
og hSfðm fengið angaBtað á ýms-
mm stöðum í Saður-Amerikn. Ætl-
unin var að gera Suður-Ameríkm
að þýskri hjálenda. í Yenezaela
var þá sá maðar einvaldur er
Castro hét, kall&ðar „spinn úr
Andesfjöllam".
Eg var staðráðinn í því að láta
það ekki viðgangust, að Veneztela
yrði þýsk hjálenda. Þjóðverjar
sögðu að það ætti ebbi að verða
„varanlega", en þeir gáfu enga
skýringa á því, hvað þeir ættm
við með „varanlega". Fyrst urðu
allmiklar bréfaskriftir um þetta,
en síðan gerði eg þýska sendi-
herranim orð að finna mig. Bret-
ar voru þá á bandi Þjóðvérja af
gamalii óvild til Bandaríkjanna. —
Þjóðverj&r höfði aent flotadeild
til Ameríku og var húa á sveimi
í nánd við Venrzuela. Eg vaktí
athygli sendiherrans á þessu og
sagði að það yrðl að binda enda
á þetta mál og vildi fá að vita
við hvað væri átt með þvi, að
Þjóðverjar fengju umráð yfir Vene-
zuela til bráðabirgða. Sendiherr-
ann kv&ðst ebki geta rætt þáð
mál og samtalinu lauk með því
að eg setti honmm tvo kosti: að
segja þýskm stjórniuni að hún yrði
að leggja málið í gerð inusn 10
daga eða eg léti Dewey (yfirflota-
foringjann) fara og skygnast eftir
þvi hvað þýska flotsdeildin væri
að gera þarna auðurfrá.
„Eg get ekbi flutt þam skila-
boð herra forseti, eg held sS þér
hafið ekki athugað hvað af því
myndi laiða", sagði sendiherrann.
„Háldið þér að óiriður myndi
rísa út af því ?“
„Eg vii helst ekki segja hvað
eg held“, var svarið.
„Ef þér halSið það, þá hafið þið
Valið einmitt þann stað, þar sem
þið getið ckki sótt okkui“, svar-
aði eg og sýndi hoúum afstöðuna
á uppdrættinum.
Um Ieið og hsnn fór, gerði eg
Dewey orð um að búast við því
að hann fengi skipun um að sigla
með klukkustundar fyrirvara. Eitt-
hvað viku síðar kom sendiherrann
aftur og kvsðst ekki hafa þorað
að senda orðsendinguna. Sagði eg
bonum þá að eg mundi gefa Dewey
sbipun um að sigla innan tveggja
sólarhringa. Hann sagði að afldð-
ingarnar myndu verða ægilegar
fyrir Bsndaríkin.
- 198 -
„Hvert ætlar þú að fara?“, spurði Elí
Hardíng þegar Wilson fór líka að sýna á
sér fararsnið.
t
„Ut að ná í liundana mína nátturlega“.
„Ætlið þið þá ekki að kengja sökudólg-
inu?“
„Nei, það er enginn tími til þess eins
og stendur. Hann getur ekki sloppið úr
greipum okkar kvort sem er, og eg segi
því rótti slitið, en nú er okkur annað á
höndum en að vera að slæpast hér“.
Harding var á báðum áttum. Hann
gaut keiftaraugum til Kitta, sá að Pierre'
gaf Luis bendingu úr dyrunum, rendi aug-
unum enn einu sinni yfir gullmolana á
borðinu og beið svo ekki boðanna lengur.
„Þú þarft ekki að hugsa til þess að
komast undan“, sagði kann í snatri við
Kitta, „og auk þess ætla eg að taka kund-
ana þína traustataki“.
„Iivað er um? Hvað gengur á? Ætla
þeir nú í eitt kappklaupið enn?“, spurði
gamli maðurinn blindi þegar kann heyrði
þenna gauragang og kávaða í kundum og
mönnum.
„Já, það ætla þeir“, svaraði Lucy, ,,og
eg kefi heldur aldrei sóð annað eins gull.
Þreifaðu á því, gamli maður!“
Hún lagði stærsta gullmolann í lófa
hans, en hann Iót sér fátt mn finnast.
„Hér var áður gnægð grávöru“, sagði
Jack London; Gull-æCið,
- 199 -
hann, „— áður en þessir gullnemaskrattar
flæktust kingað og fældu burtu veiðidýr-
in“.
Nú opnuðust dyrnar, og gekk Breck inn.
„Jæja—þá“, sagði kann. „Nú erum við
þá að eins fjögur eftir af öllum „kofa“bú-
unum. Það eru 40 mílur kóðan, til Stúart,
þó að farin só stysta leiðin, og komast þeir
það ekki fram og aftur á styttri tíma en
fimm til sex dögum, ekki einusinni þeir
sem fótfráastir eru, en samt sem áður er
nú ráðlegast, að þér farið að komast hóð-
an, Stormur11.
Breck brá veiðiknífi sínum á böndin á
Kitta, og leit til Lucy um leið.
“Eg vona, að þór sóuð því ekki mót-
fallin?“ _sagði kann kurteislega.
„Ef þið ætiið að fara að byrja einhverja
skotkríðina“, sagði öldungurinn blindi, „þá
vil eg helst biðja einkvern ykkar að fylgja
mór i annan kofa áður en til þess kemur“.
„Þið getið kaft alla ykkar hentisemi
fyrir mér“, svaraði Lucy. „Fyrst að mór
er ekki trúandi til að hengja hann, þá er
mér heldur ekki trúandi til að gæta kans“.
Kitti reis upp og neri úlfliðina þar sem
böndin köfðu kert mest að.
„Eg er búinn að búa út nestisbagga
kanda yður“, sagði Breck. „Mat til þriggja
daga, ábreiður, eldspítur, tóbak, exi og
riffil“.
- 200 -
„Svona, komist þér nú af stað!“ sagði
Lucy. „Gætið þér þess að leita upp tii
hálsanna og það tafarlaust“.
„Eg vil nú samt kelst fá ærlegan bita
að berða áður en eg legg upp“, sagði Kitti,
og þá ætla eg að halda upp með McQues-
tion en ekki niður með kenni. Eu eg vildi
kelst fá yður með í förina, Breek, og þá
getum við rannsakað kinu bakkann og leit-
að að manninum sem skaut á mig“.
. „Ef þór viljió fara að mínum ráðum“,
sagði Breck, „þá skuluð þór kalda niður
með Stúart og Yukon. Það verður aunað en
gaman að mæta þessum þorpurum þegar
þeir koma affcur, hamslausir af bræði“.
„Mór er ómögulegt að laumast þannig
frá öllu saman eins og kalakliptur hundur“,
sagði Kitti hlægjandi og kristi köfuðið. —
„Eg á eftir sittkvað að vinna í þessu landi
mér til fjár og frama, og kvort sem þér
trúið því 'eðaekki, þá kefi eg fundið Undra-
vatnið og þaðan eru gullmolarnir. Auk
þess hafa þeir tekið hundana mina og þá
verð eg að fá aftur. Eg veit vel kvað eg
á á kættu, en það er áreiðanlegt, að það
lá maður í leyni á kinum bakkanum og
skaut á mig hvað eftir annað.
éi Litlu síðar var Kitti sesfcur við hrein-
dýi’asfceik og sjóðheita kaffispilkomu, en þá
hrökk hann alt í einu við, því að úti fyrir
\ ‘