Vísir - 03.11.1917, Blaðsíða 3

VISIR
Frá
Bæjarstjdrnarfundi
1. þ. m
Götnlýsingin.
Veganefnd gerði tillögm mm, að
kvaikt skyldi á 50 göteljóskernm [
i Bkammdeginm í vetnr, þegsr tungl
Vasri ekki á loft. Kostnaður við
það er áætUður 1200 krónmr á
mánmði og ráðgert að kveifej* í
fjór& mánaði.
Bæjarstjórnin samþykti tillög- |
mna.
Brunabótavirðingarnar og
vatnsskatturinn.
Það er talið æskilegt, að sem
flostir láti virða hús sín til bruna-
bótft, svokallaðri dýrtíðarvirðingm,
og með því að vatnsskatturinn er
miðaður við brunabótavirðingu og
hækkuu skattsins gæti fælt menn
frá því að láta virða, þá lagði
brmnamálaneínd til að það yrði
ákveðið að skatturinn ftkyldi mið-
aður við gömla virðingnBí, þó að
dýrtíðarvirðing færi fram á göml-
am húsum.
Sú tiiUgft var samþykt.
Gasstöðvar-bakarí.
Borgarstjóri skýrði frá því, að
gaenefnd hefði orðið ásátt um
að láta rannsaka það, hvort ekki
væri tiltæfeilegt að nota hitann,
sem framleiðií-t í gftsstöðinni við
gasframleið-ilRna, til brauðmbökun-
ar, eins og vakið var máls á hér
í blaöinu á dögmoum. Kvað
borgaretjöri ne?Edina hafa verið
•6mmála mm það, að þetta bæri að
t
reyna, því ékkert sérBtakt virtis
fyrirfram geta verið því til fyrir-
Btöðu, að það mætti taka^t.
í sambftndi við þetta lét hann
þess getið, að lítil von væri nú
orðin um gaskolafarm þann, sem
Audrés Guðmundsson i Leith
hefðí ætlftð að útvega bænum,
vegna þess að A. G. hefir mist
skip sem átti að flytja farminn.
Hafnargerðartækin.
Kaup á þeim voru samþykt fyr-
ir 550 þús. kr.
Skýrði borgarstjóri frá því, að
upphaflega hefði nmboðsmaður
Monbergs boðið öll hafnargerðar-
tækin til kftips fyrir 759300 kr.
en þá þegar gefið nokkra von um
afelátt. Þegar farið var að semja
im k&upin gekk iika allgreiðiega
að fá afslátt og þar kom, að þan |
tæki sem hafnarnefnd taldi bæn-
um n&uðaynlegt að eignast, voru
látin föl fyrir 551185 kr., en þá
voru eftir tæki sem komast mátti
ftí án og virt voru á 15 þús. kr.
En !oks varð sftmkomulag urn að
bærinn fengi þan öll fyrir 550
þús. kr., að eins að undsnskild-
nm kafaraútbúnaði sf nýrri gerð
sem uldrei hefir verið notaður og
virtur er á 3000 kr., en ekki er
látinn falur. Söluskilmálar eru
þeir, að bærinn gefi út skulda-
bréf fyrir allri upphæðinni og
greiði 5*/a °/0 ársvexti, skuldin
standi afborgunarlaus í 5 ár en
afborgist siðán á 25 árum. —
Hið umsamdft verð er tnlið minna
en'hálfrirði miðað við það sem
tæki þessi feosta nú, ef kaupa
ætti þsu ný. Eu fle«t eða öll eru
þau nauðsynleg bænum, til að
vinna með þsu hafnarvirki sem
áformuð er*, sérstftkíega þó upp-
moksturstækin, en þ*u eru lang-
dýrust allra tækjanna.
Tryggvagata.
Sú tillagft lá fyrir fnndinum
frá hafnarnefnd, að gefa nú þeg-
ar aðalgötnnni við höfnina nafn.
Það er gatan ssm leggja á milli
hftfnarlóð&mna? og bæjarlóðar-
innar og vill nefndin kalk hana
Tryggvagötu, til minningar
um Tryggva Gunnarsson, eem
nefndin telur að bærinn eigi það
einna mest »55 þskka hvað haín-
armálið er komið áleiðis, sem og
margt annað. — Samþykt.
ÞegnskylduYÍnnan.
í októberbUði „Hagtiðinda", sem
nú er nýkomið, er sagt frá úr-
slitum atkvæðagreiðslunnar um
þegnskylduvinnuna, sem fram
fór í fyrrahftust jafnhliða alþingis-
kosningunum. Atkvæðagreiðslan
féll þannig, r.ð alls notuðu 13025
kjósendnr atkvæðisrétt sinn og
greidda &ð eins 1016 eða rúml.
7 af huRdraði atkvæðl ,• með mál-
iau, en 11313 eða rúml. 80 af
hnndraði á móti, 696 atkv. urðn
ógild. Auðum seðlum skiluðu
1080 kjósendar.
Af þessum úrslitum má sjá, að
þegnskylduvinn&n mani Htið fylgi
hafa meðal almennings, þð gera
megi ráð fyrir að það hafi ráðið
nokkru um úrslitin, að málið þótti
Iitt undirbúið.
áfnueli á margam.
Ottð N. Þorláksson, sjómaðor.
Jón Sveinssou, trésmiður.
Einar Sigurðsson, klæSskeri.
Haraldur Árnason, kaupm.
Jón Klemensson, stýrim.
Einar Sv. Einarsson, bankarit.
Hessar á morgun:
í dómkirkjsnni lxl. elleíu
sira Bjarni Jónsson (altarisganga),
kl. 5 siðd. sira Jóh. Þerkelsson.
í íríklrkjunni í Reykjavik kL
2 siðdegis aíra ólafur Ólafsson
(eiðbótarminning).
í þjóðkirkjunni í Hafnarfirði kl.
6 síðdegis.
Fyrirlestur
um Marteia Lúther fiytur síra
Bjarni Jónsson í Hafnaifjarðar-
kirkju á morgun að aflokinni sið-
degismessu þar.
Ðjúskapur.
í dag verða þau Bjarni Sig-
hv&tsson (Bjarnasonar b&nkastj.)
og unnusta hans, Kristín Lárua-
dóttir, gefin saman I hjónaband í
Yastmannaeyjnm,
Landssjóðikolin.
Yonandi er að það fæli engan
frá því að panta landasjóðssbolln,
að eú prentvilla var i blaðinu í
gær að innkaupsverð þeirra væri
1250 kr. i fctað 125 kr.
Nýja lestrarfélagið
tílkyusir meðlimum sicum, að
nýjar bækur, margar og góðar
verSa l&gðar fram þessa dagana.
- 233 -
margar skiftistöðvar voru og snjórinn var
troðinn á löngu svæði. Kitti reis þá á
knén, reiddi svipuna, hvatti hundana og
komst með þessu móti á hlið við Bill. —
Tók hanu þá eftir því, að hægri handlegg-
Urinn á Bill hékk afllaus niður með hlið-
inni svo að hann varð að keyra hunda
sina með vinstri hendinni, en gat ekki
haldið sór í sleðann með hinni. Yeitti
honum þetta mjög erfitt, svo að hann varð
þrásinnis að fleygja svipunni á sleðann og
halda sér með heilu hendinni, en Kitti var
ekki búinn að gleyma áflogunum á Mána-
læknum og þóttist því vita hvernig Bill
hefði orðið fyrir þessu áfalli, en þar hafði
Shorthy verið honum heilráður að vanda.
„Hvað gengur að þér?“ spurði Kitti
um leið og hann komst fram fyrir Bill.
„Eg veit það ekki vel“, svaraði Bill,
„en eg held helst að eg hafi farið úr iiði
um öxlina i áflogunum“.
Það leið góður tími áður en sundur dró
með þeim til muna, en þegar Kitti kom
auga á seinustu skiftistöðina, þá var Bill
orðinn rúmri hálfri milu á eftir. Fram-
undan sór sá hann Langa Láfa og von
Schröder og óku þeir nú samhliða, og enn
reis hann á hnén, teyrði hundana af alefli
’Og komst þótt að sleða Schröders og i
þessari röð brunuðu þessir þrír sleðar yíir
sina hrönnina enn og út á sléttan ís þar
Jack London: Gull-æOiC,
- 234 -
sem margir menn biðu þeirra með óþreytta
hunda. Nú voru þá ekki eftir nema fimtán
mílur tll Dawson.
Yon Schröder skifti hundum við hverj-
ar tíu mílur og hafði seinast haft skifti
fimm mílum fyrir aftan þá og ætlaði
að skifta aftur fimm mílum framar, svo
að hann var nú á fullri ferð. Langi Láfi
og Kitti stukku á hendingskasti yfir á nýju
sleðana og voru ekki svipstund að vinna
upp þann spöl, sem baróninn hafði komisfc
fram úr þeim. Langi Láfi var fyrstur og
og uæstur honum geystist Kitti inn á hina
mjóu sleðabraut.
„Þetta er nú að sönnu allgott, en betur
\jná ef duga skal“, sagði Kitti við sjálfan
sig.
Hann hafði nú ekki lengur neinn beyg
af Schröder, sem var orðinn á effcir honum,
en fyrir framan sig hafði hann landsins
besta og röskasta sleðamann og virtist
það vera alveg óhugsandi að komast fram
fyrir hann. Kitti keyrði fremsta akhund
sinn hvað eftir annað að sleða hans, en
þá tók Langi Láfi viðbragð í hvert skifti
og komst undan. Varð Kitti að láta sér
nægja að vera alveg á hælunum á hon-
um og það gerði hann líka svikalaust.
Enn þá var ekki útsóð um endalokin, enda
gat margt komið fyrir á fimtán mílna
leið.
- 235 -
Og fcíu mílur frá Dawson kom líka
nokkuð fyrir. Kitta til mikillar undrunar
reis Langi Láfi upp og lamdi hunda sína
alt hvað af tók til að herða á þeim það
sem hægt var síðasta sprettinn. Lað var
örþrifaráð, sem ekki hefði átt að grípa til
fyr en í allra seinustu lög, og mundi vit-
anlega gera alveg út af við hundana, en
þrátt fyrir það vilaði Kitti ekki fyrir sér
að beita sömu aðferðinni og fylgja eftir
sem fastast. Hann hafði nú sína eigin
hunda og reyndust þeir fyrirtaksgóðir,
enda voru þeir alvanir hvers konar áreynslu
en jafnframt sérlega vel meðfarnir. Sjálf-
ur hafði hann þolað súrt og sætt með þeim
og látið eitt yfir sig og þá ganga, svo að
hann var orðinn þeim öllum þaulkunnugur
og vissi vel hvernig hann átti að láta að
hverjum þeirra um sig til þess að fá þá
til að leggja sitfc ítrasta fram.
Þeir skröngluðust ytír hrönn eina litla
og komu á sléttan ís fyrir neðan hana og
var Langi Láfi nú tæpum fimtíu fetum á
undan. Þá kom sleði, sem stefndi hliðhalfc
á hann og skyldi Kitti nú hvers vegna
hann hafði hamasfc svona eins og vitlaus
maður. Hann hafði með öðrum orðum
verið að stritasfc við að verða þetta á und-
an til þess að gefca skift um hunda einu
sinni enn. Yissi enginn um þessa nýju
akhunda, sam áttu að flytja hann seinasta