Vísir - 17.11.1917, Side 3

VÍ3IR
Reyktóbak
margar tegnndir, nýkomið i
Landstiörnuna.
VERSL. EDINB0R&
LitiII ágóði. — Fljót skil.
/
Hvergí meira úrvai.
manH& voru mjög á þiotum, og
fæbkaði þeim kaupmönmm dag-
lega, sem sykur höfðu á, boðstðl
am. — TiJ þess að treiua birgð
iruar sem lengst hafði matvæla-
nefndin minkað Hykurskamtinn
um helming. Sættu menn sig
farðaiilega vel Tið það, þó ilt
væri, nú í mjólk»rley«inu.
Urgur í Eyfirðiugum.
Leiðarþing héít Einar Árriesoa
þÍBgrn. Eyfirðinga Eýlega á Grand
í Eyjsfirði. Ætlaði hiisn aðstjórna
fundinum sjalfsir og lét þyí,ekki
kjósa fandaTstjóra. Hefir ef til
Vill ekki ætlast til þess að aðrir
tsekju þar tii mála.
En þingmaðurinn fekk þessu
•kki ráðið, því Magnús á Grucd
kvaðst ekki bafa lánað bús til
fundKrhaldsins upp á þær spýtur,
að ekki yrðu haldin venjuleg
fundarsköp. Véb hann síðan
þingm«nninum úr fuBdarflíjórssæt-
iuu og setti Einar Sigfásson &
Stokkahlöðum í þsð. E. S. hóf
fundarstjórnina mtð því &ð lesa
upp Bsk»mmagrein“ úr Lögréttu
út af bingfararkaupi þingmanna,
þar sem dróttað er að þingmönn-
um alt að því glæpsamlegri ágengni
tí8 landssióðinn, ef ekki beinlinis
reikningafölaan.
Annars hafði fandarinn farið
skaplega fram.
Bréf iil Ameríku.
Leyfi er nú fengið til þess sð
sersda bréf tll Ameríku með skip-
im þeim sem héðan fara þangað.
En á ensku vefður að skrifa
bréfin. Hvort leyft verður að
senda aðrar póstsendingar er enn
óvíst.
Óliklegt er &ð ekki hefði mátt
vem búið að fá þetta Ieyfi fyrir
löngs.
<5
Erlend mynt.
Kh. ]8/lx B»nb. Pósth
Sterí.pd. 14,35 15,00 15,00
Frc. 52 00 55,00 54,00
DoII. 3,05 3,30 3,40
Áliiavörxideildiii:
Nýkomið stórt úrv&I:
Klæði, Kjólatau, Flunel, Tvisttau,
Ensk vaðmftl, svört og misl.
Gardinntau, Cheviofc 5.75—16.50,
Lífstykki, Kvemokkar úr ali,
Slifsi, Borðdúkar hv. 2.75—13 85,
Silki, svört og mislit,
o. m, m. fl.
Hafnarstr, 14.
Olervörudeildin:
Nýkomið stórt úrval:
BoIIspör,
Ðisk&r, djúpir og grunnir,
Speglar og Rammar,
Spilnpeningar, Kerti,
Hand- og þvottasápur,
, Rottu- og músagildrur,
o. m. m. fl.
Slmi 298.
VERSL EDINBORG.
Tiíkynning.
Þeir, sem um lengri tíma hafa átt íláfc hjá mér til viðgerðar
geri svo vel að sækja þ*u sem fyrst, snnars geta þeir átt á hættc
að þau verði seld.
Jón Jónsson
beykir.
Hér með tilkynnist vinumkog vandamönnnm, að
móðir mín elsknleg anðaðist að heimiii sínu, Lauga-
veg 67, 16. nóvember.
F. h. aðstandenda hinnar látnn.
Sig. Gíslason.
- 33 -
settur á stólinn með valdi og því næst
hélt Cocordasse áfram og mælti:
„Nú kemur það versta til sögunnar,
Passepoil!11
„Til er eg“, svaraði Passepoil.
„Fyrst að herra Peyrolles vill ekki láta
sig, þá verður þú að hefja söguna!“
Passepoil varð sótrauður í framan og
horfði í gaupnir sér.
„Mér er nú aldrei liðugt um mál“, sagði
hann feimnislega.
„Kærðu þig hvergi11, sagði Cocordasse
og sneri skeggið.
„Jæja, eg vona að þið takið ekki til
þess“, sagði Passepoil. Hóf hann svo sög-
una á þessa leið í ógnarlegum vesældar-
rómi.
„Herra Peyrolles hefir sannarlega ástæðu
til að telja húsbónda sinn fullkomið göfug-
menni og hér kemur nú það, sem eg þekki
til hans. Filipparnir þrír liiðu í „vellyst-
ingum pragtuglegá11 i París og gerðust
ærið svallsamir og það svo, að Lúðvík
konungur hótaði frænda sínum að gera
hann ’útlægan úr borginni og reka hann
heim til óðala sinna. Þotta var fyrir eitt-
hvað tveimur eða þremur árum og var eg
þá í vist hjá ítölskum lækni, Pierre Garbó,
að nafni“.
„Pierre Garbó“, tók Italinn fram í. „Eg
þekti hann einu sinni. Sá var nú seyrinn!“
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 34 -
Passepoil brostí.
„Það var hæglátur maður og þaullærð-
ur. Hann byrlaði ýmsa heilsudrykki og
kallaði þá „lífselixíra1-.
„Þú talar eins og engill!“ sögðuáheyr-
endurnir og skellihlógu, en Peyrolles þurk-
aði svitann af enninu á sér.
„Filippus fursti af Gonzagua átti oft
erindi til Pierre Garbó“.
„Hafðu ekki svona hátt!“ sagði Pey-
rolles ósjálfrátt.
„Hafðu hærra!“ kölluðu hinir. Nú var
þeim sannarlega dillað og auk þess var út-
lit fyrir, að borgunin mundi hækka.
„Mór þykir leitt að þurla að taka þetta
upp aftur fyrst að herra Peyrolles líkar
það miður, en þetta er dagsatt, að furst-
inn af Gonzagua vandi komur sínar mjög
til Garbó, sjálfsagt til vísindaiðkana. Um
þessar mundir veiktist hinn ungi hertogi
af Nevers af einhverri ókennilegri upp-
dráttarsýki — — “
„Þetta er tóm bakmælgi“.
„Og hvern skyldi eg vera að baknaga?11
spurði Passepoil meinleysislega.
Herra Peyrolles beit á vörina, en Co-
cordasse skaut inn í:
„Það sljákkar heldur í hinum háa
herra!“
„Þið ætlið þó líklega ekki að varna
- 35 -
mér útgöngu", sagði Peyrolles titrandi af
vonsku og stóð upp.
„Nei, engan veginn!“ sagði Coeordasse
hlæjandi. „Yið skulum meira að segja
láta fylgja yður upp að höllinni. Herra
„Hengilás“ er nú líklega búinn að fá sér
miðdegisblundmn svo að við getum nú
farið að semja um þetta við hann“.
Peyrolles settist aftur og var nú orðinn
náfölur.
„Takið þór yður í staupinu — mér
sýnist þér vera hálfgugginn", sagði Cocor-
dasse og rótti honum bikar. „Hafið þór
ekki lyst á því? Jæja, verið þér þá ró-
legur og lofíð þér Passepoil litla að hafa
orðið. Hann er mælskari en. margur hæsta-
róttarmálafærslumaður!“
Passepoil þakkaði félaga sínum lofsyrðin
og hólt áfram:
„Það var alment farið [að hafa orð á
því, hvað ungi hertoginn af Nevers væri
orðinn veiklulegur í útliti. Konungurinu
lót spyrjast fyrir um heilsufar hans og
Filippus hertogi af Chartres tók sór þetta
mjög nærri".
„En þó var Gonzagua miklu hnugnari“,
sagði Peyrolles hvatskeytlega.
„Forði mér sá sem vanur er frá því
&ð andmæla yður“, sagði Passepoil með
mestu rósemi. „Eg trúi því svo sem ósköp
vel, að Gonzagua hatí fallið þetta þungt