Vísir - 30.11.1917, Síða 3

ViSIR
Víhíp er elsta og besta
dagblað landsins.
og öðrKm aftur, og er það ekki
nema að vonum, því að öllum er
biðin hvimleið. En það fer þá
svo, »ð meinleysismenn og bjark-
litlir verða ótnndan, en sá kem»B
fyrst að, oem mestur er ribbaldi.
Ómöguiegt er fyrir þá sem út-
hluta, að gjöra neifct við þessu, og
ómögulegt fyrir þá að vita „hv»r
er næstur" oíí fer svo slt fram
með Et»kaBta órétfclæti.
Úr þessu öllu má bæta með
lítilli fyrirhöfn, og er i raunioni
merkilegt, að það skyldi ekki vera
gjört strsx, því að hver sem stigið
hefir fæti úfc fyrir poliinn, hefir
séð það. Það þarf »ð lát« smíðu
aðrar grindur og setja þær upp
þannig aS myadiefc nokkurs konar
langur gangur, svo mjór, að ekki
fari um bann nema einn mBðnr í
senn frá dyrwm og frsmbjá þeim,
sem seðlvm útbýí*. Verða þá
ailir, er þeir koma inn úr dyr-
unum, að fara irm í þennan gang
til þess að komfist að seðlaút-
hlutuninni, og þangað korna allir
í réttri röð, í balarófu, hver á
eftir öðrnm. Börnin komasí þá
aB jafnfljótt og beljakarnir og I
hægláta fóikið jafnfljótfc ogribbald-
arnir. Alfc fer fram með réttlæti
og hljóðftlaust og mikla greið-
legar. Og alt sem við þarf er
fáein dagsverk fcrés'miðs.
Vill ekki matvælanefndin láta
gjöra þettis nú ? Betra seint en
•Idrei,
Stúfr.
Rúnir.
Það er mál mamta, að þeir hkt •
ir flestir sé nokkru nýtir, semum
er deilt, hvort varðir eé lofa eðu
lasfcs. En þau haf* nú orðið örlög
ljóðakvers eins lítils eftir Maguús
GíoIbbok, [enda mun kverið eigu
það skilið, að minst sé á það, og
eigi síður mftðurinn. — Hann er
slinn upp í fátækt og gat því
ekki veitt sér hsitsstu ósk sín®,
eð mestast. Eu hann hefír þó
mentað ajálfan sig eftir föngum og
æekuþrá hans hefir eigi yfirgefið
hann, heldur birtist hún með þeim
bætti »ð hann kveður þekkingunsi
lof jog telnr hana ljósförla ham-
ingjtt lýðs og Isnds. Lnndarfar
hans er með þeim hætti, að það |
mun verða æfiþrá hans að verða
fögrum httgsjócnm «ð Iiði og berj-
ast undir merkjum þeirra, hvenær
sem mafcarstritið gefur tómstmnd.
Einkum mun þó hugur hans standa
til að gera það í Ijóði.
Nokkur ár ers, síðan fyrBtfóra
að sjást visur eftir hans og isokk-
ur ár, síðan kunn&r [urðn v!«ur
hans, er hann b»IIar nótfcogÁrni
Thorsteinsson hefir geit Ijömandi
fagurfc lag við. Má því rekjsi fer-
il haas og sjá, hvort honum hefir
farið fr&m eða tftur. Og á því
er enginn vafi að hann er í fram-
för og sð honum hefir farið mik-
ið fram. í fyrsta máfcfci sjá tals
vert viðvaningsbrað Á Ijóðugjörð
hmna og jafnvel braglýti, en nú
er það hoifið. OíSbragð bans er
látlaust, en víðasfc eru orðin vrl
sefcfc, hugsunin ljós og ósvikið ekep
á b»k við. H*im dansar ekki á
hreimi osr bTyrtj’ndi eins og t. a.
m. Gnðmnndar Gtiðmund^-onjsem
er ídlra ri)an,?3K. haga“tar a kveð-
andi, en hfcgmæl ka Magnúsar er
lýtalaus og s.rosvarar ve! efni og
oið&vali, Ljöð hans eru ósvikinn
málmnr. en yfirlæti4a«s, samræm
höfundi nínsjan, o z tor vel á.
Fari Mrgnúsi svo fram hér eft-
ir sem bingeð til, þá mtm bonnm
veitasfc auðveit sð varða sess pinn
meðal alþýðaskálda vorra. Og held-
ur vii eg hvetjs menn til þess, að
lesa íjóð hans svo að þeir sjái
sjálfir, hversu þeim getit aðþeim
og hö?. Einbnm vil eg benda
allri ftlþýöu á það, nð ekki er það
nóg að gera félagsskap til þe*3
vernda hagsninni sína gegn vianu-
veitöudum. Hitt er og nauðsyn-
legfc, að láta eigi hleypidóma og
andlegfc siönleysi drepa þann ný-
græðing, er spretta kann á land-
inu, og meira að eegja úr hennar
eigin skfeuti.
Bjarni Jónsson
frá Vogi.
Erleitd liiyat.
Kh. “/u Bauk. Pó»th
Sterl.pd. 14,70 15,00 15,00
Frc. 54,50 55,00 56.00
DoíL 3,13 3,30 3,20
Sterling
í morgun kom sú fregn af Stexl*
isg, að dælurnar i skipinu hufi
verið i ólagi, hafft skipverjar aus-
ið það með fötum og tunnum.
Vatnið var orðið ein alin á dýpt
i skipinu, er oíðasfc fréfcfcist
„Geir“ kom norðar kl. 1 í nóít
og í simskeyti sem bingað kom
um hádegið, segir að hann ætli
að f*ra með Sterling til Aksreyr-
ar.
í símskeytinn segir að ís sé fyr-
sr Horni.
■I >fC4.. áiflDí. .*t>*Ms.
| S*j»rfvéttir.
Áfmæli í dag:
Ólöt Sigurðardóttir, húsfrú.
áfmæli á morgun:
Einar Magnússon, vershm.
Jónta Gottsveissson, sjóm.
SteinþórGuðmundss., cand theol.
Magnús Jónsson, trésmiður.
Þnríður Jakobsdóttir, húsfrú.
Sveinn Pálsson, skósmiðnr.
Kristinn Jónsson, exam. pharm.
Jón Thorsteinsson, á Grímssfc.
Útsvörin.
Þannig samþykti bæjarsfcjórnár-
fundurinn í gær til fnllnaðar á-
setlun um tekjur og gjöld bæjar-
ins á næsta^ári, að útavörin verða
kr. 483,926,49 »uk 5—10 °/0 um-
fram. — Eækkaður var gjaldlið-
- 71 -
Lagardere kom þegar til hans. „Guð
komi til! Eg var nærri búinn að gleyma
barninu“, sagði hann. Mennirnir lögðu þegar
á fljótta.
Sló nú öllu í þögn um nokkra stund.
„Við skulum kvíla okkur á meðan“,
sagði Lagardere. „Það er ekki hætt við,
að þessir fantar unni okkur langrar hvíld-
ar, en þeir halda ef til vill, að við séum
fleiri en tveir.
Eruð þér særður?“
„Ekki til muna!“
„Hvar?“
„Á enninu“.
Lagardere krepti hnefann, en svaraði
engu. Þarnaj kom árangurinn af kenslu
haús. Liðu nú nokkrar mínútur og hófst
þá árásin á ný og var nú gerð með sýnu
meiri festu og samtökum. Gengu aðsækj-
endur fram í tveim fylkingum og gættu
þess vel, að ryðja burt öllu, sem kindrað
gæti árásina.
„Nú er alvara á ferðum“, sagði Lagar-
dere. „Þór skuluð nú að eins hugsa um
að verjast sjálfur, en eg skal gæta barns-
ins’“.
Var nú slegið hring um þá og stefndu
að þeim tíu sverðsoddar, en einn úr hópn-
«m hrópaði: „Niður með Nevers!“
„Ilór er eg!“ kallaði Lagardere og gerði
- 72 -
útrás. „Gróssserinn11 rak upp hljóð og féll
til jarðar.
Nevers komst brátt í æsing af viður-
eigninni og kallaði hástöfum: „Hór er eg!
Komið þið nær!“ og varð sverð hans brátt
blóði drifið. Voru þeir fólagar allóárenni-
Lgir og höfðu stigamennirnir þegar hætt
sókninni. Innan við gluggahlerana stóð
maður, en nú var það ekki Áróra. Það
voru raunar tveir menn og horfðu þpir á
viðureignina fullir uggs og kviða. Þessir
menn voru þeir Peyrolles og Gonzagua.
„Þetta eru aumu liðleskjurnar11, sagði
Gonzagua. „Þeim nægir ekki að vera tiu
um einn. heldur verð eg nú sjálfur að
ganga fram“.
„Parið þór varlega, náðugi herra!“
„Hættan er aðallega falin í því, að
antiarkvor þeirra komist undan“, sagði
Gonzagua.
Úti fyrir heyrðist óp og vopnabrak.
Var mannhringurinn farinn að gisna og
launvígismennirnir hörfuðu undan. Hálf-
tíminn var nú næstum liðinn og var La-
gardere með öllu óaár. en Nevers særður á
enni, eins og áður er sagt. Hefðu þeir
hæglega getað barist hálfa stund lengur.
En nii voru þeir farnir að gæta sin
miður og viku hver frá öðrum oftar en
áður. Töldu þeir sér sigurinu vísan þegar
þeir litu yfir hina föllnu í kring um, en
- 73 -
það varð þeim til ásteitingar. Skilminga-
mennirnir voru 'ekki ennþá komnir til sög-
unnar og voru þeir allir ósærðir að undan-
teknum Staupitz, sem lá í roti.
„Okkur er innan handar að vinna svig
á þeim ef við getum króað þá hvern frá
öðrum, svo framarlega sem þeir eru menskir
menn“.
Gerðu þeir nú sitt ýtrasta til að sfcía
þeim í sundur og réðu á þá frá tveim
hliðum, en þá tók annar flokkurinn það
skyndilega til bragðs að leggja á flótta
með ópum og ókljóðum.
„Áfram!“ krópaði Lagardere og geysfc-
ist fram fyrir vígið.
„Áfram!“ endurtók hinn ungi hertogi,
en flokkur sá, sem hann átti við, stóð þótt-
ur fyrir og hopaði hvergi. Samt varðist
herfcoginn af mikillli hrejrsti og var nú
eitthvað tvö skref frá glugganum. Þá var
glugginn opnaður að baki hans án þess
hann yrði þess var í hergnýnum og stigu
tveir menn ofan í gryfjuna. Báðir höfðu
þeir brugðið sverðum og bar anuar þeirra
grímu fyrir andliti.
„Sigur!“ hrópaði Lagardere og hafði
ivistrað fjandmönnum sínum, en í Nevers
heyrðist dauðahrygla. Annar manna þeirra
er út um gluggann kom, sá er grímuna
bar, hafði lagt hann sverði í bakið. —
Hann leit við um leið og hann féll og
Paul Feral: Kroppinbakur.