Vísir - 04.12.1917, Blaðsíða 3

ViSIR
foorg* lækpishjálpinB. — En nm
fieið verðttr hi® hættaH mein'.
Það er kanimgt, að læknafé-
Isgið hér í bænum vill ekki ganga
*ð þeesH ekilyrði bæjarstjórner-
innar. Læknarnir bera því við,
að reynsia annara hsfi leitt þsS
í Ijóo, að slík staða sem hér er
®m að ræða, hljóti að verða óvið-
nnandi, vegna eiiífra þarfiansra
iæhnavitjana meðlimanna, ef þeir
eigi aðgang &ð ákveðnnm iækni,
sem skyldur er að gegna hverjum
einstökum semlagsmanni án end-
mrgjald#. En vel má vera að það
ráði eins miklu, sð þeir vilji láta
„frjálsa öarokepni“ ráða.
Ef Iæknafélagið heldsr fastvið
þessa ákvörðun síns, að ganga ekki
að skilyrði bæjaratjórnar, þá er
liætt jjvið því að af því leiði að
samlagið fái engan lækni og geti
ekki uppfylt skiiyrði bæjarstjðrn-
arinnar og missi alveg af styrkn-
mm. — En vitanlega getur bæjar-
stjórnin þá fflllið frá akilyrðinu.
«Eu tsetjum nú svo, að læknir
fálst banda samlaginu. Þá er
þess fyrst að gæts, að samlags-
menn eru allir skyldaðir til sð I
nota þ«nn lækni og er hætt við
því y.ð það fæli marga frá því að
gasga í það.
Það er sagt að þetta hafigefist
vel í öðrom löudum. Eu þár er
Víða öðru vísi ástatt. Hér þekkja
nálega allir bæjarbúár alla lækn-
«na og hcfir einn trauatá þessum
lækninum en amiar á hiaum. Þeir
verða þvi áreiðaalega ekki svo
fáir, sem segja : Ef eg má ekki
leita tii þess lækais, sem eg hef
altaf vitjað, þá verð eg ekki leng-
mr i Eflmlaginu. Og svö er þess
að gæta, að ef læknafélagið vill
ekki gsmgft «ð þessu, þá er hætt
við því, að þaðverði ekki einmitt
einhver bsstl eða reyndasti læku-
irinn sem skærist úr leik og réðist
til s&mlagsins.
í þessn er fólgin talsverð hætta
íyrir samlagið. Og sú hætta er til
orðin »Sveg að þarflausu. Það hefði
verið bægt að t&kmarka lækna-
og meðalakostnað samiagsins á
•nnan hátt. T. d, að ákveðaupp-
bæð sem hver samlagsmaður mætti
not« og gera mönnum að skyldn
&ð horga læknum og Iyfjabúö sjálfir
gegn endurgreiðslu frá stmlaginu.
Þetta ráð hefir verið notað í öðru
sjúkrasumlagi hér og gefist vel.
Og fieiri ráð mætti sjálfsagt finna,
Yonandi er &ð sjúkrasamlags-
stjórnin hugsi sig vsl um áður en
hún gengur að þessu ukilyrði bæj-
srstjórnarinnar, þó hún gæti feng-
ið einhvern lækni, sem líklegu
tekst ekki.
Eu þvi hefir mál þetta verið
gert hér að umtalsefni, að það er
í sjálfu sér opinbert mál. Þ&ð er
mjög mikilsvarðandi fyrir bæinn
og þjóðina í heild sinni, &ð vel
takist að halda nppi þessu stærsta
og helsta sjúkrasamlagi landsins
og koma því í það horf sem áf-
farasælsst verður fyrir framtið
þess.
Áfmæli í dag:
Giunnar Gnnnarsson, kanpm.
Guðrún Jónsdóttir í Sæmundar-
hlíð, 76 ára.
ifmæii á morgun:
Guðrún Steiusdóttir, 82 ár«.
Hlín Þorsteinsdóttir, ungfrú.
Kristia Þorstein^dóttir, húsfrú.
Svanfríðnr Hjartardóttir, húsfrú.
Ásta Einar80u, húsfrú.
Hannes Thorarensen, Sláturh.stj.
Jóh»nn T. Egilsson.
Friðfriður Símonardóttir, af.gr.st.
Guðmundur Björnsson, sýslum.
Halldór Jónuson, prestur.
Símslit
hðfðu orðið á suunudagsnóttina
einhversstriðar á Shetlandaeyjun-
um, og v&r því ekkert. símasam-
band héðan til útlanda lengra en
til Leirvikur á sunnudagiim öða
í gær. Og ekki var samhand
komið á aftur í morgm, er Vsir
vissi síðast til. Fáein skeyti frá
útlöndum höiðu þó komið hingað
í morgun, en haldið er &ð þ&u
hafi verið send milli stöðva á
Shetlandseyjum í pósti eða e. t. v.
þráðlaust
„Islands Falk“
ætlftði að fara frá Færeyjum í
gærkvöldi, eins og s*gt var i
blaðina í gær, eia í sumnm skeyí-
nm sem bingað bárust frá f&r-
þegum í gærmorgun og send
bötða verið í fyrrfld»g, var ráð-
gert að hann færi þá um kvöldið.
Yeður var hið versta í Færeyjum
og hftfði skipið hrept illviðn í
htfi. í einu skeytinu var gert
ráð fyrir því, áð Fálkinn mundi
ekki koma hingað fyr en 7. þ. m.
fcterling
er mjög lítið bilaðar og ekkert
brotlnn, að því er Vísi var sagt
í «íma frá Akureyri í gær, en
nokbrar plötur hafa beyglast og
s&mskeyti liklega gliðnað af því.
Skipið liggur ( Krossanesbótinni
fyrir ntan Oddeyri. „PoIlurinn“ er
lagður. AUar Húnsflóavörurnar
eru i skipinu og injög lítið
skemdar.
Hjúskapnr.
Ungvú Jónina Vfllgerður Magn-
úsdóttir og V&Idimar Guðjónsson
sjómaður.
Óregia
mikil hefir verið á símskeyta-
sendingum til Vísis undanfarna
daga og gctur þRð ekki staf&ð &f
simslitunum einum. Verður Vísir
líklega 'úr þessn að f«ra &ð aug-
lýsa eftir skeytum sinum nndir
„tapsð fundið“ í enskwm biöðum,
ef ske kynni að þau hefðu „dott-
ið niðar" einhversstaðar á land-
leiðÍBni um Engl&nd, eins og aagt
var hér á áiunum &ð komið gæti
fyrir um loftskeytin.
Fullyrt er ».ð skeytasending&r
héðan til útlanda hafi verið alger-
lega stöðvflðar í Englandi nú um
hrjíð, af áfltæðum sem ekki er
vert að greina hér, en óskiljan-
legt er að fréttaskeyti Vísis hafi
verið stjðvuð af þeim ástæðum.
Hláka
er flögð um alt land í dag, þar
■em til spyrst. Veðnrskeyti hefir
ebki komið frá Grím stöðum.
„6Hímukappinu“
einn, aem glímdi í Bárubúð á
föstudaginn, August Olsen, aug-
lýáir í dug áskornn til manna
um að æfa grísk rómverska glímu
og þreyía við sig kappglímu að
hálfum mánuði liðnum. Þykist
limn hftfa orðið fyrir óveröskuld-
nðum árásum og hörðum dómum
i blöðunum og manna á meðalog
- 83 -
hamla manni frá að leggja nokkuð fyrir.
Eg hefi farið um alt Þýskaland og
Flandern, en varð eð snúa aftur til Frakk-
lands. Heimþráin yfirgaf mig aldrei“
„Og það er aðeins hennar vegna, að þú
ert hingað kominn?“
Passepoil hristi höfuðið og Cocordasse
leit niður fyrir sig.
„Onei, til þess eru nú jafnframt aðrar
ástæður“, sagði hann. „Eitt kvöld gekk
ög£sem oftar fyrir götuhorn og stóð þá
Augliti til augiitis við----ja, við hvern
heldurðu?“
„Það er nu hægast að leysa úr því —
það var nefnilega samskonar atvik, sem
knúði mig til heimferðar — og við sama
tækifæri varð mér það ljóst, að loftslagið á
Spáni væri mér óholt. Jæja, hvað um það.
Það er engin minkun að víkja-fyrir La-
gardere, eða finst þór það?“
„Eg veit ekki hvort það er nokkur
tninkun, en hitt veit eg, að það er ráðieg-
ast. — Veistu nokkuð hvað hinum félög-
unum liður?“
Passepoil setti þessa spurningu fram í
hálfum hljóðum.
„Já, víst veit eg það“, svaraði Cocor-
dasse. „Eða manstu ekki að Lagardere
s&gði með leiftrandi augum: Þið skuluð
^llir falla fyrir sverði mínu. — Af þeim
Iliu, sem voru á þessum iundi, hefir Stau-
Paúl Feval: Kroppinbakur.
- 84 -
pitz fundist örendur náiægt heimili sínu í
Nurnberg. Hann var særður mitt á milli
augnanna11.
Passepoil studdi fingrinum á þennan
blett og Cocordasse gerði ósjálfráot hið
sama og hólt svo áfram:
„Lorrain kapteinn var röskur hermaður
og hafði Spánarkonungur sett hann yfir
herfiota sinn. Hann féll hjá Neapel og
var lagður milli augnanna. Þegar gætt er
að orðum þeim, sem Lagardere lét sór um
munn fara, þá virðist þetta benda til
hefnda“.
„Hinum, sem undan komust hefir þó
gengið vel“, sagði Passepoil. „Það erum
bara við, sem herra Gonzagua hefir rekið
út á gaddinn. — Pintó fékk ríka giftingu
í Túrese. „Grósserinn“ komst að skilminga-
skóla í skotlandi og Jóel keypti sér land-
setur í Norður-Bretagne“.
„Já, þeir ætluðu sér svo sem að lifa
góðu lífi og eiga náðuga daga“, sagði
Cocordasse. „En Pintó var veginn í Túrese
og „Grósserinn11 í Glasgow".
„Jóel var veginn í Marlaix1-, skaut
Passepoil inn í, „og allir höfðu þeir vorið
lagðir mitt á milli augnanna“.
„Högglag Nevers!11
Þeir tóku sér nú málhvíld og Cocor-
dasse þerði svitann af enninu.
„Þá eru nú ekki aðrir eftir en Faenza
- 85 -
og Saldagne að okkur báðum undanskild-
um. Gonzagua hefir stutt þá vel á veg.
Faenza er nú orðinn riddari og Saldagne
barón, en sjálfsagt kemur röðip bæði að
þeim og okkur“.
„Já, að okkur líka“, sagði Passepoil
titrandi. Cocordasse rótti úr sér.
„Jæja þá!“ sagði hann. „Daginn sem
hann leggur mig að velli með þetta grefils
gat á milli augnanna, þá mun eg segja
eins og óft og tíðum í fyrri daga: Eéttu
mér höndina, skrattinn þinn, svo að eg
geti farið í friði, og fyrirgefðu þínum
gamla vini, Cocordasse!"
„Eg vona lika, að hann fyrirgeii mér“,
sagði Passepoil og gretti sig, en eg vildi
helst að það yrði fyrri en við þetta
tækifæri“.
„Jæja, hvað sem þessu nú líður, þá er
hann útlægur, svo að það er engin hætta
á þvi eða næsta ólíklegt, að við verðum á
vegi hans hór“.
„Engin hætta!“ sagði Passepoil. „Það
er nú svo, en nú er okkur víst best að
ganga fram fyrir hinn volduga herra Gon-
zagua, Það er altalað, að bann hafi nú
miljónir eða miljarða til umráða“.
„Ja, hvert í logandi“, sagði Cocordasse.
„Skyldi maður þá geta „gert lukku“ hérna?“
„Það er nú líkast til!“ svaraði Passe-
poil. „Veiztu ekki að — —“