Vísir - 21.12.1917, Síða 3

ViSi.:
Spil og Vindlar
fást hjá
JES ZIMSEN.

JBlSffl
e/u
m
m:
Regnhlífar,
Skinnhanskar,
Silkivasaklútar,
hv^. 05 misl.,
mo'vt órval hjá
Egill Jacobsen |
RAmerískar
\fé lar
Lyltivélar
era eftirsókuarverðsr
Jólagjafir
banda
drengjnm
Lampaglös
allar stærðir, frá 8—20
nýkomin til
Jes Zimsen, Járnvörudeild,
Eikarborð
og eikar-borðstofustólar
fásfc á
Laugaveg 13, (vinnusi).
þnrfið ekki annað en að líta inn fyrir dyrnar til að sann-
færast nm að hvergi á öllu islandi eru jafnmiklar birgðir
og jafnmikið úrval af
VINDLUM, TÓBAKI og SÆLGÆTI eins og i
é
fást í verslun
in Einlssonar.
Jölagjafir
e u £Ú teknar npp dagtegt
í störu úrvali
"V ÖPUlltlSlö
- 125 -
átti að hlutast suadur í smábuðir, var nú
í seinasta sinni notaður til hátíðabrigða og
klukkan hálfþrjú settist Lamvignon í fursta-
sætið, Ut frá honum sátu til beggja hliða
kardínálinn, varakanzlarinn og konunglegir
skjalaritarar. Yoru þeir eiðféstir og skyldu
þeir vera vottar.
Ríkisstjórinn hat'ði sjálfur ætiað að taka
forsætið, en var hindraður sökum ríkis-
stjórnarathafna. Gerðum og ákvæðam ætt-
arfundarins varð ekki áfrýjað og hafði
Gonzagua sjálfur fengið því framgengt.
Fundarbók var upplesin og ríkti dauða-
þögn i salnum.
Hefir furstafrúin nokkurn umboðsmann,
er mæti hér fyrir hennar hönd?“ spnrði
kardínálinn forsetann.
Forsetinn endurtók •spurninguna hátt
og skýrt og var Gonzagua í þann veginn
að svara og biðjast þess, að henni yrði
skipaður umboðsmaður, en þá var aðal-
dyrunum hrundið upp og gengu hallar-
þjónarnir inn.
Allir risu úr sætum sínum, því að eng-
um leyfðist að ganga þangað inn í salinn
nema Gonzagua sjálfum og frú hans, enda
var þetta furstafrúm sjálf, sem þarna var
ferðinni. Hún var dökklædd eins og hún
átti venju til, en svo fögur og tignarleg,
að aðdáunarkliður heyrðist um allan salinn.
Kom hún þarna öllum á óvart.
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 126 -
Því næst hófst hún máls, rólega en
jafnframt skýrt og skilmerkilega:
„Herrar góðir! Eg þarf engan um-
þoðsmann til þess að fara með málefni
mín. Hér er eg!“
Gonzagua vék þegar úr sæti sínu, gekk
til konu sinnar og rétti henni handlegginn
af mikilli kurceisi. Furstafrúin hafnaði því
ekki, en brá litum og titraði við er hún
snerti armlegg hans. Leiddi hann hana
svo til sætis þar sbm henni var ætlað að
sitja ef svo kynni að fara, að hún kæmi.
Stóð sæti það upp að stóru dyratjaldi, sem
hengt var fyrir dyrnar að forsaluum þar
sem hinar nýju vevslunarbúðir voru. Gon-
zagua varð nú vist að breyta stefnu að
einhverju leyti og virtist honum vera tals-
vert niðri fyrir.
Forsetinn lét lesa fundarboðið upp í
annað sinn og mælti síðan:
„Gonzagua fursti hofir orðið“.
Gonzagua stól upp og hneigði sig,
fyrst og fremst fyrir konu einni, þar næst
fyrir fulltrúum konungs og 'áð síðustu fyrir
allri samkomunni.
Furstafrúin rendi augunum yfir fnnd-
armenn og sat síðan hreyfingarlaus.
Gonzagua var einkarvel máli farinn og
bar sig ágætlega, en augu hans leiftruðu
og tindruðu, sem í eld sæi.
Hann talaði fremur lágtífyrstu, kvaðst
- 127 -
kvíða því, að hann gæti ekki talað málið
til fullnustu þar sem hann væri fæddur og
barn borinn á Italíu og þakkaði að síðustu
öllum, sem sótt hefðu fund þennan, en
einkum og sér í lagi konu sinni.
Hann tók sér nú málhvíld, en brýndi
síðan röddina og mælti:
„Filippus af Lothringin, hertogi af
Nevers, var frændi minn að feðgatali, en
bróðir minn að ást og umgengni. ólumst
við upp saman og létum jafnan eitt yfir
báða ganga. Hefði forsjónin ekki hagað
þvi svo, að þetta fagra blóm fölnaði á
vormorgni lifsins, þá hefði hann eflau t
orðið sverð og skjöldur ættjarðar sinnar
og sómi hennar í hvívetna. En sjáifur
hefi eg aldrei orðið fyrir öðru eins áfalli
og bið þess aldrei bætur. Minning hans
lifir hér — hann lagði höndina á hjartað
— og þar mun hún lifa á sama hátt og
sorgin og söknuðurinn hjá konu þeirri,
sem virst hefir að bera nafn mitt jafnhliða
hans nafui“.
öllum varð litið til furstafrúarinnar
Hún var orðin rjóð í andliti og virtist eiga
í stríði við tilfinningar sínar.
„Yerið þér ekki að minnast á það“,
sagði hún lágt. „Eg hefi lifað þessi átján
ár í sorg og einveru“.
Fulltrúi konungs heyrði þessi orð henna