Vísir - 22.12.1917, Síða 5

V J ^ 1 XV
Spil og Vindlar
fást hjá
JES ZIMSEN.
Lampaglös
allar stœrðir, frá 8—20
nýkomin til
Jes Zimsen, Járnvörudeild.
I Landstiörnunni líst mér vera létt að finna
vindil handa vini og gesti
og vinstnlknnni gott f nesti.
128 -
129
130
■og settí þau á sig, en lofuðu hástöfum
miðurlagsorð Gonzagua.
Bissy kardínáli stóð nú upp og sagði:
„ Eg vil leyfa mér að skora á forset-
ann að krefjast hljóðs. Menn verða að fá
'&ð heyra framburð fniarinnar engu síður
furstans sjálfs“.
Furstinn tók aftur til máls.
„Eg verð því miður að andmæla hinum
veglega kardínála“, sagði hann. „Hefir
Mn ekki að eins sama rétt til að tala hér
•eins og eg, heldur öllu meiri, þar sem hún
■«r hertoga-ekkja og stendur mér þannig
“OÍar að tign“.
Hann bar höfuðið hátt og sagði með
•áherzlu:
„Filippus af Nevers lét líf sitt fyrir
'íjörráðum eða hefnigirni annara og skal
eg ekki fara fieirum orðum um hina hryggi-
legu atburði á þeirri skelfingarnótt. Herra
Caylus, faðir frúarinnar, er fyrir löngu
andaður og varnar virðingin fyrir miun-
ingu hans mér þess, að tala frekar um
þetta“.
Um leið og hann sagði þetta, sá hann
að frúin var í þann veginn að taka til
máls og vissi þá, að nú mundi tími til
kominu að snúa sér að henni. Hneigði
hann sig þá kurteislega fyrir konu sinni
-;\g mælti enn fremur:
„Eg veit eltki hvort friún héfir hér
Paul Feval: Kroppinbakur.
nokkru við að bæta, en sé svo, skal eg
með ánægju sleppa orðinu á meðan“.
Áróra de Caylus reyndi árangurslaust
að segja eitthvað. Fað var eins og kökk-
ur stæði í hálsinum og gat htín ekki komið
upp nokkru orði. Gonzagua beið örlitla
stund og hélt síðan áfram ræðu sinni.
„Það var ýmislegt, sem varnaði mér,
aðj komast fyrir sannleikann í þessu máli
og skal eg þar til telja andlát herra Cay-
lus, afstöðu vettvangs, flótta morðingjanna
auk annars fleira, sem yður öllum má
kunnugt vera. Grunur hefir að vísu vakn-
að, en sönnunargögn hafa engin verið
fyrir höndum. Og samt átti Nevers sér
annan vin auk mín og hann miklu vold-
ugri. Farf eg tæplega að nefua nafn hans,
því að það er Filippus af Orleans, ríkis-
stjóri Frakklands. Hver mundi þá dirfast
að halda því fram, að Nevers hafi en^a
hefnendur átt?“
Nú varð þögn um stund og gerðu menn
góðan róm að ræðu Gonzagua.
Aróra þrýsti vasaklútnum að vörum
sér og sáust í honum blóðdrefjar.
„Herrar góðir!“ mælti Gonzagua enn-
fremur. „Eg vík nú að aðalástæðunni
til þess, að fundur þessi var kallaður
saman. Þegar eg gekk að eiga furstafrúna,
kom það í Ijós, að hún og Nevers höfðu
lifað saman i leynilegu en löglegu hjóna-
bandi. Þegar eg gekk að eiga hana. varð
þáð sömuleiðia uppvist, að þau höfðu eign-
ast skilgetna dóttur í þessu hjónabandi.
En fyrir þessu voru engar skriflegar sann-
anir eða vottorð, því að i kirkjubókina,
þar sem fæðingar og skirnar var getið,
vantaði einmitt þau blöðin, sem þetta
hvorttveggja var ritað á. Saunleifcans
vegna verð eg að viðurkenna, að herra
Caylus og að eins hann hefði getað skýrt
frá þvi, hvernig á þessu stóð, ea enginn
spyr liann í gröf einni og verður þetta
hans launungarmál um aldur og æfi. En
Bernard prestur, sá er gaf saman frúna og
fyrri mann hennar og skírði barnið, hefir
vottað það skriflega og með eiði sínum á
spássíu kaupmálans, sem gerður var milli
mín og frúarinnar, að barnið væri skilget-
ið. Þessari yfirlýsingu treysti eg að sjálf-
sögðu fullkomlega og geri ráð fyrir, að
frúin sé mér samhuga hvað það snertir.
Barnið bvarf sömu nóttina, sem faðir
bess var veginn. Hefir nú furstafrúin í
átján ár hugsað um það eitt að finna barn
sitt, en að svo komnu hafa allar eftir-
grenslanir reynst árangurslausar“.
Gonzagua horfði á konu sína, en hún
mændi augum til himius. Hann bjóst við
að hin seinustu orð sín hefðu mótað ein-
hvern örvæntingarsvip á andlit hennar,