Vísir - 31.12.1917, Blaðsíða 3

GíustutstzcK'ti 22 — S'a'tói'mi 219
gR 1.—1, — -ic)i8
3fáWvi-í-ti viSo'kijtavinu'Z!
oo4a ijc'u'r' yó3c> ocp |a<t-
oœfo uvj^dco o<j |>a44a
oiSo4i|tiu< d Íi3na ázinu.
^VizdinyazfyioÍ

Grleðilegt nýár
þakkar viðskiffin á líðnn ári
YersL Edmborg.
Gleðilegt
- 149 -
Kroppinbajkm- brifsaði aðgöngumiðann
sár höndunum á Peyrolles.
„Ertu orðinn yitlaus?11 sagði Gonzagua.
Kroppinbakur svaraði því engu en tók
penna og blekbyttu upp úr vasa sínum
með mestu hægð.
„Hann er bandvitlaus", sagði Peyrolles.
„Ekki svo víst — ekki svo víst,“ sagði
Esóp og skrifaði eitthvað á miðann á hné sér.
„Lesið þér þetta!“ sagði hann hreykinn
og rétti Gonzagua miðann.
Gonzagua ias það sem á miðanum stóð
og var það svo hljóðandi.
„Kæra barn! Pessar línur eru frá mér.
Eg ætlaði mér að gera þér óvænta gleði
og bið þig nú að búa þig fallega. Svo
verður í kvöld sendur til þin burðarstóll
og tveir þjónar til að flytja þig á dans-
leikinn.
Henri de Lagardere“.
Cocordasse og Passepoil voru svo Iangt
frá, að þeir heyrðu ekki hvað um var að
vera, en þeir tóku vel eftir öllu, sem fyrir
augun bar.
„Mér finst endilega, að jeg haíi séð
þennan púka áður,“ sagði Passepoil.
„Hann hefir í fullu tré við furstann og
er alls ófeiminn við hann,“ sagði Cocordasse.
I>að virtist hafa komið eitthvert fát á
Gonzagua og hann starði á Kroppinbak
með undrun og ótta.
- 150 -
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði hann.
„Það þýðirþað,“ svaraði Kroppinbakur,
„að hina ungu stúlku grunar ekkert þegar
hún sér þessa rithönd11.
„Þú hefir þá ráðið í fjnirætlun okkar?“
„Eg hefi ráðið í það, að þið ætlið ykk-
ur að ná ungu stúlkunni á ykkar vald.“
„Og veistu hvað þú átt á hættu með
því að hnýsast í leyndarmál okkar?“
„Eg á það á hættu að vinna mér inn
sand af peningum“, sagði Kroppinbakur
og neri hendurnar af ánægju.
3?eir Gonzagua og Peyrolles litu hvor
á annan.
„Hvab merkir þessi rithönd?“
„Hún er ekki annað en eitt af smá-
brögðum mínurh og þið megið trúa mór til
þess, að hún er ágætlega stæld. Ef eg
einu sinni hefi séð rithöhd annars manns,
þá-------“
„Það getur komið þór að góðu gagni
þegar svo á stendur. En geturðu þá stælt
manninn sjálfan?“
„Manninn sjálfan!“ sagði Kroppinbak-
ur og hló. „Nei. til þess er harm heldur
stórvaxinn og eg of lítill. Hann get eg
ekki stælt.“
„Þekkirðu hann?“
„Já, eg þekki hann vel.“
„Og siðan hvenær og hvaðan?“
„Yið höfum átt ýms skifti saman.“
- 151 -
„Geturðu sagt okkur nokkuð af hon-
um?“
„ Já, eitt get eg sagt ykkur. Hann brá
sverði sínu tvívegis í gær og mun bregða
því aftur tvívegis á morgrrn.“
Peyrolles skalf og nötraði af hræðslu en
Gonzagua mælti:
„Eg hefi afbragðs fangaklefa niðri í
kjallaranum hórna og eg hefi grun um, að
þir sért njósnari.“
„Sá grunur hefir ekki við neitt að styðj-
ast. Maðurinn, sem hér er um að ræða,
er bláfátækur og á ekki grænan eyri, en
þið eigið miljónir. Kannske eg eigi að
hjálpa ykk\\r til að bæta við þær?“
Gonzagua leit á hann stórum augum.
„Látið þér mig fá þennan aðgöngumiða“,
sagði Kroppinbakur og benti á seinasta að-
göngumiðann, sem eftir var.
„Til hvers ætlarðu hann?“
„Eg ætla að nota hann vel. Eg ætla
að gefa manninum sjalfum hann og þá mun
hann standa við loforð það, sem eg hefi
gefið fyrir hans hönd. Hann mun þá koma
á dansleik ríkisstjórans“.
„Ja, hvert i ljómandi? Eg held að þú
sért árinn sjáltur.“
„Nú-jæja!“ sagði Kroppinbakur hæglæt-
islega. „l?að eru þó til verri árar en eg.“
„Hvers vegna læturðu þér svona ant
um að reka mín erindi?"