Vísir - 15.01.1918, Blaðsíða 3

y í & i n
BWMMman
Morgunkjólatau, Flónel, Silki- og Bómullar-Lasting-
ur, Gas éreft, Molskinn, Svuntur iyrir börn og fail-
orðna, allskonar Dömukragar, Matrosakragar (hvítir
og bláir), Silkihálsklútar, Vasaklútar (herra og dömu),
0
Bróderingar, stórt úrval, |Sokkar á börn og fullorðna
og margt fleira.
Versl. Gullfoss,
Haiíiarstræti 15.
Oft hefir vatnsleysið sorfið að
mönnum hér í bæ, en aldrei
meira en nú. Alstaðar heyra
menn umkvartanirnar um vatns-
Jeysi og svo virðist sem vatns-
laust sé í öðru hvoru húei í upp-
bænum.
Yísir átti tal við borgarstjóra
um þetta vándræðamál í gær, og
kvað borgarstjóri vatnsleysið
ekki geta stafað af íjðru en því,
alment, að vatn væri látið renna
stanslaust í húsunum í lágbæn-
um, af ótta við frostið. Þó kvað
hann vatnsmagnið nú vera svo
mikið, að vatn ætti að vera fá-
anlegt i flestum húsum, sem ekki
standa á háholtunum. Ef það
væri ekki, þá hlyti það að stafa
&f þvi, að frosið væri í húsæð-
! Eanpið fisl
um, í útveggjunum eða í jörðu.
T. d. um vatnseyðsluna í bæn-
um þessa frostdaga, sagði nann
fná því, að í fyrra frostkastinu
hefðu eyðst 800 teningsmetrar
af vatni á 2—3 tímum. Hafði
þá verið lokað fvrir vatnsleiðsl- I
una fyrir innan vatnsgeymirinn,
en hann tæmst alveg á þessum
tíma.
Aðalvandræðin eru því senni-
lega þessi, að menn láta vatnið
renna of mikið. Að banna það
algerlega er varhugavert, því þá
má búast við að pípurnar springi.
En só hófs ekki gætt, þá verður
þó líklega að gera það og geta
menn þá sjálfum sór um kent,
ef illa fer.
Haiaarstjórinn.
Sjómaðurinn, sem skrifaði i
Yísi á dögunum, mælir sérstak-
lega með tveim mönnum í hafn-
arsfrjórastöðuna, og má vel vera
að þeir menn séu báðir vel færir
til þess að hafa aðalumsjón hafn-
arinnar á hendi. En óþarfi var
það fyrir sjómanninn að fara
niðrandi orðum um starfsemi
Guðm. Jakobssonar og mátti vel
hæla hinum án þess að lasta
hann.
Allir, sem manninn þekkja,
vita, að af „ólærðum" manni að
vera, er hann óvenjulega vel
mentaður maður, er ágætur
reikningsmaður og kann vel
bæði þýsku, ensku og dönsku.
Er það kunnátta, sem vissulega
er ekki óþörf hafnarstjóranum.
Gott væri það, að hinn nýi
hafnarstjóri yrði sem bestum
hæfileikum búinn. En sjómensk-
an ein nægir ekki. Og hægra
mun að bæta úr þekkingarleysi
hans i sjómenskunni en t. d.
bókfærslu og viðskiftaviti.
Um núverandi hafnarvörð er
það alkunnugt, að hann hefir
gegnt starfi sínu af hinni mestu
samviskusemi og staðið yfirleitt
ágætlega í stöðu sinni, og mun
það mál margra, að þess væri
óskandi, að hans nyti sem lengst
við í henni. Og fullviss er eg
þess, að „sjómaðurinn“ sem var
að lasta hann, hefði ekki gert
betur.
Landkrabbi.
V ÍSI R.
Afgííiðíla biaóíicfi t AðaifitmÉt
14, opin fvé. ití. 6—b bverpun
Skrifsfofa & snm/i gtoð.
Simi 400. P. 0. Boi 3tt7.
RitBtjót'iun til viðtafe trft ki. 2—8.
Pronisraiðjan A Laagaveg *.
sirai 138
Anglýiingum vaitt raóttaka í Lnnás-
stjörnnimi cftir kl. 8 4 kvöldin.
Áttglýsiugaverð: 40 aur. bvei em.
dálki i Btarri augl. 4 aura orðið
smá> nglýsluguiu með öbreyttu letri.
Nokkrir pakkar af
Silkjum
selst með
30 °/o afslsetti.
Egill Jacobsen
Is við Langanes.
Frá Fagradal í Vopnafiröi var
símað í gær, að þaöan sæist þétt-
ur hafís noröur undir Langapesi,
en ísinn gisnar eftir því sem sunn-
ar dregur.
Suövestan gola var þar eystra í
gær, en þó var ísinn á reki suöur
eftir.
Þetta er fyrsta ábyggilega fregn-
in, sem hingaö hefir borist um is
viö Langanes.
188
leit samt oft um öxl til aö horfa á þessa
•óvistlegu hallarmúra. Um nóttina dreymdi
mig, aö eg sæi unga og sorgbitna konu meö
barn á handleggnum og hallaði hún sér að
fríðum og fölleitum manni með sár á síð-
.< unni.
Varst það þú, móðir mín?
ViS héldum svo áfram ferð okkar, og sagði
Hinrik viö mig einu sinni á leiðinni:
„Bráðum fáið þér að vita, Áróra, hvernig
i öllu þessu liggur, og eg vildi óska, að yður
yrði þá hughægra."
Á leiðinni fékk Hinrik stærðar bréf með
ríkisinnsigli Frakklands og daginn eftir kom-
um við til Parísar,
Það var næstum orðið aldiint, þegar við
úkum inn um sigurbogann. Eg sat hjá Fran-
coise gömlu. en Hinrik reið við hliðina á
okkur.
„Hér á hún heima,“ sagði eg yið sjálfa mig.
Áttu ekki heima í París, ntóðii- mín? Eg tel
það hér um bil vist.
Við fóram um margar óþverralegar götur
og námum loksins staðar fram undan kirkju
einni, og var kirkjugafður jbar hjá. Seinna var
mér sagt, að það væri kirkjugarðurinn Saint-
Magloire, þar sem ungi furstinn átti að vera
grafinn. Beint þar á móti var höll Gonzagua
fursta.
Hinrik fór af baki og studdi mig út úr vagn-
Paul Feval: Kroppinbakur.
189
inum. Við gengum inn í kirkjugarðinn og var
þar fjöldi af alls konar minnisvörðum.
' Við opnuðum eina gráfhvelfinguna og geng-
um inn. Staðnæmdist Hinrik þar hjá mar-
marakistu og var höggvin á hana mynd af
ungum manni. Hinrik kysti myndina á ennið,
og eg heyrði að hann sagði með grátstaf í
hálsinum:
„Hér er eg, bróðir minn! Guð veit, að eg
hefi efnt loforð mitt eftir megni.“
Eg heyrði eitthvert þrusk fyrir aftan mig
og leit við. Það voru þau Francoise og Jean
sonarsonur hennar. Þau höfðu fallið á knébeð
fyrir utan hvelfinguna og Hinrik kraup einnig
á kné. Hann baðst lengi fyrir og í hljóði og
sagöi við mig um leið og hann stóð upp:
„Kystu þessa mynd, Áróra!“
„Hvers vegna?“ spurði eg og gerði sem
liann bauö.
Hann ætlaði að svara einhverju, en hikaði
við og sagði að eins:
„Af því þetta var heiðursmaður, sem eg virti
mikils.“
Eg þrýsti enn öðrum kossí á hina köldu
marmaramynd og þakkaði Hinrik mér fyrir
það og þrýsti hönd minni að barmi sér. Litlu
síðar settumst viö að í húsinu, þar sem eg er
nú að skrifa þér þessar línur.
Eg hefi svo ekki komið út fyrir liúsdyr síð-
an eg- sté inn fyrir þröskuld þess og hefi aldrei
190
verið jafn einmana, því að Hinrik hefir svo
mikið að starfa, að hann annar því varla. Það
getur naumast heitiö, að eg sjái hann um leið
og hann matast og hann hefir harðbannað mér
að fara nokkuð út.
Ef honum gengi afbrýðissemi tiL, þá þætti
mér ekkert að því að vera í felum, en eg man
hvað hann sagði í Madríd: Það er ekki mín
vegna gert, heldur yðar vegna.
Eg sit hér nú alein og heyri skarkalann og
sé Palais Royal, þar sem ríkisstjórinn heldur
veislur sínar, alt uppljómað. Ekki skortir mig
neitt af neinu, en Hinrik er stundum svo skelf-
ing fálátur. Mér hefir flogið það í hug, síðan
eg fór að þekkja han'n betur, að tign mín og
auður kynni að vera meiri en lians og þess
vegna væri hann svona þurlegur við mig og
vildi sem minst skifta sér af mér.
En helduröu, móðir mín, að eg elskaði þig
ekki eins fyrir því, þótt það kæmi á daginn,
að þú værir fátæk?
Hanu hefir stofnað lífi sínu og limum í
hættu vegna dóttur þinnar og hann hefir gert
það sem meira er: Hann hefir varið átján ár-
um, sínum bestu árum, í þarfir dóttur þinnar.
Hvernig veröur honum launað það ?
En það er aldréi nema satt, móðir mín góð.
Hver skyldi ekki bera traust til Hinriks Lag-
ardere, hins hraií=tasta og drenglyndasta