Vísir - 25.01.1918, Síða 3

VÍSIR
Ríkisskaldir SAssa
Verða ríkisglalöþrot?
í skeytum kom fyrir nokkru
íSÚ frðgn, að Maximalistastjórnin
í Rússlandi væri að liugsa um
að slá einu feitu stryki yfir all-
ar skuldir ríkisins út á við.
Sem kunnugt er skulduðu
liússar erlendum þjóðum þegar
áður en ófriðurinn hófst, firnin
öll, og hæpið mjög hvað arðber-
andi allar þær lántökur hafa orð-
ið ríkinu, því að fjármálastjórn
Sússa hetír víst ekki altaf skar-
að fram úr öðrum gremum rúss-
neskrar stjórnsemi.
Þaðð má nærri geta að öll
þessi skuldasúpa að viðbættum
stríðskostnaðinum mundi hafa
orðið hvaða stjórn sem var nokk-
uð þung í skauti, þegar líka er
litið á það að Rússaveldi erfall-
ið i mola og ekki eftir nema
lítill partur sem ber þetta nafn.
Ovíst er að þeir ríkishlutar
sem nú eru gengnir undan Rúss-
landi svo sem Ukranje Pólland,
Finnland og Siberia — eða hvað
þeir verða nú margir að lokum
— reynist þægir í samningum
til þess að taka við því sem
kallað yrði þeirra hluti af ríkis-
skuldinni.
Að vísu líklegt að þau ríki er
til skuldar telja, gerðu það að
skilyrði fyrir viðurkenningu sinni
á hinum nýju ríkjum, að þau
taki iivert sinn bagga. — En
hversu mikils virði er nú þess-
um ríkjum, t. d. viðurkenning
Hollendinga? - Ensk blöð segja
að Rússar skuldi Hollendingum
einum um 100 miljónir sterlings-
punda. Er slíkt ekki lítii fjár-
hæð borin saman við ekki stærri
þjóð, enda eru Hollendingar
alveg á nálum um hvað Rússa-
stjórn geri.
Sagt er að flestar hollenskar
fjölskyldur eigi rússnesk skulda-
bréf, er engar rentur bafi verið
greiddar af nú upp á siðkastið.
Yíðast kvað það siður að stjórn-
ir landanna standi í ábyrgð fyrir
greiðslu slíkra vaxta, en það
gerir hollenska stjórnin ekki. Er
nú ekki annað sýnna en Hollend-
ingar reyni að selja þessi skulda-
bróf með stórtapi, ef þá nokkur
vill eiga þau.
Rússastjórn kvað hafa lagt
hald á alt gull og silfur í land-
inu, og gefi út margfalt meira af
seðlum en líkindi sóu tii að
nokkurn tíma verði hægt að
> leysa inn.
Líklegast af öllu virðist 'þó
vera, að Rússaþing sjái sér ekki
fært vegna framtíðarinnar að
| strika þegjandi út skuldir sínar,
best muni verða að gera samn-
inga við sbuldheimtendur um
greiðslu á einhverjum parti þeirra
að minsta kosti.
Eriend myiít.
Kh. “/» Bmh, PÓi#fcfc
SWl.sd. 16,20 15,70 16,00
Fre. 56,75 59,00 60,00
DqU. 3 23 3,50 3.60
Gerbreytirsg á
heiibrsgðismáiurn Breta.
Ókeypis læknishjálp!
Svo herma bresk blöð, að nú
fyrir áramótin hafi heilbrigðis-
ráðuneyti Breta verið að semja
lagafrumvarp um það, að veita
öllum borgurum ríkisins ókeypis
læknishjálp.
Fylling þess tíma sé nú kom-
in, er ríkið megi ekki lengur
eiga það undir einstaklingunum,
að þeir leiti sér eigi læknis-
hjálpar vegna kostnaðar. Líf og
heilsa almennings só nú orðin
ríkinu í heild sinni dýrmætari
en svo, að slíkt megi lengur
viðgangast.
Eftir þessu verða flestir lækn-
ar að opinberum ríkislaunuðum
embættismönnum, er hver má
vitja er vill, kauplaust. ’
Skáld-Rðsa.
Sögu er var í raunum rökt
reyndist enginn betur;
fekk ei andans elda slökt
æfikjara vetur.
Þó ástar liði benjar, bál,
bölvan, sköpin stríðu,
hljómuðu frá svannans sál
svanaljóðin blíðu.
M. G.
Afmæli í dag.
GuSrún Jóhannesdótiir, húsfrú.
Þorst. Gunnarsson, verslunarm.
Ingileif Bartels, húsfrú.
Páll V. Guömundsson, stud. med.
Guðrún Þorláksdóttir, húsfrú.
Sighv. Kr. Bjarnason, bankastj.
Afmæli á morgun.
GuSrún Jóhannsdóttir, húsfrú.
Þorst. Gíslason, ritstjóri.
Páll Sívertsen, fyrv. prestur.
Helgi GuSmundsson, málari,
TrúlofuS.
Lilja Hjartardóttir ogGuSmund-
tir Magnússon, bakari.
Konan, sem hvarf,
og getiS var um í blaSinu í gær,,
hafSi fundist druknuS i völc út viS
Örfirisey í gærdag. Sannast hér, aö
slík slys verSa oft fleiri saman
meS stuttu millibili.
Vatnið í bænum
mun nú vera aS lagast. Ekki var
loka'S fyrir það í nótt, og var að
minsta kosti nóg vatn i miSbæn-
um. En hætt er viö aS sum húsin,
sem hærra liggja, verSi útundan,
nú fyrst um sinn, því aS sprungur
á vatnspípum munu líklega víSá
koma í ljós um leiS og frostið í
þeim þiSnar.
í Hverfisgötunni rétt viS Safnib
bafSi pípa sprungiS og vatnið graf-
iS sig þaSán og inn í Safnkjallar-
ann.
Hlutafélagið „Akur“.
í gærkveldi var haldinn stofn-
fundur í kartöfluræktarfélaginu,
eins og auglýst hafSi veriS hér í
blaSinu, og heitir þaS „Hlutafélag-
2lS
hrópaSi mannfjöldinn úti á götunni.
Hljó'Sin í Donna Grúz heyrSust ekki innan
um þennan hávaSa. V'ar hún hafin á loft hálf-
örvita af hræSslu og henni stungiS inn í burö-
. arstólinn.
„Til sumarskálans bak viS Saint-Maglo-
ire!“ kallaSi Cocordasse og var því næst lagt
á sta:S meS burSarstólinn.
„Eg verö aS segja, aS þetta var vel aS veriS
og rösklega unniS fyrir kaupi sínu,“ sagöi
Cocordasse. „ÞaS er eins og eg segi, aS alt
gengur aS óskum þegar Lagardere er ekki
meS í leikniim.“
Hann skimaSi í kringum sig eins og hann
væri hálfsmeikur viS a'S nefna þetta nafn.
„Jæja, viS skulum nú komast af staS,“ sagSi
Cocordásse.
„Mér verSur líklega ekki svefnsamt fyrst
um sinn,“ sagSi Passepoil.
„ViS verSum samt aS leysa kerlinguna og
strákinn.“
Cocordasse sneri lyklinum, en áSur en liann
fengi lokiS upp hurSinni, heyrSi hann rödd
Kroppinbaks.
„Mér líkar vel við ykkur,“ sagSi hann, „en
þaS er ekki sopiS káliS úr áusunni enn. VeriS
þi'S ekki aS skifta ykkur af þessu.“
„Hann er heldur en ekki upp með sér,
Kroppinbakur sá.“ nöldraSi Cocordasse.
„Hann er einkennilegur, málrómurinn
Paul Feval: ICroppinbakur.
219
hans,“ sagSi Passepoil. „Eg held áreiSan-
lega, aS eg hafi heyrt hann áSur.“
Kroppinbakur kveikti nú Ijós aftur.
„H.vaS' er nú í efni, herra Esóp, eSa eruS
þér ekki nefndur svo?“
„Jú, Esóp, Jónas eSa hvaö sem ykkur þókn-
ast,“ sagSi' Kroppinbalcur þurlega, „ en hlust-
iS nú á skipun mína og framkvæmiS hana.“
Cocordasse og Passepoil litu hvor á ann-
an og fanst þeir áreiSanlega hafa heyrt þenn-
an málróm áSur.
Þeir fengu sitt ljóskeriS hvor, en Kroppin-
bakur benti þeim á hliSarherbergið og sagSi:
„Þarna er ung stúlka inni.“
„Önnur til,“ hrópuSu þeir báSir.
„Þessi unga stúlka,“ sagSi Kroppinbakur,
„er aS enda viS aS búa sig, og mun koma út
um sömu dyrnar sem hin.“
„Þá sér hún okkur,“ sagði Cocordasse og
leit á lampann.
„ÞaS má hún gjarnan. ÞiS segiö henni aS
eins, aö þiS séuS komnir til aS fylgja henni
á dansleikin'n.“
„Ekki var þaS tekiS fram viS okkur,“ sagöi
Passepoil.
„Ætli hún trúi okkur?" spuröi Cocordasse.
„Hún trúir ykkur, ef þiS segiS henni hver
hafi sent ykkur.“
„Gonzagua?“
„Nei — húsbóndi yklcar. SegiS þiS aö hann
220
biSi hennar klukka-n tólf viS DíönumusteriS
— klukkan tólf, muniS þiS þaS.“
„Eigum viö þá tvö húsbændurna?“ spurði
Cocordasse.
„Ónei, nú eigiö þiS ekki nema einn — en
þaS er ekki Gonzagua ?“
Um leiS og Kroppinbakur sagöi þetta, gekk
hann upp í stigann, sem lá upp á loftið.
„Hver er þá húsbóndi okkar núna?“ spuröi
Cocordasse brosandi. Má ske JiaS sé herra
Esóp?“
„ESa herra Jónas,“ sagSi Passepoil.
Kryplingurinn horföi á þá meS svo hvössu
augnaráöi, aS þeir litu undan, og sagði:
„Húsbóndi ykkar heitir Hinrik Lagardere.“
„Lagardere!“ sögöu þeir titrandi.
Áróra kom nú út úr herbergi sínu og fékk
Passepoil blævæng sinn en Cocordasse blóm-
vönd, sem hún hélt á. Var ekki annaö aS sjá.en
aö hún hefði haft þjóna kringum sig alla æfi.
„Hefir hann sagt ykkur, hvar við skyldum
liitta -hann?“ spuröi hún.
„ViS DíönumusteriS,“ sagSi Cocordasse
hæglátlega.
„Klukkan tólf,“ bætti Passepoil viS.
Sköm'mu eftir aö þau voru fariri þrjú sam-
an, sást lítill maSur skjótast út úr húsinu og
hlaupa ofan eftir götunni. Settu margir ónot
í Kroppinbak, þegar hann ruddist gegnum
mannþröngina, en þaö lét hann ekki- á sig fá.