Vísir - 07.02.1918, Side 3

VÍSIR
sem á leiksviðinu var sýndur,
verði varla dansaður hérna ý
Melunum á vetrardegi og þó að
öll ærslin vantaði og sjálfa
brennuna, sem dansa átti um-
hverfis.
En hörmulegt er að horfa á
■annað eins og viðureign rauðálfs-
ins (sem raunar var gulur eða
grænn) og konu ritstjórans, því
að helst fanst manni að þorpar-
inn þyrði ekki að snerta konuna.
Yar það raunar afsakanlegt, því
að þótt frúin hljóðaði, þá var
þorparinn ekki „meiri fyrir maun
að sjá“ en svo, að áhorfendum
hefði ebki komið það á óvart,
þó að viðureigninni hefði lokið
með því að frúin hefði tekið
‘Jbann í bóndabeygju. — Svo varð
þó ekki, því að höfundurinn læt-
Tir ritstjórann skakka leikinn og
■síðar skjóta þorparaun í reiði
sinni. — Finst mönnum þetta
„óeðlilegt“ og óhugsandi að slíkt
geti komið fyrir hér á landi. —
Blóðið sé ekki svo heitt í Islend-
íngum, að þeir fari að drepa
mann fyrir ekki meiri sakir. En
engan verulegan galla get eg
talið það á leikritinu. Hitt er
verra, að þessi atburður varð
hlægilegur á leiksviðinu, bæði
vegna þess að ofbeldismaðurinn
virtis t varla geta verið langt
yfir fermingu, og eins hins, að
Stefán vor Runólfsson, einhver
snesti skapstillingarmaður sem
bér þekkist, hvort heldur sem
er á leiksviði eða utan þess, var
einhver allra óheppilegasti mað-
arinn sem hæ^t var að fá til að
íklæðast gerfi þessa geðríka og
bráðlvnda ritstjóra.
í öðrum þætti átti mannsöfn-
uður mikill að koma saman á
Lögbergi. Á leiksviðinu var
samkomustaðurinn hafður i Al-
mannagjá og hinn „mikli fríði
hópur“, sem Hannes blaðamaður
ávarpar, látinn koma útúr hamra-
veggnum, sem myndar vestri vegg
gjárinnar. — Lað hefir verið
ómögulegt að koma þessu öðru-
visi fyrir. Leiksviðið er of
litið.
Það er til of mikils mælst, að
ætlast til þess að þessar sýning-
ar geti orðið eðlilegarhér. En það
er ekki höfundinum aðallega að
kenna.
Á leikendurna hefir lítið reynt
enn. Áðalleikendurnir hafa ekk-
ert tækifæri fengið til að sýna
list sína. Hrólfur, Þorgils og
Svafar hafa sagt frá ýmsu sem
við hefir borið. í öðrum þætti
halda þeir ræður, Hrólfur, Þor-
gils og blaðamaðurinn. í>eir eru
engir ræðumenn, glímukapparnir,
Blaðamaðurinn á varla sinn líka
hér á landi. En ekki er það
galli á leiknum og Ólafur Otte-
sen fór ágætlega með hlutverk
sitt. Enn fer því þó fjarri að
leikurinn, verk höfundarins hafi
fengið að njóta sín. Það hefir
verið í f jötrum leiksviðsörðugleik-
anna.
En úr þessu fara leikhúserfið-
leikarnir að hverfa að mestu, og
höfundurinn gefur aðalleikend-
unum ærið viðfangsefni. Er þá
eítir að athuga hvernig þeir fara
með það.
(Framh.)
Selveiði árið 1916.
Samkvæmt hlunnindasbýrslum
hreppstjóranna hafa árið 1916
veiðst 489 fulloðnir selir og 5676
kópar. Er það minna heldur en
meðalveiði undanfarandi ára. —
Árið 1915 veiddust 838 fullorðn-
ir selir og 5324 kópar.
Árið 1916 var farið að gera
út selveiðaskip til þess að veiða
seli norður í höfum. Voru tvö
skip gerð út til þess þá um vor-
ið, gufuskipið „Kópur“ frá
Tálknafirði og mótorskipið „Óð-
inn“ frá Seyðisfirði. Stundaði
„Kópur“ veiðina í þrjá mánuði
(apríl, mai og júní). Veiddi
hann 2010 fullorðna seli, 900
kópa og 2 birni. „óðinn“ stund-
aði selveiðarnar einn mánuð (maí)
og veiddi um 300 seli og 1 ís-
björn. (Hagt.).
Fyrsti kvenfrelsispostuli.
Fyrsti bvenfrelsispostulinn var
karlmaður. Erasmus frá Rotter-
dam, hinn nafnkendi hollenski
fræðimaðuur og guðfræðingur,
sem var uppi á 16. öldinni, hélt
fram fullum róttindum kvenna.
„Konur eru flón“, sagði mað-
ur nobkur við hann.
„Flónslega mælt“, svaraðiEras-
mus með hægð.
„Lætur þú þór detta i hug að
kvenfólk láti sór koma saman um
nokkuð ?“ spurði annar maður
hann.
„Geta karlmenn látið sér koma
saman um nokkuð ?“ spurði
Erasmus.
Undarlegt er það, hversu sjald-
an mynd af Erasmusi sést í ritr
um kvenfrelsisvina. Brautryðj-
endurnir gleymast oftast nær
fljótt.
Litargerð Þjóðverja.
í enska blaSinu „Daily Mail“ er
sagt frá þvi í löngu máli, afi nú
hafi Bretum tekist aS komast eftir
því, hvernig Þjóðverjar búi til ani-
línliti o. fl., sem þeir hafa einir
kunnað áður. Er blaðið mjög hróð-
ugt yfir því, að Bretar þurfi ekki
framar að vera upp á Þjóðverjá
komnir í þessu efni.
Segir blaðið langa sögu af því,
að tveir menn hafi verið sendir til
Sviss til þess að reyna að ná í
„uppskriftimar“ og komið með
þær heim aftur 257 að tölu, en
varla hafi nokkur dagur liðið svo
í ferðalagi þeirra, að ekki hafi ver-
ið ráðist á þá, farangri þeirra stol-
ið o. s. frv.
Aðrar fregnir segja reyfarasög-
ur þessar eintóman uppspuna, en
að enskir vísindamenn hafi komist
eftir því með efnarannsóknum,
hvernig litirnir séu „settir saman‘%
Erlead myat.
Kh. */, BaHk.|PÖ«th
Sterl.pd. 15,59 15,7o| 16,20
Prc. 57 50 59,00 60,00
DolL 3,30 3,5013,«0
254
,,íig finn þaö a mér, aö mér mun verða vel
til yðar. Verið þér nú sælir og látiö ekki hug-
fallast, en íifið í voninni."
„Eg er yðar með lífi og sál,“ sagði Lagar-
dere, greip hönd hennar og l)ar hana að
vörum sér.
„Hvar get eg hitt yður aftur?“
„Hjá Díönu-musterinu eftir einn klukku-
tíma.“
Hún gekk nú á burtu, og jafnskjótt sem
hún var komin trjágöngin á endá, tók hún
á rás. Réði hún sér ekki fyrir fögnuði.
„Nú næ eg dóttur minni — nú næ eg henni!“
sagði hún við sjál fa sig; „og hún skal aldrei
framar líta þennan mann augum.“
Gekk hún síðan áleiðis til sumarskála ríkis-
stjórans.
Lagardere var sömuleiðis í sjöunda himni
af gleði og þakklátssemi.
Hann var nú kominn að dyravarðarkomp-
unni og leit þar um öxl sér, en sá ekki að
■neinn veitti sér eftirför. Þó hélt hann sig heyra
skóhljóð frá einu tjaldinu, en það fjarlægðist.
Þótti honum þetta því hentugt tækifæri, stakk
lyklinum í skrána og gekk inn.
Hann kom ekki auga á ungfrú Nevers undir
eins. Kallaði hann þá til hennar, en enginn
gegndi, en þá sá hann hvar hún stóð út við
gluggann og virtist vera að hlusta. Gekk hún
svo til hans.
Paul Feval: Kroppiubakur.
255
„Hver var konan, sem þjer voruð aö tala
við ?“ spurði hún.
„Hvaða kona?“ spurði Lagardere.
„Konan, sem var hjá yður rétt i þessu.“
„Hvernig vitið þér það, Áróra?“
„Þessi kona er yður óvinveitt. Er ekki svo?“
„Hvers vegna haldið þér,“ spurði Lagar-
dere alvarlegur, „að þessi kona sé mér óvin-
veitt? Var hún ein, þegar hún gekk hér hjá?“
„Nei, það var maður með henni, skrautlega
klæddur.“
„Nefndi hún hann á nafn?“
„Nei, en hún nefndi yður á nafn og þá datt
mér i hug, að húii bæri óvildarhug til yðar.“
„Heyröuð þér þessa konu segja nokkuð um
leið og hún gekk hjá glugganum?“
„Að eins fáein orð. Hún var ákaflega æst
og bar sig eins og hún væri viti sínu fjær.
Yðar hágöfgi! sagði hún.“
„Yðar hágöfgi,“ tók Lagardere upp aftur.
„Ef yöar konunglega tign hjálpar mér ekki
(í ‘
„Það hlýtur þá aö hafa verið rikisstjór-
inn.“
Áróra skelti saman lófunum eins og krakki.
„Nei, var það ríkisstjórinn? Eg hefi þá séö
rikisstjórann!“
„Ef yðar konunglega tign hjálpar mér nú
ekki núnú! Og hvað svo meira ?“
„Eg heyrði svo ekki meira.“
256
„Var það þar á eftir, setn hún nefndi nafn
mitt ?“
„Nei, það var áður. Eg stóö þarna við
gluggann og hún var nokkuð langt í burtu,
en um leið og hún kom nær, heyrði eg hana
segja:Vald, vald! Það er eini hluturinn, sem
bugað getur þessa þverúð.“
„Er það áreiðanlegt, að hún sagði þetta?“
spurði Lagardere niðurlútur.
„Já,“ svaraði Áróra.
„Heyrðuð þér það með yðar eigin eyrum ?“
„Já — en ósköp eruð þér fölur!“
Hinrik var orðinn náfölur. Það var eins og
hann heföi verið lagður í hjarta stað. Hann
studdi hönd undir kinn, en hún gekk til hans
og lagði hendurnar um háls honum, en hann
stjakaði henni frá sér eins og i einhverju of-
boði.
„Látið mig vera!“ sagði hann. „Látið mig
vera — þetta er óttalegt! Það hvílir einhver
óblessun yfir okkur.“
„Þér unnið mér ekki framar, Hinrik,“ sagði
hún með tárin í augunum.
Hann horföi framan í hana og var eins og
hálfsturlaður, en þó lék undarlegt bros um
varir hans.
„Mér er ómögulegt að átta mig á þessu.
Það er eins og eg sé staddur í einhverjum
myrkviðris sorta.“
„Þér verðið umfram alt að reyna að harka