Vísir - 14.04.1918, Blaðsíða 3
s í R
DanirogsjðUstæðis-
kröinr vorar.
Margt hefir verið ritað og rætt
'am sjálfstæðiskröfur vorar í Dan-
mörku að undanförnu, og ekki
•að ástæðulausu eins og nú er
ástatt. Margt er það á misskiln-
ingi bygt, sem sagt er í þeim
skrifum og margt á lítilli velvild
til íslendinga. Þó er enginn
vafi á því, að málsmetandi merin
meðal Dana líta nú vfirleitt með
o
meíri sanngirni á kröfur vorar
-sn áður. Stafar það vafalaust
að nokkru leyti af því, að Danir
óttast skilnaðarhug Islendinga
og uggir þá að fánamálið muni
að lokum leiða til sambands-
slita.
Eins og kunnugt er, þá urðu
þau úrslit fánamálsins í ríkisráði
í haust, að konungur synjaði oss
íim sérstakan siglingafána að svo
-stöddu og lét svo um mælt, að
bami vildi láta fánamálið bíða
þess, að teknir yrðu upp samn-
Ingar um alt sambandsmálið.
í>að mál er nú svo vaxið, að
Danir vita vel hverjar kröfur
vér gerum. Um sambandsmálið
verður ekki samið af íslendinga
iiálfu á öðrum grundvelli, en að
fullveldi Islands verði ótvírætt
viðurkent og að sambandinu megi
slíta að fulla, þegar þess verður
krafist og allur þorri þjóðarinn-
*r samþykkir það við þjóðar-at-
kvæðagreiðslu.
Ef Danir vilja semja á þeim
grundvelli, þá getur væntanlega
©kki komið til mála að neita
Sunnudaginn þann 14. þ. m. kl. 1 til 9 e. m. verður til sýn-
is í Bárunni gufuskip, 2 álna langt, með gufuvél og gufuspili
og öllu tilheyrandi, 6em fslendingur hefir smíðað tilsagnarlaust.
Amor
fægipúlver fæst í
Aðgangur 50 aurar. Selt við innganginn.
V. Br. Mýrdal.
Matarversl. á Greitisg. 1
fæst leigt mn lengri eða skemmri tíma
liaína á milli innanlands.
Fermir nm 110 tons ])iingavörii.
Nánar hjá
O- Benj amínssyni.
Hús Nathan & Olsen.
í>að má gera ráð fyrir því, að
það mnndi mæta megnri mót-
spyrnu hér á landi, að senda nú
á ný nefnd manna til Danmerk-
ur, til að semja um sambands-
málið. En ef Danir vilja senda
menn hingað, þá kemur væntan-
lega ebki til mála, að þingið
neiti þeim um viðtal, nema það
vilji þá slíta öllu sambandi við
Danmörku nú þegar. Ef sam-
bandið á að haldast, lengur eða
skemur, þá er æskilegast að um
það verði gerður samningur, sem
báðir una. En ef ómögulegt er
að komast að slíkum samning-
um, þá væri eðlilegast að þjóðar-
atkvæðagreiðsla færi fram hér á
landi um það, hvort samband-
inu skuli slitið.
ávalt fyrirliggjandi. — Sími 214.
Hi5 íslenska sfeínolíuiiSutafélag.
þeim um viðtal. En margt
bendir til þess, að Danir séu nú
fúsir til þess að taka upp slíka
samninga. T. d. birtist í vor
ritstjórnargrein í stjórnarblað-
inu „Politiken,“ þar sem tal-
að er um slíka samninga, og
nauðsyn talin á því að skipa
nefnd til að ræða inálið á ný og
megi þá einu gilda, hvort Danir
sendi menn hingað eða Alþingi
sendi menn til Danmerkur. Og
i ýmsum blaðagreinum, sem birst
hafa í dönskum blöðum, kemur
það fram, að Danir eru því alls
ekki fráhverfir, að sambandinu
verði þannig fyrit komið, að því
megi „segja upp“, eins og ráð-
gert var i sambandslagafrum-
varpi Alþingis frá 1909.
Svanarmn
kominn á flot aftnr.
Björgunarskipið Geir hefir nú
náð Breiðafjarðarbátnum Svan á
flot aftur, og lá með hann sér
við hlið við Hellissand í nótt.
27
■ekki neitt — þé veröiö aö sverja þaö! Eg
grátbæni yöur um það,“ veinaöi hún og fórn-
aöi höndum. „Eg á líf mitt alg-erlega undir
yður, og eg er líka viss um, að þér bregðist
mér ekki.“
Þetta kom alt saman harla flatt upp á mig,
en eg fullvissaði hana um, a‘ö eg skyldi standa
viö orð mín og kvaðst mundu koma til henn-
ar aftur innan Íítillar stundar.
Lagði eg svo enn á stað út í kafdimma þok-
una og öslaöi yfir strætið að hinu skugga-
lega og dimma húsi þar andspænis. í þessu
húsi beið mín einn leyndardómurinn enn, og
það sem eg sá þar, fylti mig undrun og skelf-
ingu.
Það voru engar ýkjur, aö þar höfðu gerst
undarlegir atburðir og þaö, sem mér bar þar
íyrir augu, var þó aö eins byrjunin eöa inn-
gangurinn aö ýmsum fleiri kýnjaviöburöum.
III. KAPÍTULI.
>.Margt býr í þokunni.“
Þegar eg gekk inn í húsið, kom sami hái
granni maötirinn, sent haföi vitjaö mín,
á móti mér í forstofunni. Við hliö hans stóð
lögregluþjónn í einkenniskápu og ávarpaði
hann mig um leið og' eg skrapp inn úr þok-
unni á strætinu á þessa leið:
.William le Queux: Leynifélagið.
28
„Viljið þér gera svo vel að ganga upp á
loftið, herra læknir. Lögreglustjórinn er þar
uppi.“
Granni maðurinn, sem eg fékk að vita
seinna að var nágranni minn, fylgdi mér upp
dúklagðan stiga og komurn við svo inn í við-
hafnarstofuna, er var stórt herbergi og bjart,
með vængjahurðum, og stóðu þær nú opnai
upp á gátt.
Þar voru nokkrir menn inni og meðal þeírra.
lögreglustjórinn og roskinn kvenmaður í upp-
litaðri kápu með gamlan hatt á höfði og leit
út fyrir að vera vinnustúlka.
Allir þessir menn ruku upp til handa og
fóta þegar granni maðurinn sagöi til mín, en
lögreglustjórinn gekk til rnóts við mig og
mælti:
„Viljið þér gera svo vel að koma hérna inn
í næsta lierbergi, herra læknir. Hann er þar
inni.“
Eg hlýddi því og kom þá inn í skrautlegt
herbergi hvitmálað, með ljósgulum glitofnum
veggtjöldum og þar sá eg, liggjandi á grúfu
á gólfdúknum, andlitsbjartan, ungan mann,
á að gitska hálfþrítugan, snoðkliptan, < með
lítið skegg hrokkið.“
Hann lá þarna á bláum gólfdúknum á grúfu
eöa öllu heldur á annari hliðinni, með stirðn-
aðar hendttrnar lagðar að brjóstinu, attgttn
grá og galopin og andlitið öskugrátt eða nteð
29 .
þessum sérstaka fölva, setn bregður á ásjónu
mannsins. Hann var í dökkleituin fötum.
prýðilega gerðum, og stór og breið kraga-
liom á yfirfrakkanum, í hvítri skyrtu og háls-
líniö af nýjustu gerð.
Eg þurfti ekki annað en að lita á han®
til þess að geta sagt hvað komið hafði fyrk.
Vinstra megin á hálsinum, rétt íyrir neöati
eyrað, var lítið sár, sem blætt hafði úr og
flekkað bæði skyrtuna og hálslínið.
Eg laut niður að honum og skoðaði hana
í skyndi. Ekki leyndist neitt líf með honum
og var hann liðinn fyrir æði-löngu, því að
líkið var þegar farið aö stirðna.
„Já, það vitum við náttúrlega,“ sagði lög-
reglustjórinn þegar eg gat þess að maðurinn
væri dáinn, „en okkur vantaði bara lækni tií
að skoöa hann. Eg sendi eftir lögreglulækn-
inum okkar, en hann var ekki heima.“
„Já, en hvernig stendur á þessu?“ sagðí
eg um leið og eg rétti ntig upp og leit yfir
hóp hann af forvitnum mönnum, sem ein-
hvern veginn höfðu komist inn til okkar.
„Það vitum við nú ekki enn sem komið er,
en eg á von á nokkrnm leynilögregluþjónura
frá leynilögreglustöðinni á hverri stundu. Má
vera, að þeim takist að ráða fram úr þessu.
Hér er ekki um neitt sjálfsmorð að ræða,
eða haldið þér það?“
„Nei, alls ekki,“ svaraði eg óhikað og lauí: