Vísir - 19.04.1918, Blaðsíða 3

ViéSÍR
Hinn 4. apríl andaðist að heimili sínu, Fossá í Kjós, merk- isbóndinn Matthías Eyjólfsson, 87 ára að aldri. Jarðarförin fer að öllu forfallalausu fram frá dómkirkj- unni í Reykjavík, laugardaginn 20. þ. m. kl. 12 á hádegi. Aðstandendur hins látna.

Stórt flutmngaskip
ca. 36B tonn deadweight, með 120 hesta bolindervél, fæst til kaups
■eða leigu nú þegar.
Yiðvíkiandi nánari upplýsingum gjörið svo vel að snúa yður
til H'asteig’naslrrifstoíixnnai', eða
Halldórs Jónssonar, Veltnsnndi 1.
Sími 463. Heima 4 — 5 síðd.
ÖIÍ umferð
*
íxrn Greirsttxn og Bislinpsttin við Yesturgötu
ex' hér með
stranglega bönnuð.
Söngfélagið 17. jflní
eadnrteknr samsöag sinn i BáruMö
langard. 20. apríl kl. 9 og snnnnd. 21. apríl kl. 6 siðdegis.
Aðgöngumiðar fást i Bókverslun ísafoldar og Sigf. Eymunds-
sonar frá því á föstudagsmorgun og kosta 2 krónur.
NÆRF0 7,
miklar birgðir nýkomnar.
Fyrir karlmenn
allar stærðir.
Fyrir drengi
frá 5—14 ára.
KLvenbolir.
Kven- og karlmannssokkar í mikln úrvali.
Stritföt og maskínnföt o. m. fi.
í Austur stræti 1.
Asg. 6. Gunnlangsson & Co.
Mótorbátur
til leigu með veiðarfærum og olíu — upp á helming.
Mótorinn verður að ganga frá Eskifirði.
Húspláss fylgir frítt (fyrir 6—7 menn).
Upplýsingar hjá eigandanum
Friðgeiri Hallgrímssyni
p.t. Skjaldbreið (heima kl. 1—2).
fiiir «f áiMddaiti bkii!
„Þér haliö þá, aö moröinginn hafi verið
Útlendingur ?“
„Ekki þarf það nú aö vera. ^Rýtingurinn
getur líka liafa veriö af einhverju forngripa-
safni, því að svona vopn eru ekki smiSuð á
Italíu nú orðið.“
„Já, þetta er næsta flókið og undarlegt,“
sagði leynilögregluþjónninn, „og þaðlíturhelst
út fyrir, að þessi ungi maður hafi verið gintúr
hingað til þess að ganga beint í dauðans
greipar.“
„Það er einmitt mín meining," sagði eg,
,,en öllum þessum launráðum hefir verið fylgt
fram með stakri ófeilni og fádæma kænsku.“
Um leið og eg slepti orðinu kom Blythe,
lögreglulæknirinn, inn til okkar. Var það hár
maður, gráskeggjaður og átti annríkt mjög i
sínum verkahring. Við höfðum sést einu sirini
áður og heilsuðumst því kunnugléga.
„Eg er feginn, að þér komuð,“ sagði eg, „og
^etla eg nú ekki að eiga hér nieiri hiut að
niíll>, en það var sent eftir mér, vegna þess,
þér voruð ekki viðlátinn. Annars gegni eg
ekki læknisstörfum nú sent stendur, eins og
þér vitiö.“
„l'.n eg vil nú aus ag þér látið þetta
afskiftalaust, kæii vín,“ sagði Blythe, er var
ef til vill eftirsóttasti læknivinn í Kensmgton.
„En það er nú ásetningur minn samt seu,
jWilliam le Queux: LeynifélagiC.
43
áður,“ sagði eg. „Eg ætla mér ekki að vera
við likskoðunina, því að eg er nú a'ð fara.“
Hann gerði alt sitt til að halda mér eftir,
en þegar hann fann, að eg var staðráðinn í
þessu, laut hann niður að líkinu og skoðaði
það í skyndi.
„Þetta er dálagleg stunga, Vesey, og mein,
bölvuð í tilbót,“ sagði hann og leit upp til
mín. „Það er óhugsanlegt að maðurinn hafi
veitt sér hana sjálfur og er hér því vist ekki
um annað en morð að ræða. Hafið þér ekki
komist aö sömu niðurstöðu?“
Eg kinkaði kolli og stóð álengdar og hlust-
aði á tal hans við leynilögreglumennina. .
Hann varö jafnforviða og eg, þegar þeir
sögðu honum alla málavöxtu.
„Þetta er stórmerkilegt,“ sagði hann, „eða
hvað haldið þér um þetta, Vesey? Eg þekki
frú Kynston vel, þvi að hún hefir verið sjúk-
lingur minri og dvelur nú á Indlandi, en það
hefir án efa verið gerður samblástur gegn
þessum vesalings manni. Moröinginn og vit-
orðsmenn hans hafa komist að því, að húsið
stóð autt og tekið sér þá aðsetur í því.“
„Já, einmitt það,“ sagði ég, „og þeir hafa
meira að segja setið hér að snæðingi núna í
kvöld. Garigið þér inn í borðstofuna og þá
mun yður gefast á að líta.“
Blythe stóð hugsandi og strauk skeggiö og
horföi á andlit dauða mannsins.
44
„Það eru eitthvað undarleg augun i þessu
líki,“ sagði hann og vék sér að mér. „Eg hefi
aldrei séð slíkt augnaráð alla núna læknis-
tíð. Það er eins og eitthvað hafi töfrað hann
eða valdiö honum óumræðilegrar skelfingar
á dauðastundinni. Þessi augu ásækja mann
beinlínis, lögreglustjóri góður. Breiðið þér
eitthvað yfir andlitið á honum, t. d. silki-á-
breiðuna þarna í legubekknum."
Lögreglustjórinn gerði eins og hann bað
um.
„Þetta er hræöilegt augnatillit, Vesey,“
sagði Blythe læknir við mig. „Það er eins og
hann hafi oröið bæði forviða og yfirkominn
af skelfingu eftir að hann var fallinn og þetta
aug-naráð er út af fyrir sig ráðgáta og leynd-
ardóniur.“
„Það er vonandi, að lög'reglunni takist aö
ráða fram úr því,“ sagði eg.
Eg mintist ekkert á símskeytið, sem eg
hafði stungið í vasa riiinn ög ætlaði eg mér
af sérstökum ástæöum að fá það þýtt, því að
hugsast gat, að eg yrði þá einhvers vísari.
Hvað skyldi lögreglan hafa sagt, hefði hún
vitað mn það, sem til liafði borið á rnínu
eigin heimili — vitað um hinn dularfulla gest
minn, sem nú var heima hjá mér og beið
mín þar með óþreyju?
Það var kvenmanns hönd, sem hafði raðaS
blótnunum á matboröið, og kvenmaöur hafði