Vísir - 15.05.1918, Blaðsíða 6

VÍSIE
að segja, að það hafði, að því er
ábyggilegar heimildir herma.skýrt
frá því i bréfi til borgarstjóra að
félagið væri samþykt því að
þessar verslanir mættu halda búð-
um opnum til kl. 10.
Þeir borgarstjóri og hr. Á. Ó.,
sem vera mun meðlimur í fél.
„Merkur", ættu því að geta sann-
fært sig um, að það sem um
þetta hefir verið sagt i Vísi er
rótt. '
Um tvískifting vinnutímans
skal það tekið fram, að þeim sem
þetta ritar er það fullkunnugt
um flestar tóbaks- og sælgætis-
verslanirnar, að þær hafa tví-
skiftan vinhutíma. En til frek-
ari tryggingar mætti auðveldlega
setja það skilyrði fyrir undan-
þágunni. Annars er sumt af þvi
sem Á. Ó. segir um þetta óskilj-
anlegt, t. d. tal hans um lág-
nættis- og sunnudaga-verslunina.
En ef til vill veit hann ekki, að
ein sælgætisverslunin, sem hefir
opna búð á sunnudögum, þarf
alis ekki að hlíta þessum lokun-
arákvæðum, vegna þess að hún
verslar með eigin framleiðslu.
Þá vill Á. Ó. ekki láta sér
skiljast það, að ekki só um nein
forréttindi að ræða fyrir tóbaks-
og sælgætisverslanirnar, þó þeim
yrði leyft að hafa búðir opnar
lengur en til kl. 7. En hann
gætir þess ekki, að lokunartim-
inn er ákveðinn eftír óslt þeirra
kaupmanna, sem versla með al-
gengar vörutegundir, með það
fyrir augum að verslun þeirra
bíði engan hnekki af því. En
öllum má vera augljóst, að sér-
verslanir þessar myndu bíða
Nokkrir duglegir
fiskimenn
geta fengið atvinnu nii þegar.
Helgi Zoega,
mikið tjón, ef kvöldverslunin
væri tekin af þeim, án þess þó
að hinar aðrar verslanir liðu
nokkuð við það, þó að lokunar-
tíma tóbaks- og sælgætisverslana
yrði ekki breytt. Við það yrði
engin breyting frá því sem áður
var.
Loks vitnar Á. Ó. í það, að
elsti tóbakssalinn telji tóbaks- og
selgætisverslununum óþarft að
hafa búðxr opnar lengur en til kl.
7, sem óyggjandi sönnun þess, að
svo sé. — En vill hann þá ekki
spyrja þennan tóbakssala, hvers
vegna hann hafi byrjað sína
sælgætis- og tóbaks-sórverslun
þannig, að ha.da búð sinni op-
inni fram undir miðnætti ? Miklu
síður hefði honum þó átt . að
vera það nauðsynlegt þá, með-
an hann var einn.
Ef Á. Ó. vildi nú athuga all-
ar ástæður, þá myndu líka ef
til vill augu hans opnast fyrir
þvi, að tóbaks-kaupmaður þessi,
sem hér er um að ræða, elsti
Prjónatnskur
og Yaðmálstnsknr
(hver tegund verður að vera sér)
keyptar bæsta verðl.
Vöruhnsið.
tóbakssalinn og væntanlega einn-
ig sá „stærsti", stendur öðru-
vísi að vígi en byrjendur. Hann
hefir mikla heildverslun með
smásölunni og hann mundi því
vel þola það, þó smásalan mink-
aði eitthvað. En ef til vill
gæfist honum líka síðar kostur
á því að vinna upp það tap,
þegar hinir tóbakssalarnir, fleiri
eða færri, sem ekki þyldu tapið,
væru fallnir úr sögunni.
Það má gera ráð fyrir þvl, að
hr. Á. Ó. beri svo mikið skyn á
verslun alment, að hannskilji
þetta,
Til
nýkomið stórt úrval af:
Drengja-cheviot
og
Sports-fötum
Drengja-frakkar
Telpukápur
Kiæði
Morgunkjálatau
Hvítt Lóreft
einbr. og tvíbr.
Dömurykfrakkar
Dörnu- og
Teipuregnkápur
Yatt-teppi 1250
Bámteppi 6.50
LlJarteppi 525
hjá
11
Anstnrstr. 7. Sími 623.
105
106
107
„Jú, vissulega," svaraSi eg.
„Eg er mjög ánæg'ður meS það,“ sagði
hann, kvaddi okkur enn einu sinni, opnaði
vagnhurðina, sté út úr vagninum og hvarf
okkur sjónum, en við lögðum nú á seinasta
áfangann, svo sem leið lá eftir Barham-mel-
unum, gegnum Lyddenþorp og Evell áleiðis
til Dóver.
„Hver er Janeskó kafteinn?" spurði eg, er
við höfðum setið þegjandi nokkra stund hvort
við annars hlið.
„Ja, hann hefir sannarlega birtst mér frá
nýrri hlið í kvöld,“ sagði hún. „Eg hafði alt
af talið hann óvin minn og andvígan mér og
það var hann lika, en nú hefir hann reynst
mér saman vinur einmitt þegar mér lá mest
á og eg hefði gengið beint í greipar þeim, sem
vilja mér alt tjón vinna, hefði hann ekki gert
mér aðvart. En getið1 þér séð á úrið yðar?
Skyldum við nú komast til Dóver í tæka tíð?“
„Ja, hver rækallinn!“ sagði eg þegar eg sá
að klukkuna vantaði tuttugu og átta mínútur
í ellefu. „Þetta gengur framúrskarandi fljótt:
Það eru fimtán mílur milli Canterbury og
Dóver, 0g við höfum þegar farið' sex milur
og verðum því komin ofan á hafnargarðinn
laust fyrira ellefu."
„Það skulum við vona,“ sagði hún og stundi
við. „Eg skal aldrei gleyma þeirri miklu hjálþ-
semi, sem þér hafið auð'sýnt mér, Veseý lækn-
William le Queux: LeynifélagiC.
ir, og vona að sá dagur komi, að eg geti
goldið yður í sömu mynt. Það er mjög fallega
gert af yður, að bjóðást til að fylgja mér alla
leið til Hamborgar, en eg er orðin alvön því
að fara ein minna ferða. En ef þér auk þess
viljið vinna mér alt í hag, eins og þér látið
í veðri vaka, þá verður það stórum affara-
sælla, að þér snúið aftur, berið vitni í málinu
og látið að svo komnu ekkert uppskátt um,
að við þekkjumst."
„Og þetta er það, sern þér viljið1 að eg
geri?“
„Já, þetta bið eg yður um — bið yður um
það vegna sjálfrar mín,“ sagði hún með öll-
um þeim innileik, sem hafði heillað mig og
töfrað þegar hún sat í hægindastólnum heima
hjá mér.
„Janeskó kafteinn talaði við yður 4 ein-
hverju tungumáli, sem eg kunni ekkert í,“
sagði eg. „Hvaða tungumál var það? Mér
virtist það líkjast itölsku að sumu leyti.“
„Nei, það var ungverska-"
„Og hann ér þá ungverskur, þýst eg við?“
Hún kvað svo vera.
„En þér — hverrar þjóðar eruð þér?“
„Ensk, þegar eg er á Englandi — frönsk
á Frakklandi —- og — hvað eg ætlaði mér að
segja — ungfrú Wilson, þegar eg er í Ham-
borg.“
„Þér viljið þá með Öðrum orðum ekkert
segja mér um það,“ sagði eg og þóttist illa
leikinn.
„Eg skal svara yður, ef þér skrifið’ mér,“
svaraði hún, „en þess bið eg yður, að gera
það með mestu varasemi. Ef það skyldi vitn-
ast, að nokkur kunningsskapur væri okkar á
milli, þá mundu óvinir mínir vissulega nota
sér það til þess að grafast eftir dvalarstað
minum. Þeir eru sannarlega ekki eins og fólk
er flest, heldur slægir sem höggormar og
brögðóttir rnjög og skuluð þér því vera var
um yður þangað til sá tími kemur, að við sjá-
umst aftur, og þá------“
„Og hvað þá?“ spurði eg, laut ofan að
henni og horfði í andlit henni, elskulegt og
yndisfagurt.
„Og þá hugsa eg, að alt fari eftir atvikum
okkar á milli rétt eins og nú.“
Við þetta féll talið niður og hnipraði eg
mig svo gramur og og óánægður út í vagn-
horninu alt til þess að höfnin og strætin í
Dóver blöstu við okkur uppljómuð og ljós-
um prýdd.
Eg fann sárt til þess, að hún var að hverfa
mér sjónum, og þó að við hefðum talað sant-
an þetta kvöld rétt eins og við værum gamlir
kunningjar, þá lá nú fyrir okkur að skilja
— fyrir henni að leita sér að einhverju
fylgsni og fyrir mér að snúa heirn aftur til