Vísir - 27.05.1918, Síða 3

yxsiR
Dani til þess að vera nú fastir
fyrir og sem óliðlegastir. Það
gera þau með því að sefrja fram
kröfurnar af okkar kálfu sem
allra óaðgengilegast fyrir Dani,
t. d. með því að slá annari eins
fjarstæðu fram eins og því, að
annað komi ekki til mála en
hreint konungssamband milli
landanna — uppsegj anlegt
með e i n s á r s f y r i r v a r a!
Og, að því að eins verði litið við
samningum, að menn þeir eða
maður, sem Danir kunna að
senda hingað, hafi fullkomið um-
boð til þess að semja um hreint
konungssamband. Annars á að
visa þeim heim aftur. — Til
hvers er þá að vera að tala um
samninga? Væri ekki miklu
hreinlegra að segja að samning-
ar komi ekki til mála, að hreinu
konungssambandi getum við
gengið — með eins árs uppsagn-
arfresti — og öðru okki?
Og hvað segir svo Jón Magn-
ússon, sá sem að eins á herslu-
muninn eftir? Það hefir verið
haft eftir honum, að hann viti,
að Danir gangi aldrei að kon-
ungssambandi! Er þá stjórnar-
ástandið þannig, að ráðherrarnir
allir þrír sóu í skollaleik við
þingið og sjálfa sig innbyrðis ?
Eins og í þingfrestunarmálinu!
Eða þá að þeir viti hvorki upp
né niður í neinu, fremur en
sykurmálinu og Tjörnes-reikn-
ingunum? Eðu er það ætlun
þeirra að svíkjast frá öllum lof-
orðum, þegar á á að herða, og
]>eir þykjast vera búnir að koma
svo ár sinni fyrir borð innan
þingsins, að meirihlutinn só orð-
inn stjórninni samsekur um öll
axarsköft og skakkaföll, sem
stjórnin hefir drýgt, og láta svo
skeika að sköpuðu um fánamálið,
eins og fyrirhugað var um stjórn-
arskrármálið 1915, eftir að Sig.
Eggerz sigldi því í strand.
Það þýðir ekkert að leiða nein-
um getum að því. En við bið-
um nú og sjáum hvað setur.
Fyrirætí&nir
Austur-Asíiifélagsins
Visir hefir sannfrétt það, að
Austur-Asíufélagið danska ætli
sér að hefja siglingar milli Dan-
merkur og Ameríku meó við-
komustöð hér á landi og þá
væntanlega hór í íteykjavík.
Ekkert hefir verið látið uppi
um aðrar fyrirætlanir félagsins
hór á landi, en ekki er ósenni-
legt að það reyni að koma hér
á fót einhverjum framleiðslu-
fyrirtækjum, til þess einmitt með-
fram að auka flutningamagnið
handa skipum sínum. Liggur
þá beinast við að ætla að þeir
snúi sér að fossunum.
Það er fullyrt, að H. N. Ander-
sen, forstjóri félagsins, muni
koma hingað með næstu skipa-
ferðum. Hann hafði ætlað að
koma með síðustu ferð Botniu, en
gat þá ekki komið því við. En
það dregst væntanlega ekki lengi
úr þessu. að hann komi, og fá
menn þá ef til vill að vita eitt-
hvað meira um þessar fyrirætl-
anir félagsins.
Frá Samverjannm.
Þegar Samverjinn hætti mat-
gjöfum í páskavikunni, tók hann
frá 500 kr. til að kaupa fyrir
mjólk handa fátækum sjúklingum
Hafa 33 sjúklingar notið þessara
mjólkurgjafa síðan, sumir stutt-
an tima, sumir altaf, eftir ástæð-
um.
En nú eru þessar 500 krónur
á förum, svo að mjólkupjafirnar
verða að hætta um næstu mán-
aðamót, ef Samverjanum berast
ekki nýjar gjafir.
Það er nóg atvinna um þessar
mundir, satt er það, en fátækir
sjúklingar njóta hennar ekki;
jafnvel þótt einhver vandamaður
sumra þeirra hafi atvinnu eru
þarfirnar svo margar, að erfitfc
verður að kaupa mjólk, sem
mörgum sjúkling er þó nauðsyn-
leg, ef vel á að vera.
Þess vegna leyfum vér oss
enn á ný að spyrja styrktar-
menn Samverjans hér í bcef
hvort þeir hafi ekki eitthvað
aflögu til þessara mjólkur-
giafa.
íteykjavík 25. maí 1918
í stjórnarnefnd Samverjans
Sigurbj. Á. Críslason. Páll Jónss.
Flosi Sigurðsson. Júl. Árnason.
Oss undirrituðum, sem gefið höf-
um fátækum sjúklingum meðmæli
til Samverjans, er fullkunnugt
um að mjólkurgjafir hans til
sjúklinga hafa komið þeim mjög
vel, og teljum því æskilegt að
Samverjinn gæti haldið gjöfun-
um áfram.
Reykjavík 25. maí 1918.
Matth. Einarsson. Ól. Þorsteinsson
Sæm. Bjarnhéðinsson.
Jón Hj. Sigurðss. Þ. J.Thoroddsen
Þ.Á.Björnsd. Sesselja Ólafsdóttir
Konráð R. Konráðsson.
Skoðið í gluggana hjá S. Kampmann.
138
á'öi aö kæra þetta ofbeldi fyrir lögreglunni.
Ætlaöi eg- sv'o aö reyna a'ö stökkva á útidyrn-
ar, en gamstundis var eg tekinn meö valdi
<og oonnn upp stigann.
Eg var hamslaus af bræöi. Eg æpti og
hlj óöaöi á hjálp í þeirri von, aö nágránn-
•arnir mundu heyra til min, og þegar eg kom
inn í svefnberbergiö, sem mér var ætlaö aö
Vera í um nóttina, þá tók eg þar þvottaskál
og einhenti henni á gluggahlerana, sem voru
lokaöir, til þess aö reyna aö vekja athygli
manna fyrir utan. Því næst tók eg stól einn
og ætlaöi aöi ráöast á ofbeldismennina, en
þeir voru fljótari til, og fyr en mig varöi
lá eg flatur á gólfinu undir þeim og gat hvorki
hrevft legg né lið.
Eg sá nú, aö öll mótspýrna var árangurs-
íaus og reyndi nú aö sefa mennina og tókst
þaö svo aö þeir sleptu mér. Lagöist eg síö-
an á rúmiö í öllum fötum, og undir morgun
sofnaöi eg.
Þegar eg vaknaöi, var mér fært kaffi og
skömmu síðar kom Janeskó inn meö sköll-
ótta manninum, sem kastaöi vingjarnlega
kveöju á mig.
„Það er leiguvagn héna fyrir utan, og ef
þér viljiö, þá getum viö nú ekiö heim til
yöar og talaö viö þjóninn,“ sagöi hann.
„Já, auövitaö/1 sagöi eg glaöur í bragði og
þvoöi mér í framan í skyndi.
William le Queux: Leynifélagið.
139
Viö fórum svo allir út og með okkur menn-
irnir tveir, sem setið böfðu yfir mér alla nótt-
ina, settumst upp í leiguvagninn og ókum aj
stað.
„Phelps veröur ekki lengi að koma vitinu
fyrir þá,“ sagði eg við sjálfan mig, þegar viö
fórum niður Bayswater-götuna. „En viljiö
þér, herra minn,“ sagði eg viö gamla mann-
inn sköllótta, „segja mér hvað á bak við
þetta liggur?“
„Eg segja yður þaö alt seinna “ sagöi hann.
„Eg þarf fyrst að fá fulla vissu um þaö,
hvort þér hafið á réttu aö standa.“
Þegar við komum að húsi rnínu viö Ar-
gyllgötuna, fórum viö úr vagninum og eg
gekk upp tröppurnar og hringdi dyrabjöll-
unni. Eg heyrði fótatak inni i anddyrinu og
samstundis voru dyrnar opnaöar og birtist í
þeim hár maður, dökkur á brún og brá, svart-
klæddur og skegglaus. Hann horfði á mig
eins og hann biöi þess að eg léti uppi erindi
mitt.
Eg hafði aldrei séð hann áöur.
„Hvar er Phelps?“ sþurði eg undrandi.
„Eg kannast ekkert viö þaö nafn,“ var
svarið.
„Hvaða erindi eigiö þér í hús mitt?“ spuröi
eg-
„Fyrirgeíiö þér, en þetta er ekki yðar hús.
Húsbóndi minn er Vesey læknir. Hann fór aö
140
heúnan fyrir hálfri stund.“
„Hvaö þá?“ hrópaði eg; eruð þér brjálað-
ur maður?“
„Heyrið þér,“ sagöi nú gamli maöurinn,
„hafið þér veriö lengi í þjóuustu Vesey
læknis ?“
„í fimm ár, herra minn.“
„Kannist þér viö aö þessi maður sé Vesey
læknir ?“
„Eg hefi aldrei séð hann fyr. Læknirinn
er nýfarinn aö heiman.“
Eg kom engu oröi upp og stóö þarna eins
og likneski, svo höggdofa var eg.
XIII. KAPÍTULI.
Slæmar horfur.
Þessu niótmælti eg harölega, en þjónninrr
þessi, fínn og uppstrokinn, leit út eins og ráð-
vendnin sjálf. Hann lét sig hvergi, en neit-
aöi því ofurrólega, aö hann þekti nokkuð tií
mín.
Þetta gekk alveg fram af mér — og hvaö
var þá orðið um Phelps? Litaðist eg urn i
forstofunni og gerði mig líklegan til að ganga
inn, en báöir mennimir vörnuðu mér'þess
undir eins.
Þá ætlaði eg að fá vagnstjórann í liö meiS