Vísir - 18.06.1918, Blaðsíða 3

fci§JE
væntir þess af hverjum manni,
að hann geri skyldu sína“. Eins
kvað hann mínninguna um störf
Jóns Sigurðssonar og ættjarást
hrópa nú tii hvers einasta íslend-
ings: „ísland væntir þess að
allir synir þess og dætur geri
nú skyldu sína“. Þá gætumvér
örugg litið til komandi tima og
haft örugga von um, að geta
lagt sigursveig á leiði Jóns Sig-
urðssonar á þessum degi að ári
sem frjálsir menn í fullvalda ríki,
frjálsir menn, sem staðist hefðu
©ldraunir heimsstyrjaldarinnar
með ósórplægni þreki og þol-
gæði“.
Að ræðuDni lokinni gekk for-
seti sameinaðs þings, Jóhannes
Jóhannesson bæjarfógeti, inn í
kirkjugarðinn og lagði blómsveig
á leiði Jóns Sigurðssoar en lúðra-
sveitin lék „Ó guð vors lands“.
Siðan var förinni haldið áfrám
suður á íþróttavöll og hófust þar
brátt ræðuhöld á ný. Sigurjón
Pótursson kaupmaður bauð menn
velkomna á völlinn og „setti“
hátíðina. Þá tók til máls, Guð-
mundur Finnbogason prófessor
og mælti fyrir minni íþrótta-
manna. Benedikt Sveinsson al-
þingismaður kvatti menn til að
halda fast saman um sjálfstæð-
iskröfurnar en Sigurður Guðm-
mundsson mælti fyrir minni ís-
lands.
Hófust síðan fimleikar og því
næst glimur og fór hvorttveggja
afbragðs vel úr hendi.
Síðan kann Yísir söguna ekki
lengri og þakkar jþróttamönnum
fyrir daginn.
Hf. Eimskipafélag Islands.
Aðalfundur Hlutafélagsins Einiskipafélags íslauds verður hald-
inn i Iðnaðarmannahúsinu lau'gardaginn 22. júní 1918, og hefst kl.
12 á hádegi.
ID£tg:s]s.rá:
1. Stjórn félagsins skýrir frá hag þess og framkvæmdum á liðnu starfsári og frá starfs-
tilhöguninni á yfirstandandi ári og ástæðum fyrir henni og leggur fram til úrskurðar
endurskoðaða rekstursreikninga til 31. desember 1917 og efnahagsreikning með athuga-
semdum endurskoðenda, svörum stjórnarinnar og tillögum til úrskurðar frá endurskoð-
endum.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um skiftingu ársarðsins.
3. Tillögur um lagabreytingar.
4. Kosning 4 manna í stjórn félagsins í stað þeirra, sem úr ganga samkv. félagslögunum.
5. Kosinn endurskoðandi í stað þess er frá fer, og einn varaendurskoðandi.
6. Umræður og atkvæðagreiðsla um önnum mál, sem upp kunna að verða borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, sem hafa aðgöngumiða. Aðgöngomiðar að faudin-
om verða afhentir hlnthöfnm og umboðsmönnum hlnthafa i Bárnhúsinn niðri, dagana 18.,
19. og 20. þ. m. kl. 1—5 siðdegis. Rétt til að sækja fundi félagsins hafa þeir éinir,
sem staðið hafa sem hluthafar á félagsskránni 10 daga næstu áður en fundurinn er
haldinn (sbr. io. gr. félagslaganna). Menn eru vinsamlega beðnir að biðja nm að-
göngnmiða fyrstu dagana sem afhendingin fer fram.
Reykjavík, 15. júní 1918.
Fólagsstjörnin.
195
■sínu. „Þetta er undarlegt æfintýri — finst
yður það ekki? Veslings Xenía systir mín
befir gengið í gildruna og þa'ðan verðum við
einhvern veginn að ná henni, svo að lítið beri
á. Keisara-ættin er þegar orðin fyrir nógum
óþægindum út af þessu, eins og eg býst við
að þér munuð vita, en það er bót i máli, að
hún á sér tryggan og trýilyndan vin, þar sem
þér eruð.“
„Eg er reiðubúinn, herra prins, að láta
bverja j)á hjálp i té, sem mér er mögulegt/'
sagði eg. „En sannast að segja, þá botna eg
ekki lifandi vitund í þessu.“
„Sama er um okkur að segja — við erum
litlu nær en þér eruð,“ sagði hann um leið
og við fórum hjá gömlu helgiskrini, er var
reist á statirum. Brann þar rautt ljós nætur
og daga frammi fyrir gömlu Maríu-líkneski,
er málaö var blátt og hvítt. Var það venja
fiskimanna að skreyta það nýtíndum blóm-
um á viku hverri.
„Hvaða höll var það, sem við fórum úr
áðán?“ spurði eg.
„Hún er eign Alberts erkihertoga, frænda
míns, en hann kemur þangað aldrei að heita
nrá. Hann dvelur lengstmn í Madríd,“ svaraði
prinsinri.
Eg reyndi einnig að komast fyrir jtað hjá
honum, hver ungi maðurinn hefði verið, sem
týnt hafði lífi sínu i Argyllgötu, en annaö-
’William le Queux: Leynifclagið.
196
hvort var honum alls ókunnugt um það eða
þá að hann vildi ekki segja mér það.
„Viö erum öll bundin þagnarlieiti, læknir
minn,“ sagði hann, „og þess vegna fæst: eng-
inn til aö segja yður neitt. Eg get ekki gengib
á heit mitt og þykir það leitt, því að þér ætt-
uð það skilið öllum öðrum fremur, eða vera
gerður a trúnaðarmanni okkar.“
Innan skamms nálguðuinst við lágar og
grasklæddar víggirðingar, fórum langt og
mjótt siki á enda og stigum ])á báðir á land
við Mestre, sem var lítið þorp og nauöa ó-
ásjálegt.
Gegnt lendingarstaðnum sáum viö hvar
vagnbyrgi stóö. Gengum við þar inn og beið
okkar j>ar stór og öflugur vélarvagn, grár
aö lit og aö öllu vel út búinn, en hjá lionum
stóö ungur og hvatlegur vagnstjóri í þykkum
yfirfrakka.
Byrgiseigandinn lieilsaði okkur kurteislega
og spurði livort við hefðum pantað vagninn
í sítua.
„Já,“ svaraði prins.inn, „og eg vona, að jrað
sé sæmilegur vagn, því að eg ætla að stýra
honum sjálfur og verö í burtu viku eöa hálfs
. mánaðar tíma ef svo vill verkast.“ Tók bann
])vi næst allmikið fé úr pyngju sinni og galt
manninum og fékk kvittun fyrir.
„Hana ])á!“ sagöi hann á ensku, er hann
hafði linept að sér ferðafrakkanum, sett upp
197
ökuhanskana og tekið sér sæti við stýrishjól-
ið. „Verið þér nú sælir, læknir minn, og eg
vona að við sjáumst bráðum aftur. Eg verð
líklega kominn'til Mílanó í fyrra málið og
þaðan fer eg — ja, það má annars hamingjau
vita hvert eg lendi,“ sagöi hann hlæjandi.
Elann tók vingjarnlega í hönd mér að skiln-
aði og þaut út í myrkrið yfir á Padúaveginn,
en vagnljósin hurfu þegar sjónum.
Eg leit á úriö og sá, að klukkan var faria
aö ganga tiu. í þorpinu var alt kyrt og hljótt
þetta kalda og dimma vetrarkvöld, en síðan
var mér visað á lítið og óhreinlegt veitinga-
hús, sem mér var sagt aö væri „ítalíustjarn-
an.“ Voru þar fyrir allmargir sveitamenn og
þorpsbúar, er reyktu i ákafa daunilla vindla
og töluöu saman á Feneyjamállýsku.
Þeir gláptu allir á mig eins og tröll á heið-
ríkju, en eg tók mér sæti, bað um kaffibolla
kveikti méf í vindlingi, tók gamalt fréttablað
upp úr vasa mínum og lést fara aö lesa það
og beið síöan þolinmóðlega.
Vissulega hafði þetta kvöld veriö viðburða-r
rikt.
Mig hafði að vísu einhvern veginn grunað
það, að Xenia væri af góðu bergi brotin, en
aldrei hafði mér komið til hugar, að hún
væri komtngborin eða þá hitt, aö Janeskó
kapteinn, kátur og kompánlegur, væri í raun
og veru Lúðvík prins frá Austurríki, en nafns