Vísir - 23.06.1918, Blaðsíða 3

MSlK _______________________________________
Opinbert uppboð
verður haldið i barnaskólaportinu mánudaginn 24. júní kl. 3 e. L
Yerður þar selt um 60 tunnur af útsæðiskartöflum.
Söluskilmálar verða birtir á staðnum.
Bæjarfógetinn í Keykjavik, 21. júní 1918.
Jóh. Jöhannesson.
Nokkra göða háseta
helst vana sildarveiði, vantar til ísafjarðar. Einnig 2 göða
matsveina. Þurfa að fara héðan seint í þessari viku. Uppl. gefur
Ouðl. Hiörleiísson, Bræðraborgarstig 4, heima 6—8 síðá^
Staða.
Yanur nótabassi getur fengið atvinnu á góðum vélbáfc..
Tilboð með tiltekinni launakröfu merkt „Bassi“ leggist á afgreiðslu
þessa blaðs strax.
Nú vit fara heim til
Föroya við „Bolniu“ vilja
vit á egnu vegna og fyri
teir sendimennirnar, ið heim
ern farnir, frambera eina
hjartaliga tökk til íslend-
ingar fyri ta vœlvild, ið
er sýnd okkum.
p.t. Reykjavik, 22. Juni 1918.
Rasmus Niclasen,
lögtingsmaður.
Ponl Niclasen,
lögtingsmaður.
var tillaga frá umboösmönnum
þeirra um að skora á stjórnina a<S
kjósa mann úr þeirra flokki í sæti
þa’ð sem autt verður í stjórninni.
önnur mál.
Var ])á tekin íyrir tillaga stjórn-
arinnar um aukning skipastólsins
og hún samþykt í e. hlj.
Þá lagði stjórnin fram fyrir
fundinn frumvarp til reglugerbar
fyrir „Eftirlaunasjóö hf. Eim-
skipaíélags lslands“ og gerði vara-
forma'öur grein fyrir efni hennar.
«g var þaÖ lengra mál en svo, aö
þaö veröi hér rakiö. Atkvæöa-
.greiðslu um frumvarpið var frest
•aö til væntanlegs aukafundar.
Endurskoðandi var endurkos-
inn Ó. Gr. Eyjólfsson með lófa-
taki og varaendurskoðandi (fuðm.
Böðvarsson.
Um hlutakaupin í Vesturheimi
urðu umræðu nokkrar, út af
isímskeyti, sem fél.stjórninni hafði
borist um það mál. Eftir tals-
vert þref um málið komtt fram
um það tvær tillögur. Var önn-
ur frá Sig. Eggerz, ráðherra, á
þá leið, að fundurinn teldi áfram-
haldandi samvinnu við Vestur-
íslendinga æskilega, en hin frá
P. A. Ólafssyni á þá leið, að
fundurinn teldi æskilegt, að all-
ir hlutir í félaginu yrðu eign
búsettra manna hér landi og
skoraði fundurinn því á stjórn-
ina að greiða fyrir sölu hluta,
sem Vestur-ísl. kynnu að vilja
selja og láta bjóða þá út hér.
Voru tillögur þessar báðar born-
ar undir atkvæði og sú fyrri
samþykt með 9783 atkv. gegn
7761 og sú síðari var sömul.
samþykt og það með 11666 atkv.
gegn 6076.
Launauppbætur.
Loks var samþykt tillaga frá
B. H. Bjarnason um að greiða
útgerðarstjóra fél. 5000 króna
launauppbót fyrir árið 1917 og
stjórnendum félagsins 4600 kr.
samtals auk lögákveðinna launa,
en stjórnin skýrði frá þvi, að
hún hefði ákveðið að greiða út-
gerðarstjóra 6000 kr. dýrtíðar-
uppbót fyrir árið 1918 og 1000
kr. fyrir hvert landssjóðsskip sem
fél. sæi um útgerð á.
Erlesd myst.
Kh. •% Bank. Pósth
Sterl.pd. 16,30 15,50 15,70
Frc. 57 75 59,00 60,00
Doll. 3 24 3,35 3,60
Afmælisgjöf.
Frá því er sagt i ensku blaði,
að skipstjóri einn enskur hafi
nýlega komist í kast við þýsk-
an neðansjávarbát. í dögun varð
skipstjóri kafbátsins fyrst var og
gerði skyttum sínum þegar að-
vart, því að skipið var vopnað.
Neðansjávarbáturinn hóí þegar
skothríð á skipið og skaut fimm
skotum. Tvö fyrstu skotin flugu
framarlega yfir skipið, það þriðja
fór hvergi nálægt, það fjórða
fór rétt ofan við reykháfinn og
það fimta rétt fyrir ofan eina
byssuna.
Bretinn beið heldur ekki boð-
anna, en skaut í einni lotu
þremur skotum á kafbátinn. Tvö
fyrstu skotin hittu skygnisturn-
inn en þriðja kúlan sprakk rétt
við bóg kafbátsins áður en hann
gat stungið sér,
Eftir viðureignina sásfc ekki
meira til kafbátsins. En þetta
gerðist á afmælisdegi skipstjór-
ans á breska skipinu og varð
hann þá 74 ára.
En hver var afmælisgjöfin?
2Ip
„Hvers vegná fóruö þér á fund þeirra í
g'ærdag, þar sem þeir eru óvinir yöar? Var
þaö ekki aö tefla lífi yöar í tvísýnu?“
spuröi eg.
„Nei,“ svaraöi. hún. „Þaö var til þess aö
ráðgast viö þá, eða sjálfri mér til nokkurs
konar tryggingar."
„Og hepnaðist yður ])að?“
„Hepnaðist ínér ]Jaö! Iialdiö þér kann ske
aö annars eins maður og Chiquard láti kven-
mannstár á sig fá? Nei-Nei, Vesey læknir.
Þann mann þekkið þér ])á illa.“
„Eg þekki hann nógu vel til þess, að eg
finn hjá mér sterka hvöt til þess að skrifa
Millman lögreglustjóra i Lundúnum og skyra
honum frá, hvers eg hefi oröið vísari.“
„Og steypa mér þannig í vísa glötunina!“
hrópaði hún. „Nei-nei! Slíkt megið þér ekki
lata yður detta i hug og aldrei minnast einu
orði á þetta við nokkurn lifandi mann. Skiljiö
þér þaö?“
„Það skal vera eins og þér viljið," sagöi eg
tregðulega og datt svo þetta tal niður.-
Eg var sí og æ aö hugsa um þessa óskiljan-
legu atburði í Argyllgötu, en jafnframt pvi
hafði ])essi undurfagra kona viöl hlið mér
fengið fullkomiö vald yfir tilfinningum min-
mn.
Eg var svo gagntekinn af eldheitri ástam
3>rá, að mig sárlangaði til þess að grípa hina
WiHiam le Queux: LeynifélagiB. ; ,
211
mjúku hönd hennar, horfa í þessi djupu
dásamlegu augu og játa henni ást mína. En
til þess brast mig hug og áræöi, þvi að millum
okkar. lá gjörsamlega óstaðfestanlegt djúp.
En þessi kalda og dimma kvöldstund á þess-
um óendafítega þjöðýegi, senr teygir sig þráö-
beinn og bugðulaus yfir hundrað rastir eða
meira, mun mér aldrei úr minrii líö'a.
Landsbúarnir, meö lina flókahatta á höföi
sér og sveipaðir síðum síoppum með skinn-
krögum, hrökluðust úr leið fyrir okkur og
gutu til okka hornauga, þar sem við’ geyst-
umst fram og létum eftir okkur ])ykka ryk-
rák, en við hættum aö veita þeim eftirtekt,
þar sem viö þutum á flugferð fram hjá þorp-
nm og bæjum, alt þar til að við að lokum
komum til Parma, sem er bæöi ljót og leiðin-
leg stóriðnaðarborg.
Héi áðum við stundarkorn i litlu og lirör-
legu veitingahúsi, fengum okkur heitan kaffi-
sopa, tókum þvi næsf með okkur nokkrar
brauðssneiöar og héldum svo látlaust áfranj
ferðinni td noi öurs út í kuldann og náttmyrkr-
ið. Viö forum um San Dómingó eftir vegin-
um, sem liggur til baðstaðarins Salsomaggiórq
áleiðis til Píacenza og stóð þar yfir hátíö mikil
þó kalt væri i veðrinu, beygðum við þáskyndi-
Jega til vinstri handar og komum nú á mjóan
og hlykkjóttan fjallveg með gljúfrum og gilj-
unr. Var þetta hið torfæra Appenínahálendi,
2X2
sem liggur milli Langbarðalandssléttunar og
Miðjarðarhafsins.
„Hér er heldur eyöilegt um aö lítast,“ sagöí
eg við lagskonu mína þar sem viö fórum nú
með hálfri ferð upp vegarsneiðinga, sem lágu
eftir brattri og gróðUrlausri fjallslilíð.
„Já, og hér er þingmannaleið eöa meira á.
milli bæja,“ svaraði hún. „Þaö má heita, að
hér sé engin mannabygð alla leið til Genúa.“
„Eg býst við, að viö séum þá á leið til
Genúa?“
„Nei-ó-nei! Eklci er rni ferðinni þangað lieit-
ið,“ sagöi hún hlæjandi, en frekari skýringar
fékst hún ekki til aö gefa.
Leið okkar lá nú um ægileg skörð og
skuggaleg gil, en í birtu vagnljósanna brá
fyrir geigvænlegum gljúfrum, og svoua
skrönglaðist vagninn upp og ofan eftir þess-
um vegarslitrum þangað til eg sá í ljós í morg-
um gluggum fram undan okkur. Nálguðumst
við þau smátt og smátt eftir ótal sneiðingum
og krókaleiðum, þar til viö að síðustu komum
inn í hallargarð einn stóran og mikinn — en
þetta var fjallvigi eitt frá miðöldunum.— og
kom þar til okkar þjónn i einkennisbúningi og
liorfði á okkur forvitnisaugum.
Hann kannaðist þegar við prinsessuna, er
hún liafði ávarpað hann á ítölsku.
„Já, yðar hátign. Hans hágöfgi er heima og
nú skal eg segja honum til,“ svaraði maðurinn