Vísir - 26.06.1918, Blaðsíða 3

V i S l R
Mb. Ulfur
fer aimað kvöld
til Breiöaíjaröar
kemur við á Sandi, Ólafsvík, Stykkishólmi, Salthólmavík og
Króksfirði
Sagt sé til flutnings
fyrir kl. 12 k morgon.
Farþegar taki farseðla fyrir kl. 4 á morgun
Menn snúi sér til
Ó.G. Byjóitsson & Co.
Nýr LAX
fæst nú og framvegis
í Matarversiun Tómasar Jönssonar
Laugaveg 2.
Happdrætti Landsspítaiasjóðsins.
Dregið var í gær (þriðjudag 2B. júní) hjá bæjarfógetanum í
Keykjavík og komu upp þessi númer:
1200 Peningar, 100 krónur.
1147 Kaffistell.
1811 Veggmynd.
Þeir sem hafa ofannefnda miða í höndum, geta vitjað happ-
dráttanna til
Ingibjargar Johnson, Lækjargötu 4.
Nú þegar vaatar mig matreiðslukonu
frá þessum tíma til ágústmánaðarloka.
2 stúlkur geta og fengið atvinnu til jaínlangs tíma.
Semjið við
Hailddr Jdnsson, Lágafelli
frá kl. 7—9 e. m. og hittist á Laugaveg 70.
lúnaðarfélag ieltirninga
úthlutar útsæðisverðlaunum til felagsmanna samkvæmt skriflegum
skýrslum þeirra laugardaginn 29. þ. m. i þinghúsinu.
Stjórnin.
Nokkrir hásetar
geta nú þegar fengið pláss á kútter „Seagull“
Guðbjartur Óiaisson
Hittist hjá H. P. Duus.
Matsvein vantar
á mb. Úlfur
Menn onúl sér til
0. G. Eyjólfssonar & Co.
219
„DálitiiS," sagöi hún og hló glaölega. „En
nú líöur mér miklu betur, því aö nú erum viö
loks örugg' bæöi. Þetta fylgsni okkar munu
óvinir okkar aldrei flnna.“
„Og- heldur ekki fylgsni Lúövíks prins,
vona eg.“
Hún var óumræöilega yndisleg, meö litla
loöhúfu á höföi i fallegri safalaskinnskápu og
meö tilsvarandi loökraga úr hermelinskinni
vafinn um hálsinn. Þessi skinnklæönaöur hlýt-
ur aö hafa kostaö ógrynni fjár; hún kann aö
hafa átt föt geymd í kastalanum, frá því hún
var þar síöast, því hún virtist ekki vera vön
aö vera lengi um kyrt í hverjum staö. Þaö
kom gletnissvipur i augun og yndislegt bros
á andlitiöif þegar eg horföi framan í hana. Eg
horfði alvarlegur i augu hennar, en hún leit
þá til jaröar, eins og hún væri hrædd um aö
eg gæti lesið hugsanir hennar.
Viö stóöutn þarna þegjandi stundarkorn og
eg hélt niðiri í mér andanum.
Eg varö aö tala, en hvaö átti eg aö segja.
Fegurö hennar og yndisþokki, látleysi hennar
og frjálsræöi í framgöngu gagntóku mig svo,
aö eg stóö eins og i fjötrum frammi fyrir
henni. Eg. var þegar af æskuskeiöi ög ekki
vanur því aö veröa uppnæmur fyrir öllu. Eg
haföj löngum heut gaman a'ö öllu ástabralli
og fullvissaö mig og aöra um, aö eg ætlaöi
aö eyöa aldri minum sem piparsveinn. En
‘William Ie Queux: LeynifélagiC.
220
eg varö nú að játa fyrir sjálfum mér, aö þessi
litla guödómlega vera, liafði þegar hertekiö
mig meö líkama og sál.
„Prinsessa, eg — eg þarí aö tala viö yöur
trúnaöarmál," stamaöi eg loks út úr mér,- „Eg
verð aö tala viö yöur hreinskilnislega og blát.:
áfram.“
„Geriö þér þaö ekki æfinlega, dr. Vesey?“
spuröi hún og augu hennar opnuöust meira en
áöur af undrun yfir þessari kynlegu játningu
minni.
„Eg hefi reynt að gera ])aö,“ sagöi eg og
liorföi alvarlega í augu hennar. „En eg er
hræddnr um aö eg veröi aö bregðast yður.“
„Hvernig?“
„Því loforöi aö vera vinur yöar.“
„Bregöast mér — hvers vegna?“ spuröi hún
engu nær. „Hvaö hefi eg þá gert fyrir mér,
ef þér ætlið aö yfirgefa mig?“
Hún.hafði fölnaö í andliti og varir hennar
titruöu af geðshræringu.
,.Þér hafði ekkert gert fyrir yöur,“ sagöi eg.
„Eg á alla sök á ])essu. Og eg biö yöur inni-
lega fyrirgefningar."
„í sánnleika sagt, þá skil ég yinir ekki.
Hvers vegna biöjiö þér mig fyrirgefningar ?“
spuröi hún lágt og alvarlega. „Þaö er eg
sem ætti að biöja yöur fyrirgefningar á öllum
óþægindum þeim og erfiðleikum, sem eg hefi
valdiö vðuf.“
221
Eg ])agöi um hríö. Hún horföi fast á míg,
meö þessu stööuga augnaráöi, sem lýsti því
betur en nokkur orö, aö henni var full alvara.
„Það heföi veriö rniklu betra, prinsessa, að
viö hef'öum aldrei sést. Af vináttu okkar getur
ekkert sprottiö annaö en ógæfa. I:.f eg hefði
vitað liver þér voruö, hefði eg ekki leitaö yö-
ur aftur uppi.“
Hún lag'öi höndina ósjálfrátt á handlegginn
á mér. Eg fann að hún titraði og það var
sorgarsvipur á andliti hennar þegar hún sagöi:
„Nei, dr. Vesey, segið þér það ekki. Takið
þér ])esi orö yðar aftur, því að þér meiniö það
ekki.“
„Jú,“ sagði eg. „Eg verð að kveðja yður Í
dag og viö megum' aldrei sjást aftur.“
„Hvers vegna?“ spurði hún blítt og liélt
hendinni enn á handlegg mér. „Hvers vegna
ættuð þér að yfirgefa mig? Er eg þá svo
óþolandi og hræðileg?“
„Þér vitið það, prinsessa/' sagiö eg í ásök-
unarróm. „Þér eruð kona, og eölisávísun yðar
hlýtur að hafa opnaö augu yðar fyrir sann-
leikanum og gert yður skiljanlegan þann harni
sem nýstir hjarta mitt.“
Hún vafð náföl og hélt niöri í sér andan-
um, en horfði enn í augu mér.
„Dr. Vesey!“ stundi hún, og skildi nú fyrst
viö hvað eg átti „Dr. Vesey, þér — þér —"■