Vísir - 18.07.1918, Qupperneq 3

K1 & 13

E,s. BOBG
fer kéðan nm helgina íil Seyðisíjarð-
ar og Leith.
fi.f. limskipafelag islands.
Timbur
Með skormortunni „N A.T ADEN“ hefi eg fengið
allskonar sænskan við,
unninn og ónnninn
t. d. allskonar trjáviö, plankLa
og boröviö o. fl. o. fl.
Nic. Bjarnason.
sjórinn í landsyfirréttinum sér-,
stakiega 500 kr. dýrtíðaruppbót.
Auk þeirra, sem áður hafa
notið dýrtíðaruppbótai’, skal einn-
ig veita hana þeim tveinxur að-
almönnum, sem vinna að samn-
ingu íslensku orðabókarinnar.
Silfurbrúðkaup
héldu 2. júní síðastl. Árni Á.
í*orkelsson, hreppstjóri og bóndi
á Q-eitaskarði í Langadal, og
kona hans, frú Hildur Sveins-
dóttir.
Var því ennþá einusinni mann-
fagnaður mikill í hinu stóra
steinhúsi á því gamla stórbýli,
Skarði.
Var veislufólk nær hundraði
úr nærsveitunum og sumt lengra
að.
Nokkrir Skagíirðingar heiðr-
uðu silfurbrúðhjónin með því að
senda í brúðkaupið hinn góð-
kunna söngflokk, „Bændakórinn“
svonefnda, undir stjórn Péturs
Sigurðssonar frá G-eirmundar-
stöðum í Skagafirði og jók hinn
góði söngur þeirra mikið á veislu-
gleðina. Var það mjög vel við-
eigandi, að söngflokkur, ein-
göngu skipaður bændum, skyldi
syngja í veislu þessari, því þau
gestrisnu og Mbýlaprúðu silfur-
brúðhjón hafa, með fyrirmynd-
arbúskap sínum og allri starf-
semi sinni, eigi "að eins verið
sómi sveitar sinnar, heldur og
bændastéttarinnar í heild sinni.
Margar ræðui- voru fluttar
silfurbrúðhjónunum og þeim
þakkað fyrir hið góða og dáð-
ríka starf þeirra í þágu sveitar
og sýslu, þau siðustu 25 ár.
Kveðjur og heillaskeyti bár-
ust þeim víðsvegar af landinu.
Fór veislan fram með hinni
mestu rausn og prýði, sem vænta
mátti, og skemtu menn sér á-
gætlega vel i skínandi sólskini
og sumardýrð hins fagra Langa-
dals. H. H.
(íel.T.
af mörgum tegundum nýkomnar, einnig gramófón-ijaörir.
t»ór. B. Þorl&Usson
Banbastræti 11.
fer til Borgarness og Akraness
föstudaginn 19. þ. m. kl. 9 árd.
Nic. Bjarnason.
DugL kaupamaður
og kaupakona óskast hér í nágrennið.
Upplýsingar í
Ölgerðinni Egill Skallagrímsson.
267
i skyndi, cina nóttina til Parisar, en skildi
Donat, yfirumsjónannann léynlögreglunnar í
Vín, eftir mér til aðstoöar.
Iíann var lítill vexti, um fimtugt aö aldri
rneö snöggklipt grátt skegg og viðkunnanleg-
wr félagi. Hann var ungverskur aö uppruna,
en sannur heimsborgari, enda var starfi hans
svo variö, að hann varö alt af aö vera á
ferðalögnm og dvaldi aldrei langvistum i’
föðurlandi sínu. Hann talaöi ensku, rússnesku
«g ítölsku eins og móðurmál sitt. Hann var
alt af á varðbergi og dag eftir dag gengum
við um göturnar í Genúa og leituðutn í veit-
ingahúsum á kvöldin í þeirri von, að fintla
aftur dökkhærðu gyðingastúlkuna, sem hafði
verið á gægjum eftir mér.
Un svo leið heil vikan, að við fundum hana
ekki og urðttm einskis vísari um ferðir hennar.
Donat stóð i sífeldum skeytaskriftum við
leynilögregluna í Vín og yfirmann sinn, sem
fór fyrst til Parísar og þaðan eftir eins dags
dvöl til Brússel og svo til Köln. Svo var þaö
loks einn morgun að lögregluforinginn sagði
mér, aö hann hefði fengið skeyti um, að eg
skyldi halda heimleiðis til Lundúna, því það
væri þýðingarlaust að við héldutn lengur
kyrru fyrir í Genúa, og sjálfur sagðist Donat
eiga að fara til Berlínar.
„Það á þá að hæfia leitinni," sagði eg,hrygg-
itr í bragði.
W.tHfam le Quetix: Leynifélagftf.
268
„Hver veit? Ef til vill hefir lögreglustjór-
inn koniist að einhverju, — ef til vill veit hann
hvar hún er. Skeyti hans var sent kl. 11 t
gærkveldi frá einkastöö kanslarans í höll haps
í Schönbrunn."
(iHann hefir þá verið í álteyrn hjá hans
hátign.“
„Sennilega. Hatin fær vanalega áheyrn einu
sinni í viku,“ svaraði leynilögreglumaðurinn.
Eg sendi Mordacq þegar skeyti til lögreglu-
stöðvarinnar í Vín, og fékk svar fimm stund-
um síðar. Það var ritað með leyniskrift, en
Donat las úr því fyrir mig, og var það á þessa
leið:
„Það er ekki til neins að bíða lengur; fariö
þér heim. Get ekkert sagt enn þá. Ef þér verö-
iö einhvers'vísari, þá símið það strax til X.R.
428. Vtn.“
í örvæntingu kvaddi eg svo Donat tvenii
stundum síðar á járnbrautarpallinum, og tveim
dögum síðar ók eg í leiguvagni frá Charing
Cross járnbrautarstöðinni heim i Argyllgötu.
Filippus og kona hans tóku mér tveim hönd-
um, og þegar eg um kvöldið sat við eldstóna
heima hjá mér, reikaöi hugurinn aftur í tínr-
ann, til hins viðburðaríka kvölds, er hinn
leyndardómsfulli gestur barði að dyrum hjá
mér.
Margt undarlegt hafði á dagana drifið síð-
an þann eftirminnilega 10. desember.
269
Eg, sem hafði verið svarinn piparsveiun, var
nú eins ástfanginn og unglingur um tvítugt
og nú vissi eg ekkert hvar hún var, sem eg
elskaði. Hún hafði yfirgefið mig án þess aö
segja mér það með einu orði.
Frá upphafi hafði eg vitað, að ást min var
vonlaus, að hún, prinsessan konungborna; gat
aldrei orðið konan mín, alþýðumannsins sem
enginn þekti. E11 hvernig sem eg reyndi, gat
eg ekki losað mig úr þeim herfjötrum, sem
fegurð hennar og yndisleiki hafði lagt á mig.
Eg var algerlega á hennar valdi með sál og
hkama — og hún vissi það. » f
Var það ekki einmitt þess vegna, sem hún
hafði ekkert viljað segja mér? Eða hvers
vegna hafði hún ekki látið niig vita það með
einu orði, hvert hún ætlaði, svo að eg hefðí
nú getað verið við hlið hennar, hvað sem
fyrir kynni að koma, meðan þessar ógnir
vofðu yfir henni?
Var hún nú þegar gengin í greipar hinun*
miskunnarlausu fjandmönnum sínum, og orð-
in þeim að bráð? Átti kviði Mordacqs vi*
rök að styðjast?
Var hún þá dáin?
Nokkrir dagar liöu, gráir og ömurlegír vetr-
ardagar i Lundúnum — dagar, sem alveg ætl-
uðu að vera út af við mig, eins og nú var
ástatt fyrir mér.
Oftsinnis gekk eg út að glugganum á borð-
r