Vísir - 10.08.1918, Blaðsíða 3

Vígltt
Bandalag
Rússa og Þjóðverja
í skeyti, sem birtist í Vísi á
döguuum, er sagt frá þvi, að bú-
ast megi við því, að Maxima-
listar gangi í bandalag við Þjóð-
verja. Sú ráðagerð er ekki alveg
aý. Dönsk blöð höfðu það eftir
þýskum heimildum í byrjun júlí-
mánaðar, eð ef bandamenn skær-
ust í leikinn í Rússlandi, þá væru
Maximalistar ráðnir 1 því að leita
fulltingis Þjóðverja til að reka
þá af höndum sér.
Það er alment talið, að vald
Maximalista í Rússlandi standi
á mjög völtum fótum, að þeir
aóu þar í fullkomnum minnihluta
og þjóðin uni hið versta við stjórn
þeirra, en þeir neyta allra hinna
grimmilegustu ráða til þess að
bæla niður mótspyrnuna og hafa
umráð yfir öllum hergagnaforða
ríkisíns, svo að þjóðinni verður
.erfitt að hnekkja valdi þeirra
hjálparlaust. En ef bandamenn
skerast í leikinn, þá liggur í
augum uppi að dadar Maxima-
muni vera t.aldir, og þess vegna
verða þeir þá að leita á náðir
Þjóðverja v
í erlendum blöðum er sagt frá
því, að bandamenn hafi lýst því
yfir, að þeir ætli ekki að láta
sig neinu skifta ástandið í Rúss-
landi, eða hafa áhrif á það með
íhlutun sinni, hverjir fari þar
með völd, heldur aðeins að hjálpa
Rússum til þess að reka Þjóð-
verja úr hndinu. Yfirlýsing þessi
sniðar auðvitað að því, að slá
varnaglann við þeim æsingum,
sem Maximalistar vitanlega reyna
að hefja gegn þeim, út af því að
þeir ætli að kúga alþýðuna í
Rússlandi til hlýðni við höfð-
ingjana, sem áður höfðu þar
völdin, Og jafnframt gera banda-
menn sér vonir um, að þeir fái
helst sameinað þjóðina undir
eitt merki með þessu og að þeir,
sem á móti þeim róa, verði skoð-
aðir sem föðurlandssvikarar og
verkfæri í höndum Þjóðverja.
Friðarsamningarnir við Þjóðverja
— sem kendir eru við Brest-
Litowsk — eru ílla þokkaðir af
öllum Rússum, enda láta Þjóð-
verjar í veðri vaka að þeir muni
fúsir til að „endurskoða11 þá. En
þá má lika nærri geta, að vin-
sældir Maximalista muni ekki
vaxa, ef þeir gera opinberlega
bandalag við Þjóðverja. Euda
hafa þau ummæli verið höfð eft-
ir Kerensky, að andstæðingar
Maximalista óski einskis framar,
en að það bandalag komist sem
fyrst á. Og það er jafnvel mál
manna, að morðin áMirbach og
Eichhorn hafi verið framin í þeim
tilgangi að flýta fyrir því, að
bandalagið kæmist á.
Seinustu dagana hafa litlar
sögur farið af framgöngu banda-
mannahersins, sem sækir inn í
Rússland frá Murmansströndinni,
og gagnbyltingarmanna er að
litlu getið. En þess ber að gæta,
að Maximalistar munu hafa allar
firðritunarstöðvar á sínu valdi og
ráða því hverjar fregnir berast
frá Rússlandi. Og allar líkur
eru til þess, að þeir eigi nú mjög
í vök að verjast, hvort sem sú
fregn reynist sönn eða ekki, að
stjórnin sé flúin frá Moskva, eins
og sagt var í skeytinu á dög-
unum. En kunnugt var það áð-
ur, að gagnbyltingarmenn höfðu
liðstyrk allmikinn í Moskva, þó
að Maximalistum tækist að bæla
niður uppreist þeirra þá í bili.
En engar fregnir hafa komið af
því, að þeir hafi getað hnekt
framsókn Sehecko Slava að aust-
an, og er ekki ósennilegt, að það
sé einmitt framsókn þeirra, sem
knúð hefir stjórnina til að flýja
frá Moskva.
Herflutmngar
Bandarikjanna.
í skýrslu þeirri um herflutn-
inga Bandarikjanna til Norður-
álfu, sem birt var í Yísi, sjá
menn hve afskaplega þessir flutn-
ingar hafa aukist síðustu mán-
uðina. Sannleikurinn er sá, að
herflutningarnir gengufyrstfram-
an af, og það þangað til í apríl
í vor, miklu ver en ráð hafði
verið gert fyrir.
Svo hafði verið til ætlast, að
stór Bandaríkjaher yrði kominn
til vígvallarins í vor, og eftir því
sem Lloyd Gfeorge fórust orð í
ræðu í breska þinginu, eftir að
sókn Þjóðverja hófst í mars, þá
hafa bandamenn orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum í þessu efni, —
En það var ekki gott viðgerðar,
því að skipin vantaði til flutn-
inganna. Skipastóll bandamanna
sjálfra nægði hvergi nærri og
voru því góð ráð dýr. Var þá
gripið til þess úrræðis, að taka
hollensk skip „traustataki“, og
það skipastól sem bar 500 þús.
smálestir. Hollendingar vildu
ekki leigja skipin, eins og kunn-
ugt er. Auk þess hafa Banda-
ríkin fengið skip hjá Japönum,
sem bera samtals 250 þús. smá-
lestir, í sama skyni. Þannig
hafa Bandaríkin í einu vetfangi
aukið skipastól sinn um 750 þúf>„
smálestir.
Auk þess hafa þeir smátt og
smátt verið að taka þýsku skip-
in, sem lágu í Bandaríkjahöfnum
í ófriðarbyrjun, til notkunar. —
Það er að visu langt siðan þeir
lögðu hald á þau skip, en svo
var frá þeim gengið af fyrri eig-
endum, að þau komu ekki þegar
að notum.
Nokkru áður en Bandaríkin
sögðu Þjóðverjum stríð á hendur,
var skipshöfnunum á skipum
þessum gefin skipun um að
skemmasvo vélarnar í skipunum,
að þau yrðu ekki notuð fyrsta
árið að minsta kosti. Varþeirri
skipun hlýtt eftir föngum, stífl-
ur voru settar hér og þar í gufu-
pípurnar, kynt undir tómum gufu-
kötlunum, svo þeir stórskemdust,
brotin ýms stykki í vélunum o.
s. frv. Var það ekkert áhlaupa-
verk að gera við allar þessar
skemdir, en þó er sagt að skipin
hafi öll verið tekin til notkunar
áður en sex mánuðir voru liðnir
frá því að hald var lagt á þau.
Þannig bættust 800 þús. smál.
við skipastól Bandarikjanna.
330
og spurði mig ati eins hvort eg hef'Si skamm-
byssuna mina á mér.
Eg kvaö svo vera.
„Komiö þér þá mett mér,“ sagöi hún ein-
beittlega — „eg á erindi hérna í næsta hús.“
Fór hún svo með mig ýmsar krókaleiöir þang-
aö til viö komUm. á Stefánstorgið og þar
inn í smágötn bak við kirkjuna og sagöi þá:
„Bíðiö þér hérna og látiö ekkert á yður
bera. Eg ætla inri í húsið Jiarna ofar í götunni
húsiö meö rauöu gluggatjöldunum og verö
enga stund, en skeö getur að eg þurfi aö nálg-
v ast yöur.“
„Hvers vegna?“ spuri eg.
„Þér sjáiö l>aö á sínitm tíma,“ svaraöi hún.
Fór húri síöán frá mér og gekk hvatlega aö
■dyrunum á húsinu, sem hún haföi bent á, en
þær opnuðust þegar og var henni hleypt inn.
Hvenær skyldi þetta mál skýrast fyrir mér?
Auðsjáanlega voru éinhver ný svikabrögð nú
í undirbúrijngi, en hver gátu þau veriö? Eg
beiö þeirra áhyggjufullúr og einblíndi á hús-
dyrnar.
Manngarmnr einn, óhreinn og illa til fara,
læddist fram hjá mér og leit forvitnislega
frantan í mig um leið. Því næst liélt hann
leiðar sinnar ofan götuna og var þaö eini
maöurinn, sem eg sá þar á gangi. Þaö yar
hæði hvast og kalt og fariö aö rigna. Eg
leitaöi mér þvi skjóls i húsdyrum einum og
William le Queux: Leynifélagið.
33i
hlustaði á hinn drynjandi klukkuslátt turn-
klukkunnar í Stefánskirkjunni.
Pavna beiö eg og beið eftir því að prins-
essan kæini aftur, en það brást. Svona leiö
hálftími og klukkutími og ekkert bólaöi á
henni. Þaö skein i ljós fyrir innan rauöu
gluggatjöldin, en annars var enga heryfingu
aö sjá i húsinu og dyrnar voru lokaöar.
Loks kom annar maöur i ljósmál — ungur
maöur meö hönd í fatla. Gekk hann hratt
fram ltjá ntér og hvarf ofan strætiö, en eftir
honum fór lögregluþjónn í einkennisbúningi
og virtist ætla sér á einhVem ákveöinn staö'.
Hann gekk strætiö á enda og' gaut til þess
hornauga um leiö og hann fór hjá því.
Þaö var einstaklega kyrt og hljótt V þessu
borgarhverfi, þó aö þaö væri í miöri borg-
inni og var auöséö aö borgarbúar þar voru
siösamir menn og hávaðalausir.
Alt í einu sá eg aö dyrnar í húsinu opnuö-
ust og kom þar út maður sem hljóp í stefnu
á mig. Eg dró mig í hlé og um leið og' hann
skautst fram hjá sá eg, aö þaö var enginn ann-
ar en svikagreifinn Gallíni.
Sá eg ]m ljósiega i hverri dauðans hættu
ástmey mín hlaut að vera stödd. Hún haföi
gengið þarna hiklaust inn til þessara manna,
sem búnir voru aö kveöa upp yfir henni
dauöadóm — þessara morðvarga, sem veitt
höföu mér lymskulegt banatilræöi.
332
Eg leit á úriö mitt og sá aö hún var búin
aö vera þarna inni nærri tvo tíma. Stakk eg
þá skammbyssunni í yfirfrakkavasann og á-
setti mér aö hefjast handa.
Eg var kominn að húsdynmum á svip-
stundu, en áður en eg gat hringt dyrabjöll-
unni 'gekk maður í veg fyrir mig', sem eg
undir eius kanuaöist viö, aö var Dónat lög-
reglumaöur.
„Uss-uss!“ hvíslaöi hann, og i sömu and-
ránni sá eg. mér til mikillar undrunar, aö
eg var umkringdur af allmörgum niönnum,
sem virtust spretta upp úr jöröuiini.
Meöal jieirra var Mordaccj. i gauðrifnum
fötuni og' grómtekinn af óhreinindum. Hann
blístraði lágt og einkennilega og þustu þá aö
okkur eitthvað tuttugu menn í tilbót, seni
komu úr hinum og þessum skúmaskotum.
Eg-tók þá iíka eftir, að Dónat liélt á ein-
hverju í hendinni og var það klaufjárn all-
mikiö. Stakk hann því þegjandi og hljóöa-
laust milli huröarinnar ,og dyrastatsins og
gengu síöan þrír nienn á þaö.
„Hana-nú!“ sagöi einhv.er þeirra og á sama
augnabliki þeyttust lokurnar frá hurðinni
og viö vorum komnir inn í forstofuna.
Dónat, Mordacq. eg og einir tólf menn
aörir ruddumst inn í herbergi, sem var fyrir
endanum á ganginunt, og gat þar aö líta
furðulega sjón.