Vísir - 23.02.1919, Síða 3

yi
háseta
vantar á skip, sem fer liéðan tii útlanda
mæstu daga.
Nánari npplýsingar gefa
G. Kf. Guömundss. & Co.
skipamiðlar.
Siiií 744. Hainarstræti 17.
Sölatarninn
opinn 8—11. Sími 528.
annast sendiferðir o. fl.
stafar af því, að ófriðnum er lok-
ið. Kaffibirgðir eru að vísu af-
skaplega miklar lil í Ameriku;
þær hafa safnast þar fyrir á ó-
friðarárunum, vegna viðskifta-
bannsins við Miðveldin; en nú
hefir verið leyft að flytja kaffi
til ýmsra landa, sem ekkert gátu
fengið áður, og bráðlega má
gera ráð fyrir þvi, að farið verði
að flytja það óhindrað til pýzka-
lands og Austurríkis. pess vegna
er nú haldið í kaffið í Brasilíu,
og hefir Rio-kaffi verið ófáan-
legt í New York um hríð og
jafnframt hefir kaffiverðið
hækkað gífurlega. Svo öfug eru
áhrif ófriðarins eða ófriðarlok-
anna á kaffiverðið. En auðvitað
hlýtur verðið að lækka aftur
Hið íslenska
lv e n t él a g
Ársfundur í Iðnó þriðjudaginn
«
25. þ. m.
bráðlega, væntanlega með næstu
uppskeru.
Loks má geta þess, að auk
þess sem kaffiverðið er nú orð-
ið miklu hærra hér en áður, þá
er ltaffið, sem nú er komið hing-
að á markaðinn talsvert léttara
(ónýtara) en Rio-kaffi, sem hér
hefir verið mest notað, og þarf
því meira af því. — Ein verzl-
un hér í bænum hafði þó feng-
ið tilboð um Rio-kaffi nú með
„Gullfossi“, og má þvi vænta
þess, að það komi bráðlega aft-
ur á markaðinn hérna.

I
[ %Lr %!# %1* %L vL» Utf AÍrf 16
Bæjaríréttir.
í
Afmæli í dag.
Jóhanna Zoega, husfrú.
Kjartan Árnason, ökumaSur.
Eyjólfur Bjarnason, vélstjóri.
Louise Biering, húsfrú.
Anna S. Adolphsdóttir, húsfrú.
GuSm. Guðmundsson, læknir.
Gunnfríður Ebenezerdóttir.
Guðm. Þorsteinsson, póstafgr.m.
Jarðarför Guðrúnar Fer-
tramsdóttur fer fram frá
dómkirkjunni & mánudag-
inn 24. þ. m. kl. 11 f. h.
Ætingjar hinnar látnu.
fyrir neSan Hafnarstræti, vestast.
Er áætlað að hún muni kostá urn
7o þús. kr.
Lagarfoss
kom til New York þ. 18. þ. m.,
Gullfoss
fór héðan um hádegið i gær.
Þessir y farþegar fóru með skip-
inu: P. J. Thorsteinsson kaupm,,
Ragnar Gunnarsson, verslunarm.,
Arnfinnur Jónsson, Jóhann Bj.
Mýran, Theodór Bjamar kaupmað-
ur og ungfrúrnar Thomsen og
Halldóra Jóhannsdóttir.
Samsöngur
karlakórs K. F. U. M. var endo
urtekinn í fyrrakvöld. Þótti hann
þá takast enn betur en í fyrra
skiftið og sungið af meira fjöri.
Enn verður samsöngurinn endur-
tekinn í kvöld og verður vafalaust
húsfyllir.
\
LeikhúsiS.
Aðgöngumiðar að leikhúsinu í
kvöld seldust allir í gær fyrir
hækkað verð og verður aftur leik-
ið annað kvöld. Fá „Skuggar"
þannig ágætafr viðtökur hjá bæj-
arbúum, enda er fágætt að fá að
sjá svo al-íslenskan leik hér á leik-
sviði.
Hafskipabryggju
hefir bæjarstjómin ákveðið að
láta byggja út frá uppfyllingunni
NýlendurÞjóðverja
Frá því er sagt i útlendunL
blöðum í byrjun febrúar, að nú
sé afráðið hvemig farið verði
með nýlendur þær, sem banda-
menn tóku af óvinum sínum í
ófriðnum.
par, sem íbúamir eru á því
menningarstigi, að þeir verði á-
litnir færir um, að láta í ljós ósk
sína með atkvæðagreiðslu eða að
stjórna sér sjálfir, verður sjálfs-
ákvörðunarrétturinn hafður í
heiðri. Er þvi ráðgert, að t. d.
íbúar Mesopotamiu og Arabiu
verði látnir ráða sér sjálfir eða
velja sér vemdarriki.
Öðrum þjóðflokkum,sem ekki
geta stjómað sér sjálfir, á pjóða-
bandalagið að skipa forráða-
menn úr flokki stórþjóðanna,
eftir því sem hverjum hinna ó-
siðuðu þjóðflokka hentar best.
pað hefir verið samþykt í einu
hljóði á friðarrástefnunni, að
nýlendur pjóðverja í Afríku
skuli fyrst um sinn lúla yfirráð-
um þeirra þjóða, sem nú hafa
þær á sinu valdi, þar til pjóða-
bandalagið er að fullu myndað
og komið á laggimar.
í
94
ar brennivínsknæpur þar, heldur bjórsölu-
kjallarar og ógeðslegar veitingakrár, í
kringum þær vou menn á stjái. Hálfnak-
in börn voru að leika sér og veltast í
dökkri leðjunni í göturæsunum. Óþrifa-
legt kvenfólk, hálfnakið eins og krakk-
amir, og með ógreitt hár og kámug and-
ht, sat við dyrnar á veitingaholunum eða
ráfaði eftir gangstéttunum, kvensniptir
þessar virtust skeytingarlausar um alt,
sem fram fór i kringum þær, og virtusb
ekki veita neina eftirtekt tveim jmönn-
um, sem börðust af hinni mestu grimd á
miðri götunni. En alt í einu komu tvær
kvensur slagandi út úr einni bjórsölubúð-
inni. pær sungu báðar hástöfum og voru
báðar dauðadruknar. Alt í einu rétti önn-
ur lagskonu sinni rokna löðrung.
pær ruku þegar saman af mestu beift,
rifu og slitu hárið hvor af annari og sviftu
fötunum sundur í tætiur. Nú komst hrær-
ing á þá, sem á horfðu og sló nú söfnuð-
ur þessi hring urn konurnar. pó olli þessi
viðureign engri æsingu meðals fólksins,
til þess var það altof vant við svona at-
burði; en það virtist hafa gaman af við-
ureigninni. Kvensurnar börðust líka eins
og tigrisdýr; blóð þeirra rann í lækjum,
hárflyksur og fatatætlur flugu sitt i hverja
áttina. Clive horfði á stimdarkorn fölur
95
á svip og honum var þungt um hjartáð,
en Quilton var jafn kærulaus og hann var
vanur. Clive var að ryðja sér braut gegn-
um mannþyrpinguna, þegar lögregluþjón
bar að; hann stjakaði Clive burt og rudd-
ist í gegnum mannhringinn. Honum tókst
að skilja konurnar, en fór ekki með þær
í varðhald. Hví skyldi hann gera slikt?
Svona barsmið var jafn algeng í Paradís-
argarðinmn eins og slcemtigöngur i Hyde
Park. Kvensurnar skildust bölvandi og
ragnandi og lögregluþjónninn rak mann-
f jöldann burt; svo kom hann auga á þá
Clive og Quilton og sá þegar, að þeir voru
ókunnugir.
„Farið þið burt héðan“, sagði hann; svo
varð honum litið á Clive og kannaðist
þegar við þingmanninn, vin alþýðunnar.
Hann heilsaði en hristi höfuðið um leið.
„pér ættuð að fara héðan, herra minn“,
sagði hann; „þessi staður er ekki fyrir
herramenn. pér getið komist i klipu þeg-
ar minst varir. pað er ekki verri staður
til i Lundúnum“.
„pað er ágætt, lögregluþjónn“, sagði
Clive' „Við komum hingað til þess að sjá
lífið hér með eigin auguiri“.
pá ættuð þér að hafa mig með yður,
herra minn“, sagði lögregluþjónninn al-
96
varlegur á svip. „Hér er ekki staður fyrir
herramenn eins og yður“.
„Nei, nei, við viljum vera einir, það
mun ekkert saka okkur“, sagði Clive.
„Jæja“, sagði lögregluþjónninn gram-
ur i geði, „en eg ætla að vera til taks þarna
á næsta götuhorni ef þér skylduð þurfa
min við; og eg vona að þið farið gætilega,
herrar mínir, því okkur lögregluþjónun-
um er kent um ef illa fer“.
Hann skildi við þá og Clive og Quilton
héldu áfram rannsóknarferð sinni. pcir
gengu inn um einar útidyrnar á húsi einu,
— því að þær stóðu allar opnar eins og
íbúarnir væru að bjóða mönnum inn-
göngu. peir börðu að dyrum á neðseta
lofti. Hálfklædd stúlka kom til dyra og
sjón sú, sem bar fyrir augu þeim Clive og
Quilton, var svo ótrúleg, að þcir stað-
næmdust ósjálfbátt á þröskuldinum.
í herberginu voru níu persónur, kari-
menn og kvenfólk á öllum aldri, alt frá
áttræðum öldungi, sem húkti í einu horn-
inu til þriggja ungbama, sem lágu á liálm-
dýnu út við einn vegginn. petta fólk var
alt að búa til eldspýtnaöskjur og vann af
kappi. Sumir voru að beygja næfurþunna
viðarflettinga og móta úr þeim öskjurn-
ar, aðrir að ganga frá íkveikjuefninu og
líma það á tilbúnu öskjurnar. Með því