Vísir - 01.03.1919, Blaðsíða 3

\ '
Vatnsveitan.
Vegna viðgepöar á vatnsveitunni verðar --:Tt
iokað íyrir vatnið
<
í kvöld kl. 6
Borgarstjóriim í ftaykjavík 1. mars 1919.
K. Zimsen.
Hjúskapur.
Á laugardaginn voru gefin sam-
an í hjónaband: Súsanna G. Elías-
dóttir og Þorvaldur R. Helgason,
smiSur.
Fundur
veröur haldinn á morgun kl. 3^4
í félaginu „Stjarnan í austri“.
FrostiS
herti mjög er á daginn lei’S í
gær, og var orSið 12—13 stig í
gærkveldi hér í bænum. 1 morgun
var komiS 15,8 st. frost h€r í
Reykjavík og ofsa. norðanveður,
17,9 á IsafirSi, 15 á Akureyri, 18
á Grímsstööum, 11,7 á áSeySisfiröi
og 15 í Vestmannaeyjum. Noröan-
átt alstaðar og stórhríS fyrir norö-
an og austan.
KolaverðiS lækkað.
Stjórnin hefir nú ákveSiS aS
lækka kolaverSiS enn um 50 kr.
4 smál., og vei'öur verðið 200 kr.
frá }jví í dag.
Lyfjabúðin seld.
Samningar munu vera á döfinni
um sölu lyfjabúöarinnar héma. —
Kaupandinn er Þorst. Sch. Thor-
steinsson, cand. pharm., sonur
DavíSs læknis Thorsteinssonar frá
ísafirði.
Slys í Vestmannaéyjum.
Maöur féll útbyröis af mótor-
bát hjá Vestmannaeyjum í gær, og
druknaöi.
Vatnsveitunni
verður lokað kl. 6 í kveld vegna
viðgerðar.
S vartf elling ar
beittir ofbeldi.
Það sem hér fer á eftir er út-
dráttur úr grein, sem birtist í
enska blaðinu „Westminster Gaz-
ette“ þ. 28. jan. s. 1.:
Montenegrobúar kvarta um
hungur, kúgun og lítilsvirðingu á
sjálfsákvörðunarréttinum, sem ó-
friðurinn var háður fyrir.
Þegar Austurríki sagði Serbíu
stríð á hendur varð Montenegro
fyrst allra til að koma henni til
hjálpar, og neitaði öllum tilboðum
Austurríkis um landaukninga og
fjárstyrk. Þá var Montenegro eng-
um samningum bundið við Serbíu,
um -að ganga i liö við hana og ekki
var heldur krafist neinna trygg-
inga af stórveldunum áður en
hjálpin yrði látin i té. 47 þúsund
Svartfellingar börðust við hlið
Serba í vinsra fylkingararmi, og
það voru þeir, sem í lok ársins
1915 björguðu leifum Serbahers
með því að tefja her Mackensens
í þrjá mánuði. En þegar svo að á
þá var ráðist, þá kom enginn þeim
til hjálpar.
En þegar vopnahléð var samið,
lögðu hersveitir Serba landið undir
sig, með aðstoð franskra hersveita.
1 skjóli þeirra hersveita kom
flokkur landshornamanna inn í
landið og í fylgd með þeim gamlir
uþpreisnarmenn frá Montenegro,
sem flestir höfðu verið dæmdir
fyrir þátttöku i samsærinu gegn
konunginum og ættmennum hans
árið 1907. Þessi lýður kallaði sam-
an málamynda þjóðfund og köll-
uðu það „Grand Skupshtina“, sem
hvergi er nefn í stjórnskipunar-
lögum landsins. Þeir, sem þing
þetta sátu, höfðu ekkert umboð frá
þjóðinni. í sumum héruðum höfðu
landshornamennirnir látið kjósa
10 fulltrúa og völdu sjálfir 2 þeirra
til að sækja þingið. I öðrum hér-
uðum kusu þeir fulltrúana sjálfir
og hétu þeim borgun fyrir að taka
kosningunni, en héraðsbúar lögðu
blátt bann fyrir það, (að menn
þessir töluðu í þeirra nafni og vör-
uðu þá við því, að koma aftur til
heimkynna sinna.
Þegar á þingið kom í Podgoritsa
var því lýst yfir, að konungurhm
og ráðherrar hans væru í varðhaldi
i Frakklandi, ákærðir um að hafa
reynt að selja landið Austurríkis-
mönnum, en nú hefðu þeir boðiS
ítölum það til kaups. Þeir myndu
þvi ekki eiga afturkvæmt. Einnig
var sagt, að þeir hefðu tekið við
200 þús. sterlingsundum á mánuði
af bandamönnum, en ekki látið <
landið njóta neins af þeim styrk.
Og loks var sagt, að Wilson for-
seti hefði krafist þess, að konung-
ur yrði seftur af.
Auðvitað er ekki eitt satt orð
i þessum staðhæfingum. Þegar ó-
friðurinn hófst, hétu bandamenn
þvi að sjá smárikjunum fyrir
nauðsynjum þeirra. Sebriu var
heitið 10 niilj. og Montenegro 200
þús. sterl. pd. á ári. Montenegro-
stjórn hefir varið meiru fé til þjóð-
þarfa en hún tók við, og tillag
Frakka var ekki int af hendi síð-
asta árið. r<-
Á „þinginu“ i Podgoritsa ,var
ekki leyft að hreyfa neinum mót-
mælum. Þegar Jovan Plamenatsr
fyrv. ráðherra kvaddi sér hljóðs,
gerðu landshornamennimir aðsúg
að honum, og erkibiskupinn í
Montenegro, yfirmaðúr þjóðkirkj-
unnar, valinkunnur ‘ áttræður öld-
ungur sætti misþyrmingum á al-
mannafæri. Og það var nú sam-
þykt með „lófaklappi" eftir hálfs
dags fund: 1. að Nikita konung-
ur og Petrovitchættin öll skyldi
rekin1 frá ríkjum; 2. að Monte-
negro skuli sameinað Serbiu und-
ir stjórn Karageorgevitchættar-
innar og að þjóðin skuli verða einn
hluti þeirrar þjóðar, sem mynduð
109
rólega og dyaríega, að hún varð aftur róleg.
„Við skulum setja sem svo, að eg vaeri þér og
þ>ér hefðuð sent mér eitthvað, sem mig liefði
tilfinnanlega vanhagað um, mynduð þér hafa
getað búist við, að eg reiddist af því?“
Hún hristi höfuðið við þessari orðflækju-
list hans.
„En — en eg sagði yður um hljóðfærið; —
það var næstum eins og eg hefði beðið um
það“, sagði hún í lágum hljóðum.
„Eg veit að ekkert var yður fjarlægara en
það“, sagði hann alvarlega.
En hún var ekki ánægð ; hún stóð enn í
sömu sporum og hreyfði til hendurnar i hálf-
gerðu fáti; Clive veitti þvi eftirtekt, hvað þær
voru grannar og langar.
„Mér datt þetta ekki í hug, — en eg var
svo glöð, svo hamingjusöm — það var eins
og hljóðfærið hefði dottið ofan úr loftinu —
að eg hugsaði ekki um hvort það væri rétt
af mér að taka við því“.
„Það hryggir mig ef koma mín hefir vald-
ið yður óþæginda út af því, þá hefði eg betur
ekki komið.“ —- Nú varð þögn, svo fann hann
alt í eiun leið út úr vandræðunum. — „Lítið
á, ungfrú Mína.“ Hún lyfti höfðinu snögglega
og roðnaði.
„Hvers vegna kallið þér mig ungfrú Mínu.
eins og eg væri hefðarmey?" spui-ði hún
hálf gröm í geði.
110
Clive fékk sér stól og settist. Hún fékk ser
sæti gagnvart honum.
„Ef eg væri svo ókurteis, að kalla yður
Mínu, þá yrðuð þér að kalla mig Clive, og yð-
ur mundi ekki vera um það,“ sagði hann hlæj-
andi.
,Nei,“ sagði hún hikandi.
„Af hverju haldið þér þá, að eg kunni ekki
aö haga mér eins vel og þér?“
Hún andvarpaði, eins og hún gæfist upp
íyrir röksemdum hans, en sagði þó:
„Eg syng á götunum til þess að afa ofan
af fyrir mér; eg er ekki hefðarmey,1' sagöi
hún.
0
„Afsakið, eg er ekki á sama máli. En við
skulum ykki þræta um það. Eg ætlaði að
korna með uppástungu.“ Hún leit á hann og
grunsemdarvottur sást í munnvikjunum. „Ef
þér viljið ekki taka við hljóðfærinu, til minn-
ingar um atburðinn frá kveldnu sæla, þá höf-
um við það þannig, að þér borgið mér fyrir
það.“
Hún starði á hann stórúm augum og með
opnar varir. „Borga yður! Þér vitið að eg
get það ekki. Það hlýtur að hafa kostað mik-
ið fé. Elisha segir, að það sé eitt hið besta
og fallegasta píanó, sem hann hafi nokkurn-
tíma séð, og það er óhætt aö trúa því, sem
hann segir.“
„Það er vafalaust satt,“ sagði Clive. „Og
nr
þar sem þér verðið fræg söngkona, þá skuluð
þér borga mér tuttugu og fimm pund fyrir
hljóðfærið, það er jafn liá upphæð og þér
fáið fvrir að syngja fáein lög. Á þetta að verða
aö samningum?“
Hún stundi þungan og fölnaði.
„Haldið þér að eg geti nokkurn tíma sung-
ið svo vel, að eg geti unnið mér nóg inn
til þess að borga hljóðfærið? Haldið þér það
í raun og veru? Ó, segið ekki já að eins til
að þóknast m§r — til þess að draga mig á
tálar“. Svo bætti hún við í lágum hljóðum:
,;Eg veit ekki hvers vegna þér eruð svo góö-
ur, — eg skil það ekki. Enginn hefði gert
annað eins, iafnvel þó hann hefði verið rikur,
— þér hljótið að vera stórríkur ?“
Clive ætlaði að fara að segja henni bros-
andi, að hann væri alt annað en ríkur, en
hann sá sig um hönd, er hann hugsaði um
það, að tekjur hans mundu í hennar augum
stórfé, svo hann lét sér nægja að ypta öxlum.
„Aðrir gefa ekki hljóðfæri út um hvippinn
og hvappinn", sagði hún.
„Þér gieymið samningi okkar. Eg ætla ekki
að gefa vður —“. Elisha kom nú aftur til
þeirra og sagði:
„Eg ætla að biðja Mínu að syngja með
pianoinu, þá nýtur rödd hennar sín betur en
þegar eg spila undir á fiðluna“.
Hann settist við hljóðfærið og byrjaði að