Vísir - 12.03.1919, Blaðsíða 3

La»k_ hU. tL %L -»L- il» -J* * sL. a
Bæjarfréttir.
-Afmæli í dag.
Sigríöur Rafnsdóttir, hfr.
Guörún Helgadóttir, ungfrú.
Guðrún S. Brynjólfsdóttir, hfr.
Kristín Guömundsdóttir, hfr.
Þórarinn Þóarinsson, prestur.
Botnvörpungurinn „Víðir“
á aö fiska í salt það sem eftir
er vertíöarinnar.
Hjúskapur.
Gefin saman af sr. Árna Björns-
syni, Görður: Ungfrú Gíslína
Gísladóttir og Sigurjón Lárösson
vélam., í HafnarfirSi.
■ »Borg“
kom hingaö í gær, tímanlega,
og var sett í sóttkví hér á höfn-
inni vegna þess að ekki voru liönir
átta dagar frá því hún fór úr höfn
t Englandi.
Meö skipinu konui um 20 far-
þegar frá Vestmannaeyjum og 2
frá útlöndum, E. Chouillou kaup-
maöur og kona hans, en enginn
þeirra sjúkur, nema einn maður
frá Vestmannaeyjum, sem er floga-
veikur.
Sóttvarnirnar '
gegn inflúensunni eru enn á
sömu ringulreiðinni og áður. Botn-
vörpungarnir koma hingað hver á
■fætur öörum frá Englandi, og
sumir þeirra meö farþega, en eng-
um vörnum er beitt gegn þeim.
Nú kom „Borg“ þaöan i gær, og
hafði hún verið lengur á leiðinni
-en botnvörpungar eru venjulega, en
hiín var sett í sóttkví. Eins er það
Póleraður bókaskápur
með púlti úr nöddetré
er til sölu í Crossby.
Sími 414
innanlands. Farþegarnir, sem far
eiga að fá með Sterling norður og
austur um land, verða settir hér í
sóttkví í 8 daga, áður en þeir leggja
af stað, og verður þess vafalaust
vel gætt, að þeir hafi ekkert sam-
neyti við bæjarmenn éftir það. En
auðvitað verður skipshöfnin á
„Sterling" ekki sóttkvíuð einn ein-
asta dag, og verður þó væntanlega
ekki hjá þvi komist, að farþegamir
hafi eitthvert samneyti við hana á
leiðinni!
Gjöf
til ekkjunnar, sem misti syni
sína í sjóinn, frá Þ. kr. 5.00.
„Willemoes“
er á föruni frá Austurlandinu
áleiöis til Miðjarðarhafsins.
Föstuguðsþjónusta
í dómkirkjunni kl. 6 i kvöld. Sira
Jóhann Þorkelsson prédikar.
t Páll Halldórsson
trésmiður, faðir frú Þórunnar
Gíslason og Þorvaldar læknis, and-
aðist í gær hér í bænum, á heimili
tengdasonar sins, Þorsteins ritstj.
Gíslasonar. Hann var nær 86 ára
; gamall, fæddur 1833.
*ö
! Geysir
er nýkominn frá Vestfjörðum.
Leikfélag Reykjavíkur
ætlar, samkv. augl. í blaðinu í
dag, að leika „Nei-ið“ eftir Hei-
berg á morgun; verður það sýnt
I að eins í þetta eina skifti, og á á-
góðinn að renna til hr. P. O. Bem-
burgs fiðluleikara, sem nú er á
i
Nokkrar
sildartounnr
til sölu mjög ódýrt.
Johs. Norðljörð.
Bankastræti 12.
r.ifstyKls.1
saumuð eftir máíi. Gert víð bii-
j uð, fljótt og vel. Margvísleg
lifstykkigefni nýkomin. Sokka*
bönd, reimar og alt tilheyrandi
lífstykkjum. Laufásveg 14.
JE. Kristjánsdóttír.
Sölatarninn /
opinn'8—11. Sími 528.
annast sendiferðir 0. fl.
förum héöan alfarinn. Sjálfur ætfc-
ar hr. Bernburg að stjóma hljóð*
færaslætti á undan leiksýningunni
og mun það verða í síðasta sinn,
sem fólki gefst kostur á að hlusta
á hann opinberlega. Áður hefir
„Harpa“ ásamt hr. Ben. Árnasyng
haldið söngskemtun í sama augna-
miði; sýnir þetta, hve vinsæll maö-
ur hr. P. O. Bernburg er, enda hef-
ir hann starfað ötullega í þarfir
hljómlistarinnar hér á landi, og
reynst hverjum manni, sem honum
hefir kynst, drengur hinn besti.
*
V.
Engjalán
fer að verða dýrt, ef borgaöar
eru 10 kr. undir hestinn, eins og
norðanblööin segja að Akureyrar-
búar bjóði nú fyrir slægnaréttindi
á næsta sumri í hólmum Eyjafjarð-
arár.
198
örveikt hvísl inn í hugi áheyrendanna, gegn-
um dauðakyrðina, sem ríkti í salnum. Og orð
hans voru þrungin alvöru og áhersluþunga,
enda mátti sjá á svip og látbragði áheyr-
enda, hve mikiö þeim þótti til þeirra koma.
Mína hlustaði á- hann með athygli; hvert
•orð hans var henni dýrmætt, — hertók hana.
Hún hafði aldrei ímyndað sér, hvað þá heyrt
annað eins; og hetjan hennar varö næstum
goðborin i huga hennar. Hun gat ekki haft
at honum augxtn, horfði á varirnar á honum
eins og til að vera tilbúin að njóta orðanna.
sem streymdu frá þeim, ýmist þróttmikil eins
og fellibylur eöa ljúf eins og lækjarniður.
Hún var eins og i leiðslu. —
Mannfjöldinn kringum hana var jafn töfr-
aður. Það var líka engin furða þó fólkið
yrði brifið, engin furða þó það horfði á hann
með uppglent augtm og opinn inunninn. Hvað
það hlaut að dáðst að honum og tilbiðja hann,
göfuga herramanmnn, sem háði þess eigin
baráttu með því, sem fórnaði sjálfum sér því
til lieilla. og barðist fyrir þess málstaö eins
'Og hann væri úr þess hóp.
Ræðan var nú á enda ; — hún fann, að henni
þótti fyrir því„ — og leitaði nú dyranna, til
'þess að komast út sem fyrst. En tveir menn
stóðu rétt fyrir framan hana, milli hennar og
dyranna, svo að hún komst ekki áfram. —
Annar þeirra var sver maöur og samanrekinti.
199
afskaplega ófríöur, með stórt, hnöttótt höfuð,
og stóð hárið í þéttum flyksum hér og þar
út undan húfúnni. Hann var fremur óþrifa-
legur, og bar griðarstór gleraugu og gaut
augunum, hvössum og flóttalegum, út undan
þeim í allar áttir. Hann leit út fyrir að vera
útlendingiir afdágum stigum, enda bar mál-
færi -hans það með sér, þvi hann talaði við
hinn manninn, sem-var ungur, fölleitur mað-
ur með rautt hálsbindi, á lélegri enksu, með
þýskri eða pólskri áherslu:
„jæja. piltur minn, hvernig líkar þér, ha?“-
spurði hann, og glotti undirferlislega.
„Ljómandi vel!" sagði ungi maðurinn *
„Svona á maður að tala, ekki satt? Hann er
sannur ræöumaöur þessi Clive, ertu ekki á
sama máli og eg um það. Roshki?“
Roshki ypti öxlum. „Það var ágætt það
sem þaö var. en þa? sr ekki nógu krassandi,
ekki nógu krassandi, heyrirðu það. Vinur
okkar er of tungunijúkur, eða hvað þið kall-
ið það, ha, og hanrt hefir gilda ástæðu til að
fara hægt i sakirnar, því sjálfur er hann af
höfðingjastétt, ha ; hann.hefir brauðin og fisk-
ana, ha! þú skilur! Þeir eru ekkert nema
kjaftæðið þessir höfðingjar og látast vera
vinir alþýðunnar. En hvaða gagn er i öllu
þessu kjaftæði ? Heimurinn er .fullur af slíku.
Það eru verkin, verkin, sem hjálpa okkur,
kúguðum og kvöldum vinnulýðnum, ha? Við
200
höfum beðið of lengi og erum orönir þreyttir
á biðinni og málæðinu. Kúgararnir hlægja og
segja: „Lofum þeim að tala, það heldur fólk-
inu í skefjum." En sú kemur tíð, að þeir hætta
að hlæja, við skulum bara sjá til, ha!“ Hann
gaut augúnum í kringum sig, en allir virtust
beina allri athygli sinni að ræðumanninúm
yfir á pallinum; einkum sýndist stúlkan, sem
haliaðist upp að veggnum rétt hjá þeim, hug-
fangin. Samt dró niður i honum og hann hélt
áfram í lágum hljóðum: „Bráður verður þeim
veitt það högg. að þeir skulu hætta að hlæja.
Þú skilur, Johnson!“ Johnson kinkaði koltí,
en horfði um leið annarshugar framan í ilt-
úðlega snjáldrið á Roshki. „Þá skulum við sjá
úr hvaða efni hann er gerður, þessi vinur
okkar jiarna; þá skulum við sjá, hvort hann
getur meira en talað.“
„Þú átt við — ?“ sagði ungi maðurinn hálf-
hissa. , ' ' ’ýg?
„Eg á við það. að við erum reiðubúnir.
— að við bíðum að eins eftir tækifærinu tit
áð hefjast handa. Og við viljum fá að vita,
hvort ræðumaðurinn j)arna vill ganga í banda-
lag við okkur. Vilji hann það er alt eins og
þaö á að vera. en vilji hann það ekki, þá er
})að honum fyrir verstu sjálfuin!“
Hann ypti öxlum og glotti framúrskarandi
ógeðslega, svo að skein í gular vígtennurnar;
svo ruddi hann sér braut gegnum maimþyrp-