Vísir - 24.03.1919, Blaðsíða 4

V X a t H
Freðiisk
iindan Jökli selur
versi.
Karlhringur,merktur,hefir fund-
ist. Vitjist í Fisherssund i (uppi).
(32X
Silfurnæla fundin. Vitjist á
Njálsgötu 27 B. (322
Fundist hefir rjól og tóbaks-
baukur á landsímastöðinni. Vitj-
ist þangað gegn borgun þessar-
ar augl, (328
Sá, sem vill lána 500 krónur í
eitt ár, geri svo vel og sendi til-
boö merkt: „500'“ á afgr. Visis
fyrir mánaðamót. Háir vextir í
feoSi, borgaöir fyrirfram. (325
VINNA |
Stúlka óskast nú þegar. A. v. á.
(261
Félagsprentsmiöjan
Hagsýni maðnrinn.
Sæi’ hann skóg, r— um skjól og arö
aö skrafa — var hans siöur.
Hrifnum aö orði honum varð:
„Hér er eldiviður"!
„Ef söngvinn ertu“ — seggur tér,
„ég sóma þig ei ræni:
í askinn getur gáfan þér
gefið nokkra spæni“!
Fluglist sálar sjá ég má,
ef sé ég hennar fjaðrir.
Og hægt er í þau spil að spá,
sem s p a r k a til vor aðrir!
Og alt það hjal um „anda“og„sál“,
um ást, — um „Drottins fingur" —
í augum hans var að eins prjál
og ekkert nema glingur.
Rendirðu’ augum aurum frá
og upp mót röðli — glaður —
viðsjálsgripur varstu þá
og villutrúarmaður!
Gjöfull fáu gegn í heim
við g u ð hann vildi’ ei spara,
en herra kaus að þóknast þeirn:
það var „praktiskara'M!
Var hann athvarf aumingjans?
Nei! Alla burt með „slóða“!
Kn fylginn hundur höfðingjans
var hann — í von um gróða! —
Þá opnast hofmm himinvé
mun hann ei fátækt saka,
þvi „yfir um“ með sér alt sitt fé
hann ætlar sér að taka------!
Grétar óf. Fells.
Sildartnnnnr
nýjar og gamlar eru keyptar
háu verði í verelun
£TZSoega,
Bankastræti 14.
Lenin.
Rússneskur flóttamaður, sem ný-
skeð hefir komist úr klóm Bolsh-
víkinga í Moskva, segir sögulega
frá Lenin og hátterni hans.
Lenin hefir sest að í skrauthýsi
í Moskva og heldur þar stórveisl-
ur, skemtanir alls konar og sam-
drykkjur.
Yfir máltíðum eru hermenn látn-
ir leika á hjóðfæri til skemtunar.
Leikkonum og söngmeyjum er oft
boðið til að halda uppi gleðskap
í veislunum. Er þá vín haft óspart
um hönd og lifað í sukki og svalli.
Lenin hefir strangan vörð um
sig, og eru í honum Kínverjar,
Lettar og sjómenn úr flotaliði
Rússa.
Þessi flokkur ver hann fyrir ó-
vinum hans, og hver stéttin ver
hann svo fyrir annari, það er að
segja: Kínverjar og Lettar verja
hann hvorir fyrir öðrum og sjó-
mennirnir verja hann bæði fyrir
Kínverjum og Lettum.
Lenin er ákaflega hræddur um
líf sitt og var um sig. Hann fer
aldrei að heiman nenra í vopnaðri
bifreið og lætur hermenn fara íneð
sér og fyrir sér. Bústaður hans er
víggirtur og varinn hríðskotabyss-
um.
\
g»W8a&mt»MMK.lllHllállWHI«l .38888«
VáfBT66IN6AB
Brunatryggingar,
Skrifstofutími kl. 1011 og 12-2:
Bókhlöðustíg 8. — Talsimi 254t
A. V. T u 1 i n 1 u 9.
Ofn til sölu á Hverfisgötu 72.
Notaður fatnaður af hraustu og
hreinlegu fólki tekinn til sölu og
seldur á Laugaveg 79. (287
2 eldhússkapar með hillum, I.
stór spegill, 4 stólar, 1 sóffi, með?
rauðu plussi og 1 borð, er til sölu.
Uppl. hjá Milner, frá kl. 3—6. (32$
Hægindastóll og vaðstígvél til
sölu. A. v. á. (324
Hreinar léreftstuskur eru keypt-
ar í Félagsprentsmiðjunni. (326
Skúr og hjallur til sölu, og grá-
sleppunet. J. Jónsson, Lindarg. 1J;
(327
Skóhlífar nr. 11—12 óskast
keyptar. A. v. á. (328-
r
KENSLA
I
Gagnfræðingur vill kenna börn-
nm þrjár stundir á dag á heimili.
A. v. á. (307
leikum bundið. En eg er eigingjörn. — Eg
gleym 1 þvi, að þér eruð þreyttur og þarfnist
fevíldar; ,og eg er að þreyta yður. Nei, þér
skuluð ekki láta eftir dutlungum mínum og
draumórum. Hallið yður aftur á bak og hvíl-
ið yður; viljið þér það ekki?“
Hún tók ábreiðu af næsta legubekk og
breiddi hana yfir stólbakið, þar sem hann
sat; um leið hló hún afsakandi, en leit þó á
hann bænaraugum. Clive bandaði hendinni
við ábreiðunni og hendur þeirra mættust. —
Blóðið jiaut fram í andlit henni við snert-
inguna og henni vöknaði um augu. Forviða
og eins og hálf hikandi kipti Clive að sér
feendinni og leit á hana, sem nú horfði til
jarðar; hann var vandræðalegur á svipinn.
Þau voru bæði komin í hreinustu vandræði.
En áður en þau gátu sagt nokkuð, opnaðist
hurðin og Sara kom inn. Ungfrú Edith hrökk
við og leit upp reiðuleg á svip. „Hvað er að
Sara?“ spurði hún með illa dulinni óþolin-
mæði í röddinni.
Sara hafði staðnæmst við dyrnar og litið
snögglega á Clive, illúðlefga, næstum ógn-
andi; en svo hneigði hún sig djúpt og rétti
fram hendurnar til kveðju, að austurlenskum
sið.
„Fyrirgefíð, lafði mín.“ tautaði hún. Eg
vissi ekki, — hélt að enginn væri í herberg-
inu. Fyrirgefið, sahib.“
Hún hvarf samstundis jafn hljóðlega og
bán hafði komið; en hún hafði truflað frau
og Clive stóð á fætur, og honum létti, eins
og hann yrði feginn einhverju, ef til vill því,
að sleppa ?
„Eg tek yður á orðinu, og mun færa mér
hið vingjarnlega boð. yðar t nyt, ungfrú
Edith,“ sagði hann alvarlega. „Ef eg þarfn-
ast hjálpar til handa einhverjum fátækling-
anna minna, þá ætla eg að koma til yðar, og
eg er yöur mjög þakklátur.“
Hún rétti honum höndina þegjandi og
horfði til jarðar föl á svip Og lengi eftir að
hann var farinn sat hún hreyfingarlaus og
starði á stólinn þar sem hann hafði setið.
Þegar Clive gekk ofan tröppúrnar og út
á strætið komu orð Standons lávarðar aftur
upp i huga hans. Hann lifði í því umhverfi
þar sem fjöldi manna giftu sig án ástar, þar
sem það, að giftast til fjár, var eins algengt
eins og hver önnur gróðabrallsaðferð, svo
að hann varð ails ekki hissa á hugmyndinni,
sem Standon gamli hafði komið fram með.
En hann hrökk upp frá þessari tilhugsun með
óbeit, sem átti rót sína að rekja dýpra en
til hugmyndarinnar um giftingu án ástar.
Hún var mjög fögur og hagnaðurinn af
slikri giftingu var ekki minni en Standon
hafði bent honum á. En hann gat ekki gert
það, þó að hánn ætti með því að öðlast alt,
sem hann þráði. Hvers vegna var hann svo
hikandi? Hvað hafði gert hann að slíkum
heimsflóttamanni ? Svo sem svar við þessari
sptirningu gægðist andlitið á Mínu fram í
huga hans, en hann vísaði hugsuninni um hana
á bug, vildi ekki fá svarið svona ósjálfrátfc \
framan í sig.
Þegar hann gekk inn í Tale myndasafniö
daginn eftir og horfði ákafur i allar áttir til
þess að gá að Mínu, varð hann mjög hrygg-
ur er hann gat ekki komið auga á hana.
Hann gekk hratt um myndasalina og hve ;
feginn og fagnandi varð hann er hann sá j
hana koma á móti sér.
Hún var föl og vandræðasvipur var á gráu I
augunum þegar hún rétti honum höndina. í
„Eg kom seint," sagöi hún og forðaðist að
líta á hann. „Eg — eg ætlaði ekki að koma.“ I
„Ætluðuð þér ekki að koma? Hversvegna ?“ j
spurði hann, þó að hann vissi fyrir fram |
svar hennar.
„Nei,“ sagði hún og horfði i augu honunr
með áreynslu og einbeittlega. — „Eg fór að
hugsa um það eftir á. Eg vissi, að Tibby
mundi verða reið og eg sagði henni ekki frá ,
þvi, að eg hefði hitt yður. Og nú ætlaði eg
ekki að koma. En eg — eg gat ekki gert |
að þvi. Mér fanst það lýsa svo miklu van- j|
þakklæti af mér að koma ekki til jiess að
láta yður vita, að það yrði í síðasta sinn.“
„Eg skil,“ sagði hann eins lágt og Mína.
„Þér haldið að það sé rangt af yður, Mína.“
Hún draup höfði; engin tár sáust í augunr
hennar, en hann vissi, að hún óttaðist. að
þau kynnu að brjótast fram.
„Já, eg býst við að það sé. Tibby vildi fa 1