Vísir - 26.09.1919, Page 3

V í S1R
E.s. Lagarloss Tilboð
v—y ké8»a á þriðjudag 30. sept. kl. 4 siðdegis. til Vestma«naeyj& V •g Aastfjarða, kemur við A Seyðisfirði, Norðfirði, Eskifiröi og Fé- skréðsfirði. Tilboð óskast í ca. 600 fullpakkaðar síldar- tunnur áf reknetasíld, sem eru á Vestfjörðum. Tilboð merkt „Ábyggilegur* sendist afgreiðslu
Um vörur 6«aast tilkynt sem fyrst. þessa blaðs sem fyrst
H.f. Eimskipaiél. Islands. LÍbM AM L IIM 1
Ársmaður á«k%st til aðstoðar vitaverðinum á Reykjanesi fré 1. október. Hinar neimstrægu frönsku iilmur ,Lumiere“ nýkomnar, stærð hin sama og fyrir Kodak myndayélar 9X12, 8X101/,, 6>fiXll, 4X6’/t om f4>t kj*
^pplýBÍngar A 'Vitamó.UiHWcrifstofuoni (húa Nathan&Olsen). Vitamálastjórínn. CtLOUÍllOlX Hafnarstræti 17.

Tvö hús til söiu Vanan matsvem
1. viö MiðbsBÍnn. ^ans íbið. 2. í grend við bæinn. Mikil framtíðareign. Semjið strax. JSL V. vantar á E.s. Lagarfoss nú þegar. Uppl. á skrif- stofu EL Eimskipafélags Islands.

ÐAKrSSKOLjIN'lM'! Nemendnr eru. vinsamJega beðnir að skrifa nöfn ain á listann hrir l, október i bókaverslun íaafoldar og Couditoriinn á Langa- ^ 5. Danaarnir verða snndir á fyratu æfingunni. Sls- GtUOmundsaion danskennari. iepkamannafélagið Sagsbrún
heldur fund i O. T. húainu, laugardaginn 27. sept. kl. 7 slðd. Stjórnin.
KLátputa*!! með besta verði. N f j a verslnnin, Hverfisgötn 3 4.
180 181 182
PaS vaí eins og hann tæki ekki eftir þvt,
að lögregluþjónninn leit á hann rannsak-
andi augum, og hann hélt áfram að skoða
hið mikla steinbákn, sem teygði skraut-
legan tum sinn upp í sólbjartan himininn.
„f’essir eru þeii*, sem komnir eru úl iu-
hinum miklu þrengingum,“ stóð letrað
nndir nafninu.
„J>rengingar! Já, ójá,“ tautaði maður-
inn fyrir munni sér. „Eg hefi nú búið við
^rengingar í tíu ár. Og þær áttu upptök
s*n einmitt á þessum slóðum, þar sem
hdta skrautlega hús nú stendur. Mér þætti
^úðlegt að vita, hvar lögregluþjónninn er
°g strákurinn. Nú er hann orðinn fulltíða
niaður, svona tuttugu og sex ára, ef hann
er á lifi. Og vist er hann á lífi! Hann er
*ikur, heill heilsu, trúlofaður eða giftur
*3gurri ungri konu. Or þvi að eg hefi get-
haldið í mér líftórunni í helvíti í tíu
^r' þvi skyldi þá ekki strákurinn geta það
Ungur 0g hraustur með fullan poka al'
^rnÖntum.“
Hann fann það nú á sér, án þess að
^ita við, að lögregluþjónninn hafði numið
^taðar og veitti honum athygli álengdar.
„Já, auðvitað ber eg þrælsmerkið á
tautaði hann nepjulega. „En eg skal
sýna honum, að mig gildir. einu um
«ann og hans Iíka.“
Hann gekk þvert yfir veginn og inn um
hið skrautlega jámhlið og nam staðar við
dyr áyravarðarins. Starfsmaður einn á-
varpaði hann:
„Ætlið þér að finna einhvern drengj-
anna?“
„Nei, eg er ókunnugur hér. pað eru
mörg ár síðan eg var 'hér á þessum slóð-.
um. pá var hér sund eitt. nokkur geymlu-
hús og gamlar búðir.“
„Já, eg hefi heyrt af því sagt, en það
var löngu fyrir mina tíð. pað eru tiu ár
siðan Mary Anson hælið var stofnað, og
það var í byggingu i tvö ár. pað er ein-
hver hin fegursta stofnun i Lundúnum.
Langar yður til að skoða það?“
„Er það Ieyft?“
,AIlir eru vclkomnir. Ef þér farið inn
um þessar dyr, hittið þér aldraðan mann,
sem ckki hefir annað starf með höndum
en sýna gestum bygginguna."
Ókunni maðurinn virtist mjög undr-
andi yfir lipurð starfsmannsins, en hann
vissi ekki, að allir slarfsmenn hælisins,
sem vildu halda stöðum sínuni. urðu að
sýna öllum fulla kurteisi og lipurð.
Nú var farið með hann upp breiðan
stiga. Fylgdarmaður hans var gamall
maður- og bar mörg heiðursmerki her-
manna á brjósti sér, gekk við hækju og
talaði með írskum framburði. Hann sagði
að á hælinu væru sex hundruð drengir
úr Whitechapel-hverfinu, sem fengju þar
t'æði og klæði, lærðu ýmsa vinnu og ættu
siðan vísa hjálparhönd þaðan, ef eitthvað
bæri út af pr þeir væru komnir þaðan, en
allir drengir, sem þangað kænm. ættu visa
gistingu næturlangt, hvaðan sem þeir
væru.
.,Hver er þessi Mary Anson?“ spurði
„pað er von að þér spyrjið,“ sagði
O’Brien, þvi að sá var maðurinn. „En hún
Jjygði það ekki sjálf. Hún var fátæk ekkja,
sem bjó ein með syni sinum, hr. Filippusi.
Ilún var hefðarkona. en ógæfusöm, og
him dó ein sins liðs. gleymd og yfirgefin
i litlum kofa í Johnsons-sundinu sem hér
var þá.“
„Já, eftir því man eg vel.“
„Jæja, munið þér það? pá munið þér
kannske líka eftir búðinni minhi, þar sem
eg seldi ýmislegt til skipa, utanvert við
sundið?“
„Já, eg man eftir henni.“
„Einmitt. En eg er farin að sjá illa og
eg þekki yður þvi ekki í sjón. En hvað
heitið þér?“
„Við þekkjumst vist ekkert. Eg man
ekki einu sinni hvað þér heitið, þó að eg
muni eftir búðinni. En bvernig gat sama