Vísir - 15.12.1919, Blaðsíða 3

V 1 S IR
Afsláttur á öllu til jóla!
Daiskur skófatialur og fleira.
Claiiscnsbræður - Hotel
I verslun minni
Bröttugetu 7, Hatnariirði
fásfc margar heatugar jólagjafir einnig allakonar áteiknað
í u 11 o g h ö r.
Gyða Þorvaldsdóttir.
Halldór Stigurðssou
skrautgripaaali
Ingólfshvoli 14. des 1919.
Kæru vidskiftavinir!
Vegna þess hvað ösin er mikil á eltirmiðöögnm eru allir
þeir sem geta komið því við, vinsamlega beðnir, að koma fyrripart
dagsius, 8vo þeir geti valið jólagjafirnar í næði.
Með mikilli virðingu
jðar
Halldór Sigurðsson.
Svartasti bletturinn.
Blaðið ,,Dagur“ á Akureyri seg-
ir, aö kosiningin i Reykjavik sé
„svartasti bletturinn i nýafstöön-
um alþingiskosningum“, og hefir
þaö um leiö, eftir merkum manni
i höfuöstaönum, aö kosningin
veröi vafalaust dærnd ógild og
kosiö á ný ; ,,þá veröur gaman aö
iifa í Reykjavík." haföi hann bætt
viö, þessi „rnerki".
Þaö er óþarfi aö vera aö geta
sér neins til um þaö, hver þessi
„nterki“ maöur sé. Vísir trúir því
vel, aö hann telji þessa kosningu
„svartasta blettinn“ — já, kol-
svartasta blettinn í kosninguntmi!
Itn þaö er ekki alveg eins víst, aö
iionum þyki „gaman aö liía i
Reykjavík1'. þegar kosiö veröur á
ný, ef kosningin skykli veröa
dæmd ógild!
i í»SKWSS

Btsefsyffí ttl?
Ingibjörg H. Bjarnason,
forstööukona Kvennaskólans.
átti fimtugsafmæli í gær.
Island.
Rollo
kom í nótt frá Ameriku íneö
steinoliufarm. Hann fór inn í Viö-
ey i morgun.
Snorri goði
kom i nótt frá Englandi. hlaö*
inn kolum. Hann hefir veriö þar í
aögerö um hríö.
Ayo
fór.í morgun, hlaöinn fiski, á-
leiöis til ftaliu.
Svanur
kom í nótt frá Breiöafiröi.
ólafur ó. Lárusson,
læknir á Brekku i Fljótsdal, hef-
ir sagt: lausu embætti sínu og ætl-
ar aö setjast aö 1 Vestmannaeyj -
um eftir nýár. Hann hefir mörg ár
yeriö læknir þar eystra, fyrst á Út-
Héraöi, en síðar á Brekku í Fljóts-
dal, eftir jónas lækni Kristjáns-
son. Hanh hefir reynst ágætur
læknir og áhugasainur um héraðs-
mál þar eystra. Þykir Austfirðing-
um mikill skaöi aö missa hann
þaöan. ;
Island
kom til Leith i gær.
51
52
53
honuin litiö lii ungu stúlkunnar. Hann
varð raunar ekkerl uitdrandi, þó liann
nú kæmist að raun um, að unga stúlkan
var sú saina, seni hann hafði verið að
Ifugsa um ujipi á þilfarinu, sú meö gullnu
flétturnar.
Hún lá þarna i rúminu, náföl og graf-
kvr. Bara að hún væri ekki dauð! Max
varð skyndilega hræddur, því hann hafði
aldrei séð stúlku falla í ómegin. Fyrst
datt honum í hug að kalla ú skipslækn-
inn. En hann hikaði við það. Hvemig átti
hann að skýra það, að hann og ung stúlka
voru saman í svefnklefa?
Með erfiðismunum iekk hann komið
nokkrum dropum inn fyrir varir hennar.
Titringur kom í augnalok hennar, og eft-
ir örstutta stund opnaðl hún augun og
fullu.
Guð sé lof! hrópaði Max glaður. Eg
var svo hræddur um yður.
Hún brosi til hans. Andlit þeirra konni
næstuni þvi sánian, og fögru hái'flcttum-
ar hennar snertu axlir hans. Max hafði
næstum gleymt hínum einkennilegu kring-
umstæðum, i fátinu, sem á hann kom.
Unga stúlkan varp öndinni mæðilega og
tautaði: pað er ekki svo agalegt að falla
i ómegin, maður nær sér vonbráðar aftur.
En, ó, hvað eg er veik.
— Er nokkur yður samskipa, sem eg
gæti kallað á, yður til aðstoðar, spurði
Max með meðauinkvun.
Enginn, stundi hún. Eg er aléin ....
eg .... er ekki númer 65 á þessum svefn-
klefa?
Eg held að hann sé númer 63, llýtti
Max sér að segja. En það er alveg snniii.
Berið engar áhyggjur út af þvi nú. E£ . .. .
.* — }?egar eg kom hingað inn í morgun.
hringdi eg undir eins á skipsjómfrúna, til
þess að grenslast.eftir, hvorl eg ætti ekki
að vera hér, mælti unga stúlkan. En af
því að jómfrúin koiii ekki, og eg sá engin
merki þess, að nokkur hefði tekið sér liér
bólfestu, þá skildi ek handtöskuna mína
hér eftir, fullviss um að hér væri mmn
rétti bústaður. pegar eg kom hingað seinna
hafði einhver flutt töskuna niina upp i
efra rúmið. Eg lagðist undir eins til hvilu,
og sofnaði skjótt, en lieyrði þó ógreini-
lega að einhver kom hingað inn, og satt
að segja kom mér það aldrei til hugar að
það væri karlmaður.
— Nei, auðvitað ekki, skaul Max inn i.
Og þegar eg í hálfrökkrinu kom hingað
og sá að einhver svaf í efra rúminu, kom
mér als ekki til liugar að það væri kven-
niaður. Og mér fellur það aafr illa að eg
skuli hafa valdið yður þessum óþægindum.
En . .. .
En það var þó milt ián, að þér vor-
uð hér, sagði unga slúlkan liughreystandi.
Ef þér hefðuð ekki náð' i mig, hefði eg
sennilega dottið niður, og ef til vill dauð-
rotast. Og eg vildi ógjarnan devja núna.
Eg þrái svo mikið að hitta föður minn í
Afríku .... og .... Eg held áreiðanlega
að þér hafið borgið lífi miiui.
pað væri mér sönn ánægja ef svo
hefði verið, sagðí Max intiilega. Eg fyrir
mitt leyti hefði mi ekki eins mikla ástæðu
til að gleðjaSt vfir komu minni til Afríku,
eins og þér. í dag lá mvrri því, að það
væri min heitasta ósk, að eg aldrei hefði
verið í þennan heim borinn. En liafi það
orðið hlutskifti mitt, að frelsa lif iingrai'
stúlku, þá er eg ánægður. Og þar sem yð'-
ur líður nú vonandi betur, ætla eg að fara.
Hún horfði eitt aug'nablik fast á hann,
en sagði því næst hálf stamandi:
Yður virðisi það sennilega ósvil'iS
af mér, en eg vildi næstum óska, að þér
færu'ð ekki. Eg 'nefi sjaldan ferðást sjó-
veg, og aldrei lent þar i óveðri. Eg liélt
ekki að eg væri bleyða, og eg fyrirlít hug-
ieysi. en tilbið hugdirfsku sérstaklega
hjá karlmönmun, og það er þess vegna aS
eg .... en það stendur nú á sama. En eg