Vísir - 27.01.1920, Síða 3

yísiR
Allskonar Skautar
Hikiar blrgOir nýksmnar. Odyrar
ur
á 0,70 */* kg.
Hinrsykar
0,66 V-2 kg.
Jói Hjartarson & Go.
Rrisgrjón
Semonle
Sagogrjón
í verslun
Gnðm. Olsen
tófuskinn,
og ixvít, kaupa hæsta veröi
Tage & F. C. BEöller
Hatnarstræti 20.
S. R F. I.
Sálurrannsóknaféiag íslands
heldur fund flmtudaginn 29. jan.
næstk. kl. 81/, síðd. í Iðnó.
Cand. phil. Halldór Jónasson
ílytur erindi. j|
Fólagsmenn sýni ársskirteini
fyrir 1920 við innganginn. í*au
veröa afhent gegn ársgjaldinu í
aðgöngumiða sölu Leikfélagsins
i Iðnó miðvikudaginn 28. og
fimtudaginn 29. jan. kl. ]0—12
og 2—7 báða dagana.
Stjórnin.
ikúfasilkið
margeitirspnrða
nýkomið í verslun
Gnðm. Oisen
Frakkaefni svört,
og fataefni blá og misiit, góð og
ódýr föt saumuö á stuttum tíma
á Laugaveg 82 B.
GnOsteinn Eyjólisson.
Linoleum
hefi eg fengið með síðnstn skipnm.
S í m i 7 11. , Laugav. 48.
Gnðlangnr H. Waage.
Hollenskir vindlar
MÍGNOT&de BLOCK
Afbragðs tegundir. — Lágt verð.
Fyrsta flokks vinna. — öirnilegir kassar.
Heildsölubirgðir fyririiggjandi í Reykjavík.
Einkaumboð fyrir ísland:
O. J. Havsteen,
heildverslnn, Reykjavik.
ti'
Laiknii'inn lðsforingi sá, sem sýxxl
hafði áhuga fyrir kjörunx Max, koxnu nú
tUn. og var i för með þeim skrifari einn,
a»agur og þreytulegur útlits.
Ökumaðurinn og ungliugurimi voru úr-
^kurðaðir „nothæfir til herþjónustu“. pá
Aoxti röðin að þriðja nliðaniun, og er lækn-
•^inn kom auga á bláu silkbuxurnai’, sem
Max var klæddur í, brá fyrir gletnisleg-
um glampa i augum hans.
Max iðraði nú sáran, en uio seinan, að
ha«u hafði ekki kiæðst einhverjum minna
MK'randi klæðuni
Dýrlegl, sagði læknirinn, ér hann
hafði skoðað Max.
H.ér höfum við fengið risa að vöxl-
1,111 og burðum. Um teið og hann mælti
Þotta litu þeii' kankvíslega hvor til aim-
ars- læknirinn og liðsforinginn. En skrif-
arini> útfylti blaðsíðu eftir blaðsiðu i bók
sinni. IVlax klæddi sig og fékk því uæst
fkjal eitl til undirskriftar. pað var sámn-
lngur, þar sem hann skuldbátt sig til að
Segua herþjónustu fyrir Frakkland í
ötnin ár.
Asaint ökumannimun og unglingnum
|ni Max til hermannaskálanna með undii'-
oringja sínuin. Verðinum við skáladvm-
**■ varð starsýnt á Max.
Max var þungl i skapi, en iiuggaði sig
Vl® Það, að brátt yj-ði hann klæddur lier-
*tlannabúningi, og skæri því eigi lengur úr
118
I | ... ‘ vi
nxeð klæðnaði sínuin.
Koma þessani þriggja nýliða vakti eigi
litla eftirtekt. Að vísu var þetta ekki
sjaldgæfur viðburður, en að horfa á eitt-
hvað, var þó betra en að aðhafast ekkert.
Gluggar voru ppnaðir og hermenn komu
hlaupandi til þess að horfa á þessa ný-
koniu menn.
Les bleus! Viola les blues! hljóm-
aði alstaðar. „Les bleus“ var inerki um
háð og spotl, þeirra. er það notuðu.
Max muiidi riú eftir því, að þegar hann
var skóladrengur, hafði hann iesið það,
að nýliðar Napóleons hefðu fengið auk-
nefnið „itjý bleus“, af þvi að þeir voni
stundum bláir í andliti, vegna hárra
treyjukraga, sem þeir notuðu, og sem
koni blóðinu lil að stiga til höfuðsins.
Aldrei liafði honuin dottið i hug, að
auknefnið „les bleus“ yrði notað um hann.
Hann gal ekki varist því. að brosa beisk-
lega, en um leið hvarf brosið af vörum
hans, þvi rödd hvíslaði i eyru honum:
í öllum hamingjubsénurii seljið ekki föt
yðar tl Gyðinganna. Lálið mig heldur ta
þau. Eg skal reyna að nálgast þau á ein-
hvern hátl.
Röddin var frönsk. Max sneri sér við.
Hann kiptist við, því rétt hjá honum stóð
inaðurinn ineð dökka andlitið og augun
tryllingslegu, sem hann áður hafði tekið
eftir á stöðinni. Hermaður þessi dró sig
119
strax í hlé, en það var líkast því, að augu
hans sárbændu Max um svar.
Max skildi undir eins hvemig i öllu lá.
Hann hafði sýnilega t huga að strjúka.
Max virtist það í raun og veru undar-
legt, þvi maður þt‘ssi var ekkert hugrakk-
ur, eftir útliti að dæma. Max fékk uú á-
kafa löngun til þess að hjálpa þessmn
nauðstadda félaga sinum, og tók þvi það
úrræði, að treysta á skarpskygni hans,
rétti honuni höndina og sagoi glaðlega:
Svo að við hitlumst þá hér vinur
minn. pað var uógu skritið.
Rragðið hejinaðist. Hemiaðuriiin greip
hendi hans og þrýsti henni. Áhorfendumir
hlutu að álíta, að þessir tveir menn væru
gamlir kunningjar, sem hist hefðu hér
báðum að óvÓfuiii.
Max fékk ekkert tækifæri tii að rxeða
við þennan nýjasvin sinn í einrúmi. Spurn-
ingumnn. ■ rigndi yfii' þessa þrjá nýliða,
sérstaklégá yfir Max.
Erl þú franskur? Ertu Irá SvLss,
Elsass, Relgíu. ítaliu. Englandi? Spurn-
ingar þessar koniu á ýmsum málum. Max
hafði gaman að svara hverjum þeirra á
sönm lungu og liann liafði spurt.
Hversu mörg tungumál rúmast í
þessum þofskhaus? spurði grannvaxinu.
aldurhniginn hermaður, með hvast nef og
snarleg augu. Engin þjóð nema Hollend-
ingar hefðu getað talið slikan manu til